อัลรีน่าตื่นแต่เช้าพร้อมกับลำแสงสีเทาก่อนอรุณรุ่ง พอขยับตัวก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มของเตียงนอนที่รองรับร่างกายโดยมีร่างกำยำล่ำสันนอนเคียงข้าง แถมยังโอบแขนพาดมาตรงเอวเล็กของเธอด้วย
“อุ้มเรามานอนบนเตียงตอนไหนนี่”
หญิงสาวพึมพำเบาๆ ค่อยๆ ยกลำแขนของเฟรดร์ดิโค้ออกจากเอวตัวเอง แล้ววางลงข้างๆ อย่างแผ่วเบา จากนั้นก็ชันศอกก้มลงมองคนตัวใหญ่ที่ยังคงหลับสนิทผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอ มือเล็กเอื้อมไปลูบไล้ตามสันคางที่เต็มไปด้วยรอยเคราเขียวครึ้ม ซึ่งโผล่ขึ้นมาใหม่ๆ แล้วเอ่ยงึมงำกับตัวเอง
“ตอนหลับก็ดูไร้พิษสง แต่ตื่นมาเมื่อไรเป็นเจ้าเล่ห์ไม่เลิกเลยนะคุณริค”
“ที่เจ้าเล่ห์ก็เพราะรักนะยอดรัก”
“คุณริค!”
อัลรีน่าสะดุ้งโหยงถอยหนีไม่ทันเมื่อจู่ๆ คนที่คิดว่าหลับสนิทได้เปิดเปลือกตาขึ้นแล้วเอ่ยตอบเสียงดัง พร้อมกับยิ้มกว้างให้ ลำแขนแข็งแกร่งที่เธอจับไปวางบนเตียง ก็ยกขึ้นมาโอบกอดรอบเอวแล้วดึงให้เธอล้มไปบนเตียงอี
