เจ้าบ่าวซ่อนลาย

ร้ายได้ใจ

เมื่อรถคันหรู ขับไปบนถนนสายหลัก เสียงทุ้มที่เงียบมาก่อนหน้านั้นก็เอ่ยขึ้น ภัศสรหรี่ตามอง ค้นหาอารมณ์ที่แท้จริงของผู้ชายข้างกาย หากแต่ยิ่งมอง เธอก็เห็นแค่ความห่างเหิน ที่ไม่อาจคิดเข้าข้างตัวเอง ว่านั้นคือความห่วงใยจากเขาได้...

“อย่าคิดอะไรมาก คนของคุณแม่ ก็เหมือนคนของสร ทำใจให้สบาย” เธอกล่าวตามที่ประมุขของบ้านบอก เมื่อเช้าบนโต๊ะอาหาร

‘พ่อคะ คุณแม่คะ วันนี้สรขอออกไปข้างนอกได้มั้ยคะ’

‘ได้สิ แล้วจะไปยังไง เอางี้ เดี๋ยวให้นายเถียน คนขับรถของคุณแม่พาไป... คุณไม่ออกไปไหนไม่ใช่หรือวันนี้’ ประโยคหลังหันไปถามภรรยา เพราะรู้อยู่ว่าวันนี้ภรรยาไม่ได้ออกไปไหน ซึ่งนั่นเพราะนางบอกกับเขาเองเมื่อคืน และที่แนะนำไปอย่างนั้นเพราะคนขับรถประจำตัวของตนเองไม่ว่าง เพราะต้องไปส่งตนไปบริษัท เพื่อเคลียร์งานที่ยังค้างคาอยู่

‘ค่ะ เดี๋ยวยังไง แม่จะไปบอกนายเถียนให้’ ปานวาดรับคำสีหน้าแช่มชื่น หากแต่คนฟังยิ้มฝืนตอบรับ เพราะคำตอบที่ไม่ต้องใช้เวลาคิดของผู้ใหญ่ทั้งสอง ทำให้ภัศสรรู้สึกเกรงใจ ใบหน้าหวานก้ม หลุบสายตามองต่ำ เธอไม่อยากให้ใครลำบากใจ และนั้นทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองรู้ดีว่า ว่าที่ลูกสะใภ้เป็นคนเจียมตัวแค่ไหน

‘อย่าคิดอะไรมาก คนของคุณแม่ ก็เหมือนคนของสร ทำใจให้สบายเถอะ’ ณครเอ่ยขึ้น หลังจากที่มองดูอาการหญิงสาวออก โดยมีภรรยาของเขา พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดที่ได้กล่าวกับว่าที่ลูกสะใภ้ไป

ใบหน้าหล่อเข้มตะหวัดสายตามองหญิงสาวเพียงนิด ก่อนจะบิดยิ้มมุมปาก “ที่คุณพูดมาไม่ผิด หากถึงตอนนั้น” ตอนนั้นของเขาคือ... เมื่อหล่อนเป็นที่ยอมรับซึ่งเป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัว ‘มณีพรรณ’ จากเขา

“ดูเหมือนคุณ ณภกรณ์จะยังไม่แน่ใจ ว่าจะให้สรเข้ามาอยู่ใน ‘มณีพรรณ’ ได้อย่างสะดวกใจ อย่างนั้นใช่มั้ย”

พูดออกไปแล้วเธอก็รู้สึกเจ็บอื้อ ทั้งที่ขบคิดเรื่องนี้มาบ้างแล้ว อีกฝ่ายไหวไหล่ แล้วทำหน้าที่พลขับต่อไป เหมือนคำถามนั้นย้อนให้อีกฝ่ายคิดหาคำตอบเอาเอง

สองมือเรียวกำเข้าหากัน มองไปนอกกระจก ความรู้สึกหลากหลายแล่นเข้ามาในความคิด เถอะ!

“กินอะไรก่อนนะ” หลังจากที่เงียบไปนาน เมื่อเบนรถเข้ามาจอด ในสถานที่เขาตั้งใจไว้ ก็หันมาบอกคนข้างๆ ภัศสรได้แต่พยักหน้า เมื่อไม่สามารถออกความคิดเห็นอะไรได้แล้ว

ภัศสรเดินตามหลังว่าที่คู่หมั้นไปเงียบๆ เมื่อได้ที่นั่งเธอจึงขอตัวเข้าห้องน้ำ ณภกรณ์จึงทำหน้าที่อ่านเมนูและสั่งอาหาร โดยไม่รอถามความคิดเห็น จากว่าที่เจ้าสาวอีกตามเคย

นาฬิกาเรือนหรูยกขึ้นมองหลายครั้งในเกือบครึ่งชั่วโมงที่หญิงสาวหายไปเข้าห้องน้ำ และตามมาด้วยเสียงถอนหายใจหนักๆ

         และอีกสิบนาทีต่อมาความโกลาหลจึงเกิดขึ้นในร้านอาหาร เมื่อณภกรณ์ ขอให้พนักงานหญิงเข้าไปดูในห้องน้ำ ว่าเหตุใดหญิงสาวที่มาด้วยกันกับเขาถึงยังไม่ออกจากห้องน้ำอีก ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีอะไรหรือเปล่า…

         “ในห้องน้ำไม่มีใครเลยจริงๆค่ะ” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยบอก พร้อมมองไปยังห้องน้ำอีกครั้ง ด้วยความแปลกใจ

คำตอบซ้ำๆ ของพนักงานสาว ทำให้ณภการณ์ยิ่งหงุดหงิด ในเมื่อคนทั้งคนหายไป!

         เท้าหนาตรงไปยังห้องน้ำหญิงที่มีเพียงสองห้อง มือหนาผลักประตูพร้อมชะโงกหน้าเข้าไปดู เพื่อให้ประจักษุแก่สายตาตัวเอง ท่ามกลางความตกใจของพนักงานที่เข้ามามุงดูด้วยความอยากรู้

         “บ้าจริง นี่ไม่มีใครเห็นเลยหรือไง ผู้หญิงทั้งคนนะ” ณภกรณ์สบทออกมา พร้อมหันไปเค้นหาคำตอบจากพนักงานสาวที่ก้มหน้านิ่ง โดยมีเสียงซุบซิบเบาๆ จากพนักงานที่ยืนมุงดู เสมือนยืนดูดาราดัง

         “มีกล้องวงจรปิดมั้ย” เขาถามขึ้นเมื่อคิดว่าหมดหวังจากคำตอบ พนักงานสาวที่ยืนใจตุบๆ ต่อมๆ

“ทางนี้ค่ะ” เธอบอก แล้วเดินนำไปยังห้องสี่เหลี่ยมที่แยกส่วนออกไป โดยมีสายตาหลายคู่ในร้านมองตาม แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนเผลอตัวร้อนรน สนใจได้

หลังจากที่จ่ายค่าอาหารที่ยังไม่ได้แตะต้องเรียบร้อยแล้ว รถสปอร์ตคันหรูทะยานออกสู่ถนนใหญ่ โดยมุ่งตรงไปยัง บขส. หมอชิต ตามที่พนักงานชายในร้านได้บอกไว้ หลังจากที่เขาเห็นจากกล้องวงจรปิดล่าสุด ภัศสรได้คุยกับพนักงานชายในร้านก่อนที่จะหายไป

ตอนนี้ณภกรณ์หงุดหงิดหนักขึ้น เมื่อสถานีขนส่ง เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา คราแรกนึกท้อใจเมื่อเดินหาเกือบชั่วโมง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาคนก่อเรื่อง

“บ้าฉิบ!” เขายืนสบถหัวเสีย โดยสายตามองผู้คนที่เดินผ่านไปมาเข้าออกในช่องซื้อตั๋ว ก่อนจะนึกอะไรได้ เท้าหนามุ่งไปยังช่องว่างเล็กๆ ที่เพิ่งมีผู้หญิงเดินออกไป

“ขอโทษนะครับ...” เขาโน้มตัวลงเพื่อให้สายตามองไปยังพนักงานที่นั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม หญิงสาวหน้าตาดีเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“ต้องการกี่ที่นั่งคะ” เธอถามตามหน้าที หากแต่ณภกรณ์ยื่นนิ่งอึ้ง ครุ่นคิด

“คืออย่างนี้ครับ ผมมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ทราบว่าเธอมาซื้อตั๋วช่องนี้หรือเปล่า...” บอกพร้อมเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าตนเองมายืนอยู่ช่องปลายทางใด พร้อมกับล้วงบางอย่างขึ้นมา 

“ผู้หญิงคนนี้ครับ” ว่าแล้วก็ยื่นโทรศัพท์มือถือที่มีภาพผู้หญิงอยู่บนหน้าจอให้พนักงานสาว เธอรับมาดูแล้วส่ายหน้าก่อนจะเอ่ยขึ้นเมื่ออีกฝ่ายทำหน้าเครียด

“หากคุณมั่นใจ ว่าเธอประสงค์เดินทางไปที่ไหนสักแห่ง คุณก็ลองไปถามให้ครบทุกช่อง คงมีสักช่องที่เธอใช้บริการนะคะ” เสียงหวานเอ่ยบอกอย่างเป็นมิตรก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือคืนชายหนุ่ม