7
1043 Words
7
ฝ่ายก้องภพหลังจากกลับมาถึงคอนโด เขาได้โทรศัพท์สั่งยาบางอย่างจากเพื่อนให้รีบนำมาส่ง ก่อนวางสายโทรศัพท์แล้วนอนยิ้มอยู่บนโซฟา
“อารมณ์ดีเชียวนะ เล่นได้หรือไง”
สาวสวยหุ่นสะบึ้มนามว่า ฤทัยรัตน์เอ่ยถาม ก้าวเดินมานั่งข้างเขา ฤทัยรัตน์ไม่ใช่ภรรยาของก้องภพ สถานะของหล่อนกับก้องภพคือ ชู้ ฤทัยรัตน์เป็นภรรยาน้อยของชาวต่างชาติคนหนึ่งที่จะเดินทางมาหาหล่อนปีละสองครั้งๆ ละสองเดือน ได้รับเงินรายเดือนจากสามีเดือนละหนึ่งแสนบาท ด้วยความเหงาในช่วงที่สามีไม่อยู่ หล่อนกับก้องภพจะมาปรนเปรอสวาทร่วมกัน หากก้องภพขาดเงิน หล่อนก็จะเปย์ให้ไม่อั้น
“เปล่า แต่ยิ่งกว่าเล่นได้ซะอีก” ฤทัยรัตน์เลิกคิ้วสงสัย
“ไปได้เงินมาจากไหนล่ะ ไถสาวคนไหนมาได้ แล้วได้เท่าไหร่ เอามาแบ่งกันบ้างสิ”
“ไว้งานคืนนี้สำเร็จ ฉันจะให้เธอห้าแสน” ฤทัยรัตน์ตกใจกับจำนวนเงินที่ก้องภพจะให้ เพราะส่วนใหญ่หล่อนจะให้เขามากกว่า “ตอบแทนที่เธอเลี้ยงดูปูเสื่อฉันเวลาฉันลำบาก”
ก้องภพไม่เสียดายเงินที่จะให้ฤทัยรัตน์ เพราะเขาคิดว่า เขามีเงินก็แบ่งให้หล่อนบ้าง ไม่ใช่เอากับหล่อนฝ่ายเดียว และในอนาคตสามารถดึงเงินจำนวนนี้กลับเข้ามาในกระเป๋าได้
“แล้วงานคืนนี้ของคุณคืออะไร ไม่น่าใช่เล่นบอล เล่นไฮโลนะ”
ทุกครั้งที่ก้องภพเล่นการพนันได้ไม่ว่าจะด้วยการพนันชนิดใด หล่อนจะได้เงินจากเขาแค่หลักหมื่น สูงสุดที่ได้คือเจ็ดหมื่น แต่นี่เขาจะให้เงินสูงถึงครึ่งล้าน หากฤทัยรัตน์ไม่ถามว่าแหล่งที่มาของเงินคือที่ใดก็คงแปลก
“พอดีฉันเก็บของเด็ดไว้ในมือ ไม่คิดว่ามันจะทำเงินให้ได้มากขนาดนี้ ขายมันได้ถูกคนถูกเวลา ฉันเลยรวยในพริบตา”
คำตอบของก้องภพเรียกความสงสัยและสนใจไปในทีต่อฤทัยรัตน์มาก
“ของอะไร มันขายได้มากขนาดนั้นเลยเหรอ” ฤทัยรัตน์สกัดความสงสัยไม่อยู่ “อย่าบอกนะว่าคุณขายยา”
“จะบ้าเหรอ ฉันไม่เอาตัวไปเสี่ยงกับของพวกนี้หรอก เข้าไปออกไม่ได้ต้องติดอยู่กับมันไปตลอดชีวิต แค่ติดการพนันก็พอแล้ว” ก้องภพสาบานกับตัวเองว่า จนตรอกขนาดไหนก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด เพราะเข้าไปแล้วดึงตังเองออกมายากมาก “ส่วนเรื่องที่เธออยากรู้ เอาไว้งานสำเร็จฉันจะบอกเธอทีเดียวล่ะกัน แต่วันนี้เธอต้องกลับไปนอนที่ห้องของเธอนะ แล้วค่อยมาหาฉันวันพรุ่งนี้”
ฤทัยรัตน์ไม่ใช่คนเซ้าซี้ถามคน ในเมื่อก้องภพไม่อยากบอกตนตอนนี้ จะบอกก็ต่อเมื่องานสำเร็จ ฤทัยรัตน์ก็ว่าตามนั้น
“คืนนี้ฉันไม่ได้อยู่กับคุณ ฉันคงเหงา ขอสักครั้งได้ไหม ฉันจะได้หายครั่นตัว”
ไม่พูดเปล่า ฤทัยรัตน์โน้มตัวกอดร่างก้องภพด้วยความเสน่หาและหลงใหล ก้องภพไม่ขัดข้องที่ปรนเปรอความสุขให้ฤทัยรัตน์ เพราะผลประโยชน์ที่ได้รับจากเซ็กซ์ครั้งนี้นอกจากจะได้รับความสุข เขายังมีธนาคารส่วนตัวอีกด้วย
อีกสี่สิบนาทีต่อมาฤทัยรัตน์เดินออกจากห้องของก้องภพ จุดมุ่งหมายของหล่อนคือห้องพักของตนบนชั้นยี่สิบสี่ ซึ่งต้องขึ้นไปอีกสิบชั้น ทางเดินที่ทอดไปสู่ตัวลิฟต์จะต้องเดินผ่านอีกหลายห้อง หนึ่งในหลายห้องคือห้องหมายเลข 1415 ที่เปิดประตูก่อนหน้าหล่อนเดินมาถึงห้องนั้นไม่กี่ก้าว
“สวัสดีค่ะ” ยุพินทักฤทัยรัตน์ที่ทำสีหน้างงๆ ที่อยู่ๆ อีกฝ่ายมาทัก
“ค่ะ สวัสดีค่ะ” แต่ด้วยมารยาทและเห็นว่าอยู่ร่วมคอนโดเดียวกัน ฤทัยรัตน์จึงทักตอบ
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณค่ะ เชิญในห้องฉันก่อนนะคะ”
“เราไม่รู้จักกัน จะมีเรื่องอะไรคุยกันคะ”
“ฉันรู้จักสามีคุณ ถ้าไม่อยากให้ปีเตอร์รู้เรื่องที่คุณมีชู้ คุณต้องเข้าไปคุยกับฉันในห้องค่ะ” สีหน้าฤทัยรัตน์อาบไปด้วยความตกใจ หัวใจหล่อนเต้นแรงกับความผิดที่ถูกจับได้ และถ้าหากเรื่องนี้รู้ถึงหูปีเตอร์ ทรัพย์สมบัติที่ตนครอบครองทั้งหมดต้องถูกยึดคืนเป็นแน่ ความสุขสบายที่เป็นอยู่ก็คงจบสิ้นลง “เชิญค่ะ”
ยุพินเปิดประตูห้องกว้างมากขึ้น ผายมือเชิญฤทัยรัตน์ให้เข้าไปในห้อง แน่นอนว่าเจอคำขู่ประโยคนี้ มีหรือฤทัยรัตน์จะไม่ทำตาม ทว่าใจกล้าๆ กลัวๆ กับการเข้าไปในห้องคนแปลกหน้า ที่ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้หญิงแต่ก็ไม่น่าไว้วางใจ ยิ่งพูดจาแบบนี้ด้วยแล้ว ยิ่งแล้วใหญ่
“คุณมีอะไรจะพูดกับฉัน” เมื่อก้าวเข้าในห้อง ฤทัยรัตน์มองไม่เห็นใครอื่น นอกจากยุพินที่เดินตามเข้ามา “แล้วคุณรู้จักปีเตอร์จริงเหรอ”
“ฉันชื่อยุพินค่ะ ฉันรู้จักปีเตอร์ ฮาวล์มาร่วมสิบปี รู้ดีว่าเขามีภรรยาอยู่ที่อังกฤษและมีลูกด้วยกันสองคน เขาจะบินมาหาคุณปีละสองครั้งๆ ละไม่ต่ำกว่าสองเดือน บางครั้งสามเดือนก็มี และยังส่งเงินให้คุณใช้ต่อเดือนเป็นแสน ไม่รวมกับคอนโด รถยนต์ที่เขาซื้อให้คุณ แค่นี้พอไหมคะ ถ้าไม่พอฉันจะได้บอกรายละเอียดให้คุณฟังทั้งหมด”
ฤทัยรัตน์ถึงกับอ้าปากค้างกับรายละเอียดส่วนหนึ่งที่ถูกต้องตรงเผง และข้อมูลส่วนนี้ถ้าไม่สนิทกับปีเตอร์จริงๆ ไม่มีทางรู้เด็ดขาด
“คุณต้องการอะไร”
“ฉันขอเวลาคุณไม่นานค่ะ” ยุพินแนะนำตัว “คุณไม่ต้องกลัวฉันนะคะ ฉันไม่ทำอะไรคุณ แล้วจะไม่พูดเรื่องที่คุณมีชู้กับปีเตอร์ ถ้าคุณตอบคำถามฉัน”
- Writer
