ตอนที่ 10

2095 Words

“คุณลูกปลารู้จะโกรธเอานะเสี่ย” มาวินพยายามห้ามแม้จะรู้ว่ายากมากก็ตาม “โกรธก็โกรธไปสิวะ!! “เขาตะคอกใส่ลูกน้องพร้อมกับส่งข้อความให้ลิลลี่รอที่คอนโด มาวินได้แต่แอบถอนหายใจไม่กล้าสบสายตาผู้เป็นนายด้วยความกลัว เสี่ยอิฐใจดีแค่กับคุณลูกปลาคนเดียวจริงๆแต่กับคนอื่นอย่าหวังเลยทั้งดุทั้งโหดขนาดนี้ มาถึงคอนโดลิลลี่ทันทีที่เปิดเข้าห้องเธอโผลเข้ามากอดทันที ไหนจะการแต่งตัวยั่วยวนอย่างไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง “เสี่ยขาลิลลี่คิดถึงเสี่ยจังเลย” ลิลลี่กอดแขนเขาเอาหน้าอกถูไถไปด้วยความยั่วยวน “รู้ใช่ไหมว่าลูกปลาเป็นใคร?” เสี่ยอิฐถามเสียงเย็นมองลิลลี่ผ่านหางตา “รู้ค่ะ ลิลลี่เจียมตัวเสมอว่าตัวเองเป็นใคร แล้วคุณลูกปลาสูงส่งขนาดไหน” ลิลลี่ตอบไปทั้งที่ในใจเธออยากจะอิจฉาอยากได้เสี่ยอิฐมาครองคนเดียว “แล้วมึงยังกล้าตบคู่หมั้นกูอีกเหรอห่ะ!!” เขาจับผมยาวกระชากออกจากตัวตวัดหลังมือกระแทกเข้าเต็มซีกหน้าสวย เพียะ!! “เสี่ยขาลิลลี่…” ฝ่ามือหนักกระแทกเข้าเต็มหน้าจนเธอล้มไปกองกับพื้น ลิลลี่เจ็บจนน้ำตาถอยหลังหนีเขาแต่ก็เจ็บที่หัวจนร้องไห้อย่างหนัก “กรี๊ดด…เสี่ยขาลิลลี่ขอโทษ!!” เธอจับมือเขาไว้ร้องขอโทษด้วยความเจ็บอย่างมาก “เหอะ! คำขอโทษใช้ไม่ได้กับกูจำไว้!!” สิ้นสุดเสียงลิลลี่มองเขาอย่างผวาเธอคลานหนีแต่ก็ไม่พ้น “กรี๊ดดด….” มาวินยืนมองภาพโหดร้ายตรงหน้าแต่ไม่สามารถช่วยอะไรได้ใครทำอะไรก็ต้องรับอย่างนั้น ครั้งนี้ลิลลี่ผิดเองที่ไปมีเรื่องกับคุณลูกปลาที่เสี่ยอิฐเทิดทูนมากยิ่งกว่าทุกสิ่งแม้แต่ชีวิตตัวเอง ลูกปลากลับมาถึงคอนโดก็เย็นแล้ว เธออยากจะโทรหาเพื่อนแต่ก็เกรงใจที่ต้องระบายเรื่องส่วนตัวให้ฟังแล้วทั้งความเครียดทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวมารุมเร้าจนเธอปวดหัวอย่างรุนแรง อาการไมเกรนที่หายไปหลายเดือนกลับจนได้ “โอ๊ย...ฉันจะบ้าตาย!!” เธอบ่นนิดๆก่อนจะไปอาบน้ำมาล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า เธอเป็นไมเกรนมาสักพักใหญ่เพราะทำงานที่อังกฤษเธอมีความเครียดสูงจนต้องพบแพทย์ แล้วไหนจะพักผ่อนน้อยอีก ถึงแม้ว่าที่นั่นทุกคนจะดีกับเธอแต่ก็เพราะเธออยู่ในต่ำแหน่งซีอีโอด้วย ตั้งแต่กลับมาประเทศไทยนี่เป็นครั้งแรกแล้วก็ทรมานมาก เธอรู้สึกนอนเฉยๆไม่ขยับตัวแล้วดีขึ้น แต่เพียงขยับตัวก็ปวดหัวเหมือนเดิมแล้วไหนจะอยากอาเจียนอีก ป่วยการเมืองดีๆ ไม่ชอบดันเอางานมาทำด้วยสุดท้ายน๊อกแบบนี้เลย ที่นอนยวบลงตามน้ำหนักทำให้เธอลืมตาขึ้นมาดูว่าใครคือผู้บุกรุกห้องเธอ “เสี่ยอิฐมาทำไม?” เธอไม่อยากจะใช้อารมณ์จนเกินเหตุเพราะปวดหัวอย่างหนักแล้ว “ไม่สบายเหรอเสี่ยเห็นนอนนิ่งเชียว” เขาพูดพลางเอามือแตะที่หน้าผากของเธอแต่ถูกปัดออก “อย่ามายุ่ง!” เธอปวดหัวเขาจะมากวนอีกทำไมเนี่ย “อารมณ์เสียอะไรหรือยังไม่หายโกรธเสี่ยอีก” อาการลูกปลาครั้งนี้มันแปลกๆนะ “เฮ้อ…กลับไปแล้วล๊อกห้องให้ด้วย” เธอบอกเขาแล้วล้มตัวลงนอนตามเดิม เธอปวดหัวตุบๆจนแทบจะระเบิดได้อยู่แล้ว ชายหนุ่มไม่ออกไปแต่ล้มตัวนอนข้างๆเธอแทนก็ดีเหมือนกันมานอนคอนโดเธอบ้าง เขาดึงลูกปลามากอดเธอก็ไม่ขัดจนน่าแปลกใจ “เสี่ยอิฐว่างใช่ไหม?” ไหนๆก็ไล่ไม่ไปแล้วเธอจะใช้เขาเลย “ทำไม?” “อยากกินบะหมี่ไปซื้อให้หน่อยแล้วซื้อยาแก้ปวดหัวด้วย” เขาไม่ไปเองเธอเลยจำเป็นต้องใช้เพราะไปเองคงจะไม่ไหวจริง “ไม่สบายเหรอไปหาหมอไหม?” เขาลุกขึ้นจับที่ตัวเธออีกครั้งเพื่อเช็คดูแต่ตัวก็ไม่ร้อนเลย “เป็นไมเกรน ปวดหัวจะตายอยู่แล้วเนี่ย!!" “งั้นนอนรอเสี่ยแป๊บเดียวจะรีบไปรีบกลับ” แค่เห็นสีหน้าไม่สู้ดีของเธอใจเขาก็หล่นวูบไปด้วยความเป็นห่วง “เป็นห่วงลูกปลาด้วยเหรอ?” เธอถามเขาเสียงเบาหวิว “เสี่ยเป็นห่วงลูกปลามากรู้ไว้ด้วยนะ” ชายหนุ่มยิ้มอ่อนลูบผมนุ่มสรวยของหญิงสาวด้วยความเอ็นดู ลูกปลาไม่เคยเข้าใจเขาเลยใช่ไหมว่ารู้สึกยังไง ความรักที่มีให้เธอมันล้นอกจนคนรอบข้างเขาดูออกหมดแล้ว ไม่ว่าลูกปลาจะเป็นอะไรเขาจะร้อนรนกระวนกระวายมาก มิหนำซ้ำมีแค่เธอคนเดียวที่ทำให้เขายอมได้ ดูสิหน้าเขามีรอยมือเธออยู่เขายังไม่คิดจะว่าอะไรเธอเลย “รอดีๆละเดี๋ยวเสี่ยมา” เสี่ยอิฐส่ายหน้าอย่างเซ็งนิดๆที่ไม่เอาลูกน้องมาด้วยจะได้ไม่ต้องไปเอง แต่ไม่เป็นไรแค่ซื้อยากับบะหมี่ให้ลูกปลาเอง เสี่ยอิฐออกไปแล้วเธอยังนอนนิ่งเหมือนเดิม ถ้าเป็นแบบที่ไรประมาณสามวันถึงหายมันทรมานด้วยถ้าต้องไปทำงานที่ต้องใช้สมอง Rrrrrrr…. “ว่าไง?” [ลูกปลางานที่อังกฤษมีปัญหา] “นายแก้ไม่ได้เหรอ?” [ไม่ได้ต้องเป็นเธอ] “โอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้บินไปเตรียมรถมารับด้วย” [โอเค] เธอวางสายก่อนจะจองตั้วเครื่องบินไปอังกฤษด่วน เธออุตส่าห์จะไม่เครียดแต่ก็มีเรื่องให้เครียดอีกจนได้ พรุ่งนี้เครื่องออกสิบโมงเธอต้องกินยาไปบรรเทาอาการเอาแทน ผ่านไปชั่วโมงกว่าเธอรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเลยหยิบแล๊บท๊อปมาดูอีเมลเกี่ยวกับงานที่เพื่อนส่งให้ ปัญหาเดิมทั้งนั้น “ลูกปลางานน่ะพักก่อน” ไม่ไหวเลยคู่หมั้นคนนี้ขยันเกินเหตุ “งานด่วน” “งานมันไม่หนีหรอกดูแลตัวเองก่อนสิ” เสี่ยอิฐหยิบแล๊ปท๊อปเธอมาเก็บไว้แทน ลูกปลาชอบทำให้เป็นห่วงตลอดเลย “ไปกินข้าวกัน” “เสี่ยอิฐ!!” “ไปเร็ว เดี๋ยวได้ตายก่อนใช้เงินหรอก!” เขาดึงเธอมาที่โต๊ะอาหารจนได้ เขาไปนานเพราะมัวแต่ซื้อพวกผลไม้มาให้เธอด้วยเห็นว่าตู้เย็นมันว่างมาก “เท่าไร?” เธอจะจ่ายเงินให้เขา “กินไปเถอะเงินแค่นี้เสี่ยไม่ล้มละลายหรอก” เขางงคู่หมั้นตัวเองนิดๆ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงดีใจที่ผู้ชายมาเลี้ยงแต่กับลูกปลาคือไม่! จะอะไรก็พร้อมจ่ายเองตลอดแค่เขาไม่ยอมหรอกเพราะกับผู้หญิงคนอื่นเขาจ่ายให้หมดแล้วกับคู่หมั้นตัวเองมีเหรอจะน้อยหน้าได้ “ซื้อมาอะไรเยอะแยะใครจะกินหมด” เธอชักจะมั่นใจแล้วว่าเสี่ยอิฐเป็นสายเปย์จริงดูสิเธอใช้ให้ซื้อแค่บะหมี่กับยาแต่ที่เห็นมากเกินไป “เดี๋ยวเสี่ยมานอนด้วยจะได้ช่วยกินให้หมด” “บ้า! บ้านเสี่ยก็มีจะคอนโดลูกปลาทำไม” เธอยิ้มนิดๆแล้วช่วยเขาจัดของเข้าตู้เย็นจนหมด “ไปเหมาตลาดมารึไง” เธอปาดเหงื่อเพราะเหนื่อยจริงแล้วก็เริ่มปวดหัวอีกแล้ว “นี่บะหมี่เสี่ยอุ่นให้แล้ว” “ขอบคุณ แล้วเมื่อไรจะกลับ?” ก็ใช้งานเสร็จแล้วเสี่ยอิฐจะอยู่ต่อไปทำไมละ เธอถามออกไปเขาก็ทำหน้าตึงใส่เธอก่อนจะยิ้มกว้างอีก เสี่ยอิฐเป็นบ้ารึไง! “นอนที่นี่ด้วย” “เรายังไม่แต่งงานกันเลยเสี่ยอิฐชักเกินไปแล้วนะ!” เธอไม่ได้อยากจะโวยวายแต่ว่าเสี่ยอิฐจะมานอนคอนโดเธอทำไมแล้วพ่อแม่รู้เธอไม่ต้องรีบแต่งงานรึไง “เสี่ยไม่ถือ” ก็เขาอยากจะนอนกับลูกปลาใครมันจะทำไม ลูกปลายังไปนอนกับเขาที่บ้านมาแล้วลองถ้ามีคนว่าสิจะได้หาเรื่องเร่งงานแต่งให้ใกล้เข้ามาอีก “แต่ลูกปลาถือ” อีเสี่ยเอาแต่ใจตัวเองอีกแล้วนะ เธอก็ไม่รู้จะไล่ยังไงเพราะตอนนี้ปวดหัวจนแทบระเบิดแล้ว “ลูกปลาเคยมีใครนอกจากเสี่ยไหม?” เขาถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว ตลอดเวลาที่ลูกปลาอยู่อังกฤษมีสายเขาตามตลอดหรือตอนก่อนไปอังกฤษก็มีเขาคอยตามประกบแล้วจัดการพวกที่มาจีบจนหมด “ก่อนจะถามลูกปลาเสี่ยดูตัวเองก่อนไหม?” เธอแทบสำลักบะหมี่เพราะคำถามให้คิดลึกของเขานี่แหละ ถ้าถามหาความบริสุทธิ์ของเธอเหรอ? เธอไม่เคยมีใครเลยเพราะว่าหมั้นนี่แหละ “เสี่ยเสียน้ำไปตั้งแต่ม.ต้นแล้วจะพูดถึงทำไม?” เขาก็ไม่ได้คิดจะโกหกเธอหรอก “ม.ต้น!!” เดี๋ยวนะม.ต้นนั่นมันอายุไม่เท่าไรเองแสดงว่าอีเสี่ยบ้ากามตั้งแต่เด็กเลยเหรอ มิน่าละโตมาถึงเป็นเสือผู้หญิง “ใช่!” แม่คู่หมั้นตัวร้ายของเขาดูจะตกใจสุดๆแล้วดูจากที่มองคงคิดว่าเขาบ้ากามแน่เลย “ปวดหัวดีขึ้นยัง?” “อีก2-3 วันถึงจะหาย” “งั้นหยุดงานพักผ่อนสิ เดี๋ยวเสี่ยช่วยเอาไหม?” ชักจะเป็นห่วงมากแล้วสิ เขาไม่รู้จริงๆว่าลูกปลาเป็นโรคเครียด เป็นไมเกรน เขาไม่เข้าใจว่าลูกปลาจะขยันอะไรนักหนานี่ถ้าแต่งงานกันแล้วเขาให้เธออยู่เฉยๆเลยก็ได้แต่ว่าเธอจะยอมไหมเถอะดื้อขนาดนี้ ลูกปลากลับมาเพื่อปราบเสืออย่างเขาแต่หารู้ไม่ว่าเขาก็จะปราบพยศเธอเหมือนกัน!! “แล้วมาวินไม่มาด้วยเหรอคะ?” ปรกติเจ้านายลูกน้องคู่นี่ตัวติดกันตลอดครั้งนี้ไม่เห็นมาเธอก็เลยแปลกใจ “มันก็อยู่กับเมียมันสิ” “แล้วเสี่ยไม่ไปอยู่กับเมียเสี่ยเหรอ?” เธอต้องตกใจกับสายตาดุที่จ้องเธอเขม็งทันที เอ้า! ก็เธอพูดเรื่องจริง “คนเดียวที่จะเป็นเมียคือลูกปลาส่วนคนอื่นแค่ที่ระบาย” เห็นไหมละ! ลูกปลากำลังยั่วโมโหเขาอยู่ ไม่เข้าใจเลยว่าชอบรึไงถึงได้ทำแบบนี้บ่อยเหลือเกิน “เลว!” แค่คิดแทนผู้หญิงพวกนั้นก็เจ็บแทนแล้ว “เสี่ยก็ไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นคนดีเลยนะลูกปลา เสี่ยเลว เลวมากด้วยถ้ามีคนมาแย่งของเสี่ยไป” นี่คือการเตือนครั้งแรกจริงๆเพราะรู้ว่าลูกปลาในตอนนี้เนื้อหอมมาก ลูกปลาเป็นของเขาได้แค่คนเดียวเท่านั้น! “ลูกปลาไม่หักหลังถ้าไม่จำเป็น” เธอเห็นเขาโมโหก็คิดสนุกอย่างจะยั่วมากขึ้น “ลูกปลา!!” โธ่เว้ย!! ยัยคู่หมั้นเฮงซวยกวนประสาทอีกแล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นเก็บถ้วยของตัวเองไปล้างไม่คิดจะคุยอะไรกับเธอต่อแล้ว ถ้าเธอไม่ปวดหัวอยู่เขาคงอาละวาดใส่แล้วแต่ครั้งนี้มันไม่ได้ไง เสี่ยอิฐเดินมานั่งเปิดโทรทัศน์พร้อมกับเปิดเบียร์กินต่อพยายามจะไม่สนใจลูกปลาแล้ว ทำไมเขาต้องยอมให้ลูกปลาทำร้ายกันขนาดนี้วะ “โกรธจริงดิ” เธอมองตามก่อนจะเก็บถ้วยของตัวเองเช่นกันแล้วมาแอบมองเขาแว๊บเดียว แน่นอนว่าเธอไม่คิดจะไปง้อเขาหรอก เธอกลับเข้าห้องไปนั่งทำงานต่อเลยถึงแม้จะปวดหัวอยู่แต่กินยาไปแล้วอีกสักพักคงดีขึ้นมั้ง “จะบอกดีไหมเนี่ย?” เธอจะไปอังกฤษพรุ่งนี้แต่ยังไม่ได้บอกใครเลยสักคน เธอไม่รู้ว่าจะบอกเสี่ยอิฐดีไหม แล้วก็ไม่มั่นใจว่าเขาจะอยากรู้ไหม ตั้งแต่กลับมาเมืองไทยเสี่ยอิฐคอยตาม คอยตอแยเธอไม่หยุดเลยขนาดงานแต่งเลื่อนออกไปแล้วก็ยังตามอยู่ แล้วทำไมเธอถึงแคร์เขามากขึ้นด้วย เมื่อก่อนเสี่ยอิฐจะเป็นยังไงเธอไม่เคยจะสนใจเลยแต่เดี๋ยวนี้แค่เห็นเขาควงผู้หญิงอื่นก็รู้สึกหวงขึ้นมา หรือจะแพ้ใจตัวเอง?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more