บทที่12
“มีอะไรถึงมาที่นี่อีก“ แม้จะอึ้งและตกตลึงกับใบหน้าและท่าทางของหญิงสาวที่เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน แต่องค์ชายสี่ก็ยังรักษาอาการของตัวเองเอาไว้ได้เป็นอย่างดี
“หม่อมฉันก็แค่แวะมา ขอบพระทัยพระองค์ที่ทรงใจกว้าง”
โจวตงอวี่เลิกคิ้วทวนคำ “ใจกว้างเรื่องใดกัน”
จื่อหยางยิ้มจนตาหยี “ก็เรื่อง...ช่างเถอะเพคะ ถึงพระองค์จะเห็นแต่ก็คงไม่สนใจ” นางต้องการจะขอบคุณอีกฝ่ายเรื่องที่ยอมให้นางผลาญตำลึงทองของเขาด้วยงบประมาณเกือบสามปีของพระชายา แต่เห็นทีคงไม่จำเป็น สงสัยรวยมากเงินหายไปขนาดนี้สีหน้ายังไม่เปลี่ยนสีสักนิด
“หม่อมฉันคงมารบกวนพระองค์ ว่าแต่มีอีกเรื่องที่หม่อมฉันอยากขอ”
โจวตงอวี่ถอนหายใจ “หากเป็นเรื่องออกไปข้างนอกข้าไม่อนุญาตไม่ว่าเจ้าจะพูดเช่นไรก็ตาม”
จื่อหยางจิ๊ปากอย่างขัดใจ และนั่นก็ทำให้ทุกคนตรงนั้นตาโตเพราะนี่ไม่ใช่ท่าทางที่คุณหนูตระกูลใหญ่ดีควรมี
”นี่เจ้า”
“ทำไมหรือเพคะ” จื่อห
