เนื้อคู่หรือคู่กัด #2
1042 Words
เช้าวันใหม่บอสตันต้องงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของอรรัมภา ไอ้คำพูดที่เหมือนจะพูดกับตัวเองแต่เสียงกลับดังราวกับจงใจปลุกเขาที่นอนหลับอยู่นี่มันยังไงกัน…
“เช้าแล้วยังไม่ยอมตื่นอีก ขโมยของในห้องไปขายเลยดีไหมน้า”
แม้จะพูดอย่างนั้น ทว่าพอบอสตันลืมตาตื่นขึ้นมา หญิงสาวก็ทำท่าทีเป็นนั่งเล่นโทรศัพท์เงียบ ๆ เสียอย่างนั้น ร่างสูงได้แต่มองคาดโทษเธอแล้วเดินออกมาหากาแฟกิน ก่อนจะบอกให้ยัยตัวยุ่งเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวออกไปพบกับวรินทร
08:16 a.m. Thanwa : ไอ้บอส ที่มึงให้กูแฮกกล้องวงจรปิดบ้านน้องมิ้มกูแฮกได้แล้ว
08:16 a.m. Thanwa : ส่งวิดีโอ
08:18 a.m. Boss : ไม่ต่างจากที่คิดไว้เท่าไหร่
08:18 a.m. Thanwa : หมายความว่ายังไง น้องเจออะไรแบบนี้ตลอดเหรอ
08:19 a.m. Boss : ก็ใช่ ไม่ถึงขั้นผลักตกบันได แต่ก็โดนแกล้งตลอด
08:20 a.m. Thanwa : แล้วมึงจะเอายังไงต่อ จะจัดการเลยไหม
08:20 a.m. Boss : ยัง รอก่อน
08:21 a.m. Thanwa : มีอะไรให้ช่วยก็บอก
08:22a.m. Thanwa : ส่งไฟล์
08:22 a.m. Thanwa : เผื่อได้ใช้
08:22 a.m. Boss : ขอบใจ
บอสตันพิมพ์ตอบเพื่อนสนิทก่อนจะกดเล่นคลิปวิดีโอนั้นซ้ำ ๆ ด้วยแววตาที่เรียบนิ่ง วันนั้นอรรัมภาไม่ได้ตกบันไดลงมาเองจริง ๆ ด้วย มีใครบางคนเดินเข้ามาผลักให้เธอตกบันไดต่างหาก
แต่นั่นก็ไม่เลวร้ายเท่าคนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเลือกที่จะยืนดูอยู่เฉย ๆ ด้วยแววตาเรียบนิ่ง มากไปกว่านั้นบางคนถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความสะใจด้วยซ้ำ
และใช่ คนทั้งหมดที่บอสตันเห็นจากคลิปวิดีโอ ก็คือกลุ่มคนพวกเดียวกันกับที่มาร้องขอเงินค่าสินสอดในวันนั้น
สารเลวจริง ๆ !
ระหว่างนั้นเสียงฝีเท้าที่เดินมาข้างหลังทำให้ชายหนุ่มปรับสีหน้าให้อ่อนลงก่อนจะหันไปมองคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ
"ดูอะไรอยู่เหรอคะ" อรรัมภาถาม
"อยากดูเหรอคะ" คิ้วหนาเลิกขึ้น อรรัมภารีบพยักหน้ารับ "มานั่งนี่สิ"
มือหนาตบลงที่ตำแหน่งข้างตัวเหมือนจะแกล้งจนอรรัมภาต้องกลอกตามองบนอย่างอดไม่ได้ แต่ก็ทำได้แค่นั้นแหละ เพราะสุดท้ายแล้วเธอก็ต้องมานั่งชิดท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามนั่นอยู่ดี
"ไอ้ธันมันส่งมาให้ตอนที่น้องมิ้มไปอาบน้ำค่ะ" บอสตันหันวิดีโอจากกล้องวงจรปิดให้อีกคนดูพลางลอบสังเกตอีกฝ่าย อรรัมภาดูวิดีโอนั้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่งจนจบโดยไม่เอื้อนเอ่ยอะไรออกมา ด้วยเพราะสถานการณ์ในคลิปมันไม่ได้ต่างจากที่เธอคิดเอาไว้เท่าไร "อยากเอาคืนไหมคะ"
บอสตันเก็บมือถือขณะเอ่ยถามอีกคน
"ก็อยากคะ แต่คิดว่าตอนนี้คงยังไม่เหมาะ" อรรัมภาว่า พลางเผยสีหน้าคับแค้นใจออกมาจนคนมองหลุดขำ นัยน์ตากลมโตตวัดมองอีกคนอย่างหาเรื่อง "ขำอะไรคะ"
"ทำไมชอบทำหน้าแบบนี้คะ เมื่อก่อนไม่เห็นจะเคยทำ"
"..." เอาละ เปลี่ยนเรื่องมาจับผิดกันอีกแล้ว
"ไม่เนียนเลยนะ" นั่นไง โป๊ะอีกแล้ว !
แต่เอ๊ะ… ทำไมบอสตันถึงพูดเหมือนรู้อะไรมาเลยล่ะ
"นี่ จะไปไหนคะ พี่รู้อะไรบอกมาเลยนะ !" อรรัมภารีบเอ่ยเรียกคนตัวสูงที่ลุกขึ้นเดินเข้าห้องไปเสียงดัง
"เตรียมตัวได้แล้วค่ะ พี่บอสอาบน้ำเสร็จจะได้ออกไปกัน" บอสตันบอก ทำเอาใบหน้าสวยสะบัดหนีด้วยความหงุดหงิด
ชิ ! รู้อะไรมาแล้วก็ไม่พูด คอยดูเถอะ จะเค้นให้ได้เลย !
หลังจากทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยทั้งสองออกก็ได้จากเพนต์เฮาส์ตรงไปยังบ้านคาร์เทียร์ และแน่นอนว่าการจราจรในยามเช้าก็ยังคงเหมือนเดิม รถติดยาวเป็นพรวนจนแค่มองก็ท้อใจ และด้วยความที่รีบออกมาจึงทำให้ไม่ได้ทานอะไรกันมาก่อน อรรัมภาจึงทำแซนด์วิชง่าย ๆ มาทานบนรถด้วย มือบางยื่นแซนด์วิชที่ทำมาเผื่อบอสตันให้เขาที่กำลังขับรถอยู่
"ทานไหมคะ"
"พี่บอสขับรถอยู่ค่ะ" บอสตันเหล่มองก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ หากแต่แววตากลับขบขันที่ได้แกล้งอีกคน อรรัมภากลอกตาด้วยความเบื่อหน่ายแล้วยื่นแซนด์วิชให้เขากัด
"ไปทำตอนไหนคะ" พอเคี้ยวจนหมดบอสตันก็เอ่ยถามคนที่นั่งเคี้ยวแซนด์วิชด้วยท่าทางน่าอร่อยมาก
"ตอนพี่บอสอาบน้ำไงคะ"
"อร่อยดีค่ะ"
"ใช่สิ สูตรแม่มิ้มเลยนะคะ" เมื่อมีคนเอ่ยชมอรรัมภาก็อดไม่ได้ที่จะอวด แม่เธอน่ะทำอาหารอร่อยที่สุดในโลกแล้ว !
"สูตรแม่ ?" บอสตันทวนคำ ทำเอาคนภาคภูมิใจถึงกับคอหด
อีกแล้วเหรอมิ้ม… แกโป๊ะอีกแล้วเหรอ
"แม่ใครคะ" บอสตันเอ่ยถามด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ขณะแกล้งอีกคน
"เอ่อ… แม่… แม่อะไรล่ะคะ จะบอกว่าสูตรป้าทองต่างหาก !" อรรัมภาเอ่ยปฏิเสธทันควัน พลางหันไปมองนู่นมองนี่อย่างที่คิดว่าเนียนที่สุดแล้ว
"เหรอคะ" น้ำเสียงยียวนของบอสตันทำเอาคนฟังห่อเหี่ยว
"ไม่เชื่อก็บอกมาเถอะค่ะ จะทำหน้าแบบนั้นทำไม" อรรัมภาเอ่ยออกมาอย่างปลงตก
"หึ แล้วใจคอจะป้อนพี่บอสแค่คำเดียวเหรอคะ" หลังจากแกล้งอรรัมภาจนพอใจ บอสตันก็เอ่ยทวงถึงแซนด์วิชในมืออีกคน
"กิน ๆ เข้าไปเลยค่ะ !" อรรัมภานึกหมั่นไส้จึงยัดแซนด์วิชที่เหลือเข้าปากคนตัวสูงจนหมด ทว่าบอสตันก็ไม่ได้โกรธอะไร หนำซ้ำยังขำออกมาอีกด้วย
- Writer
