เมียขัดดอก

ตอนที่4 ลักพาตัว

กองปราบ

“เอ่อ พวกเราต้องขอโทษแทนลูกสาวด้วยนะครับ” หลังจากผู้หญิงคนนั้นเดินหนีออกไป นายปิติก็พูดขึ้นด้วยหน้าเสียๆทันที

“จะเอายังไง” ผมถามขึ้นนิ่งๆเมื่อตอนนี้เด็กคนนั้นแสดงออกชัดเจนว่าไม่ทำตามที่พ่อแม่เธอตกลง แต่จริงๆอะไรที่ผมอยากได้ผมก็ต้องได้นั่นแหละ เพียงแต่ต้องกระตุ้นกันหน่อย

“คุณปราบไม่ต้องห่วงครับ ยังไงใยบัวก็ต้องยอมไปกับคุณแน่นอน” นายปิติพูดขึ้น แต่ฟังดูน้ำเสียงไม่มั่นใจเลยนะ

“ลูกสาวนายปฏิเสธออกมาไม่ได้ยิน?” ผมเลิกคิ้วถามออกไปหมือนไม่พอใจ

“เดี๋ยวผมให้กชไปพูดกับลูกเอง ยังไงใยบัวก็ต้องยอมครับ” นายปิติยังคงพยายามไม่เลิก คนเราก็แบบนี้เองสินะ ยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองรอดปลอดภัย ต่อให้ใครจะลำบากก็ตาม

“ถ้าอยากขอโทษจริงคืนนี้ก็เปิดบ้านไว้แล้วกัน” ผมพูดขึ้นด้วยสีหน้าและน้ำเสียงนิ่งเรียบต่างจากเมื่อกี้

“คุณปราบหมายความว่า...” นายปิติถามขึ้นอย่างคนมีความหวัง

ผมไม่ได้ตอบ แต่เลือกจะเดินออกจากบ้านหลังนี้ไปแทน แล้วถ้ามันไม่ได้โง่พอก็คงเข้าใจความหมายที่ผมพูดออกไป ว่าผมต้องการอะไร

และใช่ ผมต้องการผู้หญิงพยศแบบเธอ ก็ที่ผ่านมามีแต่ผู้หญิงสมยอม ผมยังไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไหนอวดดีแบบนี้เธอคนนี้เลยยังไงล่ะ ขนาดอยู่ในสถานะลูกหนี้ เจ้าหนี้พาลูกน้องมาทวงถึงบ้านแทนที่จะกลัวตัวสั่นแล้วขอร้องอ้อนวอน แต่กลับพูดเสียงแข็ง จ้องมองผมอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เห็นแล้วเธอไม่รู้ตัวสินะว่าการกระทำของเธอมันยิ่งทำให้เธอไม่รอดจากมือผมง่ายๆ

ตกดึก...

ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านของลูกหนี้ผมแล้ว จริงๆผมไม่ต้องมาด้วยตัวเองก็ได้ แต่ผมอยากมาเห็นเด็กน้อยหมดสภาพคนนั้นกับตาตัวเอง เลยเลือกมาด้วยตัวเอง

“เชิญครับ” นายปิติเดินออกมาหาผมที่รถแล้วพูดขึ้น

“อืม” ผมตอบกลับก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับบอลไปจัดการ ส่วนผมก็นั่งรออยู่ที่รถเหมือนเดิมรอดูเหยื่อตัวน้อยของผม

ไม่นานบอลก็เดินออกจากบ้านลูกหนี้ของผมมาพร้อมกับร่างเล็กที่หลับใหลไม่รู้เรื้องที่ถูกบอลอุ้มเดินออกมา พร้อมกับพ่อแม่ของเธอที่เดินตามออกมาโดยไม่มีใครห้าม ยิ่งไอ้ตัวพ่อเลี้ยงแล้วด้วย แม่งยิ้มหน้าบานเลย โชคร้ายของผู้หญิงคนนี้จริงๆที่เกิดมาในครอบครัวแบบนี้

“ผมโปะยานอนหลับเธอนะครับ เธอรู้สึกตัวขึ้นมา” บอลที่วางเธอไว้เบาะข้างผมพูดบอก

“อืม” ผมตอบกลับอย่างไม่ได้ตกใจอะไร เพราะยังไงมันก็ต้องเตรียมไปอยู่แล้ว ป้องกันการโวยวายเสียงดังจนชาวบ้านตื่นขึ้นมาดูได้

“คุณ...” แม่ของเด็กคนนี้เดินมาแล้วเรียกผมขึ้นเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่พูด ผมก็ไม่ได้ถามหรือตอบอะไรกลับไปเพราะมันไม่ใช่หน้าที่ผม ผู้หญิงคนนี้ก็แค่ตัวขัดดอกที่พ่อเลี้ยงเธอเต็มใจให้ผม และแม่ของเธอก็ไม่ได้ห้ามปรามกับเรื่องนี้ด้วย

แต่ถึงจะห้ามก็คงทำอะไรไม่ได้ คนติดหนี้คนอื่นมันก็ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกันหน่อย เพราะผมเองก็ไม่ได้อยากเก็บพวกมันทิ้งเท่าไหร่ เสียดายเงินที่เสียไป

“ออกรถเลย” ผมหันไปสั่งคนขับรถโดยไม่สนใจแม่ของเด็กคนนี้

“ครับ” แล้วรถก็เคลื่อนออกไปจากหน้าบ้านของเธอ ก่อนผมจะหันมามองหน้าใยบัว สาวน้อยปากเก่งที่ตอนนี้ไม่ต่างจากลูกไก่ในกำมือของผม

“หึ”