เนื้อคู่หรือคู่กัด #1
982 Words
หลังจากที่ทานอาหารด้วยกันจนเสร็จแล้ว บอสตันกับอรรัมภาก็แยกย้ายกับกลกันต์และธันวา โดยที่อรรัมภานั้นนิ่งเงียบกว่าเดิมเพราะกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรให้บอสตันสงสัยอีก ซึ่งชายหนุ่มเองก็มองท่าทีนั้นด้วยความขบขัน ขณะที่ทางด้านกลกันต์และธันวามองทั้งสองคนด้วยท่าทีงุนงง จนบอสตันต้องส่ายหัวเป็นเชิงว่าปล่อยไปเถอะ
"คุณอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอคะ" ตอนนี้ทั้งสองมาถึงเพนต์เฮาส์ของบอสตันแล้ว ภายในถูกตกแต่งอย่างหรูหราด้วยโทนสีน้ำตาลทองสมกับฐานะของบอสตัน ห้องต่าง ๆ ถูกแบ่งได้อย่างลงตัวไม่ว่าจะเป็นห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องอาหาร รวมถึงมินิบาร์ที่มีขวดเครื่องดื่มเรียงรายกันอยู่ อรรัมภาลอบกลืนน้ำลายขณะมองภาพนั้นด้วยอาการตะลึงงัน "คุณ…"
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมตอบอรรัมภาจึงสะกิดแขนเขาเบา ๆ บอสตันหันมามองคนตัวเล็กแล้วเดินเข้ามาหาช้า ๆ
"เรามาทำข้อตกลงกันหน่อยดีไหมคะ" เขาว่า
"ข้อตกลงอะไรเหรอคะ" อรรัมภาเดินถอยหลังอย่างหวาดระแวงด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรแปลก ๆ
"ห้ามน้องมิ้มเรียกพี่บอสว่าคุณ" บอสตันยังคงเดินเข้าหาอีกคนเรื่อย ๆ ทำเอาอรรัมภาถอยหลังมาจนชิดผนังห้องแล้ว เธอได้แต่ยืนนิ่งมองคนตัวสูงอย่างรอคอยว่าจะพูดว่าอะไร "ไหนลองเรียกพี่บอสหน่อยสิคะ"
บอสตันโน้มหน้าลงมาใกล้หญิงสาวแล้วยกยิ้มมองคนที่ทั่วทั้งใบหน้าและหูเริ่มขึ้นสีอย่างนึกเอ็นดู
"ไม่ต้องใกล้ขนาดนี้ก็ได้ค่ะ…" อรรัมภาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม มือเรียวยกขึ้นมาดันไหล่หนาออกไป
"เร็วค่ะน้องมิ้ม" บอสตันจับมืออรรัมภาเอาไว้แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เธอใจเต้นแรง
"พะ... พี่บอส" อรรัมภาเรียกเสียงแผ่ว แล้วหันหน้าไปอีกทาง
"เก่งมากค่ะ" บอสตันว่า แล้วปล่อยมืออรรัมภาออกแต่ไม่ยอมขยับตัวออกไป จนเธอต้องเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น
"ออกไปได้แล้วค่ะ"
"หน้าแดงนะคะ" บอสตันกล่าวขณะที่ยอมผละตัวออกมา ทำเอาคนตัวเล็กโวยวายอีกรอบ
"พี่บอส !"
"นอนห้องเดียวกันได้ใช่ไหมคะ" เขาเปลี่ยนเรื่อง
"ไม่ได้ค่ะ" อรรัมภาเดินกระทืบเท้าเข้าไปหาคนตัวสูงทันที บอสตันกอดอกจ้องมองเธอนิ่งงัน
"อีกห้องไม่ว่างค่ะ"
"แล้วจะถามทำไมคะ" อรรัมภายกมือขึ้นมากอดอกแล้วจ้องอีกฝ่ายเช่นกัน ท่าทางนั้นทำให้บอสตันต้องยกมือขึ้นมาดันหน้าผากเธอออกไป แล้วเอ่ยไล่
"ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ"
"รู้แล้วค่ะ !" อรรัมภากระแทกเสียง ไอ้คนขี้เก๊กเอ๊ย !
หญิงสาวสะบัดตัวหันหลังออกมาด้วยท่าทางหงุดหงิด ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากข้างหลัง
ตกดึกคืนนั้นอรรัมภาต้องพยายามทำตัวเองให้ตัวเล็กที่สุดเพราะนอนไม่หลับ เธอไม่กล้าลุกออกจากเตียงไปไหน จึงได้แต่พลิกตัวไปมาจนคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ต้องลืมตาขึ้นมาแล้วหันมามองเธอที่กำลังนอนเอาผ้าห่มคลุมจนมิดคออยู่
"นอนได้แล้วค่ะ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น อรรัมภาเหล่ตามองอีกฝ่ายแล้วเอ่ยตอบเสียงเบา
"พี่ก็นอนไปสิคะ"
"น้องมิ้มพลิกไปพลิกมา พี่บอสนอนไม่หลับค่ะ"
"ขอโทษค่ะ…" ใบหน้าหวานสลดลงอย่างรู้สึกผิดจนบอสตันต้องเลิกคิ้วถาม
"เป็นอะไรคะ"
"เปล่าค่ะ" อรรัมภาตอบ สงสัยว่าคงจะแค่แปลกที่แหละมั้ง…
แต่แล้วร่างบางก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อแขนแกร่งพาดลงมาที่เอวของเธอแล้วดึงรั้งเข้าไปใกล้จนแผ่นหลังเล็กชิดกับอกแกร่ง
"นอนได้แล้วค่ะ"
"ปล่อยค่ะพี่บอส…" อรรัมภาดิ้นไปมาแต่อีกคนก็รัดแน่นจนขยับตัวไม่ได้
เอ้า กอดก็กอด… กอดไปเลย !
"พรุ่งนี้พี่บอสจะพาไปบ้านใหญ่ค่ะ" บอสตันเอ่ยขึ้นมา ทำเอาคนฟังเลิกคิ้ว
"ไปทำไมคะ"
"ไปคุยเรื่องงานแต่งไงคะ"
"..." ได้ยินดังนั้นอรรัมภาจึงได้พยักหน้ารับรู้ หากแต่ไม่ได้พูดอะไร บอสตันกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแแล้วเอ่ยบอกเธออีกครั้งพลางหลับตา
"นอนได้แล้วค่ะ"
"แล้วจะมากอดทำไมล่ะคะ" อรรัมภาตีมือหนาเข้าให้
"หันมาค่ะ" บอสตันสั่งสั้น ๆ
"อะไรอีกคะ"
"หันมานี่ค่ะ"
"..." โอ๊ย ! จะมากอดจะมาหันอะไรเล่า คนยิ่งนอนไม่หลับอยู่เดี๋ยวมันก็ยิ่งไปกันใหญ่
อรรัมภายังคงนอนนิ่ง ขณะที่บอสตันกระซิบย้ำอีกครั้ง
"เร็วค่ะ"
"ฮึ่ย !" อรรัมภาเพิ่งรู้ตัวก็วันนี้แหละ ว่าตัวเองแพ้คำว่า ‘ค่ะ’ จากอีกฝ่ายมาก เธอได้แต่หันหน้าไปหาบอสตันอย่างจำใจ ก่อนจะถูกรั้งให้เข้าไปชิดแผ่นอกกว้าง จากนั้นมือหนาก็ลูบแผ่นหลังของเธอแผ่วเบา
"นอนได้แล้วค่ะ" บอสตันเอ่ย ขณะที่มือหนาลูบขึ้นลงบนแผ่นหลังบางช้า ๆ ราวกับจะกล่อมคนตัวเล็ก
แล้วมันก็ดูเหมือนว่าจะได้ผลดีทีเดียว…
"ขึ้นมาอีกหน่อยค่ะ"
"หึ" บอสตันขำออกมาเล็กน้อยแล้วเลื่อนมือขึ้นไปเกาหลังให้อีกคนแต่โดยดี อรรัมภาที่รู้สึกเพลิดเพลินจนดวงตาปรือปรอยเอ่ยออกมาเสียงเบา
"ฝันดีนะคะ"
"ฝันดีค่ะ" บอสตันมองคนในอ้อมแขนที่ผล็อยหลับไปแล้วเนิ่นนาน ก่อนที่เปลือกตาคู่หนาจะค่อย ๆ ปิดลงตามไป
- Writer
