ตอนที่ 2 ความบังเอิญมีอยู่จริง
1962 Words
สุราษฎร์
เมื่อถึงสนามบิน และก็มีรถมารับสองสาวมาส่งถึงโรงแรม คิงส์ ออฟ โฮเทล และตอนนี้ ทั้งสองสาวก็ยืนอยู่ที่หน้าโรงแรมแล้วเรียบร้อย
“กิ่งแกแน่ใจเหรอว่าจะ พัก ที่ บังกะโล ไม่พักที่นี่เหรอ “
“อือ ฉันต้องการความสงบ และอยากอยู่กับธรรมชาติ มาก ๆ วิ แกไม่ต้องทำหน้าแบบนนั้น บังกะโลที่ว่าก็อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมนี่เลยนี่นา แกจะกังวลอะไร ว่าแต่แกเถอะ ไม่ไปพักกับฉันหรือไง “
“ฉันขอพักที่นี่เพื่อสะดวกกับการทำงานนะ กิ่ง “
“อือ ก็นั่นละ แกก็ทำงานของแก ฉันก็หามุมสงบทำงานของฉันเหมือนกัน อ้อ แต่ว่า เย็น ๆ เราจะต้องไปว่ายน้ำกัน ดีไหม “
“อือ ตามนั้น ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเอาของไปเก็บก่อน และเดี๋ยวฉันให้ พนักงานพาแกไปที่บังกะโล ก็แล้วกันนะ กิ่ง เสร็จแล้ว แกมาที่นี่นะ เพราะ เราจะทานข้าวที่นี่ “
“ได้ ฉันไปละ แล้วเจอกัน “
จากนั้น กิ่งกาญก็เดินขึ้นรถกอร์ฟที่พนักงานโรงแรมจะพาเธอไปที่บังกะโลที่อยู่ห่างออกไป จากตัวโรงแรม ประมาณ 1 กิโลเมตร เท่านั้นเอง
.......................................
รถหรูแล่นเข้าจอด บริเวณ บ้านหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่าน อยู่เบื้องหน้า บ้านทั้งหลัง ถูกสร้างขึ้น ด้วยรูปทรงทันสมัย และก็ดู กลมกลืนกับธรรมชาติ และเจ้าของบ้านสวยหลังนี้ก็คือ เดช พรมพยัคฆ์ เจ้าของ ธุรกิจเหมือง เกือบจะทุกที่ ในสุราษฎร์ และ รวมถึง อีกหลายที่ ในหลายจังหวัดทางภาคใต้ และนอกจากนั้นยังเป็น เจ้าของ สัมปทานรังนก อีก หลายแห่งด้วย เรียกได้ว่า เขาคือ นักธุรกิจ ชื่อดัง ของทางใต้เลยก็ว่าได้ และตอนนี้ เขากำลัง ก้าวขายาว ๆ ลงจากรถและเดิน เลยมาด้านหน้าของ บ้าน ก่อนจะหันหน้าออกสู่ท้องทะเลเบื้องหน้า และสายตาคมดุของเขาก็มองไปยัง ท้องทะเลเบื้องหน้า ด้วยความเย็นชา
“นายหัวครับ เข้าไปพักผ่อนเถอะครับ “เสียงของ ปัน ลูกน้องคนสนิทของนายหัวเดชเอ่ยบอกผู้เป็นนาย ด้วยความรู้สึกเป็นห่วงนิด ๆ ด้วยเพราะว่าเขารู้ว่าตอนนี้ เจ้านายของเขา คงกำลังคิดถึงเรื่องที่ไปเจอที่กรุงเทพมา แน่นอน และคงจะ ทำให้เจ้านายของเขารู้สึก หงุดหงิดนิดหน่อยละ
“อือ นายไปพักผ่อนเถอะปัน ฉันขอยืนคิดอะไรสักครู่ “
“แต่นายหัว”
“นายไม่ต้องห่วง ปัน ไม่ใช่อย่างที่นาย คิดหรอกนะ เรื่องนั่น มันไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับฉันเลย นายก็น่าจะรู้ว่า คนอย่างฉัน เป็นยังไง”
“ครับ นายหัว ไอ้ที่ผมเป็นห่วง เพราะ ผมกลัวว่านายหัว จะให้คนไปจัดการ คนเหล่านั้นต่างหากและครับ “
“ฮึ นายนี่ รู้ใจฉันจริง ๆ ปัน แต่มันก็ไม่แน่ นะ สั่งสอนซะหน่อยก็คงจะดี จะได้ รู้ว่า อย่าได้คิดมาลองดีกับฉัน “
“แต่ว่า พวกนั้น กำลังจะมาแข่ง สัมปทาน เหมืองแห่งใหม่ที่กำลังจะเปิดให้ เข้าสัมปทานนะครับนายหัว “
“ดี ฉันต้องการให้เล่นในกติกาแบบนี้ละ ปัน ไม่ใช่ทำเป็นหมาลอบกัดแบบเมื่อครั้งก่อน ถึงแม้ มันจะไม่ได้เสียหายอะไรมากมายแต่ มันก็ ทำให้ อารมณ์ฉันเสียได้เหมือนกัน “
“แต่ต่อไป ฉันจะทำให้พวกนั้นรู้ว่า นายหัวเดช โกรธเป็นยังไง และพวกมันจะไม่คิดมาที่นี่อีกเลย ปัน”
ปันได้แต่รู้สึกขนลุกแทน คนที่มามีเรื่องกับนายหัวเดช เจ้านายของเขา แล้วตอนนี้
“เอ่อ นายหัวครับ วันนี้มีงาน เลี้ยง วันเกิดของคุณ เดือนเต็มที่โรงแรม คิงส์ อ๊อฟโฮเทล นะครับนายหัว “
“อือ รู้แล้ว เหลือเวลาอีก ตั้งหลายชั่วโมง ฉันขอนั่งคิดอะไร เพลิน ๆ ก่อนก็แล้วกัน ปัน นายก็ไปพักเถอะ “
“ครับ นายหัว “
จากนั้นปันก็เดินออกไปจากบริเวณนั้น และนายหัวเดชก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ บริเวณ ด้านหน้าบ้าน ที่หันหน้าสู่ท้องท้องทะเลเบื้องหน้า และในโต๊ะก็มีเครื่องดื่มที่ คนงาน เตรียมไว้ที่โต๊ะ เพราะด้วยทุกคนรู้ว่า สิ่งที่จะต้องเตรียมไว้เสมอ ไม่ว่าเขาจะอยู่ตรงไหน จะต้องมีบรั่นดี และน้ำแข็ง เตรียมไว้เสมอ ด้วยเพราะ เขาเป็นคนที่ชอบดื่ม บรั่นดีเป็นที่สุด และ ไม่เมาง่าย ๆ ด้วย ทุกคนต่างรู้ดี
มือหนา เปิดฝา และเทบรั่นดีใส่แก้ว และคีบน้ำแข็ง ลงไปลอย หนึ่งก้อน มือหน้าถือแก้วในมือหมุนวน ก่อนจะ ยก บรั่นดีขึ้นจิบ เพื่อผ่อนคลายอารมณ์
..............................................
โรงแรมคิงส์ อ๊อฟโฮเทล
วิภา กำลังเดิน ออกไป ด้านหน้า ของโรงแรม หลังจาก เคลียร์เรื่องงานเรียบร้อย แล้ว และเธอกำลังจะเดินไปหา กิ่งกาญเพื่อนรักที่อยู่ที่บังกะโล ห่างออกไป
“ไอ้กิ่ง กิ่ง อยู่ไหน นะ “ วิภาเรียกหาเพื่อนรัก หลังจากที่เคาะประตูอยู่สักพักแต่ก็ไม่มีใครเปิด
“ฉันอยู่นี้ วิ “
“อ้าว ฉันก็นึกว่าแกอยู่ในบ้าน ซะอีก “
“ไปเดินเล่นมา ว่าแต่ทำไมเหรอ “
“ฉันจะบอกแกว่า คืนนี้ ฉันต้องดูแลการจัดงานวันเกิดของคนดังที่นี่นะ ที่เรานัดทานข้าวกันนะ คงต้องปล่อยให้แกทานคนเดียวก่อนนะ กิ่ง “
“อือ มาวันแรกก็เริ่มงานเลยเหรอ แกนะ ไหวไหม “
“ไม่ต้องห่วง ไม่ใช่ปัญหา ว่าแต่แก ไปทานคนเดียวได้ใช่ไหม กิ่ง “
“โอ้ยเรื่องนั้นแกไม่ต้องห่วง ฉันก็ทานที่โรงแรมแกนั่นแหละ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ แกทำงานของแกไปเถอะ ไม่ต้องห่วง นี่ก็จะเย็นแล้ว แกไปเตรียมตัวเถอะ มารับหน้าที่วันแรก ต้อง จริงจัง หน่อย ไปเถอะ”
“อือ ถ้าอย่างนั้นฉันไปนะ แกก็พักผ่อนตามสบาย อ้อ อย่าลืม นะ แต่งให้ได้นะหนังสือ นะโดยเฉพาะ บท เลิฟซีน ของแกนะ ไอ้กิ่ง ถ้านึกไม่ออก ก็ลองหา หนุ่ม ๆ แถวนี้ สอนบทเลิฟซีน ให้สักคน สิ คงจะดี “
“ไอ้บ้า พูดไปได้ ใครจะกล้าไปเล่นบทเลิฟซีน กับคนแปลกหน้าวะ และอีกอย่าง เท่าที่ฉัน เขียนมันก็ เต็มที่สุดแล้ว ส่วนจะอินไม่อิน เนี๊ยะ มันก็คง จะต้องดูคนอ่านด้วย นะ ถ้าเขาไม่อิน ฉันจะทำอะไรได้ละ แกไปได้แล้วไม่ต้องมาห่วงเรื่องนี้ หนังสือของฉันจะไม่มีบทเลิฟซีน เลยก็ได้ เพื่อความสบายใจ “
“เอ่อ ฉันก็แหย่แกไปงั้นละน่า ฉันไปเตรียมตัวก่อน แล้วเจอกันตอนเย็น ถ้าแว้บออกมาได้ฉันจะแว้บมาหาแกที่ร้านอาหารนะ กิ่ง ไปละ “
“อือ อ้อ ทีหลัง นะ โทรมาก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาถึงนี่หรอกนะ วิ โทรศัพท์ก็มีไม่โทร”
“ไม่ละ ฉันอยากเห็นหน้าของแก “
“บรื๋อ ๆ แกอย่าพูดด้วยน้ำเสียงนั้น ไอ้วิ ฉันขนลุก ไปได้แล้ว “
“ฮ่า ฮ่า ไอ้กิ่ง ฉันว่าแกอาจจะ มีความรู้สึกกับ สาวสวยอย่างฉัน มากกว่าหนุ่ม ๆ หรือเปล่าวะนั้น แค่คำพูดฉันแค่นี้ทำให้แกขนลุกได้เนี๊ยะ แบบนี้ไม่ต้องพึ่งหนุ่ม ๆ แล้วมั้ง ให้ฉันช่วยแกดีกว่าว่าไหมกิ่ง”
“พอเลยไอ้วิ แกไปได้แล้ว พูดมาก “
วิภาได้แต่หัวเราะเสียงดังเมื่อได้ยินเพื่อนรัก ทำท่าทาง ตกใจ และโบกมือไล่ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถกอร์ฟที่เธอขับมาแล้วก็ขับกลับไปที่โรงแรม เพื่อไปเตรียมงานในคืนนี้
ส่วนกิ่งกาญเอง ก็ได้แต่ เดินเข้าบ้านพัก เพื่อ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็พิมพ์งานที่เธอรักต่อ ไป
และตอนนี่ดวงตากลมโต ก็กำลัมองนิ่งที่หน้าจอ โน้ตบุ๊คของเธอ และ มือก็ค้างอยู่ที่แป้นพิมพ์ นิ่ง ไม่ขยับไปไหน
“เฮ้อ ไม่มีอารมณ์ เลยแฮะ คิดไม่ออก จะไปยังไงละทีนี้ จะบ้าตาย นี่ฉัน หมดไฟแล้ว จริงเหรอเนี๊ยะ “กิ่งกาญได้แต่บ่นพึมพำในขณะที่ จ้องนิ่ง ไม่รู้จะพิมพ์อะไรต่อ
สุดท้าย เธอ ก็พับหน้าจอ ชีสงานของเธอ ลง แล้วก็กดเข้าสู่โหมดของการท่องโลกออนไลน์ ไปเรื่อยเปื่อยอีกครั้ง จนกระทั่งเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
เสียงเพลงรอสายที่กำลังดัง อยู่ในตอนนี้ ทำให้ เปลือกตา ที่ปิดสนิท กระพริบถี่ ๆ เพื่อ ลืมตาตื่น เพราะเสียงเพลงที่กำลังดัง นั่นเอง
“ค่ะ กิ่งพูดค่ะ “
“อีก 15 วัน หวังว่าจะได้ต้นฉบับ หนังสือเล่มใหม่จากคุณนักเขียนนะครับ “
“เฮ้อ พี่วิทย์ ยังเหลืออีกหลายวัน ทำไมถึงได้ ใส่ใจกับนักเขียน ผู้น่ารักอย่างกิ่ง อย่างนี่ละคะ “กิ่งกาญเอ่ยเสียง ประชดประชันไปตามสายก่อนที่กิ่งกาญจะรีบดึงโทรศัพท์ออกจากหูอย่างรวดเร็ว
“ก็นี่มันเป็นการเลื่อนส่งต้นฉบับครั้งที่ 3 แล้วนะโว้ย คุณนักเขียนกิ่งกาญ “เสียงตะโกนที่ผ่านมาทางโทรศัพท์ ทำให้กิ่งกาญต้อง รีบโยนโทรศัพท์ ไปอีกทางอย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้น เสียงตะโกนของวิทยา ที่ยังตะโกนด่าเธอเป็นชุด ยังดังเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินทุกคำอย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักคำ แต่เมื่อเสียงเงียบไป แล้ว มือบางก็เอื้อมหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูมาฟังอีกครั้ง และตอนนี่เธอก็ได้ยินแต่เสียงหอบหายใจเหมือนกับว่าเหนื่อย และคงจะเหนื่อยจากการตะโกนด่าเธอเมื่อสักครู่แน่ ๆ และวิทยาก็คือ บก.ที่ ดูแลนักเขียนและเธอก็คือหนึ่งในนักเขียนที่เขาดูแล และถือว่าสนิท รองมาจาก วิภาเพื่อน ของเธอก็ว่าได้ และเธอก็นับถือวิทยาเหมือนพี่ชายของเธอคนหนึ่ง
“ พี่วิทย์ รับรองว่าส่งต้นฉบับทัน แน่นอนค่ะ สัญญาเลย นะคะ พี่วิทย์ “
“มันต้องทันไอ้กิ่ง เพราะคราวนี้ไม่ใช่แค่แกที่เดือดร้อน ฉันเองก็จะพลอยโดนหางเลขไปด้วย “
เสียงเข้มเอ่ยมาตามสาย อีกครั้ง เมื่อได้ยินคำพูด เขาแล้ว ทำให้ เธอเกิดความรู้สึกผิดขึ้นมา ทันทีอย่างบอกไม่ถูกเลย
“พี่วิทย์ ขอโทษที นะที่ทำให้เดือดร้อน แต่ กิ่งจะต้องส่งต้นฉบับทันตามกำหนดแน่นอน ค่ะ”
“ฉันจะเชื่อแกอีกครั้งไอ้กิ่ง และถึงยังไงฉันก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วด้วย ว่าแต่ มันเกิดอะไรขึ้นแน่ ทำไม่นักเขียนมือหนึ่งอย่างแกถึง เขียนไม่ได้ มีอะไรหรือเปล่า หรือว่า เครียดเกินไป หรือเปล่า”
“ก็นิดหน่อยคะพี่วิทย์ แค่ ขอเวลาพักผ่อน สักครู่ ทุกอย่างคงจะดีขึ้นค่ะไม่ต้องห่วงค่ะพี่วิทย์ “
“อือ พยายามเข้าละ แต่ถึงยังไงก็นึกถึงสุขภาพของตัวเองเป็นอันดับแรกนะ กิ่ง “วิทยาบอกด้วยความเป็นห่วง เธอเช่นกัน
“ค่ะ พี่วิทย์ ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ “
“เอาละ ฉันต้องไปตาม นักเขียนคนอื่น แล้ว ว่าถึงเวลาต้องส่งต้นฉบับแล้ว คุณนักเขียนกิ่งก็ไป ปั่นนิยายให้ กระผมได้แล้วนะครับ แค่นี้นะครับ “
“โอ้ยขอร้องละพี่วิทย์อย่าทำน้ำเสียงอย่างนี้ เลยน่ากลัวชะมัด”
“ทำไมครับคุณนักเขียนกิ่ง ครับ ถ้าอย่างนั้นแค่นี้ก่อนนะครับ “
จากนั้น กิ่งกาญได้ยินแค่เสียงสัญญาณที่ตัดไป ดัง ตู้ด ตู้ด ๆ ก่อนจะถอนหายใจและวางโทรศัพท์เครื่องหรูและเดินเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะออกไป ที่โรงแรมเพื่อทานข้าวเย็น เพราะตอนนี้เธอรู้สึกหิวมาก หลังจากตื่นนอน แบบนี้
- Writer
