ท่านร่ำสตรี ข้าร่ำสุรา

บทที่4

บทที่4

พัดชาลืมตาตื่นขึ้นในความมืดเธอยังจำแสงสุดท้ายที่เห็นได้ตอนที่พี่ว่านสะบัดเหวี่ยงแขนเธอสุดแรงทำให้เธอพลัดตกบันไดลงมา ความเจ็บระบมรวดร้าวที่ร่างกายได้รับยามตกกระทบขั้นบันไดมันยาวนานราวกับเหตุการณ์นั้นนั้นเกิดขึ้นเป็นชั่วโมงแต่แท้จริงแล้วเพียงแค่เสี้ยวนาทีเท่านั้น

เธอลืมตาแต่ไม่กล้าแม้แต่ที่จะขยับร่างกายความสูงที่ตกมาระดับนั้น

ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต

ไม่น่าเลยไม่น่าเข้าไปห้ามผู้หญิงตีกันแบบด้วยอารมณ์แบบนั้น พัดชาพยายามมองไปรอบๆ ขยับศรีษะให้น้อยที่สุดเพราะเกรงว่าจะกระทบกระเทือนบาดแผลที่ได้รับ เธอคาดว่าในเวลานี้น่าจะอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งใดแห่งหนึ่ง แม้พี่ว่านจะเกลียดเธอและเป็นคนทำให้เธอตกบันไดลงมา ก็คงไม่ถึงกับใจร้ายที่จะไม่เรียกรถพยาบาลหรือพาส่งโรงพยาบาลหรอกมั้ง

หรอกมั้ง

“คุณพยาบาลคะ! มีใครอยู่แถวนี้ไหม” เธอส่งเสียงถามเผื่อจะมีใครได้ยิน พยายามสอดสายตาหาปุ่มกดเรียกนางพยาบาลแต่เมื่อมองไปรอบๆ กลับพบว่าสถานที่ที่เธออยู่นั้นแปลกตายิ่งนักไม่ใช่โรงพยาบาลแต่เป็นห้องห้องหนึ่ง โต๊ะ เตียง ผ้าม่าน เหมือนฉากในหนังซีรีส์จีนโบราณที่เธอชอบดูพัดชาจึงกั้นใจพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง เธอพบว่าเธออยู่ในชุดสีขาวเบาบางเต็มไปด้วยคราบเลือด

ที่นี่ที่ไหนกัน

พัดชาคิดในใจเธออยู่ที่ไหนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอตกบันไดของเลาน์จลงมาไม่ใช่เหรอ แล้วที่นี่… เธอนั่งคิดจนหัวแทบจะระเบิดก็คิดไม่ออกว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เธอพยายามพยุงตัวลุกขึ้นโดยใช้ โต๊ะที่อยู่ไม่ไกลพยุงร่างที่บอกช้ำ แต่กลับพบว่าร่างกายของเธอขยับได้ปกติไม่แตกไม่หักไม่เจ็บไม่ปวด ไม่เหมือนกับคนที่เพิ่งตกจากที่สูงเลยแม้สักนิด ร่างในชุดสีขาวเปื้อนเลือดเดินสำรวจไปรอบ

นี่มันนี่มันเรื่องตลกอะไร

“มีใครอยู่ไหม” เธอตะโกนเรียกเผื่อจะมีใครอยู่แถวแถวนี้แล้วได้ยินเสียงของเธอ

“พระชายา!“ เสี่ยวอันที่กำลังถืออ่างน้ำอุ่นมาเพื่อให้เจ้านายล้างหน้าล้างตาในยามเช้าเช้าได้ยินเสียงพระชายาจากด้านในห้องส่งเสียงร้องเรียก จึงรีบสาวเท้าเข้ามาภาพที่เห็นทำเสี่ยวอันผงะ นางตกใจไม่น้อยสองมืออ่อนแรงจนอ่างน้ำอุ่นหลุดออกจากมือ กระทบพื้นทรงเสียงดังลั่น

‘พระชายางั้นเหรอ’ นี่ล้อกันเล่นหรือไงยังไม่ทันที่พัดชาจะอ้าปากถามต่อ หญิงสาวผู้เข้ามาใหม่พุ่งเข้ามาประชิดตัวแทบจะในทันทีสองมือน้อยๆนั้น ลูบไล้ไปทั่วร่างเธอถามแล้วถามอีกว่าเธอเป็นอย่างไรบ้างเกิดอะไรขึ้น พัดชาได้แต่นั่งนิ่ง อึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในห้องนี้เมื่อไม่กี่นาทีก็แล่นเข้ามาในความทรงจำของเธอ

พระชายาจื่อ

จื่อหยางอย่างนั้นเหรอ นี่ไม่ใช่ร่างกายของเธอ แต่เป็นของพระชายาจื่อหยาง เจ้าของร่างเธอทะลุมิติมาตอนที่ตกบันไดใช่ไหมแล้วร่างของเธอล่ะป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างไม่ใช่เธอตายแล้วเหรอ พัดชามองรอบๆ กายด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่รู้ว่าความรู้สึกในตอนนี้คืออะไรแต่ผู้หญิงที่ชื่อจื่อหยางช่างน่าสงสารเสียเหลือเกิน

รักเขาแต่เขาไม่รักตอบ

สุดท้ายก็ ทำสิ่งโง่ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อให้เขารัก แล้วก็จบด้วยชีวิตและลมหายใจของตนเอง

”เสี่ยวอัน ข้าไม่เป็นอะไร เจ้าไปเอาอ่างน้ำมาใหม่ก็แล้วกัน เตรียมน้ำอุ่นให้ข้าอาบด้วยข้าอยากเปลี่ยนชุด“ พัดชาหันไปบอกนางกำนัลของพระชายา สภาพที่เห็นตอนนี้เธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งใดได้แล้ว

เอาวะ ทะลุมิติก็ทะลุมิติยังไงกลับไปร่างเดิมของเธอคงจะตายไปแล้ว เธอไม่ได้มีห่วงอะไรในโลกอนาคตที่จากมาแม้แต่น้อย เธอไร้ญาติขาดมิตรครอบครัวเดียวที่มีอยู่ก็คือยาย ยายก็จากไปเป็นปีแล้ว ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องไปนั่งทำงานงกใช้หนี้ อย่างน้อยน้อยร่างที่เธอมาสิงอยู่ก็เป็นถึงพระชายาขององค์ชายเชียวนะ

พัดชาคิดอย่างง่ายๆ ไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลมารองรับสิ่งประหลาดที่เกิดขึ้นกับตนเอง ความทุกข์ยากลำบากในวัยเด็กสอนให้เธอเข้มแข็งและปรับตัวให้เข้าได้กับทุกสถานการณ์

ในระหว่างที่รอนางกำนัลเตรียมน้ำอุ่นมาใหม่นั้น พัดชาเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้งทรุดตัวลงนั่งหน้ากระจกทองเหลืองบานใหญ่เธอมองผู้หญิงที่อยู่ในกระจก ใบหน้างดงามดวงตากลมโต ริมฝีปากอวบอิ่มแดงฉ่ำ ถึงกระนั้นผู้หญิงที่อยู่ในกระจกนี้กลับไม่เคยรักตัวเองเลย จื่อหยางฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอตัดสินใจแบบนี้ทำไม แต่จากนี้ไปฉันจะใช้ช่วงชีวิตที่เหลืออยู่แทนเธอเองฉันไม่ใช่พัดชาอีกแล้ว ฉันจากนี้ไป ไม่สิ

ข้าคือพระชายาจื่อหยาง

เสี่ยวอันวิ่งไปเรียกนางกำนัลคนอื่นให้มาช่วย ไม่ลืมสั่งให้อีกคนไปตามหมอหลวงมาดูอาการพระชายาอย่างเร่งด่วนเนื่องจากพระชายาป่วยกระเสาะกระแสะบ่อยครั้งจึงมีหมอพักอาศัยอาศัยอยู่ในวังองค์ชายโจวตงอวี่ด้วย

”พระชายาน้ำอุ่นเตรียมเรียบร้อยแล้วเพคะ“

จื่อหยางพยักหน้ารับถือว่ายังดีที่นางมาอยู่ในร่างนี้อย่างน้อยน้อยความทรงจำของร่างเดิมก็ยังกลับมาหาเธอ เธอไม่ต้องเริ่มต้นเรียนรู้อะไรใหม่ๆ เกี่ยวกับโลกนี้ ความทรงจำเดิมของจื่อหยางช่วยเธอ ไม่น้อย ร่างบางทรุดลงในอ่างน้ำอุ่นขนาดใหญ่ เธอรู้สึกผ่อนคลาย ปกติแล้วคนจีนโบราณเค้าไม่อาบน้ำกันตอนเช้านี้เนาะ แต่ไม่เป็นไรร่างนี้เป็นคนโบราณแต่วิญญาณมาจากอนาคตไม่อาบน้ำตอนเช้าได้ยังไง บ้าหรอ