ตอนที่8
1266 Words
ตอนที่8
ร่างหนาเต็มไปด้วยมัดกล้ามนอนเอนพิงขอบอ่างจากุชชี่ขนาดใหญ่ น้ำวนเป็นระลอกคลื่นเล็กๆ ช่วยนวดผ่อนคลายกล้ามเนื้อได้เป็นอย่างดี
“ฟู่” ริมฝีปากหนาพ่นควันสีขาวลอยฟุ้ง
หยางหลงตื่นมาบนเตียงนอนที่ไม่คุ้นเคย เขาเผลอนอนค้างที่ห้องของราตรีสวรรค์ เมื่อรู้สึกตัวก็รีบลุกหนีกลับมายังห้องของตนเอง เขาเผลอหลับไปตอนไหนกัน จำได้แค่ว่ามันเป็นเซ็กส์ที่สุดยอดที่สุดเท่าที่เคยมีมา ก่อนจะสลัดศีรษะเบาๆ สลัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้งออกไปจากสมอง มันก็แค่เซ็กส์
“ครับป๊า” หยางหลงเอี้ยวตัวเล็กน้อยเพื่อไปรับสายสำคัญ เขารู้โดยไม่ต้องดูชื่อคนที่โทรเข้ามา
‘งานที่เสาเที่ยวให้ช่วยเสร็จหรือยัง’
“เรียบร้อยแล้วครับ”
‘เก็บกวาดให้ดีอย่าให้มีอะไรสาวกลับมาที่ตระกูลหยางได้’
“ครับป๊า”
หยางหลงถอนหายใจหนักๆ อยู่เหนือคนมากมาย แต่ต้องอยู่ใต้อำนาจบิดาอยู่ดี ตระกูลหยางเป็นมาเฟียทำธุรกิจดำมืดมามากมาย แต่พอยุคสมัยเปลี่ยน หลายๆ อย่างก็ต้องเปลี่ยนแปลงตาม เพื่อไม่ให้ค้านกับกฏหมาย อะไรที่ทำเปิดเผยได้ก็ทำ แต่อะไรที่ผิดกฏหมายก็ทำในเงามืดแทน อย่างเช่น ค้าอาวุธ ยาเสพติด ค้ามนุษย์ ผู้นำตระกูลรุ่นต่อไปดูแลรับผิดชอบ ส่วนเขาเป็นเพียงทายาทลำดับที่สาม จึงได้รับแค่ให้ดูแลคาสิโนแห่งนี้เท่านั้น ตั้งแต่ที่ได้เฟยหลงคาสิโนมาเขาก็กินนอนอยู่ที่นี่ สร้างอนาจักรของตนเองขึ้นมาไม่เคยกลับคฤหาสน์ตระกูลหยางอีกเลย ไม่ใช่เพราะอิจฉาพี่ชายที่บิดารักมากกว่า
แต่เขาเกลียดป๊าและเกลียดความอ่อนแอของม๊าต่างหาก ป๊าเขามีบ้านเล็กบ้านน้อยมากมาย และทุกบ้านสร้างอยู่ภายในรั้วเดียวกันกับคฤหาสน์ของตระกูลหยาง และม๊าเขาก็ยอม ยอมแม้กระทั่งรับลูกชาย 2 คนของผู้หญิงพวกนั้นเป็นบุตรตามกฏหมาย นั้นก็คือพี่ใหญ่และพี่รอง กว่าม๊าจะคลอดเขาที่เป็นลูกในสายเลือดแท้ๆ ออกมา ท่านก็แบกรับความทุกข์ในใจเอาไว้มากมายจนกระทั่งวันสุดท้ายของชีวิตท่านก็ยังรักผู้ชายคนนั้น คนที่ย่ำยีเกีรติยศศักดิ์และศักดิ์ศรีของท่าน ทุกวันนี้ป๊าก็ยังมีสาวๆ เวียนเข้ามาอยู่ในบ้านที่ท่านสร้างให้พวกเมียเล็กๆ ของท่านอยู่
ครอบครัวของเขามีรอยราวมากมาย ตัวเขาเองก็มีปมในใจบางอย่างใจ หยางหลงไม่เชื่อในความรัก คำว่ารักนั้นไม่มีอยู่จริง แม้กระทั่งกับคนในครอบครัว พ่อ แม่ พี่ชาย พี่สาว หรือพวกญาติ พอถึงเวลาจนตัวถูกทวงหนี้ก็จะนำคนในครอบครัวมาขายให้เขา และเขาก็ชอบ ชอบที่จะเห็นธาตุแท้อันดำมืดในใจคน ตอนที่เขาเห็นแววตาตื่นกลัวของฝ่ายตรงข้ามเขายิ่งสนุก อยากบีบคั้นให้ตายคามือ
“อาจาง คนที่โกงไพ่เมื่อคืนตอนนี้อยู่ไหน”
หยางหลงลุกขึ้นจากอ่าง เปิดประตูห้องน้ำออกมาก็เจออาจางยืนรอทำหน้าที่เช่นเดียวกับทุกวัน
“ถูกขังในห้องมืด รอคำสั่งจากนายครับ” อาจางส่งเสื้อคลุมอาบน้ำให้ หยางหลงรับมาพยักหน้าเล็กน้อยเดินตรงไปยังห้องแต่งตัวขนาดใหญ่
“ฉันจะพาราตรีสวรรค์ลงไปด้วย ฝากดูแลความเรียบร้อยด้วย”
“ครับนาย” แม้จะสงสัย แต่อาจางก็ไม่ถามเหตุผล มีหน้าที่ทำตามที่นายสั่ง
หยางหลงนึกสนุก อยากรู้ว่าหากพาผู้หญิงคนนั้นลงไปที่ห้องมืด แววตาหวาดกลัวนั้นจะกลับมาให้เขาเห็นอีกไหมขนาดบอดี้การ์ดบางคนที่ทำงานกับเขามานาน บางครั้งยังเผลอหลุดออกมาให้เห็น ธุรกิจของเขา หากแสดงตนว่าอ่อนแอย่อมมีภัย เขาจึงสั่งให้ทุกคนใส่แว่นสีดำเผื่อหลบซ่อนสายตา
ราตรีสวรรค์แม้ถูกสั่งให้มาหาคุณหยาง โดยที่คุณจางก็ไม่ได้บอกว่าให้มาทำอะไร เธอจึงทำเพียงเดินตามหลังเท่านั้นราตรีสวรรค์ช้อนสายตามองแผ่นหลังที่อยู่ด้านหน้า เมื่อเช้าเธอตื่นมาบนเตียงคนเดียว ก็ไม่แปลกใจเธอเป็นเพียงนางบำเรอ 1 ปี แต่ที่ไม่เข้าใจที่ตลอดทั้งคืนที่ร่วมรักกัน แม้จะรุนแรงแต่เธอรับเขาได้ทุกอย่าง อารมณ์ที่เขาป้อนปรนเปรอเธอนั้นเรียกได้สุขจนล้น แล้วราตรีสวรรค์คนเดิมเหตุใดถึงฆ่าตัวตาย เธอลองค้นข้อมูลในโทรศัพท์ ราตรีสวรรค์ไม่เล่นโซเซียล ข้อมูลในไลน์ก็ไม่มีประวัติคุยกับใคร มีเพียงรายการโทรเข้าโทรออกของเธอกับแม่เท่านั้น ยังเหลือคนแบบนี้ในยุคดิจิตอลอยู่อีกเหรอ
ชั้นล่างของคาสิโนเป็นโถงใหญ่ ไว้สำหรับนักเล่นทั่วไป มองแวบเดียวก็รู้สึกได้ถึงความหรูหรา
“ว้าว”
“สวยเหรอ” หยางหลงถามโดยไม่ได้หันกลับมามอง
“ค่ะ สวย ฉันเอ่อมิ้งค์เพิ่งเคยเห็น ไม่คิดว่าคาสิโนของคุณหยางจะสวยขนาดนี้ หรูหราสุดๆ คงหมดค่าตกแต่งภายในเยอะมากแน่ๆ”
“ชั้นอื่นๆ ก็สวยน่ะ ไว้จะให้อาจางพาไปเดินดู”
“จริงเหรอค่ะ” น้ำเสียงตื่นเต้น จนรีบเดินมาด้านข้าง ชะโงกหน้าใอฃคนตัวสูงเพื่อขอความมั่นใจว่าจะอนุญาตให้ได้ออกมาจากห้อง
“เธอคิดว่าฉันจะให้เธออยู่แต่ในห้องงั้นเหรอ เธอต้องไปทำงานชั้นอื่น ฉันซื้อเธอมาแพง”
“อ้อ นึกว่าจะพาเที่ยว ที่แท้ให้ทำงาน” ราตรีสวรรค์บ่นอุบอิบเสียงเบา ชะลอฝีเท้ามาเดินด้านหลังเหมือนเดิน
หยางหลงพร้อมผู้ติดตามมากมายเดินผ่านผู้เล่นและโต๊ะพนันมากมายมายังอีกฝากทางเข้ามีบอดี้การ์ดสี่ห้าคนยืนเฝ้าห้ามบุคคลนอกผ่าน ประตูเหล็กมีแผงควบคุมต้องใช้รหัสผ่านในการเข้า ก่อนจะถูกพาตัวขึ้นลิฟต์มา ไม่รู้ว่าลิฟต์นี้เคลื่อนไหวขึ้นด้านบนหรือลงด้านล่างกันแน่ ราตรีสวรรค์มองความลึกลับซับซ้อนของสถานที่ด้วยความงุนงง
“เธอใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไร” ยิ่งยืนอยู่ภายในกล่องสีเหลี่ยมกลิ่นหอมจากกายของราตรีสวรรค์ยิ่งชัดเจน กลิ่นที่มอมเมาเขาเมื่อคืน
“มิ้งค์ไม่ได้ใช้ค่ะ” ไม่ใช่ไม่มีให้ใช้ แต่เครื่องสำอางที่ราตรีสวรรค์คนเดิมพกมา มีน้ำหอมเล็กๆ หนึ่งขวดและดันเป็นกลิ่นดอกกุหลาบ ที่เธอเกลียด ให้ใช้กลิ่นชื่อเดียวกับนังนั้นเธอยอมมีแค่กลิ่นครีมอาบน้ำ
“ฉันได้กลิ่นดอกไม้ อาจางนายใช้น้ำหอมผู้หญิงเหรอ” หยางหลงรู้ว่ากลิ่นนั้นมาจากตัวเธอ แต่ในเมื่อเธอไม่ยอมรับเขาเลยหันไปถามชายอีกคนที่คนที่ยืนอยู่ภายในลิฟต์ด้วยกัน
“เปล่าครับนาย น้ำหอมผมกลิ่นเดียวกับนาย ที่นายซื้อให้เป็นของขวัญปีใหม่ไงครับ” อาจางโอดครวญ เขาจะใช้น้ำหอมผู้หญิงได้ยังไง ต่อให้เหงื่อเขาผลมกับน้ำหอมก็ไม่มีทางได้ออกมาเป็นกลิ่นดอกไม้
ราตรีสวรรค์ค่อยๆ ย่นคอก้มลงดมที่หัวไหล่ตนเอง สูดหายใจเข้าออกแรงๆ จนได้กลิ่นจางๆ บางอย่าง ตากลมโตเลิ่กลั่ก ‘กลิ่นดอกราตรีสรรค์’ มาได้อย่างไรก็ตอนนี้เธออยู่ในร่างมนุษย์
- Writer
