เธอคือ…อรรัมภา โรจนทิพย์ #1
1176 Words
หลังจากที่ใช้เวลาทบทวนความทรงจำและเข้าไปอาบน้ำจนสดชื่นแล้ว ตอนนี้ยุพเรศก็มายืนอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าสีดำที่ค่อนข้างมิดชิด ส่วนใหญ่เน้นไปทางเสื้อแขนยาวกับกระโปรงยาว ถ้าเป็นกางเกงก็มีแต่ขายาวเป็นทางการไปเลย ในขณะที่เธอชอบสวมกางเกงยีนส์เสื้อยืดสบาย ๆ มากกว่า
"ชุดนี้แล้วกัน" ยุพเรศตัดสินใจหยิบชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงผ้านิ่มสีน้ำตาลออกมาใส่ก่อนจะหมุนตัวอยู่หน้ากระจก เธอมองดูเงาสะท้อนอย่างพึงพอใจ หน้าตาแบบนี้เป็นดาราได้สบายเลยนะเนี่ย ขนาดสวมแค่นี้ยังดูดีเลย
เมื่อแต่งตัวจนพอใจแล้วยุพเรศก็เดินออกจากห้องเพื่อลงมาพบปะผู้คน อรรัมภาคนเดิมอาจจะไม่กล้าพบเจอใครเพราะกลัวว่าจะถูกกลั่นแกล้ง แต่อรรัมภาคนใหม่คนนี้ไม่กลัวใครทั้งนั้น ในชีวิตนี้นอกจากแม่อ้อมใจแล้วยุพเรศก็ไม่กลัวใครอีก เธอเดินมาจนถึงบันไดแล้วก็เห็นเหล่าแม่บ้านเดินกันขวักไขว่จนอดสงสัยไม่ได้ว่านี่บ้านหรือโรงงานกันแน่ แม่บ้านมันจะเยอะอะไรขนาดนั้น
ขาเรียวก้าวลงบันไดมาช้า ๆ ดวงตากลมโตที่เคยมีแต่ความหวาดกลัวในวันวาน บัดนี้อบอวลไปด้วยความเรียบนิ่งแฝงด้วยความเย่อหยิ่งในตัว ในคราที่เป็นยุพเรศเธอก็ไม่ได้กลัวใครอยู่แล้ว เวลามีเรื่องกับใครก็สู้จนสุดตัว หากคนพวกนั้นไม่ใช้ลูกเล่น มีหรือจะชนะยุพเรศคนนี้ได้
ทันทีที่ยุพเรศก้าวขาลงมาถึงพื้นสายตาจากทุกคนก็จ้องมองมาอย่างสงสัย เธอเมินเฉยสายตาเหล่านั้นแล้วเดินไปทางครัวตามความทรงจำและความเคยชินของร่างเดิม
"ป้าทอง" ยุพเรศส่งเสียงเรียกคนที่ยืนหันหลังซึ่งกำลังคนแกงในหม้ออยู่
"คุณหนู ลงมาทำไมคะ" ป้าทองเอ่ยอย่างตกใจเมื่อคุณหนูสุดที่รักของเธอมายืนอยู่ข้างหลัง ใบหน้าเล็กยังไม่ทันจะมีเลือดฝาดเลย
"หิวแล้วค่ะ ป้าทองทำอะไรให้ยุ… ให้มิ้มกินเหรอคะ" ยุพเรศรีบเอ่ยอ้อนคนตรงหน้าตามสัญชาตญาณทันที ป้าทองคือคนที่อรรัมภาสบายใจที่จะอยู่ด้วยมากพอ ๆ กับคุณสายสมร
"ดื้อจังเลย นั่งรอเถอะค่ะ อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว" ป้าทองส่ายหัวช้า ๆ แต่สายตาเต็มไปด้วยความเอ็นดูและความดีใจ… ดีใจที่คุณหนูของเธอฟื้น และดีใจที่คุณหนูของเธอออกมาจากห้องสี่เหลี่ยมนั่นแล้ว
ยุพเรศเดินมานั่งรอที่โต๊ะใกล้ ๆ อย่างว่าง่าย พลางคิดถึงวิธีที่จะสามารถออกจากบ้านหลังนี้ไปได้ ตอนนี้นอกจากป้าทองแล้วเธอก็ไม่รู้จะพึ่งใครดี อันที่จริงถ้าจะออกไปเลยตอนนี้ก็ทำได้ แต่จะออกไปทั้งทีมันก็ควรจะตัดให้ขาด และของที่ควรเป็นของอรรัมภาก็ควรจะกลับไปเป็นของอรรัมภาด้วย
ยากจัง !
"คิดอะไรคะ คิ้วขมวดเชียว" เสียงนุ่ม ๆ ของป้าทองมาพร้อมกับจานข้าวร้อน ๆ ที่วางลงตรงหน้า
"นิดหน่อยค่ะ ป้าทอง มิ้มขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมคะ" ถ้าหากจะหาคนที่หวังดีและพร้อมที่จะช่วยเหลือเธอในตอนนี้ละก็ ยุพเรศก็นึกออกแค่ป้าทองจริง ๆ
"อะไรเหรอคะ"
"ลงจากห้องได้แล้วเหรอ" ทว่ายังไม่ทันที่จะได้คุยอะไรกับป้าทองก็มีเสียงดังขึ้นมาจากข้างหลังเสียก่อน ทำให้ทั้งยุพเรศและป้าทองหันไปมอง ก่อนจะพบกับหญิงสาวคนหนึ่งที่ยุพเรศรับรู้ได้จากความทรงจำของอรรัมภาว่าคือณิชา ลูกสาวคนเดียวของไพศาลลูกชายคนที่สองของคุณย่าสายสมร
และแน่นอนว่าหล่อนไม่ชอบอรรัมภา
"นึกว่าจะไม่ตื่นแล้วซะอีก ยังรอดมาได้ด้วยเหรอเนี่ย" น้ำเสียงเย้ยหยันถูกส่งออกมาก่อนที่ณิชาจะเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามกับยุพเรศแล้วกอดอกมอง เธอหวังว่าอรรัมภาจะก้มหน้าให้เธอด้วยความขลาดกลัวเหมือนทุกครั้ง
ทว่าไม่ใช่กับครั้งนี้
"นั่นปากเหรอคะ" ยุพเรศถาม ทำเอาอีกฝ่ายถลึงตาใส่
"แกว่าไงนะ !"
"ฉันถามว่านั่นปากเหรอคะ นึกว่าหลุมขยะ" ยุพเรศเอ่ยตอบแล้วเบ้ปากใส่ก่อนจะก้มหน้าลงทานแกงจืดที่ป้าทองเอามาวางไว้ให้
ปัง !
ทันใดนั้นณิชาก็ตบโต๊ะเสียงดังลั่น พร้อมทั้งตะโกนเสียงเกรี้ยวกราด
"นังมิ้ม !!"
"เสียงดังอะไรนักหนา ไม่อยากเห็นหน้าฉันก็ไปที่อื่นเสียสิ จะมานั่งตรงนี้ทำไมบ้าหรือเปล่า" ยุพเรศส่ายหัวอย่างอ่อนใจ คนบ้านนี้เหมือนเป็นโรคประสาทกันไปหมด
"นังมิ้ม !"
"ณิชา !!" เสียงตวาดของยุพเรศทำเอาคนที่ได้ยินสะดุ้งตกใจไปตาม ๆ กัน โดยเฉพาะณิชาที่โดนตวาดใส่ ดวงตากลมโตของหญิงสาวจ้องมาที่เธอเขม็งจนเธอเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยถูกมองด้วยสายตาเช่นนี้มาก่อน "ฉันจะทานข้าว ถ้าคุณจะมาพูดเรื่องไร้สาระละก็ เชิญไปที่อื่น"
"นี่ !" ณิชาชักสีหน้าใส่แต่ไม่กล้าทำอะไรไปมากกว่านี้ เพราะอรรัมภาในตอนนี้ไม่ได้อ่อนแอเหมือนอรรัมภาคนเดิมอีกแล้ว
"ถ้าคุณไม่ไป แกงจืดในถ้วยนี้จะไปอยู่บนหัวคุณแน่ ฉันพูดจริง ๆ นะ" ยุพเรศพูดพร้อมกับจับที่ขอบถ้วยไว้มั่นก่อนจะมองไปที่ณิชาด้วยสายตาที่สื่อถึงความหมายแบบที่พูดจริง ๆ
"ฮึ่ย !" ณิชาสะบัดหน้าใส่ด้วยความไม่พอใจก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินออกไปทันที ยุพเรศมองตามหลังของอีกฝ่ายก่อนจะส่ายหัวออกมาด้วยความอ่อนใจ
"เฮ้อ ! นี่สิถึงจะเรียกว่านางร้ายในละครตัวจริง"
"คุณหนูคะ…" ป้าทองที่มองเหตุการณ์อยู่ตลอดเอ่ยขึ้นมาอย่างเป็นห่วง หากแต่ยุพเรศส่ายหน้าเบา ๆ
“มิ้มไม่เป็นไรค่ะป้าทอง"
"ป้ากลัวว่าหลังจากนี้พวกคุณ ๆ เขาจะมาทำอะไรคุณหนูต่างหากค่ะ" คนแก่กว่าถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจเมื่อนึกถึงว่าหลังจากนี้พวกคุณ ๆ คนอื่นคงจะต้องเข้ามาหาเรื่องคุณหนูของตนอย่างแน่นอน
"เพราะงั้นมิ้มเลยอยากคุยกับป้าทองยังไงล่ะคะ" ยุพเรศนึกขึ้นได้ว่าตนเองมีเรื่องพูดคุยค้างกับเธออยู่ "ถ้าป้าทองว่างช่วยเข้าไปหามิ้มที่ห้องหน่อยนะคะ"
"ออกไปจากที่นี่เหรอคะ !" ป้าทองเอ่ยถามอย่างตกใจเมื่อคุณหนูของเธอเอ่ยบอกหลังจากที่เข้ามานั่งคุยกันในห้องนอนของอรรัมภาแล้ว "คุณหนูคิดดีแล้วเหรอคะ"
- Writer
