สองชั่วโมงต่อมา
นาร์มินเปิดประตูห้องน้ำออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ หญิงสาวเดินนวยนาดออกมาตามหามาร์คินเพราะไม่เห็นเขาอยู่ในห้องนอน เสียงเปียโนที่กำลังบรรเลงอย่่างไพเราะทำให้คนตัวเล็กเดินตามไปอัตโนมัติ
นัยน์ตาสีน้ำตาลหวานละมุนสะท้อนเข้ากับเสี้ยวหน้าหล่อเหลาคุ้นเคยที่กำลังนั่งเล่นเปียโน คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าผู้ชายอย่างมาร์คินจะเล่นเปียโนเป็นแถมยังเล่นได้ไพเราะอีกต่างหาก
เธอเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ยอมรับว่ามาร์คินในเวอร์ชั่นนี้ช่างดูอ่อนโยนและอบอุ่น ไม่มีคราบมาเฟียที่ยิ่งใหญ่เหลืออยู่เลย
“ไม่ยักรู้ว่าคุณมาร์คินเล่นเปียโนเป็นด้วย” เธอเอ่ยขึ้นหลังจากเขาบรรเลงเปียโนจบพร้อมกับเดินตรงเข้าไปหา
“เคยเรียนเปียโนตอนเรียนอยู่มหาลัย นานแล้วที่ไม่ได้เข้ามาเล่น”
“เมื่อกี้เพลงอะไรเหรอคะ ทำไมไม่คุ้นหูเลย”
“เป็นเพลงที่ฉันแต่งเอาไว้…” เขาเลือกที่จะไม่พูดต่อ สายตาพลันไปมองเนื้อเพลงที่กางเอาไว้ดูตอนเล่นเ
