“พ่อเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”แพรววรินเอ่ยถาม เมื่อเห็นสีหน้าบิดาไม่สู้ดีนัก
“เปล่าลูก พ่อไม่ได้เป็นอะไร”
“แต่หน้าพ่อดูซีดๆ นะคะ ไปหาหมอดีกว่าไหม”
“ไม่เป็นไรหรอกแพรว พ่อน่ะแข็งแรงจะตาย ช่วงนี้บริษัทเรายิ่งมีเรื่องอยู่พ่อคงปล่อยไม่ได้หรอก”
“เดี๋ยวแพรวจัดการเองดีกว่านะคะพ่อ อย่าหักโหมเลย”เธอเตือนบิดา
“ไม่เป็นไรเชื่อพ่อสิ พ่อรู้ตัวเองดี”
แพรววรินสังเกตบิดาอีกครั้ง เป็นห่วงจริงๆ ดูท่าพ่อคงจะทราบเรื่องวิกฤติของบริษัทแล้ว เธออยากช่วยแต่ทำอะไรไม่ได้เลยเจ็บใจจริงๆ พิพัฒน์ลุกจากเก้าอี้แล้วสาวเท้าไปยังหน้าบ้านเพื่อขึ้นรถไปทำงาน
ตุบ!
ร่างสันทัดล้มลง แพรววรินลุกพรวดวิ่งเข้าหาช้อนศีรษะบิดาไว้ในอ้อมแขน
“พ่อคะ พ่อ!”หญิงสาวร้องเรียก “พ่อเป็นอะไร!”
ฟาเบียนรีบรุดเข้ามาช่วยอีกคน
“เรียกรถพยาบาลด่วนเลย เร็วเข้า!”ฟาเบียนตะโกนสั่ง
ยี่สิบนาทีรถพยาบาลจอดเทียบ ร่างไม่ได้สติถูกยกขึ้นเตียงแล้วเข็นใส่รถ แพรววริน
