บาปรักสองภพ

บทที่11 โทษทัณฑ์

อภิวัตรบินกลับมาถึงเมืองไทยช่วงค่ำ มาถึงก็รีบพุ่งมาที่บ้านเพื่อจัดการกับตัวการที่ทำให้ตนเองโกรธจนแทบจะหายตัวกลับมาจากอิตาลีเลยก็ว่าได้มาถึงบ้านก็ถามหาบุษบาวรรณทันที

"สำลี คุณบุษละอยู่ที่ไหน" อภิวัตรถามหาบุษบาวรรณทันทีเมื่อสำลีออกมารับกระเป๋าเดินทางของตน

"คุณบุษอยู่ที่ห้องนั่งเล่นกับคุณหญิงค่ะคุณธรรพ์" สำลีรายงาน

"อือ...เดี๋ยวสำลีไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้คุณบุษสัก4-5ชุดนะเสร็จแล้วเอาไปใส่รถเลยฉันให้เวลาเก็บ15นาที ไปจัดการได้แล้ว" อภิวัตรสั่งสำลีสีหน้าเรียบนิ่ง และเดินไปหาบุษบาวรรณและพ่อแม่ของตนที่ห้องนั่งเล่น

"อ้าวธรรพ์กลับมาแล้วเหรอลูก กลับมาเร็วกว่ากำหนดนะ แล้วงานเป็นอย่างไรบ้างลูกเรียบร้อยดีไหม" คุณหญิงมารตีถามลูกชาย

"สวัสดีครับพ่อสวัสดีครับแม่ งานเรียบร้อยดีครับ" ธรรพ์ไหว้พ่อแม่และตอบรับว่างานไม่ได้มีปัญหาเรียบร้อยราบรื่นดี

"พี่ธรรพ์สวัสดีค่ะ หิวข้าวหรือเปล่าบุษไปจัดโต๊ะให้นะคะ" บุษบาวรรณพูด ใจคอไม่ค่อยดีเมื่อสบตากับสายตาคมดุคู่นั้น กลัวเหลือเกินกลัวธรรพ์จะรู้เรื่องที่ไปถ่ายแบบที่กระบี่กลัวธรรพ์จะโวยวายใส่ตัวเอง

"อยากได้น้ำส้มคั้นเย็นๆสักแก้วมาดับร้อนหน่อย บุษไปเอาน้ำให้พี่หน่อยสิ" อภิวัตรพูดบอก บุษบาวรรณจึงลุกขึ้นไปจัดการเอาน้ำส้มมาเสิร์ฟแต่พอคล้อยหลังบุษบาวรรณอภิวัตรก็ได้เริ่มพูดคุยกับพ่อแม่ของตนเอง

"แม่อนุญาตให้บุษไปถ่ายแบบทำไมแม่ไม่บอกผมก่อนครับ" อภิวัตรถามแม่ของตนเอง

"เอ่อ! แม่เห็นว่าลูกกำลังจะเดินทางไม่อยากให้กังวลใจอีกอย่างหนูมะนาวเขาก็มากราบขอร้องแม่ คือคิวงานเขาชนกันพอดีแล้วหนูปุยนุ่นก็ไปเป็นเพื่อนหนูบุษแม่เลยคิดว่าไม่ได้เสียหายอะไรเลยให้หนูบุษไป" คุณหญิงมารตีอธิบายลูกชาย

"ไม่เสียหายได้ยังไงครับแม่ บุษเป็นว่าที่เมียผมแล่นไปถึงกระบี่บ้านไอ้ตะวัน แม่ก็รู้ว่ามันแอบรักบุษอยู่ แล้วแม่เห็นรูปหนูบุษของแม่แล้วยังผมเห็นแล้วก็โมโห" อภิวัตรพูดฉุนๆ ใส่แม่ของตัวเอง

"เห็นแล้ว ก็สวยดีนี่เจ้าธรรพ์แม่ว่าแกก็อย่าไปหาเรื่องน้องเลยแค่นี้หนูบุษก็กลัวแกจะแย่แล้ว" คุณหญิงปรามลูกชาย

"ก็สวยไงครับผมเลยต้องกลายเป็นบ้าอยู่แบบนี้ ผมเคยเตือนแม่แล้วนะครับ แม่อนุญาตให้บุษไปทำไม ผมไม่ชอบให้ใครมามองเมียผมแล้วเก็บไปเพ้อ ผมจะใช้สิทธิ์นะแม่ แม่กับพ่ออย่ามาห้ามเลยผมว่ามันถึงเวลาแล้ว วันนี้ผมจะพาลูกสะใภ้พ่อกับแม่ไปเข้าหอนะครับเสร็จธุระแล้วผมจะรีบกลับมาจัดการเรื่องที่ควรจะจัดการให้เรียบร้อย" อภิวัตรพูดและลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"ธรรพ์พ่อว่า...." เจ้าสัวจะพูด

"พ่อครับคราวนี้ผมขอ ผมรอบุษบาวรรณมาหลายปีแล้วผมจะไม่ยอมเสียเขาให้ใคร พ่อไม่ต้องเป็นห่วงผมจะดูแลรับผิดชอบเขาแน่นอน จะกลับมาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย" อภิวัตรพูดกับผู้เป็นพ่อและเดินออกไปยังห้องครัวที่บุษบาวรรณกำลังยืนคั้นน้ำส้มอยู่

เมื่อมาถึงครัวอภิวัตรก็ช้อนอุ้มบุษบาวรรณพาเดินตรงไปที่รถที่มีเสื้อผ้าเตรียมใส่รถไว้เรียบร้อยแล้วโดยที่บุษบาวรรณไม่ทันได้ตั้งตัว

"ว้าย! พี่ธรรพ์ปล่อยบุษลงนะคะพี่จะพาบุษไปไหน" บุษบาวรรณร้องถามด้วยความตกใจ

"ก็จะพาเมียไปเข้าหออยู่นิ่งๆถ้าไม่อยากตกลงมาพิการก่อนได้เข้าหอ" อภิวัตรพูด

"พี่ธรรพ์ปล่อยบุษเดี๋ยวนี้นะทำบ้าอะไรของพี่ ช่วยด้วยค่ะคุณท่านค่ะช่วยด้วยค่ะช่วยบุษด้วย" บุษบาวรรณร้องขอให้พ่อแม่ของอภิวัตรออกมาช่วย

"หยุดไม่ต้องร้อง พี่บอกพ่อกับแม่แล้วทำอะไรไว้อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ" อภิวัตรดุบุษบาวรรณและจับร่างบางเข้าไปในรถคันหรูของตนเองและขับออกจากบ้านไปทันที 

อภิวัตรขับรถออกจากบ้านโดยไม่พูดไม่จากับบุษบาวรรณเลยเงียบเสียจนบุษบาวรรณกลัวจึงค่อยๆถามอภิวัตรเสียงเบาว่า

"พี่ธรรพ์พี่จะพาบุษไปไหนนี่มันมืดแล้วนะคะทำแบบนี้ทำไม" บุษบาวรรณถามแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆจากอภิวัตร อภิวัตรยังคงใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับการขับรถไม่ยอมพูด

"พี่ธรรพ์ พี่ทำแบบนี้ทำไมบุษไปทำอะไรให้อยู่ดีๆก็โมโหขึ้นมาไม่มีเหตุผล"บุษบาวรรณพูดโมโหขึ้นมาบ้างเช่นกัน

"ไม่มีเหตุผลอย่างนั้นหรือแล้วบุษไปกระบี่ทำไม จะไปทำไมไม่บอกพี่พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำให้พี่โกรธ พี่สู้อุตส่าห์รอบุษมาสามปีรอให้บุษพร้อม บุษเคยเห็นใจเคยเห็นค่าพี่บ้างไหม ไปบ้านไอ้ตะวันมันทำไมบุษทำแบบนี้มันหยามน้ำหน้าพี่ไหม" อภิวัตรพูดน้ำเสียงบ่งบอกถึงความโมโหสุดขีด

"บุษไปถ่ายแบบตะวันเขาก็ให้ค่าจ้างไม่ได้ให้บุษไปทำงานฟรีๆเสียหน่อย อีกอย่างมะนาวก็มาขอร้องถึงที่บ้านแล้วจะให้บุษปฏิเสธเพื่อนได้ยังไง" บุษบาวรรณเถียงอภิวัตร

"เออ มันให้ค่าจ้างรู้ว่าไอ้ตะวันมันรวยมันเป็นลูกนายหัวใหญ่ทางใต้ ทำไมอยากเป็นลูกสะใภ้นายหัวหรือไงถึงได้ไปถ่ายแบบลงโฆษณารีสอร์ตให้มันถึงกระบี่"อภิวัตรยังคงพาลหาเรื่อง

"บุษไปทำงานและตะวันก็เป็นเพื่อนไม่ได้เป็นอย่างอื่น" บุษบาวรรณพูดเถียง

"แล้วมันคิดกับบุษแบบเพื่อนไหมล่ะ มันจ้องจะงาบอยู่ไม่รู้หรือไงแกล้งทำหน้าใสปั่นหัวผู้ชายให้หลงอยู่หรือเปล่า บุษได้แอบไปให้ความหวังอะไรมันไว้หรือเปล่า" อภิวัตรพูดเสียงดังและว่าร้ายบุษบาวรรณ

"อย่าพูดแบบนี้นะ ถ้าจะไม่ให้เกียรติกันแบบนี้และคุณคิดแย่ๆกับฉันแบบนี้ ก็ไม่มีความจำเป็นต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีกเราเลิกกันจอดรถด้วยค่ะ ฉันจะกลับบ้าน แล้วอย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก" บุษบาวรรณเหลือจะทนกับวาจาร้ายๆนั้น

"ฝันไปเถอะว่าจะได้เลิกกันง่ายๆนั่งเฉยๆเงียบปากไปเลย ไม่อย่างนั้นจะโดนดี" อภิวัตรหันมาพูดข่มขู่ส่งสายตาข่มขู่เอาจริงทำให้บุษบาวรรณไม่กล้าเถียงอีก เพราะอภิวัตรเหยียบคันเร่งตอนนี้ความเร็วทะลุ150ไปแล้ว

ฝั่งพ่อแม่ของอภิวัตรก็ร้อนใจนั่งคุยปรึกษากันเรื่องลูกชายตัวดีที่เอาแต่ใจเสียเหลือเกิน

"เจ้าสัว พี่ว่าเจ้าธรรพ์มันจะทำอะไรหนูบุษหรือเปล่า" คุณหญิงมารตีพูดขึ้นด้วยความกังวลใจ

"ทำแน่นอน ไม่ต้องสืบเลยคราวนี้" เจ้าสัวทรงเกียรติพูด

"ทำอะไรคะคุณพี่" คุณหญิงถามสีหน้ากังวลใจกลัวลูกจะทะเลาะกันรุนแรง

"อ้าว.... ก็ทำเมียนะสิคุณหญิงก็ถามได้มันประกาศออกปาวๆว่ามันจะพาเมียไปเข้าหอไม่ได้ยินหรือยังไงกันเล่า" เจ้าสัวพูดกับภรรยาตรงๆ

"เรื่องนั้นนะรู้แล้วค่ะ น้องหมายถึงเจ้าธรรพ์มันจะอารมณ์เสียทำร้ายหนูบุษหรือเปล่า" คุณหญิงพูดแสดงสีหน้ากังวลใจ

"ไม่ทำหรอกมันรักมันหวงของมันอย่างนั้น แต่เรามาช่วยกันคิดดีกว่าผมกลัวว่าหลานคุณหญิงจะมีเพิ่มมาอีกคนภายในเดือนนี้หรือเปล่า มันบอกมันไปตั้งห้าวันเชี่ยวนะ" เจ้าสัวพูดในสิ่งที่กังวลอย่างเดียวกลัวบุษบาวรรณจะเรียนไม่จบท้องโตเสียก่อน กลัวผิดคำสัญญากับโสภณที่ไม่สามารถดูแลบุษบาวรรณให้ได้ดีได้

"เจ้าธรรพ์มันคงไม่ทำร้ายคนที่รักด้วยการไปทำลายอนาคตของคนที่บอกว่ารักหรอกค่ะคุณพี่" คุณหญิงมารตีพูดปลอบตัวเองมองโลกในแง่ดีไว้ก่อน

"ก็ได้แต่หวังว่ามันจะมีสติกลับมานี่จะจัดการกับมันยังไงดีคุณหญิง" เจ้าสัวถามเมียอย่างขอความเห็น

"น้องก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ปวดหัวจะเป็นลมแล้วนี่ไม่รู้มันได้นิสัยแบบนี้มาจากไหน" คุณหญิงบ่นลูกชาย

"คุณหญิง ไอ้เจ้าธรรพ์มันลูกของเรานะอย่าพูดอย่างนี้สิเหมือนคุณหญิงด่าผมยังไงก็ไม่รู้" เจ้าสัวพูดกับภรรยา

"อ๋อเหรอคะ น้องไม่พูดก็ได้คุณพี่ไปหายาแก้ปวดมาให้สองเม็ดนะคะ น้องจะกินก่อนนอนตื่นเช้ามาค่อยเรียกให้ตาหมอมาหามาช่วยกันคิดแก้ปัญหา" คุณหญิงพูดกับสามี

อภิวัตรขับรถมาถึงบ้านที่อยุธยา บ้านที่เคยพาบุษบามาเที่ยวบ่อยๆหลังจากที่ตกลงเป็นแฟนกัน 

"ถึงแล้วลงมาได้แล้วจะได้ขึ้นไปอาบน้ำพี่เหนื่อยเดินทางมาค่อนโลกนะไหนจะขับรถต่อมานี่อีก" อภิวัตรพูดสั่งให้บุษบาวรรณลงมาจากรถ

"ไม่ค่ะ บุษไม่ลงบุษจะกลับบ้าน" บุษบาวรรณดื้อไม่ยอมลงเพราะรู้ดีว่าถ้าลงไปจะเจอกับอะไร

"จะลงมาดีๆไหมบุษบาวรรณ ได้ไม่ลงมาใช่ไหมแล้วพี่จะบวกค่าอุ้มเพิ่มด้วย"อภิวัตรพูดและช้อนตัวบุษบาวรรณขึ้นอุ้มพาดบ่ามืออีกข้างก็ดึงกระเป๋าเสื้อผ้าติดมือมาด้วย

"ปล่อยบุษนะปล่อยเดี๋ยวนี้" บุษบาวรรณร้องโวยวาย

"หยุดดิ้นนะบุษบาวรรณพี่เหนื่อย ถ้าดิ้นแบบนี้บวกเพิ่มอีกนะคืนนี้ไม่ต้องนอนมันอยากลองของไหมล่ะดิ้นเลยดิ้นอีก" อภิวัตรขู่ทำให้บุษบาวรรณอยู่นิ่งๆไม่กล้าดิ้นอีกจนอภิวัตรอุ้มมาจนถึงห้องนอนห้องเดิมที่เคยมาค้างด้วยกัน

อภิวัตรโยนร่างบางของบุษบาวรรณลงบนเตียงนอนร่างบางของบุษบาวรรณเด้งตัวขึ้นเล็กน้อยเพราะที่นอนเป็นที่นอนสปริงอย่างดีหนานุ่ม

"โอ๊ย! จะโยนทำไมคนบ้าบุษเจ็บนะวางลงดีๆก็ได้" บุษบาวรรณโวยวายและเด้งตัวขึ้นนั่งและตะกายจะลงจากเตียง

"หนัก เลยต้องรีบโยนลงอีกอย่างอยากลองดูว่าเตียงมันเด้งดีหรือเปล่าคืนนี้พี่จะได้มั่นใจว่า.......จะไม่เจ็บหลัง" อภิวัตรพูดหัวเราะอารมณ์ดีชอบใจที่เห็นบุษบาวรรณแสดงอาการตกใจในใจก็คิดว่า "ดีแล้ว ข่มไว้อีกหน่อยเป็นเมียจะได้ไม่กล้าแข็งข้อกับผัว"

"ไอ้คนบ้า ไอ้ลามก" บุษบาวรรณด่าอภิวัตรและรีบวิ่งลงจากเตียงจะไปเปิดประตูห้องเพื่อไปขอความช่วยเหลือจากแม่อิ่ม เมื่อกี้ตอนขึ้นบันไดมาบุษบาวรรณเห็นว่าเรือนเล็กของแม่อิ่มยังเปิดไฟสว่างอยู่ แต่ไม่ทันได้เปิดประตูอภิวัตรก็มาคว้าตัวเอาไว้ได้เสียก่อน

"จะไปไหนมานี่เลยไหนใครปากดีกล้าด่าผัว ด่าพี่ว่าไอ้บ้าไอ้ลามกหรือ" อภิวัตรรั้งร่างบางของบุษบาวรรณมาล้มลงไปบนเตียงกว้างและกักตัวไว้ด้วยร่างหนาของตัวเองและก้มลงจูบลงโทษคนปากเก่งเสียเนิ่นนานจนแทบจะขาดอากาศหายใจ

"พี่ธรรพ์ พอก่อนปล่อยบุษก่อนบุษว่าเรามาคุยกันดีๆก่อนดีกว่าไหมคะ นะพี่ธรรพ์นะ" บุษบาวรรณพูดเสียงหวานให้อภิวัตรใจเย็นลงและเห็นใจไม่ทำอะไรตัวเอง

"พูดดีๆ ยังไงไหนลองพูดมาสิ" อภิวัตรอยากรู้เหมือนกันว่าบุษบาวรรณจะพูดว่าอย่างไร

"คือบุษ บุษยังไม่พร้อมอีกอย่างเรายังไม่ได้แต่งงานกันขอบุษเรียนให้จบก่อนนะคะนะพี่ธรรพ์นะ พี่ธรรพ์ไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะคะเดินทางมาตั้งไกลอาบน้ำให้สดชื่นก่อนดีกว่านะพี่ธรรพ์นะคะ" บุษบาวรรณพูดเสียงสั่นด้วยความกลัว

"อาบน้ำก่อนหรือก็เป็นความคิดที่ดีนะ พี่ก็เหนียวตัวจะแย่ว่าแต่บุษจะอาบให้พี่หรือเปล่า" อภิวัตรถามแววตากรุ้มกริ่ม

"บุษ คือบุษ.... อาบให้ก็ได้ค่ะแต่พี่ต้องสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรบุษนะคะ"บุษบาต่อรอง

"พี่รักบุษจะตายใครจะกล้าทำอะไรบุษได้ละหึคนดี ไปอาบน้ำกันเถอะ" อภิวัตรพูดและส่งแววตาเจ้าเล่ห์พร้อมกับช้อนอุ้มบุษบาวรรณพาไปอาบน้ำ

อภิวัตรอุ้มบุษบาวรรณเข้ามาในห้องน้ำค่อยๆ วางบุษบาวรรณลงบนพื้นจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกแล้วโยนลงตะกร้าเมื่อบุษบาวรรณเห็นดังนั้นก็รีบหันหน้าหนีไปอีกทางทันที

"เป็นอะไรบุษตกใจเหรอ ไม่ต้องกลัวหรอกอีกหน่อยก็ชิน ถอดเสื้อได้แล้วจะได้รีบอาบน้ำจะแช่ตัวในอ่างหรือจะอาบฝักบัวดีล่ะ" อภิวัตรหัวเราะและถามความคิดเห็นอย่างอารมณ์ดี

"พี่อาบก่อนแล้วกันค่ะบุษไปรอข้างนอกก่อน" บุษบาวรรณพูดโดยไม่ได้หันไปมองอภิวัตรแล้วรีบเดินจะออกจากห้องน้ำแต่อภิวัตรกลับคว้าตัวไว้

"จะไปไหน มาเดี๋ยวพี่ถอดให้เองจะได้รีบอาบพร้อมกัน" อภิวัตรปล้ำถอดเสื้อให้บุษบาวรรณจนสำเร็จเมื่อเห็นร่างสวยปราศจากอาภรณ์ห่อหุ้มกายก็ยิ่งทำให้ความต้องการของอภิวัตรลุกโชนขึ้นจนแทบจะทนไม่ไหวแต่ก็ต้องข่มใจอาบน้ำให้เสร็จก่อน

"วันนี้อาบฝักบัวดีกว่านะบุษ ถ้าแช่ตัวในอ่างพี่เกรงว่าจะไม่ไหว" อภิวัตรดึงตัวบุษบาวรรณมายืนใต้ฝักบัวและเปิดน้ำบีบสบู่เหลวทาตัวของตัวเองและตัวของแม่คนสวยด้วย อภิวัตรอาบน้ำล้างตัวอย่างรวดเร็วและไปดึงผ้าขนหนูมาพันเอวสอบไว้อย่างรีบเร่งก่อนที่จะห่อตัวให้บุษบาด้วยผ้าเช็ดตัวสีเดียวกัน อภิวัตรทำทุกอย่างเสร็จภายในเวลาอันรวดเร็วจนบุษบาเองก็มึนงงอายจนแทบจะมุดพื้นห้องน้ำหนี ไม่รู้จะทำอย่างไรกับตัวเองดี จนอภิวัตรอาบน้ำเช็ดตัวให้เสร็จและอุ้มไปวางบนเตียงบุษบาวรรณถึงได้สติ

"พี่ธรรพ์ปล่อยบุษก่อนบุษจะไปหาเสื้อผ้าใส่มันหนาว" บุษบาวรรณพูดและปัดมือที่เริ่มเป็นหนวดปลาหมึกของธรรพ์ออกจากเรือนร่างของตนเอง

"ไม่ต้องใส่หรอกกำลังจะทำให้ร้อน" อภิวัตรพูดและปล้ำจูบบุษบาวรรณไปด้วย

"พี่ธรรพ์ปล่อย ไม่เอาแบบนี้ปล่อยบุษนะบุษกลัว" บุษบาวรรณร้องบอกอภิวัตรใจเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาจากอก

"ไม่ต้องกลัว พี่สัญญาจะไม่ทำให้บุษกลัว" อภิวัตรพูดปากและมือก็ทำหน้าที่ปลุกเร้ากายสาวไปด้วย

"แต่ตอนนี้บุษกลัวอยู่พี่ธรรพ์ปล่อยบุษนะคะบุษกลัวนะ พี่ธรรพ์ลุกขึ้นปล่อยให้บุษไปใส่เสื้อผ้านะคะ" บุษบาวรรณอ้อนวอนขอร้องให้ปล่อยตนเอง

"บุษเงียบ!... ไม่ต้องพูดแล้วไม่ต้องกลัวด้วยและไม่ต้องขอร้องพี่ด้วยวันนี้พี่ขอเถอะพี่ไม่ไหวแล้วจริงๆ " อภิวัตรพูดจบก็จูบปิดปากคนช่างพูดขออุทธรณ์ทันที บุษบาวรรณหลงเคลิ้มไปกับจูบของอภิวัตรจนผ้าเช็ดตัวที่พันกายอยู่ถูกกระชากหลุดไปกองอยู่ข้างเตียง เมื่อผิวกายโดนแอร์เย็นๆบุษบาวรรณที่หลงไปกับรสจูบของอภิวัตรจึงได้สติ

"พี่ธรรพ์ปล่อยบุษนะ" บุษบาวรรณรวบรวมแรงที่มีอยู่น้อยนิดผลักร่างของอภิวัตรที่คร่อมร่างของตัวเองอยู่เซไปด้านข้างเล็กน้อยและใช้มือเรียวสวยของตัวเองตีและข่วนหน้าอกของธรรพ์จนเป็นรอยยาวจนได้เลือดซิบๆ

"โอ๊ย! บุษเล็บคมมากเลยนี่ข่วนหน้าอกพี่จนแหกเลยเหรอ มานี่เลยฤทธิ์เยอะจริง" อภิวัตรร้องด้วยความเจ็บและจับมือทั้งสองข้างของบุษบาวรรณไว้ลงมือจูบ แบบสูบวิญญาณของบุษบาวรรณจนทำให้บุษบาวรรณมึนงงและหลงเพลินไปกับสัมผัสและประสบการณ์ใหม่ที่อภิวัตรได้มอบให้

อภิวัตรถอนจูบปากและเปลี่ยนมาจูบไล่ลงมายังลาดไหล่แบบบางของบุษบาวรรณ เมื่อเห็นว่าบุษบาวรรณเริ่มคุ้นชินกับสัมผัสของตนเองแล้วอภิวัตรจึงใช้มือสอดประสานกับมือเรียวสวยของบุษบาวรรณและพูดปลุกปลอบคนสวยของเขาว่า

"พร้อมจะเป็นของพี่แล้วใช่ไหมคนดี ไม่ต้องกลัวนะครั้งแรกมันอาจจะยังไม่ค่อยคุ้นเคยกัน พี่สัญญาจะทำให้คืนนี้เป็นคืนที่บุษจะต้องจดจำ มันจะเป็นฝันดีของเราสองคนนะครับ" อภิวัตรพูดจบก็ได้พาตัวตนอันใหญ่โตของตนเองเข้าไปยังกายสาวจนบุษบาวรรณตกใจและเจ็บจนสะดุ้งสุดตัว อภิวัตรบีบมือสาวแบบให้กำลังใจและยึดกายสาวไม่ให้ขยับไปด้วยในตัว

"โอ๊ย! อือ พี่ธรรพ์ปล่อยบุษ เจ็บ! บุษเจ็บพอนะพี่ธรรพ์หยุดบุษไม่ไหว....."บุษบาวรรณร้องออกมาด้วยความเจ็บและขอร้องให้อภิวัตรหยุดการกระทำนั้นด้วย

"หยุดไม่ได้แล้วเมียจ๋า เจ็บนิดเดียวอดทนหน่อยนะถ้าหยุดตอนนี้มีหวังผัวบุษได้อกแตกตายแน่ๆ" อภิวัตรพูดเสร็จก็จูบโอ้โลมแม่คนสวยจนเพลินและเคลิ้มตามอภิวัตรไป เมื่อเห็นว่าบุษบาวรรณเริ่มคลายความเจ็บอภิวัตรจึงดันตัวตนของตนเองเข้าไปจนสุดทางรักนำพาเมียรักไปตามท่วงทำนองที่เขาต้องการได้สำเร็จ

เมื่อบทรักที่แสนยาวนานของอภิวัตรสงบลง อภิวัตรพลิกตัวลงนอนกอดบุษบาวรรณไว้อย่างแสนรักแต่บุษบาวรรณที่ยังโกรธเคืองอภิวัตรที่หักหาญน้ำใจตนเองกลับสะบัดตัวและพลิกตัวนอนหันหลังให้อภิวัตร อภิวัตรก็ไม่ยอมแพ้ยังคงตามตอแยเมียรักอย่างอารมณ์ดีสุดจะบรรยาย ก็ใช่สิการได้เปิดซิงเมียเป็นคนแรกมันเป็นฝันดีสำหรับผู้ชายทุกคนไม่ใช่หรือ

"เมียครับ เป็นอะไรงอนพี่เหรอโกรธที่พี่ทำบุษเจ็บหรือ" อภิวัตรถามบุษบาวรรณแต่บุษบาวรรณกลับเงียบไม่ตอบอภิวัตรยิ่งทำให้อภิวัตรอยากแกล้งจึงแกล้งจูบแผ่นหลังขาวเนียนที่โผล่พ้นผ้าห่มนวมออกมา

"อย่ามายุ่งกับบุษ พี่ก็ได้ในสิ่งที่พี่ต้องการไปแล้วจะมาสนใจทำไมคะว่าบุษจะเจ็บไหม บุษจะเป็นจะตายพี่ไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ พี่ก็ได้ในสิ่งที่อยากได้ไปแล้วจะเอาอะไรกับบุษอีกออกไปไกลๆเลยนะไอ้คนบ้ากาม คนเลว" บุษบาวรรณร้องไห้ และหันมาทุบตีอภิวัตรด้วยความโกรธ

"เออพี่เลว พี่มันบ้าก็ได้แต่บ้าเพราะบ้ารักบุษนะ" อภิวัตรพูดและจับมือของบุษบาวรรณที่ตามทุบตีตัวเองไปด้วย

"ปล่อยนะ บุษจะตีพี่ให้ตายตีให้เจ็บเหมือนที่พี่ทำกับบุษ" บุษบาวรรณร้องไห้และพยายามจะดึงมือกลับเพื่อทุบตีอภิวัตร

"ตีผัวตายไม่กลัวเป็นหม้ายหรือไง ไม่เอาน่าบุษกะอีแค่ตกเป็นเมียพี่แค่นี้ต้องเสียใจร้องไห้ขนาดนี้เลยเหรอ โตขนาดนี้เรียนปีสามแล้วนะ โตแล้ว ที่สำคัญบุษมีผัวแล้วก็คือพี่อย่างอแงเลยนะคนดี"อภิวัตรพูดอย่างอารมณ์ดีเป็นที่สุด

"ไม่ บุษไม่ใช่เมียพี่เรายังไม่ได้แต่งงานกันปล่อยบุษนะไอ้คนบ้า บุษจะฟ้องคุณท่านให้คุณท่านจัดการเรื่องนี้" บุษบาวรรณพูดด้วยความเสียใจและต้องการหาที่พึ่ง

"ไม่เป็นเมียได้ไงก็เมื่อกี้เรายัง......" อภิวัตรพูดล้อนัยน์ตาพราวระยับ

"ไม่ใช่ ไอ้คนบ้า ไอ้คนเลว โอ๊ยปล่อยฉันนะ" บุษบาวรรณดิ้นให้อภิวัตรปล่อยตนเอง

"สงสัยจะยังจำไม่ค่อยได้งั้นพี่ย้ำให้อีกหลายๆรอบเลยฤทธิ์เยอะแบบนี้พี่ชอบจะเอาให้ท้องหัวปีท้ายปีเลยคอยดู" อภิวัตรข่มขู่เมียรักและลงมือย้ำสถานะของตัวเองอีกครั้งและอีกครั้งจนเมียสลบคาอก