จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย #3
1239 Words
ขณะนี้ยุพเรศกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งภายในห้องที่เธอฟื้นขึ้นมา สายตาคู่สวยเหม่อมองรูปที่ตั้งอยู่เบื้องหน้า มันคือรูปของอรรัมภา
หลังจากที่ป้าทองบอกว่าร่างที่เธอกำลังอาศัยอยู่นี้ชื่ออรรัมภา ยุพเรศก็ได้แต่นั่งเงียบก่อนจะขออยู่คนเดียวสักพัก ป้าทองเองก็เข้าใจและปล่อยให้คุณหนูมิ้มของตนได้ใช้เวลาอยู่คนเดียว และการใช้เวลาอยู่คนเดียวก็ไม่สูญเปล่า เมื่อความทรงจำของร่างที่ยุพเรศมาอาศัยอยู่นี้ผุดขึ้นมาราวกับดอกเห็ด
อรรัมภา โรจนทิพย์ อายุยี่สิบสองปี รูปร่างเล็ก ส่วนสูงประมาณร้อยหกสิบหก ผิวที่ขาวอมชมพูบัดนี้ซีดเซียวเพราะหลับไปนาน รูปลักษณ์ของอรรัมภาเรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงที่สวยหวานน่าทะนุถนอมมาก ดวงตากลมโต จมูกโด่งรับกับริมฝีปากบาง และมีลักยิ้มน้อย ๆ ที่แก้มข้างขวา อรรัมภาเพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศมาได้หนึ่งปี ส่วนสาเหตุที่ทำให้ยุพเรศเข้ามาอยู่ในร่างนี้ได้นั้นน่าจะมาจากการที่อรรัมภาเกิดอุบัติเหตุตกบันได…
ในตอนแรกยุพเรศก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่ามันคงเป็นอุบัติเหตุจริง ๆ แต่ก็แอบสงสัยว่าทำไมพ่อแม่ของอรรัมภาไม่เห็นจะมาเยี่ยมบ้างเลย กระทั่งอรรัมภาฟื้นแล้วก็มีเพียงป้าทองคนเดียวเท่านั้นที่มาคอยดูแลทั้ง ๆ ที่ที่นี่คือบ้านแท้ ๆ ของเธอแต่กลับไม่มีใครอีก
แต่แล้วความสงสัยนั้นก็ได้รับคำตอบอย่างรวดเร็วจากความทรงจำของอรรัมภา เธอคือเด็กกำพร้าที่ถูกคุณสายสมรรับมาเลี้ยง คุณสายสมรคือคนที่อรรัมภาเรียกว่าคุณย่า เธอพบอรรัมภาที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าและขออุปการะเลี้ยงดูเพราะถูกชะตากับเด็กสาวมาก
ในตอนนั้นอรรัมภาอายุเพียงแปดขวบ เด็กตัวเล็ก ๆ ได้ถูกพามาเลี้ยงดูที่บ้านหลังใหญ่แห่งนี้ จะว่าสุขก็สุข จะว่าทุกข์ก็ทุกข์ เพราะคนที่เอ็นดูอรรัมภามีเพียงสองคนเท่านั้นคือคุณย่ากับป้าทอง ลูกหลานคนอื่น ๆ ของคุณย่าต่างก็เกลียดชังอรรัมภาทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่พวกคนรับใช้ในบ้าน พวกเขาต่างก็บอกว่าอรรัมภาคือเด็กเหลือขอที่โชคดีเท่านั้น ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของครอบครัว ทำให้ต่างพากันรุมกลั่นแกล้งและรังแกเธอทุกครั้งที่มีโอกาส โชคดีที่อรรัมภามีคุณย่าและป้าทอง จึงยังพอมีที่พักพิงจิตใจอยู่บ้าง
แต่มันก็ต้องมีวันจากลา… เพราะคุณสายสมรจากไปด้วยโรคมะเร็งในตอนที่อรรัมภาอายุได้เพียงสิบแปดปีเท่านั้น ช่วงเวลานั้นเหมือนที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของเธอหายไป และเหมือนที่หลบภัยหายไปเช่นกัน
ทว่าคนในบ้านกลับไม่คิดอย่างนั้น เพราะเมื่อพ้นคุณย่าไปแล้ว พวกเขาก็คิดที่จะขับไล่อรรัมภาออกไปจากบ้านหลังนี้ แต่พินัยกรรมของคุณสายสมรได้ระบุไว้อย่างชัดเจนว่าอรรัมภาจะได้รับการดูแลจนกว่าจะย้ายออกไปเอง และในระหว่างนี้อรรัมภาต้องอยู่ในบ้านหลังนี้เท่านั้น และต้องได้รับการสนับสนุนทางด้านการศึกษาจนกว่าจะบรรลุจุดมุ่งหมายของเจ้าตัว ทำให้คนในบ้านไม่พอใจมาก และยิ่งไม่พอใจมากกว่าเดิมเมื่อในพินัยกรรมระบุเอาไว้ว่า อรรัมภามีอภิสิทธิ์เท่าเทียมกับลูกหลานในบ้านทุกคน เงินมรดกทรัพย์สินจะต้องได้รับเท่ากับหลานของบ้านนี้ทั้งหมด
และแม้ว่าพวกเขาจะทำอะไรอรรัมภาไม่ได้มากนักแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงกลั่นแกล้งและดุด่าต่อว่าทุกครั้งที่เจอหน้าเธออยู่ดี ทรัพย์สมบัติที่อรรัมภาได้มาคนพวกนั้นก็เอาไปใช้และยึดไว้จนหมด สิ่งที่เธอได้รับจึงมีเพียงบ้านให้หลับนอน และเงินเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่มีจักรกฤษลูกชายคนโตของคุณย่าเป็นคนจัดการให้เท่านั้น จักรกฤษนั้นเป็นประเภทเพิกเฉยต่อปัญหาของคนอื่น เขาไม่ได้กลั่นแกล้งหรือต่อว่าอรรัมภาเหมือนกับคนอื่น ๆ แต่ก็ไม่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ไม่เคยหยิบยื่นความหวังดีให้ น่าแปลกที่กล้าแทนตัวเองว่าพ่อ
เหตุการณ์หลังจากที่เสียคุณย่าไปทำให้อรรัมภากลายเป็นเด็กเก็บตัวเงียบ ไม่พูดจากับใคร จากที่เงียบอยู่แล้วยิ่งเงียบกว่าเดิม หากไม่มีเหตุจำเป็นก็จะไม่ออกจากห้อง เพราะมันคือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอแล้ว
และถึงแม้จะบอกว่าอรรัมภาเรียนจบชั้นมหาวิทยาลัยมาแล้วหนึ่งปีแต่เธอก็ไม่ได้ทำงานที่ไหนนอกจากไปช่วยงานร้านดอกไม้ของเพื่อนสนิท เพราะคนที่บ้านหลังนี้กีดกันเธอทุกทาง ไม่ยอมให้ทำงานในบริษัทของครอบครัว และไม่ว่าเธอจะไปสมัครงานที่ไหน พวกนั้นก็มักจะใช้เส้นสายของตัวเองทำให้เธอไม่ได้งานเสมอ อรรัมภาเองก็รับรู้แต่ทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่ทำงานกับเพื่อนสนิทที่ยื่นมือเข้ามาช่วย ทำงานรับเงินเดือนเหมือนลูกจ้างทั่วไป
ยุพเรศได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วก็อดที่จะสงสารอรรัมภาไม่ได้ การกลั่นแกล้งที่เธอได้รับรู้นั้นมันเกินกว่าที่คนคนหนึ่งจะรับไหว
รวมไปถึงการตกบันไดของอรรัมภาด้วย…
มันไม่ใช่อุบัติเหตุ… และยุพเรศคิดว่าตัวเองต้องทำอะไรสักอย่างได้แล้วเพราะตอนนี้เธอคืออรรัมภา โรจนทิพย์ และที่สำคัญ เธอคิดว่าอย่างน้อยเธอก็พอจะมีอำนาจมากกว่าเมื่อก่อนไม่มากก็น้อย พอที่จะจัดการอะไรหลาย ๆ อย่างให้ร่างนี้ได้รับความเป็นธรรมมากที่สุดได้ ถึงคนที่บ้านนี้จะไม่ชอบอรรัมภา แต่นามสกุลที่ติดตัวอรรัมภาอยู่ก็พอจะช่วยอะไรเธอได้บ้างละนะ
แม้ว่าทุกคนที่นี่จะใช้ชีวิตอย่างเท่าเทียมกัน แต่อย่างที่รับรู้กันดีว่าความเท่าเทียมมันไม่มีอยู่จริงบนโลก ที่นี่มีคนรวย คนจน คนมีอำนาจ และคนไร้อำนาจ แต่ก็ถือว่าโชคดีที่กฎหมายมีความเท่าเทียมและซื่อตรง ไม่ว่าจะรวยจะจนก็ไม่รอด ติดแค่อย่างเดียว คือคนรวยมักหาหนทางหลีกเลี่ยงกฎหมายได้ง่ายกว่าคนจน เหมือนกับครอบครัวโรจนทิพย์นี่อย่างไรล่ะ
"เอาละมิ้ม ขอโทษที่ฉันได้ร่างของเธอมานะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วง ตราบใดที่ฉันยังอยู่ในร่างนี้ ฉันจะเอาทุกอย่างของเธอคืนมา และจะเอาคืนให้เธออย่างสาสม"
ยุพเรศจ้องมองรูปของอรรัมภาที่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหลับตาลงแล้วลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำ ไม่รู้ว่าตอนนี้อรรัมภาตัวจริงไปอยู่ที่ไหน และจะกลับมาหรือเปล่า ทว่าตอนนี้ยุพเรศขออนุญาตทำตามใจตัวเองไปก่อนแล้วกัน ทั้งหมดนี้ก็เพื่อตัวของอรรัมภาเอง ในเมื่อการเป็นคนดีมันไม่ได้ช่วยอะไรก็ต้องหัดสู้คนบ้าง
- Writer
