3
1106 Words
แม่เพลี่ยงพล้ำเสียแล้ว เมื่อถูกอันนาจับอาการได้
หากว่าแม่อ้าปากค้างน้อย ๆ ตาลอย ๆ ยกมือขึ้นแตะแก้มตัวเองแบบนี้แล้วนะ ชัดเลย
“แน่ะ ใช่แหง ใครปล้ำแม่หรือจ๊ะ”
“ฉันน่ะสิ ฉันน่ะสิ” เสียงตอบของคนชอบปล้ำดังมาจากประตูหน้าห้อง สองแม่ลูกหันไปมองแทบจะพร้อมกันก็เห็นว่าคนพูดยืนมองพวกตนอยู่ที่ตรงนั้นนั่นเอง “คุยอะไรกันเป็นลางไม่ดี ปล้ำ ๆ เปิ้ม ๆ ได้ยินแล้วใจหวิว ๆ ยังไงก็ไม่รู้” นายแพทย์ภวินท์ส่งสายตาเป็นประกายไปมองยังคนเป็นภรรยา
ฐิตตาเห็นสายตาของเขาก็ออกอาการหน้าแดงกว่าเดิม บอกกลับไปว่า “ถิงกำลังบอกลูกสาวของคุณอยู่นี่ไงคะว่าอย่าเที่ยวดื่มจนเมาไปทั่ว เกิดใครจับปล้ำขึ้นมา...”
พูดไม่ทันจบ นายแพทย์ภวินท์ร้องเสียงหลง “ไม่นะ!”
ละสายตาจากภรรยาไปมองยังบุตรสาวที่เขารักสุดดวงจิตดวงใจ
อันนาเลยถลึงตาใส่พ่อ ส่ายหน้าน้อย ๆ แสดงสีหน้าเอือม ๆ แล้วยักไหล่ ปดด้วยท่วงท่าว่าไม่ใช่อย่างที่พวกท่านกำลังคิดกันเลยแม้แต่นิดเดียว
“นั่นสิคะ ถิงก็เลยกำลังบอกลูกอยู่เนี่ย”
ว่าแล้วคนเป็นพ่อก็ย้ายตัวเองเข้ามานั่งสั่งสอนแทน พออ้าปากเท่านั้น อันนาก็แย้งพ่อไปว่า
“พ่อจ๋า หนูจะสามสิบแล้วนะ”
“สามสิบแล้วไง ต่อให้สามขวบ สิบสามขวบ ยี่สิบสามขวบ หรือสามสิบขวบ”
“พ่อกับแม่ก็ไม่มีทางหมดห่วงในตัวหนูได้เลย...ใช่ไหมจ๊ะ”
อันนาชิงพูดขึ้นเพราะถ้อยคำพวกนั้น เธอจำได้แม่นเลยล่ะ แล้วลุกไปคว้ามือของพ่อด้วยมือตนเองข้างหนึ่ง อีกข้างก็ยื่นไปคล้องแขนแม่ บอกให้ท่านคลายกังวลไปว่า
“หนูโตแล้ว หนูรับผิดชอบตัวเองได้หรอกน่า”
“แม่ไม่เชื่อหรอก จำแต้แว้ดได้ไหม ที่เราบอกจะเลี้ยงให้ดี สุดท้ายก็ตาย...”
“พ่อจำได้” นายแพทย์ภวินท์รีบยกมือบอกอย่างไว “แล้วพ่อก็ยังจำไอ้เทาได้ด้วยนะแม่”
“โถเจ้าเทา เต่าที่น่าสงสารตัวนั้นใช่ไหมคะคุณ”
“ใช่ ที่ลูกรับปากบอกว่าจะดูแลให้ดีที่สุด ดีกว่าแต้แว้ด”
“สุดท้ายเหลือแต่กระดอง”
อันนาฟังเงียบ ๆ กลอกตามองบนเพดาน แล้วบอกพ่อกับแม่ไปว่า “ทีเรื่องดี ๆ ก็ไม่เอามาชมหนูกันเลย”
ฐิตตาหันไปถามนายแพทย์ผู้เป็นสามียิ้ม ๆ
“มีด้วยหรือคะคุณ”
นายแพทย์ภวินท์มองตอบคนเป็นภรรยาแล้วบอกด้วยท่าทางว่าเขานึกไม่ออกเลยเรื่องดี ๆ ที่ลูกว่านั่นน่ะ
อันนารู้ตัวแล้วว่ากำลังถูกพ่อกับแม่รุมประณามก็อดน้อยใจไม่ได้ ร้องเรียกคนที่เป็นตัวตั้งตัวตีเรื่องนี้ด้วยเสียงน้อยใจ “แม่น่ะ”
หลังจากไล่พ่อกับแม่ออกจากห้องไปแล้ว อันนาก็รีบพุ่งตัวไปหยิบยาที่หาซื้อมาก่อนจะเข้าบ้านขึ้นดู แล้วก็เกิดระแวง สายตาเหลือบมองไปยังประตูห้อง วางยากลับเข้าที่เดิม เดินไปเช็กดูอีกครั้งว่าล็อกประตูดีแล้วหรือยัง ก่อนจะเดินไปหยิบถุงยาออกมาอ่านฉลาก อ่านวิธีการกินจนเข้าใจดีแล้ว ก็เตรียมแกะออกมารอก่อนหนึ่งเม็ด
แต่แล้วคำพูดดูถูกจากบุพการีก็พากันเบียดตัวพุ่งเข้ามาในหัวในหูของอันนาในตอนนั้นเอง
ไม่มีความรับผิดชอบหรือ
ไม่ใส่ใจอย่างนั้นใช่ไหม
แล้วความคิดหนึ่งก็เคลื่อนที่อย่างไว เพื่อเบียดแทรกคำถามพวกนั้น มือที่ถือยาคุมกำเนิดฉุกเฉินค้างอยู่ก็ค่อย ๆ ลดยานั่นลงเก็บเข้าที่เดิมของมัน
ก่อนจะโยนเข้ากระเป๋าดังเดิม ไม่กล้าทิ้งในห้องหรอก เดี๋ยวเกิดใครตาไวเห็นเข้าเอาไปฟ้องแม่ ได้ซวยกันใหญ่อีกแน่รอบนี้
พร้อมกับเดินไปกอดอกมองเงาสะท้อนตัวเองในกระจก มันจะได้ไหมนะ ที่อาร์เธอร์เมาแล้วทำกับเธอไปนั่นน่ะ
จะท้องได้หรือเปล่านะ
คิดพร้อมกับแอ่นตัวพร้อมเบ่งท้องให้พองที่สุดเท่าที่จะพองได้
เมื่อคืนนี้โดนไอ้หมอบ้านั่นจับกดไปกี่รอบก็ไม่รู้ แต่แค่นั้นคงไม่ท้องหรอกมั้ง ลองเสี่ยงดูดีไหมนะ มองไปยังยาคุมฉุกเฉินอีกครั้ง ไม่ต้องกินมันหรอก
ถ้าท้อง เธอก็จะเลี้ยงลูกเอง เลี้ยงให้ดี เป็นแม่ที่ดีสุด ๆ ไปเลย
นี่ไงความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ที่เธอตัดสินใจทำ
พ่อกับแม่จะต้องกลืนน้ำลายตัวเองที่พูดจาสบประมาทเธอสารพัดไปแบบนั้น อันนาจะต้องเป็นแม่คนที่ดีให้ได้เลย ไม่เชื่อก็คอยดู!
“ทางคลับต้องขอโทษด้วยนะคะคุณหมอ”
ผู้จัดการบอกอย่างนอบน้อม เอ่ยไปตามระเบียบของคลับตนเอง
อาร์เธอร์พูดขอบคุณสั้น ๆ แล้วเดินออกจากคลับที่เขาแวะมาเมื่อคืนนี้ด้วยความรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เมื่อทางผู้จัดการของคลับไม่สามารถให้เขาดูภาพจากกล้องวงจรปิดได้ ว่าใครที่พาเขากลับห้องกันแน่
ทางที่พักของเขาก็หน้าเจื่อนเมื่อเขาขอดูภาพจากกล้องวงจรปิด ทางนั้นบอกว่ามีแค่กล่อง แต่ไม่มีกล้องวงจรปิดติดเอาไว้ อาร์เธอร์ได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่บอกว่าไม่เป็นไรก่อนจะกลับออกมา
เขาคงต้องรีบเจาะเลือดส่งแล็บตรวจดูแล้วว่าจะติดโรค ติดเชื้อจากความสัมพันธ์ไร้สตินั่นหรือไม่ แล้วจึงตรงไปยังรถที่จอดทิ้งไว้
เปิดรถได้ ค่อยเข้าไปนั่งลงที่หลังพวงมาลัยรถ ขยับตัวขึ้นเพื่อล้วงเอาของในกระเป๋ากางเกงที่เก็บได้บนเตียงนอนขึ้นมามองดูอีกครั้ง
เขาต้องตามหาผู้ร้ายให้เจอ
ว่าใครกันที่แอบมานอนกับเขาแล้วทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดี
คนคนนั้นจะต้องเป็นเจ้าของเจ้าสิ่งนี้แน่ ๆ
เมื่อสรุปความได้อย่างนั้น ก็ค่อยเปิดที่เก็บของหน้ารถออก หย่อนชิ้นส่วนที่หลงเหลือให้ดูต่างหน้าเข้าไปเก็บไว้ในนั้น แล้วขับรถกลับไปยังโรงพยาบาลอย่างเดิม ก่อนจะตรงไปหารุ่นพี่ที่ชวนเขาออกไปดื่มเมื่อคืนนี้
- Writer
