8
1305 Words
8
ฤทัยรัตน์หรี่ตามองยุพินอย่างประเมิน ตอนนี้หล่อนอยากรู้ว่า ยุพินต้องการอะไรจากตน
“ว่ามาสิ”
“ฉันจะพูดแบบง่ายๆ นะคะ จะได้ไม่ยืดยาว” ยุพินเกริ่น “ฉันเป็นเจ้าหนี้ของก้องภพค่ะ”
“เจ้าหนี้เหรอ” ฤทัยรัตน์ทวนเสียงสูง “ก้องติดหนี้คุณเหรอ แล้วคุณมาบอกฉันทำไม อย่าบอกนะว่าให้ฉันใช้หนี้แทนก้อง ไม่นะ หนี้ใครหนี้มัน”
“ก้องภพเป็นหนี้ฉัน เขาก็ต้องรับผิดชอบสิคะ จะให้คุณรับผิดชอบแทนได้ยังไง”
“แล้วคุณเรียกฉันมาคุยทำไม ห้องก็อยู่ใกล้ๆ กันทำไมไม่ไปทวงถามกันเองล่ะ”
“คุณพูดอย่างกับไม่รู้นิสัยชู้ของคุณ ก้องภพถ้าไม่จนมุมจริงๆ ไม่มีทางใช้หนี้ คุณก็เคยใช้หนี้แทนก้องไม่ใช่เหรอคะ”
ฤทัยรัตน์แปลกใจที่ยุพินรู้เรื่องนี้ ซึ่งมันเป็นเรื่องจริง เมื่อปลายปีที่แล้วก้องภพขอร้องให้หล่อนใช้หนี้การพนันกับเจ้าของโต๊ะบอลแห่งหนึ่ง หล่อนที่ลุ่มหลงและรักก้องภพจึงยอมควักเงินจ่าย ดีที่ว่าจำนวนหนี้ไม่สูงมาก หากสูงถึงหลักล้านหล่อนคงต้องคิดหนัก และนั่นเป็นเพียงครั้งเดียวที่ก้องภพขอร้องให้ตนช่วย
“ใช่ แค่ครั้งเดียว”
“ครั้งนี้คุณคงใช้แทนไม่ไหวแน่ เพราะหนี้สินที่ก้องภพติดฉันมันมากมายนัก ฉันถึงขอร้องให้คุณช่วยฉันค่ะ”
“พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า ฉันอยากรู้เต็มแก่แล้วว่า คุณต้องการอะไรจากฉัน”
“เรื่องง่ายๆ ค่ะ แค่คุณพาก้องภพไปยังสถานที่แห่งหนึ่งก็แค่นั้น ฉันอยากพูดคุยกับก้องเรื่องหนี้สิน”
“แล้วทำไมไม่พูดคุยกันที่นี่ล่ะ อยู่ห่างกันไม่กี่ห้องเอง” ฤทัยรัตน์ถามอย่างสงสัย จะทำให้เรื่องมันยุ่งยากทำไม เดินไปคุยกันก็สิ้นเรื่อง “หรือว่าคุณไม่ใช่เจ้าหนี้ของก้องจริงๆ คุณต้องการอะไรกันแน่”
“ฉันคือเจ้าหนี้ของก้องภพค่ะ คุณจะดูโพยบอลของเขาไหมคะ ลายมือก้อง คุณคงจำได้ ฉันเก็บไว้หมดแหละ” ยุพินพูดไม่ติดขัด “หรือคุณจะดูหลักฐานทางไลน์ก็ได้นะคะ สมัยนี้เขามีโพยหวยทางไลน์ด้วย คุณจะได้มั่นใจว่าฉันคือเจ้าหนี้ของก้องจริงๆ แล้วที่ฉันไม่ไปคุยกับก้องที่ห้องหรือมาคุยกันที่นี่เพราะไม่อยากให้ก้องหรือใครรู้ว่าฉันคือเจ้าของโต๊ะบอล มันไม่ปลอดภัยสำหรับฉัน พูดแค่นี้คุณคงเข้าใจฉันนะคะ”
ฤทัยรัตน์เชื่อคำพูดของยุพิน เพราะหล่อนเคยเห็นก้องภาพส่งโพยบอลทางไลน์ ช่องทางใหม่ที่ไม่ต้องผ่านคนเดินโพยเหมือนสมัยก่อน
“ที่ที่คุณว่าคือที่ไหน แล้ววันไหน”
“วันนี้ค่ะตอนสองทุ่มที่ร้านบอกเล่าเก้าสิบ ฉันจะบอกพิกัดให้คุณทางมือถือ คุณจะได้ไปถูก” ยุพินบอกสถานที่
“วันนี้เหรอ” เป็นอีกครั้งที่ฤทัยรัตน์ทวนคำพูดยุพิน “วันนี้ไม่ได้หรอก ก้องบอกว่ามีนัดสำคัญกับใครก็ไม่รู้ เธอจะมาที่ห้องตอนหนึ่งทุ่ม คงต้องเป็นวันอื่นแล้วแหละ”
ก้องภพบอกกับฤทัยรัตน์ก่อนหล่อนออกจากห้องว่า นัดกับแหล่งเงินที่เป็นผู้หญิงไว้ที่ห้องตอนหนึ่งทุ่ม แต่ไม่บอกว่าผู้หญิงคนนั้นชื่อเสียงเรียงนามอะไร
“นัดสำคัญกับผู้หญิงงั้นหรอ”
“ใช่” ฤทัยรัตน์ตอบกลับเสียงหนัก “จะว่าไปคุณรอก้องอีกสักวันก็ได้นะ ก้องบอกฉันว่า ก้องจะขายอะไรสักอย่างให้ผู้หญิงคนนั้น ฉันว่านะ ก้องคงได้เงินหลายอยู่ เพราะก้องบอกฉันว่าจะให้ฉันห้าแสน ถ้าเขาให้ฉันได้เยอะขนาดนี้ หนี้คุณก็ไม่ต้องห่วง เขาใช้ให้อยู่แล้ว”
“รอสักครู่นะคะ” ยุพินเดินเข้าไปในห้องนอนราวห้านาที หล่อนก็เดินกลับออกมาหาฤทัยรัตน์ “คุณพอจะทราบไหมคะว่า ผู้หญิงที่ก้องภพนัดคือใคร”
“ไม่รู้ค่ะ เขาไม่ได้บอก”
“ฉันขอคีย์การ์ดห้องก้องภพได้ไหมคะ” ประโยคนี้ทำให้ฤทัยรัตน์หรี่ตามองอีกฝ่าย
“คุณจะเอาไปทำไม” ฤทัยรัตน์ถามทันทีที่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร “อย่าบอกนะว่าจะไปเอาของในห้องก้องแทนหนี้สิน”
“คุณคิดว่าห้องของผู้ชายที่ติดการพนันจะมีของมีค่าหรือคะ ฉันว่าคงไม่มีค่ะ ของที่อยู่ในห้องคงมีแค่ทีวี ชุดเครื่องเสียงที่ตีราคาได้ไม่เท่าไหร่มากกว่าจริงไหมคะ” ยุพินพูดอย่างกับตาเห็นว่า ห้องของก้องภพไม่มีสมบัติอะไรนอกจากที่พูดไป “ฉันมีเหตุผลของฉัน แล้วคุณก็ไม่สมควรรู้เหตุผลนั้นด้วย แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ ถ้าคุณไม่ทำตามก็ได้นะคะ ฉันไม่บังคับ แต่เรื่องที่คุณมีชู้จะไม่เป็นความลับอีกต่อไป เลือกเอานะคะคุณฤทัยรัตน์”
ฤทัยรัตน์เหมือนคนไม่มีทางเลือก แม้ว่าหล่อนจะรักและหลงก้องภพมากแค่ไหน ทว่าหล่อนก็ต้องเลือกความสุขสบายของตัวเอง อีกทั้งหล่อนยังต้องดูแลพ่อและแม่ หากไม่ทำตามที่ยุพินบอก และปีเตอร์รู้เรื่องที่ตนมีชู้ ทุกอย่างก็จะจบสิ้น ทางที่ฤทัยรัตน์เลือกคือ หยิบคีย์การ์ดห้องพักก้องภพในกระเป๋าเงินส่งให้ยุพินแต่โดยดี
“คุณอย่าลืมสัญญานะ ห้ามบอกเรื่องนี้กับปีเตอร์”
“ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกค่ะ มันไม่ใช่เรื่องของฉันด้วย แต่คุณก็ต้องสัญญาว่า เรื่องที่คุณพบฉันวันนี้จะไม่บอกให้ก้องภพรู้ เพราะหากก้องภพรู้ ปีเตอร์จะรู้เรื่องคุณมีชู้” ยุพินข่มขู่
“ได้ ฉันไม่บอกก้อง”
“ค่ะ ขอบคุณที่ร่วมมืออย่างดีนะคะ” ยุพินยิ้มให้อีกฝ่าย เดินไปส่งฤทัยรัตน์หน้าห้อง “ฉันขอเตือนคุณว่า ความลับไม่มีในโลก ฉันไม่บอกปีเตอร์ก็ไม่ได้หมายความว่า จะไม่มีคนบอก ขนาดฉันยังรู้เห็น แล้วคุณคิดหรือคะว่า คนที่พักในคอนโดนี้จะไม่ระแคะระคาย ทางที่ดีคุณเลิกทำตัวอย่างนี้ดีกว่า ปีเตอร์ดีกับคุณและครอบครัวคุณมาก พลิกฟื้นชีวิตที่ย่ำแย่ของคุณจนมานั่งมานอนชูคอในคอนโดหรูราคาเกือบสิบล้าน ซื้อรถให้คุณใช้และอื่นๆ อีกหลายอย่าง แต่คุณกลับตอบแทนความดีของเขาด้วยการสวมเขาให้ปีเตอร์ ถ้าปีเตอร์จะทิ้งคุณ ฉันคิดว่าเขาทำถูก เลี้ยงคนที่ไม่ซื่อสัตย์สู้ไม่เลี้ยงยังดีกว่า คุณมีสมองคิดดูให้ดีนะคะ ยังมีเวลาให้คุณกลับตัวกลับใจ อย่าทิ้งชีวิตตัวเองเพราะคนอย่างก้องภพเลยค่ะ มันไม่คุ้มสักนิดเดียว”
ยุพินปิดประตูห้องทันทีที่พูดจบ ฤทัยรัตน์ยืนนิ่งอึ้งกับคำเตือนยืดยาวของยุพินที่เสียดทานหัวใจหล่อนยิ่งนัก ไม่มีคำใดของยุพินที่พูดผิด ยุพินพูดถูกทุกอย่าง ปีเตอร์ดึงตนออกจากความจน ให้หล่อนได้อยู่อย่างสุขสบาย มีเงินใช้โดยไม่ต้องกระเสือกกระสนดิ้นรนทำงาน แต่สิ่งที่หล่อนตอบแทนปีเตอร์คือการมีชู้ น้ำตาหล่อนไหลไม่รู้ตัว ที่ไม่รู้ว่าเป็นน้ำตาแห่งความสำนึกผิด หรือมาจากความเสียใจกับการกระทำของตน แต่มีอย่างหนึ่งที่หล่อนรู้คือ หล่อนต้องเลือกระหว่างก้องภพกับความสุขสบายในชีวิตของตัวเอง ต้องเลือกก่อนสายเกินไป
- Writer
