เฟรดร์ดิโค้กดจุมพิตตรงกลางกระหม่อม แล้วหยิบดอกจำปีที่จัดเป็นพวงราวๆ ห้าดอกซึ่งเขาได้สั่งให้ชนุสรจัดเตรียมให้ มาเสียบตรงมวยผมของอัลรีน่าอย่างเบามือ
“เรียบร้อยแล้วครับ งดงามยิ่งกว่านางในวรรณคดีเสียอีก”
อัลรีน่ายิ้มเอียงอายหันมายกมือไหว้ตรงอกกว้างแข็งแกร่ง “ขอบคุณคุณริคมากค่ะ รีน่าสัญญาหากถึงเวลาอันสมควร รีน่าจะบอกทุกอย่างที่คุณริคอยากรู้”
“ผมจะรอถึงวันนั้น ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นผมก็ไม่ทิ้งรีน่าแน่นอน”
เฟรดร์ดิโค้ให้คำมั่นอย่างจริงใจ พลางก้มลงประทับจุมพิตตรงพวงแก้มแดงปลั่งแล้วกุมมือบางไว้แน่นพาเดินออกไปจากห้องด้วยกัน
เมื่อประตูห้องสูทเปิดออกกว้าง เฟรดร์ดิโค้ก็ลอบหัวเราะพลางหันไปยักคิ้วให้อัลรีน่า เมื่อเห็นป้าสมศรีมายืนอยู่หน้าห้องรอรับลูกศิษย์คนเก่ง ก่อนเวลานัดถึงห้านาที
“เอานักเรียนมาส่งแล้วครับ”
เฟรดร์ดิโค้ส่งมืออัลรีน่าที่ตัวเองกุมไว้ให้ป้าสมศรี จากนั้นก็หันมากดจุมพิตหนักๆ ตรงพว
