ตอนที่ 11

1619 Words

หญิงสาวตัดสินใจอาบน้ำใหม่อีกรอบเพื่อจะได้นอนสบายมากขึ้นโดยที่เธอไม่ใส่ชุดชั้นในนอนเป็นปรกติอยู่แล้วเพราะอึดอัดจนนอนไม่หลับ “เสี่ยอิฐยังไม่ไปอีกเหรอคะ?” เธอเดินออกมาดูกะว่าจะล๊อกประตูแต่ว่าเสี่ยอิฐยังนั่งที่เดิมพร้อมกับขวดเบียร์อีกหลายขวดที่หมดแล้วกับอีกหลายขวดที่ยังไม่เปิดออก “เสี่ยจะนอนที่นี่ไงลูกปลา” ตอนนี้เขาน่าจะเมาแล้วแหละ เขามองลูกปลาที่ใส่แค่เสื้อกลามสีขาวกับกางเกงขายาวเพื่อจะนอนแต่ว่าที่สดุดตาสุดคือจุกเล็กๆที่นูนดันเสื้อ เธอโนบรา!! เขายิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้ว่าคืนนี้จะนอนกอดคู่หมั้นให้เต็มอิ่มไปเลย แค่มองก็ชักจะหิวกระหายขึ้นมาแล้ว เขาหิวกระหายมาก!! “เฮ้อ...ต้องไล่ยังไงถึงจะไปเนี่ย” เธอถอนหายใจแล้วกำลังจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนแทน ถ้าร่างกายเธอไม่สำออยนะป่านนี้คงทะเลาะกันแล้วเพราะเธอคงไม่ยอมให้เสี่ยมาค้างด้วยหรอก แต่ว่าปวดหัวแค่เธอขยับตัว โมโหหรือว่าคิดมากก็จะเป็นหนักขึ้น “โอ๊ย! เสี่ยทำอะไรเนี่ย?” เขาดึงมือเธอให้ล้มลงบนตัก “อยู่ด้วยกันก่อนนะลูกปลา” เขาวางหน้าลงไหล่เธอเอียงคอถามด้วยแววตาหวานเยิ้มเล็กน้อยเพราะความเมานั้นเอง น่ารักจัง! เห้ย…เธอคิดอะไรเนี่ย!! เสี่ยอิฐตอนเมาเธอพึ่งจะเคยเห็นครั้งแรกจริงๆดูตาที่ปรือมองเธอสิมันหวานยังไงไม่รู้แถมยังกอดเอวเธอแน่นอีก ทำไมต้องเขินด้วย!!! “อย่าทิ้งเสี่ยไปไหนอีกนะที่รัก” น้ำเสียงอ้อแอ้ของคนเมาที่พูดความจริงออกมาพร้อมกับส่งยิ้มหล่อให้เธอ “ไม่ทิ้งหรอก!” เธอตอบไปส่งๆเพราะตอนนี้ไม่กล้าจะสบตาเขาเลย หน้ามันร้อนผาวไปหมดแล้วอีเสี่ยบ้า ปรกติเสี่ยอิฐเป็นคนดุโหดเอาแต่ใจมากแต่ว่าตอนนี้ทำไมถึงน่ารักได้ขนาดนี้ละ เธอหันไปจูบหน้าผากเขาเบาๆด้วยความหมั้นไส้ “โอ๊ะ! จูบเสี่ยเหรอลูกปลา?” เสี่ยอิฐยกมือลูบหน้าผากก่อนจะเลื่อนมาจูบมือตัวเอง “แล้ว…” ปากเธอถูกปิดมาทันทีด้วยมือเขา “ไม่เอาคืนนี้ไม่ทะเลาะนะเหนื่อยแล้ว” เสี่ยอิฐบอกพร้อมกับส่ายหน้านิดๆให้เธอรู้ เขาขยับตัวเข้าไปจูบเธออย่างช้าๆค่อยเลาะเล็มรสชาติหวานที่ติดใจ เธอปล่อยให้เขาตามใจตัวเองไม่ว่าลิ้นจะพลิกพริ้วในปากเธอนานเท่าไรก็ตาม ความอ่อนหวานที่ไม่เคยได้พบเจอมาก่อนทำให้เธอเคลิ้มหลงยกมือเธอมาโอบคอเขาอย่างเผลอไผล่ เขาจูบเธออย่างอ่อนโยนกระชับกอดให้แน่นมากขึ้น “เสี่ยรักลูกปลามากนะคนดี” ชายหนุ่มพูดเสียงยืดยานด้วยความเมาจนลิ้นพันกันแต่ที่เอ่ยไปคือความในใจที่ไม่เคยพูดมาก่อน ดวงตาหวานเยิ้มปรือมองคนรักด้วยความสุขก่อนจะซบหน้าลงที่อกนุ่นหยุ่นของเธอ “รักจริงเหรอคะ?” ในตอนนี้เขาเมาส่วนเธอมีสติเต็มร้อยเลยต้องถามเพื่อความมั่นใจ เสี่ยอิฐรักใครเป็นด้วยเหรอแทบไม่น่าเชื่อเลยโดยเฉพาะผู้หญิงคนที่รักคือเธอ “เสี่ยรักลูกปลาตั้งนานทำไมไม่รู้ห่ะ?” เขาถามทั้งที่ตาแทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว “รักเสี่ยบ้างไหมคนดี?” “ไม่เคยรักสักนิด” เธอตอบไปอย่างชัดเจนแต่กลับรู้สึกวูบโหวงในใจพลันน้ำตาร้อนๆก็ตกมาอาบแก้มจนต้องรีบเช็ดออก ถ้าเสี่ยอิฐรักเธอแล้วเธอจะไม่ลังเลที่จะทำร้ายเขาเลย เธอต้องทำให้เขาทั้งรักทั้งเจ็บเหมือนที่เขาเคยทำให้เธอรู้สึก “แต่เสี่ยรักลูกปลา รักมากเข้าใจไหม!!” เสี่ยอิฐพูดเสียงดังขึ้นก่อนจะถามด้วยคำพูดเบาๆ “ทำไมละลูกปลาเสี่ยไม่ดีพอรึไง” “ดีค่ะ แต่ลูกปลาเกลียดคนเจ้าชู้” เธอเน้นคำสุดท้ายให้เขารู้ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป ทำไมเธอต้องรู้สึกเสียใจด้วย เธอแพ้ใจตัวเองเพราะแค่ความดีเล็กน้อยของเสี่ยอิฐเหรอน่าสมเพชจริง คล้อยหลังคู่หมั้นเดินเข้าห้องนอนหยาดน้ำตาก็คลอเต็มเบ้าตา แค่คำพูดเดียวทำไมถึงเจ็บปวดขนาดนี้ เขามันเลว เขามันชั่วรู้ตัวเองดีแต่เพื่อผู้หญิงคนเดียวที่เขายอมเธอ เขายอมทุกอย่างเลยถ้าทำได้แค่ให้ลูกปลาหันมารักมาสนใจกันบ้าง “โธ่เว้ย!!” เขาปาดน้ำตาออกลวกๆแล้วกดโทรศัพท์ไปยุติความสัมพันธิ์กับผู้หญิงทั้งหมด วิธีสุดท้ายแล้วจริงๆที่จะยื้อลูกปลาเอาไว้ ในตอนนี้เธอพร้อมจะถอนหมั้นเขา เธอพร้อมทำทุกอย่างที่จะหนีเขาไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมต่อให้ถูกต่อว่าโกรธเกลียดแค่ไหนก็ตาม! ตีหนึ่งกว่าๆเสี่ยอิฐเดินเซนิดๆไปห้องนอนของคู่หมั้น เขานั่งบนเตียงลูบหัวเธอเบาๆแล้วจูบกลางหน้าผากนูนก่อนจะถอดเสื้อผ้าไปอาบน้ำจะได้มากอดเธอให้ชื่นใจอีกครั้ง “เสี่ยหยุดแล้วจริงๆที่รัก” มันคงถึงเวลาแล้วแหละ เช้าวันต่อมาหญิงสาวนอนซุกตัวเข้าหาความอบอุ่นอย่างเคยตัวชายหนุ่มกอดเธอแน่นทั้งที่ยังไม่ตื่น ลูกปลาลืมตามาช้าๆ เพื่อปิดนาฬิกาปลุกแต่เธอต้องหน้าร้อนผาวเมื่อรู้ว่าอยู่ในอ้อมกอดใคร เสี่ยอิฐนอนกอดเธอไม่ปล่อยแล้วดูจะหลับสนิทมากด้วยสิ ขอบตาเขามีรอยคล้ำแดงคล้ายว่าร้องไห้มาแต่ผู้ชายอย่างเสี่ยอิฐร้องเป็นด้วยเหรอ เธอคิดว่าคงไม่หรอกเมื่อคืนก็แค่เมาเลยบอกรักเธอ “ลูกปลาจะไปไหน?” เสียงครางเบาๆถามเมื่อเธอขยับตัว “ไปทำงานค่ะ” เธอตอบส่งๆ เสี่ยอิฐหลับต่อตามเคยส่วนเธอก็หอบกระเป๋าเป้พาสปอตและของสำคัญอีกนิดหน่อยเพราะเธอจะไปแค่สองวันแล้วก็กลับมาแล้ว ช่วงเที่ยงชายหนุ่มตื่นขึ้นมามือควานหาคนรักหวังจะคว้าร่างบางมากอดแต่ก็ได้พบเพียงความว่างเปล่า เขาคิดไปสักพักถึงจำได้ว่าลูกปลาไปทำงานแล้วเขาก็ควรจะกลับบ้านได้แล้ว “หยุดเสี่ยได้จริงๆด้วย” เขาพูดจริงทำจริงอยู่แล้วแต่หลังจากนนี้คงอาจจะต้องเตรียมรับปัญหาที่จะตามมาด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นลูกปลาหรือเพราะกรรมตามสนองให้รักคนไร้หัวใจก็ได้มั้งแต่ยังไงเขาก็ยังได้ตัวส่วนหัวใจไว้ทีหลังแล้วกัน ถึงบ้านก็เหงาอีกเพราะหันหลังให้กับวงการเสือผู้หญิงแล้ว แน่นอนว่าเมื่อคืนเขาส่งข้อความไปเลิกทุกคนเลยแล้วในตอนนี้ไลน์ก็ยังดังไม่หยุด! “อะไรกันนักหนาวะ!” “เสี่ยครับมีคนมาขอพบ” มาวินรีบมารายงาน “ใคร?” “กูเองไอ้อิฐ!” ชายแปลกหน้าเดินเข้ามากันถึงห้าคนทำให้เขามองอย่างแปลกใจ “กูไม่รู้จักพวกมึงแล้วออกไปจากบ้านกู!” เสี่ยอิฐไล่ด้วยอารมณ์เสียนิดๆ “มึงทำอะไรลิลลี่ มึงซ้อมเมียกูไอ้ระยำ!!” “เมียมึงแต่ถูกกูเอาไปจนพรุนแล้วมั้งไอ้ควาย...” ผลัว!! แน่นอนว่ามีคนเปิดเขาต้องร่วมเสมอแต่ด้วยคนที่น้อยกว่าทำให้เสี่ยอิฐถูกรุมจนสาหัส เขาจะเอาคืนมันแน่ไอ้นังเลงหัวหมา! “มึงทำยังไงกับเมียกูเมียมึงก็ต้องโดนไอ้ชาติชั่ว!” สิ้นสุดคำกลุ่มคนแปลกหน้าก็เดินออกไป ชายหนุ่มกัดฟันกรอดจนเป็นสันนูนขึ้นตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยมีใครทำขนาดนี้ ครั้งนี้เขาแพ้เพราะถูกรุมแต่ไม่เกินพรุ่งนี้เขาจะไปจัดการพวกมันให้ปางตายแน่!! “เสี่ยค่อยๆลุก” มาวินรีบมาประคองถึงแม้จะโดนบ้างแต่ก็ไม่เท่าผู้เป็นนาย “มึงไปสืบมาว่ามันเป็นใคร!!” เขาตะคอกลั่นเช็ดเลือดที่ปากออกมองด้วยความอาฆาตแค้น “เสี่ยไปทำแผลก่อนครับผมไม่ยอมให้พวกมันลอยนวลแน่” มาวินกัดฟันกรอดด้วยความแค้นเช่นกัน พวกมันบังอาจมาทำร้ายเจ้านายเขามันต้องโดนจัดหนัก! “เช็คด้วยลูกปลาอยู่ไหนโทรศัพท์กูพัง!” จากโทรศัพท์เครื่องหรูในตอนนี้เป็นแค่เศษโลหะแค่นั้น ลิลลี่มันคงปั่นหัวพวกมันมาและเขาคงจะปล่อยไว้ไม่ได้เหมือนกันถ้ามันไม่จบเขาก็ไม่จบง่ายๆแน่ ตอนนี้คนเดียวที่เขาเป็นห่วงคือลูกปลา “เสี่ยครับคุณลูกปลาจะไม่เข้าออฟฟิศ 3 วัน!” “ไปไหนวะ” เมื่อเช้าลูกปลาบอกเขาเองว่าจะไปทำงานแล้วทำไมถึงไม่ไปหรือว่าไปที่ไหนก่อน “เลขาลูกปลารู้ไหมว่าไปไหน?” “ไม่ทราบครับ คุณลูกปลาโทรบอกแค่ว่าจะไปธุระ 3 วัน” ไปไหนของเขาวะ? เขาอยากรู้แต่ว่าโทรศัพท์มันพังชนิดที่มีอะไหร่เทพก็ซ่อมไม่ได้ตอนนี้เขาต้องทำแผลก่อนแล้วตามไปจัดการพวกมัน เขาเจ็บเท่าไรมันต้องเจ็บกว่า!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more