4
1234 Words
ขณะเดินผ่านบูธขนมที่ชั้นจี ตาเหลือบไปเห็นหมากฝรั่งยี่ห้อโปรดของอันนา ก็จำได้ว่าอีกฝ่ายชอบ จนเขาเองก็ติดกินตามไปด้วย จึงแวะซื้อเสียหน่อยแล้วเข้าลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องตรวจที่ชั้นบน
ยังไม่ถึงเวลาออกตรวจ อาร์เธอร์จึงเดินเลยไปยังห้องพักแพทย์ที่ด้านใน ทันทีที่ราเชนเห็นเขาก็แสดงพิรุธจนอาร์เธอร์เองจับอาการของอีกฝ่ายได้ แล้วราเชนก็รีบกลบเกลื่อนด้วยการกล่าวทักทายอย่างสนิทสนม
“อ้าว เฮ้ย ไงอาร์ธ นี่ยังไม่เลิกกินหมากฝรั่งยี่ห้อเด็ก ๆ นี่อีกหรือไง”
อาร์เธอร์ไม่ได้เอ่ยตอบไปว่าอะไร เขาหาที่นั่ง เมื่อนั่งลงแล้วก็ค่อยมองราเชนตาเขม็ง ถามเรื่องที่คาใจกับอีกฝ่ายไปว่า
“เมื่อคืนพี่ไปส่งผมหรือ”
“ไม่นี่” ราเชนมีสีหน้าเลิ่กลั่กไม่น้อย
“พี่ลุกไปฉี่ พอกลับมาก็ไม่เห็นนายแล้ว โทรตามก็ไม่รับสายด้วย ยังคิดอยู่เลยว่าหายไปกับใครที่ไหนวะ จะไปก็ไม่บอกไม่กล่าวกันเลย”
สำรวจสีหน้าของราเชนอีกทีแล้วถามกลับไปว่า
“อย่างนั้นหรือครับ”
“ก็ใช่น่ะสิวะ พี่จะไปหลอกอาร์ธทำไม”
อาร์เธอร์มองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ ก่อนหลุบตาลงมองโต๊ะ ยิ้มมุมปากน้อย ๆ ขณะกล่าว “ก็ไม่ได้ว่าพี่หลอกผมนี่”
ราเชนรู้สึกเหมือนกับจะถูกจับได้ก็ค่อยดันตัวลุกจากเก้าอี้ เดินตรงไปยังประตูพร้อมบอกว่า “พี่ไปดีกว่า”
กำลังจะไปอยู่แล้ว ราเชนยังหันมาถามอีกว่า
“ยัยมี่ฝากความคิดถึงมาน่ะ จะฝากตอบไปว่ายังไงบ้างไหม”
อาร์เธอร์ไม่จำเป็นต้องฝากอะไรตอบกลับไป เพราะเขากับน้องสาวของราเชนไม่ได้คบหากันอย่างที่อีกฝ่ายเที่ยวบอกกล่าวใครต่อใครไปทั่ว ราเชนเห็นว่าอยู่ไปก็มีแต่จะทำตัวมีพิรุธจึงรีบเผ่นออกจากห้องพักแพทย์ไปในนาทีต่อมา
ชิ้นส่วนที่หายไปทำให้คนชิล ๆ อย่างอันนารู้สึกเครียดขึ้นมาเล็กน้อย มันคือพวงกุญแจเจ้ากระรอก ที่ซึ่งส่วนหางใหญ่กว่าหัวและลำตัวสามเท่า และสามารถใส่ของในท่อนนั้นได้ด้วย
เจ้าสิ่งนี้เธอเคยให้ของขวัญใครบางคน เมื่อทางนั้นสอบเข้าชั้นมัธยมศึกษาปีที่หนึ่งโรงเรียนชายล้วนชื่อดังอย่างที่เจ้าตัวตั้งใจเอาไว้สำเร็จ
แต่แล้วพอได้รับของขวัญจากเธอ เขากลับไม่ยอมแกะกล่องออกดู แค่นั้นไม่พอ ยังเอาไปหนีบไว้ตรงรักแร้อีกด้วย แต่ของคนอื่น ๆ กลับแกะดูในทันทีที่ได้รับ
เธอเห็นแบบนั้นก็ฉุนเลยสิ แย่งกล่องของขวัญเอากลับมาแล้วแกะออกโชว์ ก่อนจะเอากลับบ้านมาด้วย ไม่ให้ของขวัญเขาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
แต่แล้วตอนนี้มันหายไปไหน
หายไปไหนนะ
หญิงสาวรื้อค้นจนทั่วห้อง ทั้งทางเดิน ทุกซอกทุกมุมที่ตนเองไปนั่งหาแรงบันดาลใจในการวาดภาพ หรือแม้แต่บนรถนี่ก็ด้วย แต่ก็ไม่เจอ จะว่าไปแล้ว หางของเจ้ากระรอกนี่หายไปตั้งแต่คืนนั้นหรือเปล่านะ
“หาอะไรลูก” เสียงแม่เอ่ยถามที่ด้านหลังทำเอาอันนาสะดุ้งตกใจขึ้นเล็กน้อย
ไม่อยากให้ใครรู้เลยว่าหาอะไรอยู่ หากบอกแม่ไป แม่จะต้องซักเธอไปเรื่อย ๆ เพื่อจะช่วยหาของ เลยปดท่านไปว่า
“เปล่าจ้ะ หนูแค่จัดระเบียบรถใหม่”
“ไม่เหมือนจัดระเบียบรถใหม่เลยนะคะ เหมือนหาของมากกว่า” พี่เลี้ยงที่เคยดูแลแม่ จนตอนนี้ก็กลายมาเป็นพี่เลี้ยงคอยดูแลเธอด้วยบอกด้วยสีหน้าสงสัย แล้วเสนอตัวบอกขึ้น “ให้พี่นวลช่วยไหมคะ”
“ไม่จ้ะ ไม่ ไม่ต้อง”
บอกทุก ๆ คนไปแบบนั้นแล้วก็คิดไปว่า เลิกหาดีกว่า คงไม่ซวยหล่นหายที่ในห้องของไอ้หมอบ้าอาร์เธอร์นั่นหรอกน่า
อาจจะหล่นหายที่ไหนสักที่นั่นแหละ หายไปแล้วแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ทิ้ง ๆ มันไปเสีย ไม่เก็บมันเอาไว้ให้รกหูรกตารกความทรงจำของเธออีกต่อไป
ฌาร์มมี่ค่อย ๆ นั่งลงยังโซฟาภายในบ้านของตนเอง หลังกลับออกมาจากห้องชุดของอาร์เธอร์แล้ว วันนี้ทั้งวันในหัวของเธอก็หมกมุ่นครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ด้วยความสงสัยงงงวยไม่จางหายไปเสียที
ราเชนกลับถึงบ้านก็โพล่งถามขึ้น เมื่อเห็นน้องสาวนั่งอยู่ที่โซฟา “สรุปว่าใครพาอาร์ธกลับห้อง”
“ไม่ทราบค่ะ มี่ถามอาร์ธแล้ว เขาก็ทำอึน ๆ เงียบ ๆ ไม่ยอมตอบ” บอกพี่ชายไปแล้วก็ค่อยเอ่ยกับทางนั้นไปอีกประโยคว่า “แล้วพี่เชนได้ลองไปถามเด็กที่ร้านให้หรือยังว่าเห็นใครพาออกไป”
“ถามแล้ว มันว่าเป็นผู้หญิงในร้านนั่นแหละ”
เสียงจิ๊จ๊ะดังขึ้นอย่างขัดใจก่อนที่เจ้าของร่างบอบบางจะลุกไปรินเหล้าอย่างแรงมารินใส่แก้วยกดื่มจนหมดขัดกับภาพลักษณ์อ่อนหวานที่เจ้าตัวแสดงออกไปไม่น้อย
ราเชนดึงเนกไทออกพร้อมกับแกล้งแหย่น้องสาวไปว่า
“น้องกูเลยอดได้ผัวเป็นหมอเลย”
“ประเด็นคือไม่ได้อยากมีผัวที่เป็นหมอหรอกค่ะ อยากได้อาร์ธต่างหาก ให้เขาขับวิน มี่ก็ยังอยากได้อาร์ธอยู่ดีนั่นแหละค่ะ”
“ทำไมจะต้องอยากได้อาร์ธมันมากขนาดนั้นด้วยวะ”
“ไม่ให้อยากได้ได้ยังไงล่ะคะพี่เชน ก็อาร์ธน่ะ เขาทั้งหล่อ ทั้งเก่งซะขนาดนั้น ไม่เหมือนพี่หรอก ที่ต้องคอยพึ่งพาให้คุณพ่อช่วยดัน ช่วยผลักเข้าไปทำงานในทีมหมอเก่ง ๆ ไม่อย่างนั้นจะเอาไปโม้ได้แบบนี้หรือคะ”
“เอาเถอะ ๆ รอบหน้าพี่จะชวนให้มาดื่มที่บ้านของเราเลย จะได้ไม่พลาดอีก” ราเชนรีบเสนอความเห็นกับน้องสาวของตนเอง
“อาร์ธไม่กล้ามาแล้วล่ะค่ะมี่ว่า”
“เถอะน่า พี่ช่วยได้ก็แล้วกัน ไหนล่ะเงินที่บอกจะให้พี่น่ะ”
“งานไม่สำเร็จยังจะมาเอาเงินได้ไงคะพี่เชน”
“อ้าว อะไรวะ”
ฌาร์มมี่วางแก้วลงบนโต๊ะก่อนจะพาเรือนร่างหอมมวลดอกไม้ลุกหนีไปจากพี่ชาย
ราเชนเข้าขวางพร้อมแบมือตรงหน้าน้องสาว
“อย่างน้อย ๆ จ่ายแค่ค่ายาให้พี่ก็ได้ นั่นยาเสียตัวลอตใหม่ล่าสุดอย่างดีที่พี่สั่งมาจากนอกเลยนะเว้ย”
“มี่บอกแล้วไงว่างานไม่สำเร็จ ไม่จบ ก็ไม่มีเงินให้ค่ะ”
บอกปัดแล้วก็ตรงเข้าห้องของตัวเอง ปล่อยให้ราเชนสบถด่าตามหลัง มองด้วยสายตาขัดเคืองใจที่ต้องชวดเงินหกหลักกับการช่วยกันวางยาเสียตัวให้นายแพทย์รุ่นน้องอย่างอาร์เธอร์
- Writer
