“ใช่ครับ เอ้ย! ไม่ใช่ครับ”
เฟรดร์ดิโค้แก้คำพูดแทบไม่ทัน เพราะมัวแต่เพลินกับดวงหน้างามลออ ทำเอาเขาหลวมตัวรับคำเสียงดัง จากนั้นก็ได้รับรางวัลตอบแทนเป็นกำปั้นเล็กๆ ที่ทุบมาบนอกกว้าง
“นี่แน่ะ! รับคำโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยนะ”
เฟรดร์ดิโค้ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะรวบมือเล็กไว้แล้วจับจูงให้เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าบานใหญ่ เขาเลื่อนประตูออกกว้างเผยให้เห็นเสื้อผ้าอาภรณ์หลากหลายสีสัน ล้วนราคาแพงยี่ห้อดังที่อัดแน่นอยู่ข้างใน จากนั้นก็เอื้อมไปหยิบชุดนอนสีเหลืองอ่อนผ้ามันมายื่นให้ตรงหน้า พร้อมกับเอ่ยบอกเสียงทุ้ม
“รีน่าเหนื่อยมากแล้วไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะครับ รีน่าใช้ห้องน้ำได้ตามสบายเดี๋ยวผมออกไปใช้อีกห้อง”
อัลรีน่ายืนมองเฉยไม่ได้ดีใจกับอาภรณ์สวยงามราคาแพงที่เห็นอยู่ตรงหน้า “รีน่าไม่สวมชุดคนอื่น และยิ่งเป็นของผู้หญิงคุณริค รีน่ายิ่งไม่ต้องการ”
ไม่รู้ว่าสิ่งนี้เรียกว่าอาการหึงหวงหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ อั
