ร่างบางขยับกายอาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัวส่งผลให้ครางแผ่ว มือบางยกขึ้นกุมขมับปวดกระบอกตาเสียจนแทบลืมไม่ขึ้น
“แพรว ได้ยินพ่อไหมลูก!”พิพัฒน์ถามบุตรสาวเสียงเข้ม
คนเป็นลูกตื่นเต็มตา เมื่อนึกได้ก้มมองสำรวจตัวเองสีหน้าตื่นตระหนก เห็นบิดาจับไหล่จ้องมองไม่วางตา
“แพรว... เป็นยังไงบ้างลูก”
“พะ...พ่อคะ”ร่างบางโถมเข้าหาบิดาสะอื้นไห้
คนตัวเล็กซบหน้ากับอกพ่อ ร่างกายมันสั่นเทากลัวเหลือเกิน ยังไม่รู้เลยว่าเขาได้ทำอะไรหรือเปล่า ผู้ชายคนนั้นร้ายยิ่งกว่างูพิษ ดุยิ่งกว่าเสือ ไม่เข้าใจเลยเหตุใดเขาถึงแค้นเคืองกันถึงเพียง แต่ละคำพูดช่างหยาบคายดูถูกอย่างร้ายกาจ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ คาเอล เดอร์มินอฟ เขามันปีศาจชัดๆ
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแพรว ทำไมคาเอลถึงมาส่งลูกที่บ้าน”
เขามาส่งงั้นเหรอ น่าแปลกชายคนนั้นต้องการอะไรกันแน่
“เขามาส่งแพรวที่นี่เหรอคะพ่อ”
“ใช่ลูก ไหมบอกพ่อว่านายคาเอลพาลูกมาส่งที่บ้าน เขาบอกว่าเจ
