“...”
ความหวังดีนั้นคล้ายมีผลต่อระบบสั่งการของสมอง มันดับวูบลงชั่วขณะ รู้อีกทีร่างกายก็ไหลตามแรงนำพาอย่างว่าง่าย
บางที คงเพราะรู้ว่าไม่กี่นาทีหลังจากนี้ฉันอาจต้องพบหน้าครามอีกครั้งในรอบหลายวัน ภาพและบทสนทนา ณ คืนวันศุกร์จึงผุดวาบกลางโสตประสาทระหว่างถูกลูกพลัมจับจูง
“คราม ขับเร็วเกินไปแล้วนะ”
“...”
“คราม! เดี๋ยวก็เกิดอุบัติเหตุหรอก”
จำได้ว่าเราเงียบให้กันนานนับครึ่งชั่วโมง สุดท้ายฉันที่ทนพฤติกรรมการขับขี่สุดหวาดเสียวของเขาไม่ไหวจึงตะเบ็งเสียงฝ่าหมวกกันน็อก ขอให้เขาช่วยลดความเร็วลงสักนิดเพื่อความปลอดภัย
ทว่าประโยคตอบโต้ที่ครามมอบให้ท่ามกลางสายลมเย็นเฉียบบาดผิวคือ... “กลัวตายเหรอ?”
“ก็ใช่ไง” ฉันตะโกน
“แขนมีไว้ทำไร” สิ้นประโยคนั้นฉันพลันรับรู้ถึงการบีบบังคับจากฝ่ามือหยาบหนา ครามดึงมือฉันซึ่งเดิมทีขยุ้มสาบเสื้อเปลี่ยนไปวางชิดช่วงหน้าท้องเขา ทำแบบเดียวกันทั้งสองข้าง รู้อีกทีเรียวแขนไม่
