ตอนที่9
1145 Words
ตอนที่9
ริมฝีปากบางสั่นเล็กน้อย ราตรีสวรรค์จึงขบเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น กลิ่นกายของเธอตอนที่ยังเป็นนางอัปสรอยู่บนแดนสวรรค์ ร่างบางทิ้งตัวพิงกำแพงเหล็กค่อยๆ หลับตาลง หากทำภารกิจที่ 100 จบสิ้น เธอก็ได้จะพบเขาคนนั้นอีกครั้งก่อนที่จะละสังขารลงมาเวียนว่ายตายเกิดในโลกมนุษย์
กลิ่นกาย สัมผัสที่ทิ้งไว้บนร่างนี้เมื่อคืนจากชายที่ยืนข้างๆ ช่างคุ้นเคยกับเขาคนนั้นเหลือเกิน ท่านพ่อลงโทษเธอครั้งนี้โหดร้ายไปหรือเปล่า
“ถึงแล้วครับนาย ห้องริมสุด” เสียงของอาจางปลุกให้ราตรีสวรรค์หลุดออกจากพวัง
เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง มีชายคนนหนึ่งถูกมัดลำตัวติดอยู่กับเก้าอี้ มือทั้งสองข้างถูกตรึงเอาไว้บนโต้เหล็กตัวใหญ่
“รอนานหรือเปล่า พอดีฉันคุยมัวแต่เล่นอยู่กับผู้หญิงของฉัน” หยางหลงเดินมาหยุดตรงหน้าโต๊ะ คว้าเอวบางมายืนแนบข้าง เพื่อให้เห็นหน้าชายคนนั้นชัดๆ
“คุณหยางครับ ผมไม่ได้ตั้งใจครับ ผมผิดไปแล้วให้อภัยผมซักครั้งเถอะนะครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว” ชายที่ถูกมัดเมื่อเห็นหลายงหลงรีบละล่ำละลักพูด
“เธอว่าฉันควรลงโทษแบบไหนดี” หยางหลงหันมาถามราตรีสวรรค์ ราวกับว่าไม่ได้ยินวิ่งที่ชายคนนั้นพูด
“เขาทำอะไรถึงถูกลูกน้องคุณจับมาแบบนี้ค่ะ”
“ผู้ชายคนนี้โกงไพ่ นี้ครับแว่นตาและเครื่องนับไพ่” เป็นอาจางที่อธิบาย เขานำอุปกรณ์ที่ค้นได้จากชายคนนั้นออกมาวางบนโต๊ะ เมื่อคืนลูกน้องเขาจับชายคนนี้ได้ในระหว่างโกงไพ่ที่โต๊ะใหญ่ หากจับไม่ได้เมื่อคืนนี้คาสิโนคงเสียงเงินไปหลายแสนดอลลาร์ฮ่องกง
“ผมจำเป็นจริงๆ ผมต้องหาเลี้ยงครอบครับ ผมไม่มีเงินส่งลูกเรียน เลยต้องทำแบบนี้ ได้โปรดปล่อยผมไปสักครั้งเถอะครับ ผมไม่ทำอีกแล้ว” พูดไปก็ร้องไห้ไป กลัวจนฉี่ราด ได้ยินกิตติศัพท์ว่าที่นี้หากถูกจับได้ว่าโกงต้องถูกจับเข้าห้องใต้ดิน แต่เขามั่นใจและเชื่อในฝีมือของตนเอง อีกทั้งยังเลือกคืนที่คนเยอะๆ การ์ดที่ดูแลจะได้ไม่สนใจเขามาก ที่ผ่านมาก็รอดมาตลอด
“ที่ฉันให้เธอลงมาด้วย เห็นว่าเป็นคนไทยเหมือนกัน เธออาจจะอยากช่วย” หยางหลงก้มเหล่มองใบหน้าเล็กๆ ที่แต่งหน้าบางเบาไม่วางตา ไม่ได้หันไปสนใจชายที่พร้ำร้องขอความเมตตาแม้แต่น้อย
“มิ้งค์ยังเอาตัวไม่รอดเลยนะคะ” ราตรีสวรรค์ช้อนสายตามองหยางหลง
“ฉันจะให้เธอตัดสินใจครั้งนี้”
เมื่อได้ยินแบบนั้นชายคนนั้นราวกับเห็นทางรอดให้ตัวเอง รีบหันมาอ้อนวอนสตรีร่างบางดูจิตใจดีที่ยืนเคียงข้างหยางหลง “คุณผู้หญิงครับ ได้โปรดช่วยผมด้วย ลูกสาวผม แกมีผมแค่คนเดียว ได้โปรดข่วยผมด้วย ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ผมสำนึกผิดแล้ว”
“ว่ายังไงล่ะมิ้งค์” หยางหลงกดดันเอาคำตอบ เขายังคงจ้องเธอทุกการเคลื่อนไหว
“คุณหยางลงโทษตามกฏของที่นี่เถอะค่ะ” นั้นคือคำตอบของเธอ อย่าใช้คำว่าจนเพื่อมาเป็นข้ออ้างในการโกงคนอื่น ทางเลือกมีมากแต่กลับเลือกทางที่อันตราย แม้ที่แห่งนี้จะคือแหล่งการพนัน แต่คาสิโนแห่งนี้ก็ถูกกฏหมาย ยิ่งเงินหมุนเวียนย่อมมีมาตรการรักษาความปลอดภัยและป้องกันการทุจริตอย่างดี เมื่อถูกจับได้บทลงโทษย่อมรุนแรงเพื่อเป็นตัวอย่าง หยางหลงให้เธอที่เพิ่งมาอยู่อีกทั้งฐานะเป็นเพียงลูกหนี้ตัดสินใจเรื่องนี้ เธอไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
“ไม่ๆๆๆ คุณผู้หญิงได้โปรดเมตตาผมด้วย ลูกสาวผมไม่เหลือใครแล้ว”
“คุณรู้ดีกว่าใครว่าลูกสาวมีแค่พ่อ แต่คุณก็เลือกที่จะเข้ามาสู่วงการพนัน เลือกที่จะมาโกงเงินบ่อน รู้ทั้งรู้ว่าหากถูกจับได้จะโดนอะไร แต่ก็ยังทำ ไม่มีสักครั้งเลยเหรอที่สันชาติตยานกระซิบบอกคุณว่าอย่าทำ อย่าทำ ทำแล้วอาจตายได้ ฉันคิดว่ามี แต่คุณก็เลือกที่จะไม่ฟัง ผีพนันมันเข้าสิงจนคุณไม่เลือกวิธีการ” ราตรีสวรรค์ถอนหายใจยาว คนแบบนี้ไม่เห็นโรงศพไม่หลั่งน้ำตาหรอก พูดไปก็เท่านั้น เธอไม่เห็นใจคนแบบนี้ซักนิด หยางหลงจะลงโทษอย่างไรนั้นเธอไม่ขอก้าวก่าย
หยางหลงพยักหน้าเพียงเล็กน้อย ชายในชุดสีเขียวก็เดินเข้ามาในมือถือขวานอันใหญ่ ท่ามกลางเสียงร้องอ้อนวอนให้เห็นใจ
ขวานด้ามใหญ่ถูกเงื้อขึ้นสูงก่อนจะตวัดลงมา
” ฉับ” ข้อศอกทั้งสองข้างขาดออกจากแขนในครั้งเดียวเลือดสีแดงพุ่งมาด้านหน้ากระจายเป็นวงกว้าง
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
หยางหลงยกยิ้ม นี้ไงล่ะไม่ว่าจะเสแสร้งสร้างกำแพงให้เข็มแข็ง สุดท้ายก็ปิดบังเขาไม่ได้ ไม่มีใครเปลี่ยนตัวเองได้เพียงข้ามคืน…
“คุณหยาง คุณจะให้ลูกน้อยคุณฟันขวานลงมาทำไมไม่บอกมิ้งค์ก่อนค่ะ ดูสิชุดของมิ้งค์เปื้อนหมดเลยจะซักออกไหมเนี่ย ยิ่งมีชุดไม่กี่ชุดด้วย โอ้ยยป้าเจิงมิ้งค์ขอโทษมิ้งค์หลบไม่ทัน” ราตรีสวรรค์กรี้ดร้อง มือบางพยายามปาดหยดเลือดออกจากชุดให้มากที่สุด เธอหลบเลือดที่พุ่งมาไม่ทัน ชุดเธอจากสีฟ้ากลายเป็นสีแดงฉ่า สงสารคนซักแค่นึกถึงสีหน้าปากเจิงเธอก็แบะปาก
“ฮ่าๆ” หยางหลงระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ตวัดเอวบางแนบเอวสอบทั้งๆ ที่ทั้งคู่เลอะเทอะไปด้วยเลือด
“นี้คือตัวตนที่แท้จริงของเธอสินะราตรีสวรรค์”เสียงกลั้วขำเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าที่ผ่านมาเธอคงเส้แสร้งทำตัวอ่อนแอน่าสงสาร เขาเองอยู่ในวงเสือสิงห์กระทิงแรดยังโดนเธอหลอก ตอนที่ขวานตวัดตัดแขนคนจนขาด เธอตกใจเพียงเล็กน้อย แต่พอเห็นว่าเลือดเลอะชุดกลับเป็นห่วงคนที่ต้องซักชุดเธอมากกว่า เขาถูกใจเธอเข้าแล้วสิ
อาจางและบอดี้การ์ดคนอื่นสบตากันมองตามหลังเจ้านาย แม้เจ้านายจะดูเย็นชา หน้านิ่ง แต่ก็ยิ้มอยู่บ้างถึงรอยยิ้มนั้นจะดูน่ากลัวจนขนหัวลุก แต่หัวเราะเสียงดังขนาดนี้เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก
- Writer
