เล่ห์รักนายหัว

พี่ชายที่แสนดี

"ฮัลโหล......ว่าไงคะพี่เข้มอะไรกันเนื้ย ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรน้องก่อน เพิ่งจะคุยกันเมื่อเที่ยงนี่เอง มีอะไรหรือเปล่าคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ภัสก็กลับแล้ว" อัครา เกียรติก้องอนันต์ หรือพี่เข้มของภัสรา เขาอายุห่างจากภัสรา 3 ปี ภัสรา 34 พี่เข้มของเธอปีนี้ก็ 37 ปีพอดี มีกันอยู่แค่สองคนพี่น้อง พ่อกับแม่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเมื่อสองปีที่ผ่านมา

โชคดีที่พ่อแม่สร้างทุกสิ่งอย่างเตรียมไว้ให้ลูกทั้งสองคน ท่านทั้งสองเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ พ่อหลับในหลังกลับจากงานเลี้ยงของบริษัท พ่อของเธอขับรถเอง ท่านไปกันสองคน ก่อนที่ท่านจะจากไป พ่อกับแม่ของเธอท่านเป็นนักวางแผน จัดการทุกสิ่งอย่างให้ลูกทั้งสองคนอย่างยุติธรรม และโชคดีที่เธอมีกันแค่สองคนพี่น้อง ทำให้ไม่มีปัญหาเรื่องการแบ่งทรัพย์สมบัติ

พี่ชายเธอดูแลฟาร์มหอยมุก อันดับต้นๆของภูเก็ต และกิจการปั้มน้ำมัน

ส่วนภัสรา ดูแลโรงงานจิวเวลรี่ คอนโด แบ่งกันเป็นสัดส่วนไม่ก้าวก่ายกัน โชคดีที่ทั้งสองมีลูกน้องที่จงรักภักดี ที่ยังคงเคารพและให้ความเชื่อใจอัครา และภัสรา แม้พ่อกับแม่จะไม่อยู่แล้วก็ตาม เธอและพี่ชายไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร ทุกอย่างดำเนินต่อไปเหมือนสมัยพ่อกับแม่ยังอยู่ ทำให้พนักงานทุกคนทำงานด้วยความสุขเหมือนเดิม

ภัสราและพี่ชาย ทำงานกันตั้งแต่เด็ก ตามพ่อแม่ไปที่ทำงานตลอด บ้านเธอมีฐานะก็จริง แต่พ่อกับแม่ไม่ค่อยตามใจ อยากได้อะไรต้องทำงาน สอนให้คิดเป็น ทำงานเป็น เพราะแบบนี้ทั้งสองคนพี่น้องจึงทำงานเก่งทั้งคู่ รู้จักบริหารคน บริหารงาน

พี่ชายของเธอยังไม่มีครอบครัว ทำให้ไม่มีปัญหาเรื่องมรดก เขาเป็นคนนิ่งๆ อาจเป็นเพราะว่าเขาเป็นพี่ชาย ต้องดูแลรับผิดชอบธุรกิจ ที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ ทำให้เขากลายเป็นคนเงียบขรึม พูดน้อย ทำงานหนัก บางทีเธอก็ไม่รู้ว่าพี่ชายเธอคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่เมื่อถึงเวลาที่จะต้องตัดสินใจ หรือมีปัญหา อะไรเขาก็จะคอยแนะนำ บอกสอนเธอ เป็นพี่ชายที่ดีคอยดูแลทุกสิ่งอย่างตลอดเวลา

มีผู้หญิงมากมายที่อยากจะเข้ามาในชีวิตของพี่ชายเธอ แต่เขาก็ไม่เคยให้ความหวังใคร ไม่สนิทสนมกับใครเป็นพิเศษ เขาบ้างานมาก เขาเคยบอกเธอว่า การที่ไม่มีครอบครัวมันดี เพราะมันจะทำให้เขาทำงานได้เต็มที่ แต่ภัสราคิดว่า พี่ชายเธอยังไม่เจอคนที่ถูกใจมากกว่า เขายังไม่เจอเนื้อคู่ ยังไม่เจอคนที่จะรัก เลยไม่อยากมีครอบครัว แต่พี่ชายเธออายุแค่นี้เอง ยังไม่แก่ แต่งงานตอนสีสิบก็ยังไหว ผู้ชายบางคนอยู่มาจนอายุห้าสิบ เพิ่งแต่งงานก็ยังมีให้เห็นเยอะแยะ

เธอก็เหมือนกันเพียบพร้อมทุกอย่าง บ้างานเหมือนพี่ชาย แต่ไม่ประสบความสำเร็จในเรื่องของความรัก ไม่ใช่ว่าภัสราจะไม่เคยมีคนรัก เธอเคยมีคนรัก แต่ไม่มีใครทนเธอได้ เพราะความที่เธอบ้างาน ทุ่มเทกับงาน ใครที่เข้ามาไม่เข้าใจเธอ ต้องถอย เพราะเธอไม่มีเวลาเหลือเฟือให้ใคร เจ็บมามาก ช้ำมามาก เกือบเสียคนก็เคยมาแล้ว ดีที่พี่ชายเธอคอยดึงไว้ และโชคดีที่ภัสราเป็นคนมองโลกในแง่ดี คิดบวก มันจึงทำให้เธอ อยู่ได้มาจนทุกวันนี้ ปฏิบัติธรรมบ้าง เมื่อว่างจากงาน ท่องเที่ยวบ้าง

แค่นี้ชีวิตของเธอก็มีความสุขมากแล้ว มีปัญหาเรื่องธุรกิจก็มีที่ปรึกษา คือพี่ชายของเธอนั้นเอง เธอรักและเคารพพี่ชายมาก ถึงแม้ว่าอายุจะห่างกันไม่กี่ปี พี่ชายเธอมีความเป็นผู้นำสูง เธอจึงค่อนข้างเกรงใจเขา ถึงแม้ว่าจะมีผู้หญิงคอยจ้องที่จะเข้ามาหาพี่ชายเธอ แต่เธอก็ไม่ห่วงมากนักเพราะพี่ชายเธอก็มีวิธีของเขา ไม่เคยตกหลุม หรือกับดักของพวกผู้หญิงที่คอยจ้องจับเขาเลยสักคนเดียว

"ไม่มีอะไรคิดถึง พรุ่งนี้ขึ้นเครื่องกี่โมง เดี๋ยวพี่ไปรับที่สนามบินนะ ไว้ค่อยคุยกัน"

นี่แหละพี่ชายเธอ พูดน้อย ทำเยอะเอาที่มีสาระ

"แปลกแฮะ ปกติไม่โทร ไม่มารับ เป็นอะไรของเขากันแน่" ภัสราบ่นพึมพำ พลางล้มตัวลงนอน พรุ่งนี้ก็กลับภูเก็ตแล้ว มาคราวนี้เธอเสนอตัวมาทำงานให้พี่ชายของเธอ เพราะอยากมาพักผ่อนด้วย พาน้องๆที่ทำงานมาพักผ่อน กลับไปเธอต้องจัดพาพนักงานของเธอมาเที่ยวแบบจริงจังสักที หลังจากที่ตั้งใจมาหลายครั้งแล้ว พาพวกเขามาเปิดหูเปิดตา เธอจะเช่าเหมาลำเครื่องมาเลย ที่นี่สวยงามเหมาะแก่การพักผ่อนมาก เป็นขวัญกำลังใจให้พนักงานจะได้มีกำลังใจทำงานกัน

เธอ ก็เป็นแบบนี้ ใจดี มีเหตุผล รัก และดูแลพนักงานทุกคน เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน อาจเป็นเพราะว่า เธอไม่มีครอบครัว ทำให้เต็มที่กับงานทุกอย่าง และทำออกมาดีมาก กิจการงานเจริญรุ่งเรืองสร้างผลกำไรตลอด

บางทีภัสราก็คิดเหมือนกันว่าตัวเธอเองก็ไม่มีครอบครัว พี่ชายเธอก็ไม่มีวี่แวว ว่าจะถูกใจผู้หญิงคนไหน แล้วเธอกับพี่ชายจะทำงานมากมายไปเพื่ออะไรกันแน่ แต่ก็อีกนั่นแหละถ้าเธอไม่สานต่องานของพ่อกับแม่ พนักงานที่อยู่กันมานานแล้วพวกเขาจะไปทำงานที่ไหน ถึงไม่ใช่ญาติพี่น้องกัน ก็ผูกพันมากบางคนอยู่กันเป็นครอบครัว พ่อ แม่ จนถึงลูก จนกลายเป็นเหมือนครอบครัวใหญ่ไปแล้ว จะทิ้งกันไปก็ไม่ได้ เพราะงานทำให้ทุกคนมีเงิน สามารถสร้่างครอบครัวได้ ส่งลูก ส่งหลาน เรียนจนได้ดิบได้ดีไปหลายคน

มีพนักงานบางคนส่งลูกเรียนจนได้เป็นหมอ เป็นพยาบาล ส่งลูกไปเรียนเมืองนอกก็มี มันเป็นความภูมิใจของเหล่าพ่อแม่พนักงาน รวมทั้งเธอและพี่ชายเธอพลอยดีใจไปกับพวกเขาด้วย เพราะอย่างนี้แหละทำให้เธอและพี่ชายต้องช่วยกันดูแล และสานต่อกิจการของพ่อกับแม่ให้คงอยู่ต่อไป หากเธอกับพี่ชายเธอมีบุญวาสนาได้เจอคนดี ก็อาจได้คนมาช่วยแบ่งเบาภาระงานบ้าง แต่ถ้าหากไม่มี ไม่เจอ เธอก็จะทำมันต่อไปให้ดีที่สุด เท่าที่จะทำได้