Chapter 1 บอดี้การ์ดคนใหม่ 2
1014 Words
จะว่าอิศราไม่ชอบหน้าเธอคงจะไม่ได้ เมรินดาออกจะสวย เขาได้ควงย่อมเป็นดอกไม้ประดับบารมีของเขาให้ดูทรงภูมิมากขึ้นอยู่แล้ว แต่มันขัดใจเมื่อเหลือบไปมองแล้วคิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้จะต้องมาทำหน้าที่อารักขาเขา
แค่เป็นผู้หญิงก็ทำให้รู้สึกเสียหน้านิดๆ แล้ว นี่ยังจะแต่งตัวเหมือนเขากำลังพาเธอไปดินเนอร์หรูอีก จะเอาอะไรมาปกป้องเขา
ได้ตายกลายเป็นผีเฝ้าอิตาลีก็คราวนี้แหละไอ้อิศเอ๊ย!
นั่งๆ นอนๆ พึมพำกับตัวเองในใจตลอดการเดินทาง กว่าหลายชั่วโมงที่ข้ามน้ำข้ามทะเลนั้น เขาไม่ปริปากพูดกับเมรินดาสักคำ ไม่แม้แต่จะอ่านประวัติของเธออีกระลอกด้วยแม้ว่าเบนจามินจะแอบๆ เอาแฟ้มประวัติมายื่นให้
ใครจะไปอ่าน! อ่านก็เสียหน้าตายสิ!
เสียหน้าไม่ได้จริงๆ ศักดิ์ศรีความเป็นมาเฟียมัน
ค้ำคอ เอาแต่นั่งเมินเฉยอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งถึงที่หมาย
อิศรายอมรับเลยว่าปวดคอเพราะเอาแต่เชิดหน้าเสียจนเกร็งไปหมด แต่ก็ไม่วายเกร็งอยู่อย่างนั้นเมื่อแอร์โฮสเตสมาเปิดประตูเครื่องให้
“อย่าเพิ่งไป ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ”
เขาร้องเรียกไว้เมื่อเห็นเมรินดาทำท่าจะลงจากเครื่อง
“มีเรื่องอะไรคะคุณอิศ”
เขาเหลือบมองดวงหน้าสวย หรี่ตาลงเล็กน้อย “ทันทีที่ลงจากเครื่อง เธอห้ามเรียกฉันว่าคุณอิศ”
“ทำไมคะ”
“ที่นี่อิตาลี ฉันจะไม่ใช้ชื่อไทย”
“ได้ค่ะคุณฟิโอเรนโซ”
เรียกชื่อสกุลเขาขึ้นมา อิศราขมวดคิ้ว ส่งสายตาไม่พอใจทันที
“หรือให้เรียกคุณคาลอสดีคะ”
หญิงสาวเปลี่ยนราวกับอ่านใจได้ว่าเขาไม่ชอบ
“เรียกว่าบอส ฉันเป็นเจ้านายเธอ”
แต่นี่คือสิ่งที่เขาต้องการ เขาไม่อยากให้เธอมาตีสนิท ในเมื่อรับงานแค่ภารกิจเดียว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องผูกพันอะไรกันทั้งนั้น กลับไทยเมื่อไร ทุกอย่างคือจบ และเธอมาในฐานะเด็กเลี้ยง ดังนั้นต้องแสดงออกให้ชัดเจนว่าเธอคือผู้หญิงที่เขาจ่ายเงินซื้อตัวมานอนด้วย
“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”
ทำไมเมรินดาจะไม่รู้ล่ะว่าเขาจงใจหยามเหยียดเธอ แต่ช่างมัน อย่างที่บอกว่าเธอเจอคนทรงอิทธิพลมามาก มีทั้งมีมารยาทและไร้มารยาท อิศราเป็นทายาทตระกูลมาเฟีย จะเอาแต่ใจ ทำตัวทุเรศทุรังเหยียดเพศแม่อะไรอย่างไรก็ไม่แปลก พวกอยู่บนหอคอยงาช้าง คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสกว่าชาวบ้าน
เธอคิดอย่างนั้น แต่เพื่อเงินและหน้าที่ เธอจึงปล่อยเลยตามเลย ขณะที่อิศราลุกขึ้นจากที่นั่งเมื่อสั่งการเสร็จ
เดินตรงไปยังประตู แต่ไม่ทันจะได้ลงไป เขานึกอะไรขึ้นมาได้อีกอย่างจนต้องหันไปหาเธอ
“อีกเรื่องที่ฉันต้องเตือนเธอเอาไว้”
“คะ?”
“อย่าทำตัวเด่น หวังว่าพูดครั้งเดียว เธอจะรู้เรื่อง”
“รับทราบค่ะ”
เมรินดายิ้มรับ เธอมั่นใจแน่นอนว่าจะไม่ทำตัวเด่น หากแต่อิศราไม่เชื่อน้ำหน้าสักเท่าไรหรอก ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะเมื่อทั้งคู่เดินเข้าไปในสนามบิน สายตาพลันจับจ้องมาที่เขาเป็นตาเดียว
ไม่สิ...ไม่ใช่เขา เป็นหญิงสาวข้างๆ เขาต่างหาก ความจริงอิศราเข้าใจอยู่ว่าการที่เขาเดินออกมาจากประตูผู้โดยสารขาเข้าแล้วมีชายชุดดำเดินตามกันเป็นพรวน มันก็เป็นจุดสนใจอยู่แล้ว แต่นี่ยังมีสาวสวยชาวไทยที่แปลกตาสำหรับคนที่นี่โผล่มาด้วยอีก
ไม่ทำตัวเด่นยังไงไหนซิ!?
เรียวคิ้วเข้มขมวดมุ่น เขาไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาเลย นี่มันยิ่งกว่าครั้งก่อนที่เขากลับมาเหยียบอิตาลีเสียอีก แต่จริงๆ แล้ว เมรินดาก็ไม่ได้ทำตัวเด่นอะไร แค่เดินตามคนอื่นๆ ด้วยท่าทางเรียบเฉย เพียงแต่ความสวยของเธอมันโดดเด่นสะดุดตาเกินไป จนเขาอยากจะจับหัวเบนจามินโขกกับพื้นสนามบินให้แตกสักที
บอกว่าอย่าเอาคนเด่นๆ แล้วดูที่ได้มา เด่นเสียยิ่งกว่าเดิม ตกเป็นเป้านิ่งขึ้นมาจะทำอย่างไร!?
พยายามไม่คิด บอกตัวเองให้รีบเดินไปยังรถของตระกูลที่มาจอดรอรับให้ไวที่สุด ขายาวๆ ที่สาวไปอย่างรวดเร็วนั้นทำให้บรรดาคนติดตามรู้ว่าเจ้านายไม่สบอารมณ์แล้ว การจัดการทุกอย่างจึงต้องเป็นไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่อิศราจะต้องหัวเสียอีกระลอกเมื่อเห็นว่าบิดาส่งรถ
ลีมูซีนมารับเขาถึงที่
“ฉันจะตายก่อนได้เจอหน้าพ่อแน่นอน”
เด่นเป็นสง่ามากมาย เบนจามินเม้มริมฝีปาก ไม่รู้ว่าจะขำหรืออะไรดี พลันรีบเก็บอารมณ์ทั้งมวลลงไปเมื่อเห็นแววตาคมกริบของเจ้านายมองมา
“เชิญครับบอส”
เปิดประตูรถให้ชายหนุ่มรีบขึ้นไป คนมองมากันทั้งสนามบินแล้ว ขณะที่เมรินดาก้าวตามขึ้นไปนั่งข้างๆ เมื่อ
เบนจามินพยักหน้าบอก
ร่างบางที่นั่งจุ้มปุ้กลงมาเรียกสายตาให้เขาหันไปมอง หญิงสาวโปรยยิ้มเล็กน้อย ถามเสียงใสกลับคืน
“อิตาลีนี่ดีจังเลยนะคะ ผู้คนดูเป็นมิตรจัง”
เป็นมิตรกับผีน่ะสิ ถ้าเธอได้รู้ว่าครั้งก่อนเขาต้องหนีการถูกลอบสังหารหัวซุกหัวซุนแค่ไหนจะขำไม่ออก
“ไม่รู้จะพูดอะไรก็ไม่ต้องพูด ฉันไม่อยากคุย”
เขาดุออกไปแทน เมรินดาเลยปิดปากเงียบ ปล่อยให้ชายหนุ่มเสมองออกไปนอกหน้าต่าง ขณะที่ภาพของ
กรุงโรมค่อยๆ เปลี่ยนไปทีละน้อยจากการเคลื่อนที่ของรถ
คงจะไม่ได้กลับเมืองไทยแล้วล่ะ...
- Writer
