เสพติดหัวใจมาเฟีย

ริมฝีปากกระจับสีระเรื่อคลี่ยิ้มกว้างหลังจากทำการจัดลูกโป่งอัดแก๊สฮีเลียมที่มีคำว่า ‘2nd Anniversary’ แปะเอาไว้บนผนังตรงหัวเตียงนอน ส่วนบนเตียงนอนมีกลีบกุหลาบสีแดงโรยเป็นรูปหัวใจและมีช่อดอกไม้วางเอาไว้ตรงกลางพร้อมกล่องของขวัญที่จัดเตรียมเอาไว้ นาร์มิน มองผลงานตัวเองที่ก้มหน้าก้มตาทำอย่างตั้งใจมาตลอดทั้งวันด้วยรอยยิ้ม วันนี้คือวันที่สิบสี่กุมภาพันธ์ ซึ่งเป็นวันครบรอบที่เธอและแฟนคบกันครบสองปี ทุกอย่างในห้องนอนเธอเป็นคนจัดเตรียมเองคนเดียวทั้งหมด ดวงตากลมโตมองเวลาบนผนังห้อง ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกับอีกสามสิบนาที ซึ่งแฟนเธอบอกว่าคืนนี้กลับดึกเพราะมีนัดคุยงานกับลูกค้า เธอบอกแฟนว่าวันนี้จะไปงานเลี้ยงสำคัญกับครอบครัวที่หัวหินและจะกลับพรุ่งนี้ ซึ่งในความเป็นจริงมีเพียงพ่อกับแม่เธอที่ไปเท่านั้น เพียงแค่เอาส่วนนั้นมาเป็นข้ออ้าง เพื่อให้เขาไม่รู้ว่าคืนนี้ตนจัดเตรียมเซอร์ไพรส์เอาไว้ให้ “เมื่อไหร่จะมา…” เธอเริ่มพึมพำ มือหยิบโทรศัพท์มาหมายจะส่งข้อความหาแฟนหนุ่ม แต่ต้องชะงักนิ้วเอาไว้เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายสงสัย “เดี๋ยวก็มาแล้วละ” สุดท้ายตัดสินใจไม่ส่งข้อความหาแดนที่เป็นแฟนหนุ่ม นั่งรอเขาอยู่เกือบสี่ทุ่มครึ่งท่ามกลางอาการง่วงนอน นาร์มินนั่งสัปหงก มองนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าแฟนหนุ่มจะกลับมา แกร๊ก เสียงนั้นทำให้เธอตื่นจากอาการง่วงนอน รีบวิ่งไปปิดไฟในห้องนอนเพื่อรอเซอร์ไพรส์แดน ในมือถือเปเปอร์ชูทแบบหมุนเอาไว้ด้วยความตื่นเต้น เมื่อเสียงปลดล็อกประตูห้องนอนดังเข้าโสตประสาท เธอรีบเอื้อมมือไปเปิดไฟอีกสวิตซ์ให้ทั้งห้องสว่างพร้อมกับหมุนเปเปอร์ชูทในมือเพื่อเซอร์ไพรส์แฟนหนุ่ม พรึ่บ ปิ้ว~ “สุขสันต์วันครบรอบสะ…” นาร์มินชะงัก และนิ่งอึ้งกับภาพที่กำลังสะท้อนเข้ามาในนัยน์ตา ภาพแฟนหนุ่มกำลังยืนนัวเนียกับผู้หญิงอีกคนต่อหน้าต่อตาตรงบริเวณผนังห้องใกล้กับประตู ทั้งสองคนเมื่อเห็นนาร์มินปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าก็ตกใจเช่นกัน “นะ…นี่มันเรื่องอะไรกัน” เธอเอ่ยถามแดนเสียงสั่น ทั้งที่ภาพตรงหน้าตอบคำถามทุกอย่างชัดเจนหมดแล้วว่าแฟนเธอ…กำลังนอกใจ “นาร์ฟังแดนก่อนนะ คือว่า…” เพียะ แดนที่เดินเข้าไปเพื่อจะอธิบายทุกอย่างกับนาร์มินถูกหญิงสาวตวัดฝ่ามือใส่แก้มกลับเต็มแรง ดวงตากลมโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา แววตาสื่อชัดเจนว่าเจ็บปวดกับสิ่งที่แฟนหนุ่มกระทำด้วยมากแค่ไหน “ไหนบอกว่ากับคนนี้ไม่มีอะไรไง? แล้วทำไมถึง…” เธอพูดไม่ออก มันรู้สึกจุกอยู่กลางอกจนไม่สามารถพูดออกเสียงมาได้ ผู้หญิงที่แฟนเธอกำลังนัวเนียด้วย คือคนเดียวกันกับที่แดนบอกว่าไม่ได้มีอะไร เป็นเพียงแค่เลขาเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าสิ่งที่แดนพูดเอาไว้ตอนนั้นจะเป็นคำโกหก เขาหลอกเธอ… หลอกจนเชื่อสนิทใจ… “ที่กลับมาดึกเพราะนัดกันเอาไว้ใช่ไหม?” “แดน…” “วันนี้วันครบรอบสองปีของเรานะ อย่าบอกนะว่านี่คือของขวัญวันครบรอบที่แดนให้นาร์?” “….” แดนยืนมองนาร์มินที่ยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้านิ่งๆ แววตาไม่ได้สื่อว่ารู้สึกผิดกับเรื่องนี้แต่อย่างไร แดนกวาดสายตามองไปรอบห้องนอน และเดาว่านี่คงเป็นฝีมือของนาร์มิน “ทำไมอะแดน ทำไมต้องนอกใจนาร์?” “คุณแดนจะบอกอะไรคุณนาร์มินก็รีบบอกไปสิคะ” เสียงผู้หญิงอีกคนดังขึ้น หล่อนยืนกอดอกมองนาร์มินด้วยแววตาของผู้ชนะ “แดนจะบอกอะไรนาร์” “ขอโทษนะนาร์มิน แดนรักนาร์นะ แต่ความรักที่แดนมีให้นาร์…มันหมดไปแล้ว” เธอมองแดนทั้งน้ำตา รู้ดีว่าสิ่งที่อีกฝ่ายจะพูดออกมาคืออะไร “เราเลิกกันเถอะ” คิดเอาไว้ไม่มีผิด นึกแล้วว่าต้องเป็นประโยคนี้ ความรู้สึกแรกที่วิ่งปราดเข้ามาก็คือความรู้สึกเจ็บปวด เธอมองแดนด้วยแววตาผิดหวังปนเจ็บปวด คงเพราะรักผู้ชายคนนี้มากถึงได้รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังแตกสลาย “ขอบคุณสำหรับเซอร์ไพรส์ในวันครบรอบสองปีของเราสองคน แต่ต่อไปนี้…นาร์ไม่ต้องลำบากทำอะไรแบบนี้อีกแล้วนะ” “คิดมาโดยตลอดว่าแดนคือคนที่จะสร้างครอบครัวกับนาร์ในอนาคต แต่ทั้งหมด…มันเป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ ของนาร์” “….” “นาร์เชื่อใจและทุกคำพูดของแดนมาโดยตลอด ถามจริงเถอะ ตอนพูด…เคยละอายใจตัวเองบ้างไหม?” เธอแค่นหัวเราะออกมา แววตาที่มองแดนยังคงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “แค่เชื่อใจแดนแต่ไม่ใช่ว่านาร์จะโง่ไปซะทุกเรื่อง อันที่จริง นาร์รู้อยู่แล้วละว่าแดนกับเลขากำลังคั่วกันอยู่” “….” “นาร์ว่าแดนมากกว่านะที่โง่ดูไม่ออก ขอบคุณเธอมากนะ ที่เอาผู้ช่วยห่วยแตกคนนี้ออกไปจากชีวิตฉัน” เธอหันไปมองเลขาส่วนตัวของแดนแล้วยิ้ม “เธอได้เขามายังไง…ก็จะเสียเขาไปอย่างนั้นแหละ”