ทรงแย้มโอษฐ์แล้วถอยพระพักตร์ออกห่าง
“เราต้องไปทำงานแล้ว เจ้าอยู่ที่นี่ดูแลตัวเองดีๆ เราจะมาหาเจ้าบ่อยๆ นิลลนา เราอยากมีเวลาอยู่กับเจ้ามากๆ ให้เจ้าได้รู้จักเรามากขึ้น”
นิลลนาไม่ตอบทรงกุมมือบางขึ้นมาจุมพิตแผ่วเบาแล้วปล่อยเป็นอิสระ ก่อนดำเนินห่างออกไป นิลลนามองพระปฤษฎางค์แววตาหม่น ต่อให้ทรงทำดีกับเธอเท่าไหร่ แต่ในใจกลับรู้สึกโดดเดี่ยวมากเหลือเกิน
ถึงห้องทรงอักษรทรงทิ้งพระวรกายลงบนเก้าอี้ เห็นพระราชสาสน์วางอยู่ตรงพระพักตร์ อัสลันทูลรายงานทันที
“พระราชสาสน์จากเจ้าชายเซบาสพะยะค่ะ”
“มานานหรือยัง”
“วันนี้พะยะค่ะ”
ทรงเปิดอ่านใจความบอกว่าจะมากเยี่ยมเยือนพระองค์เป็นการส่วนตัว กษัตริย์มาซาฮาฟปิดสาสน์ลงตามเดิมแล้วถอนพระปัสสาสะ อาการเพิ่งหายได้สักพัก พระเชษฐาคงเป็นห่วงในเรื่องนี้เลยมาเยี่ยมเยือน พระองค์คงทำตัวอ่อนแอไม่ได้เพราะไม่มีใครที่ไว้ใจได้เท่าพระองค์เองอีกแล้ว นี่คือคำสอนของพระราชบิดาก่อนสิ
