กริ๊ง!
ตะเกียบในมือสามคนร่วงลงบนจาน แพรววรินเอนกายหันมองผนังห้อง อะไรกันจะทำเรื่องน่าละอายที่นี่งั้นเหรอ มันจะทุเรศเกินไปแล้ว
“ผมว่าคุณเมาแล้วนะครับ เอาไว้วันอื่นดีกว่า”เสียงทุ้มบอก
“ไม่เมาหรอกค่ะ นะคะ”
“อย่าดีกว่าครับ ที่นี่คงไม่เหมาะ อีกห้องกำลังตั้งใจฟังเราอยู่นะครับ”
“ห้องอื่นฟังอยู่สิคะถึงจะสนุก ฉันชอบมันตื่นเต้นดี”
เพล้ง!
แพรววรินสะดุ้งได้ยินเสียงบางอย่างแตก รู้สึกได้ถึงอาการสั่นสะเทือนบนพื้น ใบหน้าเรียวสวยแดงซ่านหรือสองคนนั้นกำลังทำเรื่องน่าบัดสี อดรนทนไม่ได้ร่างบางหันกายตรงผนังยกมือเคาะ
“พวกคุณทำอะไรกัน น่ารังเกียจอยากมากไปหาโรงแรมโน้นไป นี่มันร้านอาหาร!”แพรววรินตวาดลั่น
แควก!
กระดาษผนังห้องขาด ดวงตาเธอสบกับเขาพอดี
ตุบ!
ร่างกายมันอึดอัดเพราะถูกทาบทับ ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างเมื่อริมฝีปากกำลังถูกครอบครองอยู่ มือบางยกผลักดันเขาให้ออกห่าง เพื่อนในห้องนั่งนิ่งตะลึงงันกับสถาน
