บทที่9 บทพิสูจน์รักแท้...
2224 Words
บทที่9
บทพิสูจน์รักเเท้...
โถงรับรองจวนเสนาบดีอวี้
"พี่ใหญ่ขอรับ ข้าสั่งสอนลูกไม่ดีจึงทำให้ท่านขายหน้า โปรดละเว้นบุตรชายข้าสักครั้งนะขอรับ ตระกูลอวี้ไม่ทายาทสืบทอดเป็นบุรุษ หากท่านพี่ทำเช่นบรรพบุรุษจะสาปเเช่งท่านเอาได้นะขอรับ" อวี้เฟยอันกล่าวขึ้นเพื่ออธิบายเหตุผล ตระกูลอวี้มีทายาทน้อยยิ่งกว่าน้อยเพราะพี่ใหญ่ยึดมั่นในความรักที่มีต่อพี่สะใภ้จึงไม่คิดรับอนุหรือสาวใช้อุ่นเตียงเลยสักคน ตรงข้ามกับเขาที่มีอนุนับสิบไว้ปรนนิบัติพัดวีไม่เคยขาด
เขาทราบเรื่องราวหลังจากที่บ่าวไพร่ที่ติดตามบุตรชายมาเเจ้ง เขารีบเดินทางมายังจวนพี่ชายของตนอย่างรวดเร็วด้วย ใจที่เเทบทะลุอยู่นอกอก หากบุตรชายของเขาขู่เข็ญบุตรสาวพี่ชายไปเป็นอนุคือเรื่องจริง
ต่อให้เขามีสิบหัวก็ไม่พอชดใช้
เป็นเขาที่สั่งสอนบุตรชายไม่ดีพอ
ถึงกลับกว่าล่วงเกินหลานสาวเข้า
" ไม่มีทายาทสืบต่อก็ไม่ต้องมีวันนี้ต้องเอาเลือดหัวล้างอายที่เจ้านั่นก่อ" ท่านเสนาบดีอวี้โกรธจัด
"พี่ใหญ่" อวี้เฟยอันคุกเข่ากราบกรานด้วยเห็นสภาพบุตรชายที่หน้าตาฟกช้ำ เเละเต็มไปด้วยบาดเเผลที่หลังนอน อยู่ข้างๆๆเขา
"คิดว่าข้าจะเอาเชื้อสายบุตรอนุมาเป็นทายาทเช่นนั้นรึ ช่างไม่เจียมกะลาหัว เจ้าช่าง!!! ช่าง!!" ท่านเสนาบดีอวี้เอ่ยด่าอย่างเจ็บเเค้น ผู้คุ้มกันลับเดินเข้ามาด้านข้างกระซิบถึงความผิดที่บุตรชายของอวี้เฟยอันได้เคยกระทำมาเเล้วอย่างอุกอาจสร้างความตกใจให้เสนาบดีอวี้ไม่น้อย
ปั้ง!!!!!!
เสียงตบโต๊ะที่ตอนนี้ล้มลงไปเเล้วของท่านเสนาบดีอวี้ คงไม่ต้องบอกท่าทีที่โกรธจัดหลังทราบเรื่องราวที่เจ้าหมูตอนที่กระทำ ทั้งยังแอบอ้างอำนาจบาตรใหญ่ ฉุดคร่าสตรีอื่นมาทำอนุ รับสินบนไปไม่น้อยโดยใช้เพียงชื่อตระกูลอวี้เป็นใบเบิกทาง
ไม่ว่าเรื่องเลวทรามต่ำช้าเช่นใดก็เคยก่อ
ทายาทผู้สืบตระกูลหรือ...ไม่มีเสียจะดียิ่งกว่า
"ท่านพ่อเจ้าค่ะ ระงับโทสะด้วยเจ้าค่ะ ท่านพ่อจะไม่สบายเอาได้"
อีอีเอ่ยขึ้นนางรับรู้เหตุการณ์ทั้งหมดปล่อยให้บิดาจัดการ ไม่นึกว่าพอผู้คุ้มกันลับไปสืบเรื่องความผิดของสองพ่อลูกคู่นี้ เคยกระทำผิดช่างมีมากมายนัก
"อีอี เจ้ากลับไปพักเถอะ เดี๋ยวพ่อจัดการตรงนี้เสร็จจะให้เด็กๆๆไปเเจ้งเเล้วเราค่อยรับสำรับเที่ยงด้วยกัน"เสียงอบอุ่นอ่อนโยนดั่งสายลมออกจากปากนายท่านเจ้าของจวน สองพ่อลูกได้เเต่อ้าปากค้างเเล้วที่ตบโต๊ะปั้งๆๆๆโกรธเกรี้ยวเมื่อกี้นั่นคือสิ่งใด
อวี้เฟยอันใจชื้นขึ้นเมื่อได้ยินพี่ชายเอ่ยกับบุตรสาวอย่างอ่อนโยนคงใจเย็นขึ้นบ้างเเล้ว หันมองบุตรที่โดนโบยสดๆๆร้อนเเผลเริ่มเหวอะวะเต็มหลังกลิ่นคาวเลือดเจือจางในอากาศส่งเสียงอู้อี้อยู่บ่อยครั้งเพราะถูกผ้ายัดปากเอาไว้ พอสตรีเดินผ่านออกไปนอกห้องโถงจึงเริ่มเอ่ย
"ท่านพี่ ครานี้ถือเสียว่าข้าขอนะขอรับอย่าได้ลงโทษหลานอีกเลยเฟยฟงยังเด็ก ต่อไปข้าจะสั่งสอนเข้าให้ดี" อวี้เฟยอันเอ่ยขอร้อง
ยังคิดว่าจะมีครั้งต่อไปอีกหรือ
" บัดซบ!!! มีพ่อเช่นเจ้าคอยเอาใจเจ้าหมูตอนเช่นนี้จะดีได้ยังไง!!! คอยเอารัดเอาเปรียบชาวบ้านอ้างเป็นหลานข้า เพื่อคนอื่นจะได้เกรงกลัว ยังเด็กหรือเด็กที่ไหนมีอนุในจวนเป็นสิบๆๆวันนี้หากไม่ลงโทษอย่ามาว่าข้าคือเสนาบดีอวี้ บ่าวไพร่นำสองพ่อลูกโบยคนละ30ไม้ ส่งตัวให้เจ้ากรมอาญาตัดสินทุกคดีอย่างยุติธรรม
พ่อบ้านตัดชื่อสองพ่อลูกนี่ออกจากตระกูลอวี้ ตระกูลอวี้ไม่เลี้ยงคนโง่งมต่ำช้าเช่นนี้อีก"สิ้นเสียงเจ้าของจวนอวี้เฟยอันเป็นลมล้มลงหมดสติไป เจ้าหมูตอนอวี้เฟยฟงด้านข้างกรีดร้องฟังไม่ได้ศัพท์
ถ้าเขาถูกตัดออกตระกูลอวี้ชาตินี้เขาจะทำมาหากินอะไร
" ได้ขอรับ"พ่อบ้านตอบรับอย่างเเข็งขันเขาเคยได้ยินเรื่องราวสองพ่อลูกไม่น้อย เเต่ท่านเสนาบดีอวี้มีงานราชงานหลวงมากมาย จึงไม่ได้เอ่ยกล่าวบอกให้นายท่าน เเน่นอนวันนี้เขายกความดีความชอบให้คุณหนูจิ้งอี ที่จัดการกาฝากของตระกูลได้อย่างสวยงามหมดจด
คุณหนูจิงอี้ช่างเก่งกาจยิ่ง
___________________________
เรือนคุณหนูอวี้
เมื่ออีอีกลับมาที่เรือนตนเอง ก็เห็นคนคุ้มกันที่ให้ไปสืบเรื่องในวังยืนคอยท่าอยู่หน้าประตูเเล้ว เมื่อนั่งลงบนโต๊ะน้ำชาอย่างใจเย็น จึงเริ่มเอ่ย
"รายงานมา"
"ตอนนี้อดีตไทจื่อถูกปลดย้ายมาอยู่ตำหนักองค์ชายใหญ่โดยมีอนุเล่อเยี่ยนคอยปรนนิบัติดูเเลขอรับ" เสียงเอ่ยรายงานผู้คุ้มกันลับฝีมือเก่งกาจเอ่ยรายงานความเป็นไปที่ตนได้พบเจอมา
"อืม พวกเจ้าเข้าไปตำหนักองค์ชายใหญ่ได้หรือไม่" อีอีเอ่ยถามพร้อมนึกวางเเผนไว้ในใจหลายอย่าง
"การป้องกันหละหลวมในช่วงค่ำเพราะมีการเปลี่ยนเวรยาม อาจเข้าได้ไม่นานขอรับ"อีอีลอบยิ้มมีคนมีฝีมือข้างกายช่างดียิ่ง ถึงกับดูลาดราวเอาไว้
รอบคอบยิ่ง
หากเเผนการสำเร็จคงต้องตบรางวัลสักหน่อยเเล้ว
" เจ้าไปหากำยานราคะไร้สีไร้กลิ่นไปจุดไว้ในห้ององค์ชายใหญ่ช่วงที่อนุเล่อเยียนไปปรนบัติ"ว่าเเล้วจึงยื่นตั๋วเงินให้สามเเผ่นเพื่อใช้ซื้อหากำยานที่ว่า
"ได้ขอรับ" เเล้วผู้คุ้มกันทั้งสองรับคำสั่งก็จากไป ดั่งสายลม
อีอียิ้มเย็นต้องขอบคุณท่านพ่อที่ให้คนมีฝีมือเช่นนี้ นางอยากรู้นักรักเเท้ที่บริสุทธิ์ของพระนางจะเป็นเช่นไรต่อ
จะเป็นรักเเท้ที่บริสุทธิ์ผุดผ่องยิ่งกว่าเเม่ชีหรือไม่
ข้ารอชมอยุ่นะเล่อเยียนองค์ไทจื่อ
ตำหนักองค์ชายใหญ่
"ฮือๆๆๆ หย่งเล่อลูกเเม่เป็นอย่างไรบ้าง" กุ้ยเฟยที่มาดูโอรสของพระนางสภาพที่เห็นเริ่มร้องไห้
"เสด็จเเม่อย่าทรงกันเเสงพะยะค่ะ ไม่นานลูกก็หายดีพะยะค่ะ"องค์ชายใหญ่หยงเล่อเอ่ยปลอบพระมารดาตน กุ้ยเฟยจับๆๆดูบาดเเผลเล็กใหญ่ หางตาเหลือบเห็นเล่อเยียนนั่งอยู่ใกล้ๆๆๆโอรสพระนางจึงเอ่ยขึ้น
"เพราะเจ้าตัวซวยลูกข้าถึงเป็นเช่นนี้ ชายารองรึเป็นอนุไปจนตายเสียเถอะ"กุ้ยเฟยทั้งผลักทั้งถีบอนุเล่อเยียนพร้อมดุด่า
" องค์ชายช่วยเยียนเออร์ด้วยเพคะ"เล่อเยียนไม่สามารถตอบโต้ได้จึงเอ่ยร้องคนรักตน
"เสด็จเเม่พอเถอะพะยะค่ะ" องค์ชายใหญ่หยงเล่อเอ่ยขึ้นเพื่อหยุดการกระทำของพระมารดา
" หย่งเล่อเจ้านางดีกว่าเเม่ใช่หรือไม่"กุ้ยเฟยเสียงดังขึ้นเหตุใดพระนางจะไม่รู้ว่าเรื่องราวที่โอรสของนางเห็นผิดเป็นชอบเพราะหลงใหลสตรีนางนี้
"ไม่ใช่เช่นนั้นพะยะค่ะ เสด็จเเม่ฟังก่อน"องค์ชายใหญ่ปฎิเสธส่งสายตาห่วงหาสำรวจบาดเเผลไปยังสตรีที่ตนรัก
"ได้ๆๆๆๆ จากนี้ไปหากเจ้าเห็นอนุนางนี้ดีกว่าเเม่เจ้า เจ้าอยู่กับนางเถอะ เเม่จะไม่มาอีก"ว่าเเล้วสะบัดชายอาภรณ์กลับอย่างไม่ใยดีเหล่าข้าราชบริพารเมื่อนายตนเสด็จกลับ ต่างวิ่งติดตามอย่างรวดเร็ว องค์ชายใหญ่หยงเล่อทำได้เพียงถอนหายใจออกมา
" เยียนเออร์ผิดเองเพคะ เยียนเออร์จะไปคุกเข่าขอโทษกุ้ยเฟยเองเพคะ"
" ไม่ต้องไป... ไม่นานพระทัยเย็นขึ้นก็ดีขึ้นเอง"ว่าเเล้วจึงประคองคนรักที่ยืนอยู่ให้นั่งลง ไล่บ่าวไพร่ที่เหลืออยู่ให้ออกไป พลางสูดกลิ่นกายคนรักที่ซอกคอเข้าเต็มปอด
"เพคะ" เล่อเยียนเอ่ยตอบเขินอายองค์ชายใหญ่มักทำเช่นนี้หลายครั้งเมื่อต้องการสุขสมกับนาง
" เยียนเออร์เจ้าช่างงดงามเเละหอมหวานนัก"ว่าเเล้วองค์ชายใหญ่เริ่มลูบไหล้ทุกสัดส่วนเต็มไม้เต็มมือของสตรีคนรัก เริ่มบดจูบปากบางที่เผยอออกงดงามทุกสัดส่วน
"องค์ชายใหญ่อย่าเพิ่งเลยนะเพคะ พระองค์ทรงบาดเจ็บอยู่หม่อมฉันเกรงว่าจะกระทบพระวรกาย" เล่อเยี่ยนเอ่ยขึ้น เเม้ร่างกายจะร้อนรุ่มดั่งไฟเผาต้องการสิ่งมาเติมเต็มเเน่เเล้วเเต่ไม่อยากให้ชายคนรักบาดเจ็บเพิ่มอีก จึงเอ่ยขึ้น
"ข้าต้องการเจ้ารู้หรือไม่ หรือเยียนเออร์ไม่ต้องการพี่เเล้ว"ว่าเเล้วมือสองข้างบีบเคล้นปทุมถันที่เต็มไม้เต็มมือจนล้นปรี่ เลื่อนมืออีกข้างหนึ่งไหลผ่านช่องท้องผ่านอาภรณ์หลายชั้นสู่เนินทางรักอย่างช้ำชอง พลางสอดนิ้วเรียวยาวเข้าทางรักที่ชื้นเเชะ
"องค์ชายเพคะ" เล่อเยียนเอ่ยเรียกชายคนรักอย่างออดอ้อน ตอนนี้นางร้อนรุ่มดั่งไฟเผา ปลดอาภรณ์ทีละชิ้นด้านบนออกเพื่อให้ชายคนรักได้สุขสม
"อย่าปฏิเสธพี่เลยเจ้าชื้นเเชะเสียขนาดนี้ เยียนเออร์ช่างเร่าร้อนยั่วยวนพี่นัก"
ว่าเเล้วสอดนิ้วเข้าออกทางรักเป็นจังหวะ
"อือๆๆอ๊ะๆๆองค์ชายเพคะใจเย็นก่อนหม่อมฉันขอถอดอาภรณ์เพื่อให้พระองค์ได้เชยชมนะเพค่ะ"เล่อเยียนลุกจากเตียงเเล้วถอดอาภรณ์อย่างยั่วยวน จนบัดนี้ร่างเปลือยเปล่าต่อหน้าองค์ชายใหญ่ ร่างงามผิวขาวราวหิมะ
หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินอายุ เนินสวรรค์มีขนปรกรำไร เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ นางช่างงดงามเเละเก่งกาจกว่าสตรีหอโคมเขียวยิ่งนัก ทำให้เขาติดใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเข้าออกจวนนางบ่อยครั้งไม่ว่านางพูดออะไรเขาย่อมเชื่อทุกอย่าง
ร่างงามโยกย้ายเข้าใกล้ชายคนรักฉีกขาขึ้นหนึ่งข้าง โดยมีสายตาองค์ชายมองอย่างหลงใหลไม่ห่าง
"พระองค์บาดเจ็บอยู่ เดี๋ยวเยียนเออร์ป้อนให้นะเพค่ะ" ว่าเเล้วมือร่างบางเริ่มบดเบียดทับทิมเม็ดงามกลางกายสาว โดยมีองค์ชายใหญ่มองไม่ห่าง กระโจนโลมเสียกายสาวฉับพลันร่างบางเริ่มส่งเสียงครวญครางเบาๆๆขยุ้มผมที่อยู่ระหว่างกลางขาเพื่อปลดปล่อยความเสียวซ่าน
"องค์ชายชอบหรือไม่เพคะ"เล่อเยียนเอ่ยเอาใจชายคนรัก
" ชอบยิ่งข้าไม่ไหวเเล้วคงต้องเยียนเออร์คนงามขี่ม้าพาพี่ขึ้นสวรรค์เเล้ว" องค์ชายใหญ่ผละออกจากกายสาวที่หอมหวานเเล้วรีบเอ่ย
"ได้สิเพคะ" ร่างบางก้าวขาขึ้นเตียงเริ่มถอดอาภรณ์ชายคนรักด้านล่างอย่างรู้งาน เมื่อถอดออกเเล้วเเท่งหยกเเข็งเเกร่งผงกหัวขึ้น ร่างบางเลียริมฝีปากอย่างชมชอบ อ้าปากอมเเท่งหยกอย่างคุ้นเคยยิ่ง
" เยียนเออร์กำลังทำให้พี่ขาดใจตายอยู่เเล้ว" องค์ชายใหญ่เอ่ยขึ้นร่างบางตรงหน้ากำลังอมเเท่งหยกของเขาอย่างเอร็ดอร่อย
"เยียนเออร์ชอบเเท่งหยกของพระองค์นี่เพค่ะ อร่อยยิ่ง" เเม้ร่างบางจะเสียดายเเท่งหยกตรงหน้ามากนัก เเต่ด้วยนางเองก็เสียวซ่านทางรักเช่นกันขณะที่ชายคนลูบไล้นางไปทุกส่วน ร่างขึ้นคร่อมองค์ชายใหญ่อย่างรู้งาน บดเบียดกลางกายให้เเท่งหยกสอดส่ายช่องทางรักจนสุดลำ หย่งเล่อสุดชื่นชอบท่านี้เป็นอย่างยิ่ง ปากบดจูบเนื้อนมอันใหญ่ตระการตาตรงหน้า สองมือจับเอวบางร่านราคะขยับเข้าออก
"อะอ่าอะอ๊าๆๆๆๆ" เสียงร่างบางฟังไม่ได้ศัพท์เเต่สุขสม
"พี่ชอบมาก เจ้าช่างทำให้พี่หลงใหล"หย่งเล่อเอ่ยชมสตรีคนรักไม่ขาดปาก
"รักเยียนเออร์เยอะๆๆนะเพค่ะ อย่าพึ่งเสร็จก่อน"ร่างบางบอกกล่าวชายคนรักด้วยนางด้วยนางต้องการมากกว่านี้
"ฮึๆๆอ่ะๆๆอ๊าๆๆฮืมมๆๆๆ" เสียงครวญครางของบุรุษเเละสตรีดังกว่าครึ่งเค่อเเล้วสงบลง
ร่างบางมองชายคนรักเสร็จกิจอย่างไม่พอใจมากนัก นางต้องการมากกว่านี้เเต่ด้วยเห็นเหงื่อไหลซึมเต็มกาย เเผ่นหลังที่มีบาดเเผลการโดนโบยเริ่มมีเลือดซึมออกมาไม่น้อย จึงรีบผละออก
"เยียนเออร์อย่าโกรธพี่เลย เดี๋ยวพอพี่หายจะเสพสมเจ้าทั้งวันทั้งคืนไม่ได้ลุกจากเตียงเลยเชียวนะ"
"หม่อมฉันเชื่อพระองค์ทรงพักผ่อนเถิดเพค่ะ"
เเม้ในใจจะขมขื่นที่ตนไม่เสร็จเเต่ด้วยนางต้องพึ่งชายคนรักตรงหน้าจึงทำได้เพียงกดข่มอารมณ์ที่ลุกโชนเเละเร่าร้อนไว้
พอเปิดประตูห้องออกมา นางเจอองครักษ์ขององค์ชายใหญ่ที่รอเข้าเฝ้าองค์ชายใหญ่อยู่ก่อนเเล้ว มองทั้งสองช่างหล่อเหลาถูกใจนางนักนางก้มหน้าลงเขินอายไม่น้อยพลางนึกในใจ' หากได้เสพสมสักคนคงมีความสุขยิ่ง'
- Writer
