Mihrimah Şahindağ
Korku, bedenimi harekete geçiren en etkili silahtı. Kalbim olması gerekenden çok daha hızlı atıyordu. O an, kalkabilsem neler yapacaktım ama kalkamıyordum da. Bu nasıl bir üşümeydi bilmiyorum bütün uzuvlarım hareket edilebilirliğini yitirmiş gibiydi.
Beni babamların konağının önüne atmasını istemiyordum! Babamlar beni öldürürdü orada ! Madem Hazar’ın karısı olduğumu biliyor gitsin oraya bıraksın işte geri zekalı! Ya da hiçbir yere götürmesin olduğum yere bıraksın istemiyorum ondan bir şey! Allah'ım sen beni kurtar bu manyakları, kendini bilmeyenlerin elinden.
Ben nasıl bir cehennem çukurunun içerisine düştüm böyle? kafamı nereye çevirsem vicdansız insanlarla karşılaşıyorum yeter artık ya! Benim mutlu olmaya hakkım yok mu?
“Dur şunun fotoğrafını kocasına bir atayım da
