บทที่ 4 ชมรมปิ๊งนักมารักกัน
1146 Words
เวลาต่อมา...
ฉันได้ไอจีของแทนไทมาจากยัยนัตตี้แล้ว แต่ว่าฉันจะต้องกดส่งคำร้องขอฟอลโลว์ไปก่อนเหรอ บ้าน่า...เขามีผู้ติดตามไม่เยอะ ด้วยความที่เขาตั้งความเป็นส่วนตัวไว้ และฉันต้องรอให้เขากดรับอย่างนั้นเหรอ ส่วนเฟซบุ๊กยัยนัตตี้บอกว่าน้องเขาไม่ได้เล่น และก็ไลน์ยัยนัตตี้บอกว่ามันส่วนตัวเกินไป
“เอาไงดี” ฉันว่าพร้อมกับเดินไปเดินมาภายในห้องของตัวเอง เอ...แล้วฉันจะคิดกังวลทำไมกัน คิดได้อย่างนั้นฉันก็เลยเอนตัวลงนอนบนที่เตียงนอนขนาดใหญ่สีชมพู
ก่อนจะพลิกตัวไปมา ใบหน้าของหมอนั่นลอยเข้ามาในหัวของฉัน เขาหล่อกว่าควินตันอีก แต่ที่ทำให้ฉันสนใจเขาไม่ใช่ที่ใบหน้า แต่เป็นความนิ่ง ๆ ท่าทีไม่สนใจของเขาที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาน่าสนใจมาก
ฉันมองหน้าไอจีของเขา ที่เขียนไบโอไว้ว่า ‘แทนไท’ แค่นั้น ไม่มีอะไรมากกว่านี้ ตัดภาพมาที่หน้าไอจีของฉัน
‘เจนนี่ สูง 170 หนัก 45 ไม่ใช่ลูกครึ่ง ไม่ต้องทัก’
เอิ่ม...ฉันจะบอกส่วนสูงกับน้ำหนักทำไม
กดลบแทบไม่ทันแหนะ
“เอาวะ” ฉันกดส่งคำร้องขอฟอลโลว์ไป นั่งจ้องนานสองนานเพื่อให้เขาตอบรับ แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วใจของฉันก็กำลังเต้นแรงแบบลุ้น ๆ แต่ก็...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“จิ๊! บ้าชะมัด” ฉันนั่งจ้องหน้าจอโทรศัพท์จนแทบตาถลนออกมา แต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็เลยกดส่งข้อความหายัยนัตตี้
“แก...น้องเขาไม่รับฟอลว่ะ”
[แกฟอลไปก่อนแล้วเหรอ]
“อือ...” แย่ชะมัด ฉันไม่เคยทำแบบนี้เลย
“แกไปบอกน้องเขาหน่อยสิว่าให้รับฟอลฉันด้วย”
[แทนไม่คุยกับฉันเลย แล้วน้องก็พักอยู่คอนโดด้วยไม่ได้พักอยู่ที่บ้านด้วย]
“อ้าว...” ฉันร้องตกใจเล็กน้อย นึกว่าพักอยู่บ้านข้าง ๆ กันซะอีก
[เอาไง แกชอบน้องเขาแล้วอ่ะดิ]
“ก็น่าสนใจดี” ฉันพิมพ์ตอบกลับเพื่อน ก่อนจะกดเข้าไอจีอีกครั้งเพื่อดูว่าเขากดรับให้ฉันติดตามหรือยัง ทว่า...ก็ไม่เห็นมี
[พรุ่งนี้เจอกัน คุยเรื่องชมรมว่าจะเอายังไงต่อ] ฉันอ่านข้อความที่นัตตี้ส่งมาก่อนจะกดส่งสติกเกอร์กลับไปว่าโอเค
...เบื่อ
บ้านหลังใหญ่นี้ว่างเปล่ามาก ฉันอยู่บ้านคนเดียวเพราะคุณพ่อน่าจะนอนที่คอนโดหรือที่ทำงานนี่แหละ ท่านเป็นสส.ชื่อดังเลยล่ะ ฉันไม่อยากก้าวก่ายชีวิตของผู้มีพระคุณสักเท่าไร ดีที่ท่านไม่ให้ใครมายุ่งเกี่ยวกับฉัน ซึ่งมันก็ดีแต่ฉันรู้สึกเหงา
...ฉันเรียนนิเทศศาสตร์อยู่ปีสี่แล้ว คณะของฉันต้องทำโปรเจกต์จบและฉันก็เลือกที่จะจัดตั้งชมรมขึ้นมา เป็นชมรมที่จะจัดหาคู่รักประมาณนั้น มีการถ่ายทำลงช่องยูทูบตามศาสตร์สื่อการสอนที่ฉันเรียนอยู่ การตัดต่อคลิปวิดีโองานเบื้องหลังประมาณนี้ ซึ่งเงินที่ได้ก็จะเอาไปจัดกิจกรรมให้กับเด็กกำพร้า
จริงอย่างที่นัตตี้ว่า...เงินสามารถสร้างความสุขได้ แต่เด็ก ๆ นั้นไร้เดียงสาเกินไปที่จะมองว่าเงินสำคัญ บางครั้งเด็กเหล่านั้นก็อาจจะต้องการความอบอุ่น อย่างน้อยก็มีใครสักคนสนใจพวกเขา ฉันจึงคิดชมรมนี้ขึ้นมา
โดยการเปิดรับสมัครผู้หญิงผู้ชายมาทำกิจกรรมร่วมกัน จากนั้นก็มีการอัดคลิป ถ้าหากว่าถูกใจกัน...มันก็จะเกิดโมเมนต์ที่น่ารักอัดลงยูทูบเพื่อหารายได้มาทำกิจกรรมให้เด็ก ๆ ทุก ๆ อาทิตย์ พอถึงวันวาเลนไทน์ก็จะมีการสารภาพรักเกิดขึ้น แต่นั่นก็แล้วแต่ว่าใครจะสนใจใคร แต่ปัญหาตอนนี้คือฉันไม่มีสตาฟ
...หลังจากที่ฉันอาละวาดไปคนก็หายหมด สตาฟที่ฉันรับสมัครก็ต้องเป็นคนที่มีแฟนแล้ว เพื่อจะได้สร้างความน่าเชื่อถือให้กับคนที่จะมาสมัคร
ฉันอยากล้มเลิกชมรมแล้ว
ไม่อยากทำแล้ว แต่ก็ต้องทำเพื่อจะได้ส่งโปรเจกต์จบได้ และก็จะได้ให้เด็ก ๆ ที่บ้านเด็กกำพร้าของฉันมีกิจกรรมทุกอาทิตย์
“เฮ้อ...” ฉันถอนหายใจออกมาเบา ๆ โปรเจกต์ของฉันก็ทำกันอยู่สามคน มีฉัน ยัยนัตตี้และก็แฟนของนัตตี้ อาจารย์ให้รับสมัครสมาชิกมากี่คนก็ได้ แต่ในชั้นปีต้องไม่เกินสามคน แต่ก็นั่นแหละสามคนมันจะพอทำกิจกรรมใหญ่ ๆ ได้ซะที่ไหนกันล่ะ แค่คิดก็ท้อแล้ว...
วันต่อมา...
แทนไทยังไม่รับฟอลไอจีฉัน
ประทานโทษมาก ๆ คนติดตามไอจีของฉันเป็นแสน คนติดตามหมอนั่นสองร้อยคน แต่ฉันกลับมานั่งรอให้เขากดรับ บ้าไปแล้วแน่ ๆ
“ชิ หล่อตายแหละ” ฉันแลบลิ้นให้กับโทรศัพท์หลังจากที่ชะเง้อคอมองรอบที่ล้านแล้ว
“เป็นไรของแก”
“เปล๊า” ฉันตอบยัยนัตตี้เสียงสูง ตอนนี้เหมือนว่าเราจะต้องเริ่มจากศูนย์ใหม่ ดีที่กว่าจะถึงวันวาเลนไทน์ก็ตั้งอีกสองเดือนกว่า ๆ เตรียมหนึ่งเดือน ถ่ายทำอีกหนึ่งเดือนก็น่าจะได้
“นี่คราม...ทำโปสเตอร์เสร็จยังอ่ะ” ฉันหันไปถามครามแฟนของนัตตี้ที่ตอนนี้กำลังขะมักเขม้นในการจัดอาร์ตเพื่อทำโปสเตอร์สำหรับประชาสัมพันธ์รับสมัครคนร่วมกิจกรรมในชมรมปิ๊งนักมารักกัน แน่นอนว่างานส่วนนี้ก็อยู่ในโปรเจกต์จบที่ต้องเขียนรายงานส่งให้อาจารย์ว่าชมรมทำอะไรบ้างที่เกี่ยวกับวิชาเรียน อย่างเช่นมีการตัดต่อภาพ ตัดต่อคลิป บลา ๆ
“ใกล้ละ แต่ว่าจะให้เงินคนละเท่าไร”
“เอาไปอาทิตย์ละห้าพัน”
“แก...ไม่เอาน่า แบบนี้จะเรียกว่าการกุศลเหรอ” ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากัน สตาฟหายากกว่าคนร่วมกิจกรรมซะอีก
“เฮ้อ...” ถอนหายใจออกมาอย่างคนเบื่อหน่าย “ก็ถือว่าเป็นเงินรางวัลไง”
“แกรู้ป่ะว่าส่วนหนึ่งที่คนออกจากชมรมเราเพราะอะไร”
“หือ...” ฉันหันมามองนัตตี้ด้วยความสงสัย
“เพราะควินตัน แกก็รู้ว่าควินตันเป็นดารา พอเขาออกจากชมรมเรา แฟนคลับเขาก็ออกไปด้วย”
“หมายความว่าไง แกพูดแบบนี้ฉันรู้นะว่าแกต้องการอะไร” พอเดาออกว่า นัตตี้ต้องการให้ฉันไปพาควินตันกลับมาที่ชมรม แต่นั่นมันแฟนเก่าของฉันนะ!
- Writer
