แทนไทยืนเช็ดผมมองฉันเหมือนกับว่าไม่รู้จะต้องทำตัวยังไง ส่วนฉันพอได้ระบายก็อยากระบายออกมาอีกเลยพูดออกมาจนหมด
“ถ้านายรู้จักฉัน นายก็น่าจะรู้ว่าฉันเป็นเด็กกำพร้า” ว่าทั้งน้ำตา ข่าวในตอนที่ฉันยังเด็กยังอยู่ในอินเทอร์เน็ตอยู่เลย “ฉันถูกคุณพ่อรับเลี้ยงตอนอายุเจ็ดขวบ แต่ก่อนหน้านั้นก็มีผู้ใจบุญหลายคนรับฉันไปเลี้ยง ทุกคนใจร้ายกับฉัน ทุบตี บอกว่าเป็นการสั่งสอน กระทั่งมีตำรวจมาเจอฉัน ตอนนั้นฉันเจ็บมาก อึก แล้วคุณพ่อก็มารับเลี้ยงฉัน”
“_”
“คุณพ่อได้คะแนนความนิยมเพิ่มจากข่าวนี้ ฉันก็รู้ว่าท่านรับเลี้ยงฉันเพื่อผลประโยชน์ แต่ท่านก็ไม่เคยทุบตีฉัน ตามใจฉันทุกอย่าง แต่ว่าตอนนี้ท่านกำลังจะมีครอบครัวจริง ๆ ฮึก ฮือออ~”
“_”
“มากอดปลอบฉันหน่อยสิ” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาก็เห็นว่าเขากำลังขมวดคิ้ว ประมาณว่าอะไรของเธอวะ
“แล้วเธอต้องการอะไรจากพ่อเธอล่ะ เธอก็บอกไปตรง ๆ”
“ฉันไม่มีสิทธิ์พูดหรอก ฉันเป็นแค่ลูกบุญธรร
