เจ้าบ่าวซ่อนลาย

เจ้าสาว ‘ผม’ หาย

“เภาไปไหนมา” คำถามแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง ทำเอาเภาที่ก้มหน้าเดินกลับห้องถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะปรับความรู้สึกแล้วรีบถามกลับ

“คุณสรมีอะไรใช้เภาหรือคะ ถึงได้ลงมาหาถึงนี่” เธอ รู้สึกแปลกใจ ไม่คิดว่านายสาวจะมายืนรอเธอถึงห้องพัก

“ไม่มีอะไรจะใช้หรอก แค่เดินลงมาหา อยากมีเพื่อนคุยนะ” ความไม่คุ่นชินหรือพูดคุยเล่นกะใครได้ นอกจากคนที่เธอพาติดตามมาด้วย เธอจึงคิดถึงเภายามนี้

“ได้สิคะ ให้เภาเอาของไปเก็บก่อนนะคะ แล้วไปคุยกันที่ซุ้มไม้ในสวน” เธอกล่าว พร้อมกับเปิดประตูห้องเข้าไปวางของ แล้วเดินกลับออกมาแล้วพยักหน้า เรียบร้อย ภัศสรจึงเดินนำหน้าไปก่อน

ร่างบางเดินนำมา หยุดอยู่ตรงซุ้มระแนงไม้กลางสวนย่อม ที่ถูกจัดแต่งไว้อย่างสวยงาม โดยมีดอกไม้พันธ์ไม้เลื้อยปลูกให้เกาะเลื้อยไปตามเสาซุ้ม ภัศสรสูดอากาศและความหอมของกลิ่นดอกไม่ที่บานสะพรั่งเข้าปอด ตอนนี้เธอรู้สึกผ่อนคลายกว่าเก่าขึ้นเยอะ

“ออกไปเที่ยวผ่อนคลายข้างนอกมั้ย” คำบอกกล่าว ทำเอาภัศสรถึงกับเบิกตากว้าง แล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มแหย่ๆ

“ไปได้เหรอ กลัวจะหลงเอาน่ะสิ”

“คนขับรถของคุณปานวาดมี ท่านคงให้เรียกใช้ได้” เภาแนะนำแสดงความคิดเห็นเต็มที่ ภัศสรคิดตาม ก่อนจะสรุปอย่างมั่นใจ

“งั้นพรุ่งนี้เช้า เราไปเปิดหูเปิดตากัน เภาว่าโอเคป่ะ” น้ำเสียงใสกังวานมีความหวัง พร้อมยิ้มหวาน เภาพยักหน้าแล้วตอบรับ

“ค่ะ พรุ่งนี้เช้า”

นครออกไปทำงานหลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ ก่อนไปได้อนุญาต ว่าที่ลูกสะใภ้ ที่ขอออกไปข้างนอกกับเภา ช่วงที่ทุกคนกินอาหารอิ่ม โดยปานวาดก็เห็นด้วย

สายของวันภัศสรและเภาออกจาก ‘มณีพรรณ’ โดยมีคนขับรถเก่าแก่ ของมณีพรรณเป็นสารถี โดยปานวาดยังคงยืนกำชับคนขับรถด้วยความเป็นห่วงไม่คลาย แม้รถกำลังเคลื่อนตัวออกจากหน้ามุข โดยกระจกรถด้านหน้าทั้งสองด้านยังเปิดอยู่

         “ขับให้ดีๆ นะนายเถียน แล้วก็เดินตาม ห้ามรอในรถล่ะ” คนถูกสั่งพยักหน้างึกๆ โดยมีเภาที่นั่งคู่อยู่ด้านหน้ากับคนขับได้แต่ยิ้มขำ ส่วนภัศสรแม้จะได้ยินไม่ถนัดแต่ก็พอเดาออก เธอจึงได้แต่ทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะเห็นใจลุงเถียน

         และเป็นจังหวะเดียวที่รถสปอร์ตคันหรูวิ่งปราดเข้ามาจอดเทียบ พร้อมใบหน้ายุ่งๆ โผล่หน้าออกมา จากกระจกที่ถูกกดลง

“ใครไปไหนกันครับ?” คิ้วดกหนาขมวดมุ่นปากถามผู้เป็นแม่ แต่สายตาขุ่นมองไปยังรถอีกคัน ที่ต้องชะลอคันเร่งไว้เมื่อการเคลื่อนตัว ถูกขัดจังหวะด้วยรถคู่กายของเขาเอง โดยจงใจเบียดรถของตัวเองให้กระชั้นชิดรถอีกคัน ส่วนพลขับเก่าแก่เริ่มเดาเหตุการณ์ เขาจึงจอดรถรอคอยอย่างใจเย็น

“อ่อ หนูสรเขาอยากไปเปิดหูเปิดตา” นางบอกน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทั้งที่อยากตำหนิลูกชายใจจะขาด …ดูเอาเถอะ รู้ว่ารถจะออกดันมาจอดขวางไว้!

แต่อาการของลูกชายทำให้นางกระหยิ่มอยู่ในใจ

“ที่ผ่านมาเขายังเปิดตาไม่พออีกรึแม่” เขาหมายถึงช่วงหลายปีที่ผ่านมากับอิสระ เสรี พี่ชายเธอมักมีเรื่องราวของน้องสาวมาเล่าให้เขาฟัง และเมื่อนึกถึงตอนนั้นแล้วรู้สึกหงุดหงิดใจ ก่อนจะรีบสลัดเรื่องพวกนั้นที่เขามักคิดจินตนาการณ์เองไปไกล กับอิสระที่ไร้การควบคุมกับที่ผ่านมา!

“แม่จะไปรู้รึ แค่อยากให้หนูสรได้ออกไปดูอะไรภายนอกมั่ง” นางตอบแล้วทำเป็นยิ้มให้คนในกระจกที่คงจะได้ยินคำบางคำเมื่อเมื่อเสียงคนถามไม่เบาหนัก

“โธ่แม่...แล้วนี้แม่ยังปล่อยให้ว่าที่ลูกสะใภ้เที่ยวได้อีกเหรอครับ จะตามใจไปถึงไหน” คนไม่รู้ตัวว่าปล่อยอาการหงุดหงิดออกมา หน้านิ่วคิ้วขมวด ปานวาดมองหน้าลูกชายเหมือนค้นหา อึดใจต่อมาจึงเอ่ยขึ้น

“รึลูกจะพาไป?” เมื่อเจอคำย้อนถามกลับมาแบบนั้น คนที่เผลอตัวแสดงอาการนิ่งไป ก่อนจะดับเครื่องยนต์ แล้วก้าวลงจากรถแต่ยังไม่ตอบ

“ว่าไง หรือหากไม่... ก็ช่วยถอยรถออกไปหน่อย” น้ำเสียงพร้อมสายตาตำหนิตรงๆทำเอาลูกชายหน้าเจื่อน ก่อนจะยืดอกขึ้น

“ครับ ผมพาไปเอง” พร้อมกันนั้น เขาก็เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงประตูรถเบนซ์ด้านหลัง มือหนาดึงประตูเปิดออก

“ไปกับผม...แล้วนี่ไปวุ่นวายกับคนของคุณแม่ได้ยังไง” เสียงทุ้มดุ ทำเอาตากลมโตเปิดกว้าง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหงุดหงิด ทั้งที่ไม่กี่นาทีก่อน เธอบอกให้คนขับรถเคลื่อนรถออกไปตั้งแต่เห็นว่ารถอีกคันวิ่งเข้ามา จนกลายเป็นว่า เธอถูกดึงออกมาจากรถ แถมยังได้ถ่อยคำตำหนิอีก

 “ไปว่าน้องทำไม พ่อกับแม่อนุญาตเอง” ปานวาดเดินเข้าไปหาแล้วออกหน้ารับ เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังเกินกว่าเหตุของลูกชาย แต่นั่นกลายเป็นว่า ทำให้ลูกชายชักสีหน้ามากขึ้น โดยสายตาคมกล้ายังไม่ละจากใบหน้างามและเอ่ยเสียงขุ่นเช่นเดิม

“ทำตัวยุ่งไม่เข้าเรื่อง...” แล้วกระตุกแขนเรียวให้ลุกขึ้น แล้วลากเดินลิ่วไปที่รถตัวเอง โดยไม่ฟังเสียงใครแม้แต่คนเป็นแม่ ที่ยืนมองอาการลูกชายอย่างไม่เข้าใจนัก

เมื่อรถคันโปรดของลูกชายวิ่งออกจากรั่วกำแพงหนาไปแล้ว ปานวาดจึงหันมาบอกให้นายเถียนเก็บรถเข้าโรงแล้วเดินเข้าตึกไป ส่วนเภาเดินคอตกกลับเข้าไปด้านในเช่นกัน

“ทีหลังหากต้องการอะไรบอกผม ผมพาไปเอง อย่าไปยุ่งคนของคุณแม่”