EP : 6

821 Words

“นอกจากว่าพี่ชาร์ล...สนใจหวายแล้วอยากหาเรื่องมาทำความรู้จักกันมากกว่า” “...” ชาร์ลไม่พูดอะไรนอกจากมองหน้าไม้หวายด้วยความโมโห “ใช่ไหมคะ” “หุบปากของเธอเดี๋ยวนี้” “หวายก็ไม่อยากพูดหรอกค่ะแต่การกระทำของพี่ชาร์ลทำให้หวายสงสัยเลยต้องพูด” ท่าทางของเธอดูกวนประสาทแต่ใครจะรู้ว่านอกจากความโมโหที่ทำให้กล้าพูดออกมาแต่ความจริงแล้วภายในใจไม้หวายก็ยังกลัวเขามาก เล่นกับคนที่ครอบครัวทำธุรกิจสีเทามันเสี่ยงจะตายใครต่อใครก็รู้ไม่เว้นแม้แต่ตัวเธอเอง “ฉันไม่ได้สนใจเธอ” “ถ้างั้นก็วางใจได้เลยค่ะ หวายไม่พูดแน่นอน” “ให้มันแน่” เฮ้อ! เธอไม่คิดเลยว่าพี่ชาร์ลที่ดูหยิ่งทะนงในสายตาใครต่อใครตัวจริงจะเป็นคนเซ้าซี้ได้มากขนาดนี้ เธออยากจะถอนหายใจด้วยความรำคาญใส่หน้าเขาแรง ๆ “หวายไม่สนใจเรื่องพี่ชาร์ลค่ะ ไม่เคยสนใจด้วย เราจะเลิกคุยเรื่องนี้ได้รึยังคะ” “ฉันจะรอดู” “ด้วยความยินดีค่ะ หวายยินดีมากที่พี่ชาร์ลพูดคำนี้ออกมา แล้วก็จะยินดีกว่านี้ถ้าพี่ชาร์ลไม่มาวุ่นวายคุยกับหวายเรื่องนี้อีก” ไม้หวายพูดพร้อมกับสีหน้าไม่แยแสทำให้ชาร์ลรู้สึกเสียหน้าขึ้นมา “ถ้าไม่มีอะไรแล้วหวายขอตัวนะคะ” ปัง! “...” เขายืนมองประตูที่เพิ่งถูกปิดใส่หน้าแล้วกำมือจนแน่น ภายนอกสีหน้าเขาอาจจะดูนิ่งแต่ความจริงภายในใจเขากำลังเดือดเป็นไฟ! ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนไม่สนใจเขา ยิ่งได้อยู่ใกล้ยิ่งมีแต่ผู้หญิงที่อยากเป็นตัวจริงของเขา ไม่เคยมีใครเมินแม้แต่คนเดียวแต่ยัยกระจอกคนนี้กล้าเมินเขา! ...กล้าเมินเหรอ? หึ! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน! ชาร์ลมองประตูห้องของไม้หวายด้วยความโมโหก่อนที่เขาจะเดินออกมาจากหอพักของเธอพร้อมกับใจที่บอกตัวเองว่าเขาจะสยบเธอให้ได้ สุดท้ายเธอก็ต้องเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่หลงใหลอยากเป็นเมียของเขา -วันต่อมา- ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ติ๊ด! (ว่าไงจ้ะสุดหล่อ) “อยู่ไหน” (ห้องนอนคนสวย) “รำคาญว่ะ” (เอ้า! ก็ถาม ถามก็ตอบไง รำคาญอะไรเสือกโทรมาเอง มีธุระอะไรพูดค่ะ) “เลี้ยงสายรหัสรึยัง” (เสือกอะไรไม่ทราบคะ) “ถ้าตอบกวนตีนอีกรอบฉันจะให้ลูกน้องพ่อฉันไปเป่าหัวเธอ” (ฮ่า ๆๆ โอเค ๆ ยัง ทำไมมีไร) “ถ้ายังจะชวนไปเลี้ยงพร้อมสายฉัน” (เพราะ? เกิดอะไรขึ้นเนี่ย) “สายฉันมีแต่น้องผู้หญิง ไม่อยากไปคนเดียว” (เอ้า~ ไม่ชอบเหรอคะพี่ชาร์ล) “...” (ทำไมไม่ชวนสายลุคไปล่ะ) “ไม่ สายมันมีแต่ผู้ชาย รำคาญ” (สายฉันก็มีผู้ชายนะ) “อย่างน้อยสายเธอก็มีน้องผู้หญิง แต่นั่นไม่สำคัญเท่ามีเธอไปด้วย” (อะไรของนายเนี่ย) “ฉันจะได้มีเพื่อนคุยแค่นั้นแหละ” (ถ้าอยากไปพร้อมกันต้องเลี้ยงนะ) “อืม” ชาร์ลรับปากในทันทีโดยที่ไม่ต้องคิดอะไรเยอะเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเจ้ามือ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะไม่มีอะไรที่ทำให้เขาล่มจมได้นอกซะจากว่าอาหารมื้อนั้นจะราคามื้อละสิบล้าน (โอเคค่ะที่รักแล้วจะไปวันไหนดี) “เร็วที่สุด” (เร็วที่สุดของนายมันวันไหนล่ะ) “พรุ่งนี้” (ฮะ?) “พรุ่งนี้ร้าน XXX ตกลงตามนี้” (ใครจะไปนัดน้องทันถามจริง) “เธอไง” (เฮ้อ! โอเค นี่เห็นว่าเป็นร้านดังหรอกนะถึงยอมตกลงเพราะฉันไม่มีทางมีปัญญาพาน้องรหัสตัวเองไปเลี้ยงร้านหรูแบบนั้นแน่ถ้านายไม่จ่ายให้) “อืม ตกลงตามนี้พรุ่งนี้เจอกันตอนสองทุ่ม” (จ้า~ บายค่ะสุดหล่อ) “หึ!” ติ๊ด! ชาร์ลวางสายจากเอมิแล้วจัดการส่งข้อความหาน้องรหัสปีสามเพื่อนให้รุ่นน้องคนนั้นเป็นธุระเรื่องการนัดน้องรหัสปีสองและปีหนึ่งให้ซึ่งเขารู้ว่าทุกคนต้องยินดีไปกินเลี้ยงสายรหัสแน่ถึงแม้ว่ามันจะกะทันหันมากก็ตาม หลังจากส่งข้อความถึงน้องรหัสเรียบร้อยชาร์ลก็สไลด์หน้าจอโทรศัพท์เพื่อเปิดดูเฟสบุ๊คของคนที่ทำให้เขาหงุดหงิดมาตั้งแต่เมื่อวาน เขาจ้องมองดูรูปโปรไฟล์ของผู้หญิงที่ใบหน้าสวยหวานกำลังยิ้มสดใสให้กล้องเพราะมีรูปนี้แค่รูปเดียวเท่านั้นที่สามารถเห็นได้ในเมื่อเฟสบุ๊คของเธอไม่ได้ตั้งค่าให้เป็นสาธารณะเลยแม้แต่โพสเดียว “หึ! เดี๋ยวฉันจะกินทั้งข้าวแล้วก็กินทั้งน้องรหัสเพื่อนให้มันจบ ๆ เลยไม้หวาย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more