“ยัยดื้อ! เกือบซวยแล้วเห็นไหม? ตัวเองน่ะมีแต่เจ้าหนี้ ทีหลังไปไหนบอกเส้! อยากไปอยู่สามจังหวัดชายแดนใต้หรือไงเล่าหะ”
คณานางค์กะพริบเปลือกตาปริบๆ เกล็ดน้ำตาแห้งสนิท ความกลัวหายไปดั่งปลิดทิ้ง! เมื่อมองเห็นคนที่เธอพร่ำหาในใจ มาอยู่ตรงหน้า
“คุณ!”
“นึกไงหะ ออกมาข้างนอกไม่บอกใคร?”
มิเกลยืดตัวยืนขึ้น เขารั้งคณานางค์ติดมือขึ้นมาด้วย พร้อมกับบ่นพึมพำ
“ฉันไม่คิดว่าจะเกิดเหตุร้าย” เธอรวบรวมสติ ตอบเสียงสั่นพร่า
“คิดได้เลย...เธอมีเจ้าหนี้เป็นสิบราย แค่นี้ยังน้อยไป แต่ล่ะคนโหดๆ ทั้งนั้น”
“ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้”
มือของหญิงสาวสั่นเทา เนื้อตัวเต้นระริก หวาดกลัวจนอยากเป็นลม
มิเกลยกมือเสยผม เขาอยากจะกระชากหล่อนเขามากอด!! เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ นี่เกิดอะไรขึ้นกันว่ะนี่ ชายหนุ่มเริ่มสับสน...เขาหมุนซ้าย หมุนขวา หาที่ระบายออก ลคนที่ซวยคือวายร้ายกลุ่มนั้น
ชายหนุ่มปรี่ไปหา เขายกฝ่าเท้าขึ้นกระทืบบนแผ่นหล
