นาร์มินนั่งป้อนอาหารเช้าให้มาร์คินเงียบๆ ตอนแรกเขายืนกรานจะไม่ทาน แต่เพราะถูกหญิงสาวเซ้าซี้ไม่เลิกจึงยอมทานเพื่อตัดความรำคาญ
คนตัวเล็กป้อนข้าวเช้าให้มาเฟียหนุ่มในอาการเกร็งปนประหม่า เพราะอีกฝ่านยื่นข้อเสนอมาว่าจะยอมทานข้าวถ้าเธอนั่งป้อนบนตัก ตอนแรกเธอไม่ยอมและหาเหตุผลร้อยแปดมาเป็นข้ออ้าง ทว่าสุดท้ายต้องยอมทำตามความต้องการของมาร์คิน ถ้าหากไม่ยอมเขาก็จะไม่ยอมทานข้าวเหมือนกัน
“ร้อนเหรอคะ?” เธอเอ่ยถามเมื่อเห็นเขาทำสีหน้าเหมือนจะร้อนกับข้าวต้มที่เธอเพิ่งป้อนเข้าปาก
“นิดหน่อย” นัยน์ตาดำขลับเอาแต่จ้องมองใบหน้าหวานละมุนของคนตัวเล็กไม่วางตาจนทำให้หญิงสาวเริ่มรู้สึกเขินอาย
“คุณมองหน้าฉันทำไมเหรอคะ?”
“มองว่าที่เมีย”
หัวใจดวงน้อยเต้นแรงเมื่อมาร์คินใช้สรรพนามคำว่า ‘เมีย’ แทนตัวเธอ รับรู้ได้เลยว่าใบหน้าของเธอกำลังร้อนผ่าวเพราะคำพูดนั้น
“ยังไม่ได้เป็นเมียของคุณสักหน่อย”
“อีกไม่กี่วันก็เป็นแล้ว”
