พันธนาการไร้รัก

ตอนที่15

"ขอบใจหนูมากนะบัว ตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมานี้ตารันต์เปลี่ยนไปมากแม่เลือกคนไม่ผิดจริงๆ"

คุณบุษบาแม่ของสามีของเธอเอ่ยขึ้นในตอนเย็นของวันหนึ่งหลังจากที่ทั้งคู่มารับประทานข้าวเย็นที่บ้าน โรจน์ภูรินทร์ และในขณะที่สองคนพ่อลูกกำลังนั่งหารือเรื่องงานกันอยู่ในห้องทำงาน ปล่อยให้ลูกสะใภ้กับแม่สามีนั่งคุยอยู่ด้วยกันตามลำพังที่ห้องนั่งเล่นรับแขก

"ไม่ใช่เพราะบัวหรอกค่ะคุณแม่ จริงๆแล้วพี่การันต์เก่งอยู่แล้วค่ะ แต่แค่ไม่ค่อยมีคนรู้เพราะคนก็มัวฟังแต่ข่าวลือในด้านลบๆของพี่การันต์ค่ะ แต่ถ้าได้สัมผัสอีกมุมหนึ่งที่ไม่มีใครรู้จักจะรู้ว่าพี่การันต์เป็นอย่างไร...บัวรู้จักพี่การันต์มาตั้งแต่เด็กๆบัวรู้จักมุมดีๆของพี่การันต์ค่ะคุณแม่"

บอกด้วยน้ำเสียงที่ดูภูมิใจในตัวสามีมาก แววตาของเธอนั้นมีแต่แววเทิดทูนและรักใคร่เมื่อเอ่ยถึงการันต์

"หนูบัวนี่คงจะรักตาการันต์มากจริงๆนะถึงมองเห็นมุมดีๆของพี่เค้าได้ ยิ่งคิดแม่ก็ยิ่งอยากได้หลานแล้วสิ"

กอบัวแก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุกอีกครั้งเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เพราะหลังๆเธอแทบจะไม่ค่อยได้มีอะไรกันแล้วจะเอาลูกที่ไหนมาให้คุณแม่

"คงอีกไม่นานแล้วล่ะครับคุณแม่"

เสียงทุ้มของการันต์โพล่งขึ้นมากลางวงสนทนา ในขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งคุยกันอยู่อย่างออกรส

"ให้มันจริงเถอะตารันต์แม่รอนานหลายเดือนแล้วนะ"

ยิ่งพูดเรื่องนี้กอบัวก็ยิ่งหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก คุณบุษบามองลูกสะใภ้ด้วยสายตาเอ็นดูเพราะรู้ว่าลูกสะใภ้กำลังเขินอายอยู่เมื่อเอ่ยถึงเรื่องการมีบุตร

"งั้นคืนนี้เดี๋ยวกลับไปทำเลยครับคุณแม่"

การันต์ปรายสายตาเจ้าชู้หันมามองทางกอบัวอย่างไม่ได้สนใจว่าไม่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพังเพราะตอนนี้มีผู้ใหญ่นั่งอยู่ด้วย แต่ดูเหมือนแม่สามีของเธอจะยิ่งยิ้มกว้างรู้สึกมีความสุขกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ที่มีแววจะไปในทิศทางที่ดีขึ้น

"พี่การันต์!"

กอบัวอดที่จะหันมาค้อนเขาไม่ได้ ที่พูดเรื่องทะลึ่งๆออกมาต่อหน้าผู้ใหญ่

"ครับ..."

ขานรับอย่างหน้าตายแล้วนั่งลงโอบเอวคอดต่อหน้ามารดา คุณบุษบาได้แต่คิดในใจ

'เมื่อหลายเดือนก่อนใครกันนะที่ปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่ยอมแต่งานแล้วดูตอนนี้สิ'

กล่าวออกมาในใจพร้อมกับอมยิ้มมองลูกของตนกับลูกสะใภ้ด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขที่ในที่สุดการันต์ก็กลับมาเป็นลูกชายที่น่ารักของตระกูลโรจน์ภูรินทร์ สักทีคราวนี้จะได้นอนตายตาหลับ

ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถเพื่อกลับบ้านทั้งคู่ต่างก็เงียบกริบไม่มีใครพูดอะไร แต่สำหรับกอบัวแล้วมีความสุขความอบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้มาบ้านของบิดาและมารดาของแม่สามี

"อ่ะนี่ สมุดบันทึกของเราอ่ะ เห็นมันตกอยู่ในรถเมื่อเช้า"

"ห้ะ!พี่การันต์ได้อ่านบ้างหรือเปล่าคะ?"

กอบัวอดที่จะตกใจไม่ได้เพราะว่าสมุดเล่มนี้เธอบันทึกไว้ทั้งแต่อยู่มอต้นแล้วเรื่องราวทั้งหมดก็มีแต่เรื่องราวของเขา

"เปล่า"

กอบัวถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกที่เขาไม่ได้อ่าน

"ในไดอารี่มีอะไรหรือเปล่าถึงกับถอนหายใจออกมาแบบนั้น"

การันต์ปรายตาหันมาถามกอบัวอย่างสงสัยว่าในสมุดบันทึกสีชมพูเล่มนั้นมีอะไรสำคัญมากน้อยแค่ไหนเธอถึงดูหวงแหนมาก

"เปล่าค่ะ บันทึกส่วนตัวบัวไม่อยากให้ใครเปิดอ่าน"

"เดี๋ยวนี้ใครเขาเขียนอะไรแบบนี้กัน มีอะไรเขาก็โพสต์กระทู้ลงในอินเตอร์เนตหรือไม่ก็โลกโซเชียลหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? "

"บัวไม่ชอบโพสต์ลงโซเชียลค่ะ ในแอคเคาท์ของบัวก็มีแต่รูปหมารูปแมวทั้งนั้น"

"อืม เป็นคนทันสมัยแต่ไม่ตามกระแสสินะ เห็นเวลาถามข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้รู้หมด แต่ไม่ได้เอาตัวเองเข้าไปในกระแสแบบนั้นหรือเปล่า?"

การันต์ขับรถไปปรายตาถามคนข้างๆไปไม่รู้เพราะอะไรถึงอยากจะอยู่แบบนี้กับเธอไปนานๆ อยากเรียนรู้นิสัยใจคอว่าเธอชอบอะไรไม่ชอบอะไร ถ้าเป็นเหล่าผู้หญิงของเขาก่อนหน้านี้เขาไม่สนใจหรอกว่าพวกหล่อนจะสนใจหรือชอบอะไร แค่บอกมาเขาก็จ่ายให้แค่นั้นจบ

"บัวเล่นทุกอย่างแหละค่ะ หาข้อมูลในทวีตเตอร์บ้างว่าวันนี้กระแสโลกของเราไปถึงไหนแล้วมีอะไรอะไรที่อัพเดตบ้าง แต่แค่ไม่ได้ร่วมแสดงความคิดเห็นในโลกโซเชียลแค่นั้นเอง...ผู้หญิงแบบบัวแปลกใช่มั้ย?"

"ไม่แปลก แต่แค่ไม่ค่อยมีในสังคม...ไม่เหมือนคนอื่นไม่ได้หมายความว่าเราจะเป็นคนแย่สักหน่อย"

การันต์พูดออกมาแบบนี้ให้ความรู้สึกย้อนไปถึงอดีต ความทรงจำสมัยเด็กๆ ค่อย ๆ ผุดขึ้นมาทีละเล็กละน้อย เวลาเธอมีเรื่องทุกข์ใจ เหตุการณ์ในครั้งหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเธอ

'ไม่เป็นไรนะหนูบัว ไม่มีพ่อแม่ก็ไม่ได้แปลว่าเราเป็นคนไม่ดี ในโลกนี้มีคนมากมายที่ไม่มีพ่อแม่ แต่เติบโตมาเป็นคนดีในสังคมมากมาย'

'จริงๆเหรอคะพี่การันต์'

สายตาไร้เดียงสาของเด็กหญิงเริ่มฉายแววแห่งความหวังความดีใจขึ้นมา เมื่อได้ยินพี่การันต์พูดออกมาแบบนั้น หยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มก็หยุดไหลทันที รอยยิ้มแห่งความสุขเริ่มปรากฏอยู่บนใบหน้ากลมๆแก้มยุ้ยๆของสาวน้อย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอนั้นรักและเชื่อฟังการันต์แค่ไหน

'จริงๆสิ และพี่การันต์ก็จะอยู่ข้างๆหนูบัวเสมอนะ'พูดพรางเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้มให้สาวน้อยเพราะโดนเหล่าเด็กเกเรแกล้งมา

กอบัวเผลอยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น พี่การันต์ดูเหมือนเป็นผู้ใหญ่ที่คอยปลอบโยนเธอเสมอ และหลายต่อหลายครั้งที่เขามาช่วยเช็ดน้ำตาสาวน้อยที่หน้าตามอมแมมคนหนึ่ง

"ถามอะไรหน่อยสิ"

"อะไรคะ?"

"ที่คุณแม่บอกว่าเรารักพี่มากนั้นเรื่องจริงหรือเปล่า?"

การันต์กะว่าจะไม่ถามแล้วเชียว แต่ เรื่องนี้มันก็รบกวนจิตใจเขามาตลอดอยากรู้ว่าเธอคิดอย่างไรกับเขากันแน่ เพราะกอบัวไม่เคยบอกอะไรเขาเลย

"คือว่า...."

กอบัวอึกอักขึ้นมาไม่คิดว่าการันต์จะถามตรงๆออกมาแบบนั้น แล้วเธอจะตอบอย่างไรหญิงสาวบีบมือของตัวเองจนรู้สึกเจ็บ หัวใจก็เริ่มสั่นระรัวขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเขายังคงปรายตาหันมามองเธอไม่หยุด เพราะยังรอคำตอบของเธออยู่

"ไม่เป็นไร อยากบอกวันไหนก็บอกแล้วกันนะ"