ฉันนั่งร้องไห้แล้วกอดภาพถ่ายพวกนั้นเอาไว้อยู่อย่างนั้นนานพอสมควร ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้ ฉันอยากกลับบ้าน
“จะร้องไห้ทำซากอะไร ใครตายห๊ะ !!” ไม่รู้ว่าเหมันต์เข้ามาในห้องอีกตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาตะคอกเสียงดังลั่นห้อง ยิ่งเขาทำท่าทางหงุดหงิดใส่ฉันมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งร้องไห้ฟูมฟายยิ่งกว่าเดิม
เมื่อนึกย้อนกลับไปตอนนั้นที่เรายังรักกัน แล้วลองมองดูเขาตอนนี้สิ การเวลาเปลี่ยน ใจคนก็เปลี่ยนไปตามการเวลาใช่มั้ย....
“กูหิว หยุดร้องแล้วไปทำอะไรให้กูกิน” เขามองฉันอย่างไม่ชอบใจเอามากๆ
“ฮึก ยะ อยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้ที่ไม่เผ็ด”
ฉันเก็บภาพถ่ายเอาใส่กล่องเอาไว้ ก่อนจะปิดฝากล่อง แล้วก็เอาวางไว้บนเตียง
“เร็วๆ “
เขาพูดออกคำสั่งอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้อง ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าและพยายามหยุดร้อง ก่อนจะเดินตามหลังเหมันต์ออกไป แล้วเดินแยกเข้าไปในห้องครัว เพื่อทำอาหารให้
