บาปรักสองภพ

บทที่2 แรกพบหน้า ก็ซู่ซ่าไปทั้งหัวใจ (อยากได้เธอมาครอง)

หลังจากที่โสภณจากไปได้สองเดือนบุษบาวรรณเริ่มกลับมาตั้งสติได้ เริ่มทำใจได้มากขึ้นโดยมีคุณหญิงมารตีคอยปลอบใจและดูแลบุษบาวรรณอย่างใกล้ชิด หลังจากเรื่องวุ่นวายเศร้าหมองได้ผ่านพ้นไปคุณหญิงมารตีจึงได้โทรตามคุณหมอวัชระลูกชายคนโตและอภิวัตรลูกชายคนเล็กให้กลับบ้านมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันในช่วงวันหยุดที่จะถึง

"ตาวัช วันหยุดนี้ลูกกลับบ้านมากินข้าวกับแม่หน่อยได้ไหมลูกแม่คิดถึงลูกแล้วนะ เฝ้าโรงพยาบาลดูแลคนไข้อยู่นั่นแหละเมื่อไหร่แม่จะได้อุ้มหลานเสียที" คุณหญิงมารตีโทรตามลูกชายคนโต

"บ่นผมเสียยืดยาวเลยนะคุณหญิง อยากมีหลานมากก็ไปขอเจ้าธรรพ์มันสิครับผมยังไม่คิดจะรักใครตอนนี้หรอกครับ" หมอวัชระบอกคนเป็นแม่

"ก็อยากได้จากทั้งสองคนนั่นแหละลูก หมอวัชกลับบ้านมากินข้าวกับแม่นะ แม่จะได้เปิดตัวลูกสาวคนใหม่ให้รู้จักด้วย" คุณหญิงมารตีพูดกับลูกชาย

"ใครกันลูกสาวคนใหม่ของแม่ แม่ท้องเหรอครับ" วัชระแกล้งถามแม่และหัวเราะชอบใจ

"ว้าย!... เจ้าหมอแม่จะท้องได้ยังไงแก่ขนาดนี้แล้ว แม่จะเปิดตัวลูกสาวคนใหม่ชื่อหนูบุษ หมอวัชเคยเห็นน้องแล้วนิลูกสาวของโสภณเขาไงน่าสงสารมากเหลือตัวคนเดียว อยากให้มาเจอน้องสวยน่ารัก เรียนเก่งมากๆเลยนะ" คุณหญิงมารตีดุลูกชายเรื่องว่าตนเองท้องและเล่าเรื่องบุษบาวรรณให้ฟัง

"อ๋อ ครับผมจำได้ตอนนั้นยังเรียนมัธยมต้นอยู่เลย" หมอวัชระพูดกับแม่

"ตอนนี้เรียนอยู่ม.6แล้ว อายุ17 ปีเป็นสาวแล้วลูกสวยด้วยนะ แม่อยากให้มาเจอน้อง" คุณหญิงมารตีพูดกับลูกชายคนโต

"ครับ ผมจะไปกินข้าวกับแม่วันเสาร์นี้ว่าแต่แม่ไม่ได้วางแผนหาเมียให้ผมอีกใช่ไหมครับ คนนี้ไม่ไหวนะแม่เด็กไป เก็บไว้ให้เจ้าธรรพ์มันเถอะนะครับ" หมอวัชระพูดดักทางแม่

"จะบ้าหรือหมอวัช แม่ไม่ให้หรอกนะคนนี้แม่จะดูแลหนูบุษเขาอย่างดี เหมือนเป็นลูกแม่อีกคนจะเลี้ยงให้เป็นน้องสาวของพวกแกสองคนเลยว่าแต่แกเถอะหมอวัชเห็นแล้วอย่าน้ำลายหกจนต้องมาขอร้องฉันให้ยกให้ที่หลังก็แล้วกัน" คุณหญิงมารตีพูด

"ลูกสาวแม่คนนี้เขาสวยขนาดนั้นเลยหรือครับ" หมอวัชระถามแม่

"ก็มาดูเอาเองสิ อ๋อแล้วก็ฝากโทรตามเจ้าธรรพ์มันด้วยต้องพามันมาให้ได้นะแม่โทรหาหลายรอบแล้วไม่รับสายเลย แค่นี้แหละแม่ทำขนมช่อม่วงค้างอยู่" คุณหญิงมารตีพูดตัดบทและวางสายไป

ช่วงเย็นของวันเสาร์ลูกชายทั้งสองคนของคุณหญิงก็มาถึงบ้าน นั่งพูดคุยกับผู้เป็นพ่ออยู่ที่ห้องโถงใหญ่ของบ้านเกี่ยวกับเรื่องงานและเรื่องทั่วๆไป

"เป็นไงพี่ใหญ่บริหารงานโรงพยาบาลสนุกสนานดีไหมพี่ แต่ผมว่าคงสนุกเพราะนางพยาบาลสวยหรือเปล่า" ธรรพ์ล้อพี่ชายของตัวเอง

"ไอ้เจ้าธรรพ์ฉันไม่ใช่แกนะโว้ย ทำงานคือทำงานฉันไม่กินไก่วัด" หมอวัชระว่าน้องชาย

"แล้วถ้าไก่วัดมันน่ากินจนอดใจไม่ไหวละครับพี่หมอ พี่จะทำยังไงจะปล่อยไก่วัดตัวสวยไปจริงๆเหรอ" อภิวัตรล้อพี่ชายเหมือนไปทราบเรื่องอะไรมา

"หยุดเลยแก ฉันไม่ใช่คนที่กินไม่เลือกว่าแต่แกเถอะโปรยเสน่ห์ไปทั่ว สาวน้อย สาวใหญ่ ดารา นางแบบเอาให้มันแน่สักคนเถอะวะคุณหญิงมารตีเขาอยากอุ้มหลานแล้วนะ" หมอวัชว่าน้องชาย

"ไม่ใช่แค่คุณหญิงหรอก เจ้าสัวก็อยากอุ้มแล้วโว้ย" เจ้าสัวทรงเกียรติพูดบ้างและหัวเราะชอบใจ

"ไหนใครพูดนินทาแม่ ได้ยินพูดถึงคุณหญิงมารตีแว่วๆ" คุณหญิงมารตีเดินออกมาจากในครัว

"โอ๊ย!....ใครจะกล้านินทาคุณหญิงละครับ" ธรรพ์พูด

"ไม่ต้องเลยแกเจ้าธรรพ์ แกมันตัวดีเลย" คุณหญิงว่าลูกชาย

"แม่ครับ ไหนละครับลูกสาวแม่ที่จะมาแนะนำให้พี่ชายรู้จัก" หมอวัชระถามมารดา

"อ๋อ แม่ให้น้องขึ้นไปอาบน้ำก่อน กลับจากโรงเรียนก็มาช่วยทำกับข้าวในครัวอาบน้ำเสร็จคงรีบมา แม่บอกแล้วว่าให้มากินข้าวพร้อมกันตอนหนึ่งทุ่มตรง" คุณหญิงบอกลูกชาย

"ว่าแต่แกเถอะเจ้าหมอ ได้ข่าวว่าแอบไปจีบพยาบาลเหรอจริงหรือเปล่า พามาให้แม่รู้จักบ้างสิ" คุณหญิงถามลูกชาย

"ใครบอกแม่อีกละ เจ้าธรรพ์หรือ" หมอวัชถามน้องชาย

"ผมเปล่านะครับ" ธรรพ์รีบปฏิเสธทันที

"ฉันบอกแม่ของแกเองแหละ ก็คนที่โรงพยาบาลเขาพูดกันแล้วมันจริงหรือเปล่า" เจ้าสัวพูดถามลูกชายคนโต

"พ่อ ผมไม่เอาแม่พยาบาลปากร้ายมาทำเมียหรอกครับ" หมอวัชระรีบบอกปฎิเสธพ่อทันที

"ไม่เอาแล้วแกไปปล้ำจูบแม่หนูคนนั้นเขาทำไมเล่าเจ้าหมอ ดีเท่าไหร่แล้วที่เขาแค่ตบแกหน้าหันแล้วก็มาขอลาออก" เจ้าสัวพูดบอกลูกชาย

"อ๊ะ! ลาออกหรือครับพ่อ ลาออกวันไหนตอนไหนลาออกกับใครผมยังไม่เซ็นให้ออกจะออกได้ยังไง" หมอวัชถามเจ้าสัวน้ำเสียงร้อนใจเมื่อพ่อบอกว่าแม่พยาบาลหน้าสวยปากร้ายคนนั้นมาขอลาออก

"นี่แกไม่ได้ชอบเขาจริงๆใช่ไหม" คุณหญิงมารตีถามน้ำเสียงไม่ค่อยจะแน่ใจ

"เปล่า!....ครับแม่ผมไม่ได้ชอบ ผมหิวแล้วลูกสาวแม่จะมาแล้วยังครับ" หมอวัชระพูดเรื่องหิวกลบเกลื่อนเรื่องของตัวเอง

"ผมก็หิวแล้วให้เด็กไปตามหน่อยนะครับแม่" ธรรพ์พูดสนับสนุน

"ไม่ต้องตามหรอกคงมารอที่ห้องอาหารแล้ว คนนี้นะเขารู้เวลาของเขาไปห้องอาหารเถอะคงพร้อมแล้ว" คุณหญิงบอกลูกชาย

"ครับงั้นไปครับหิวแล้ว" ธรรพ์พูด

เมื่อทุกคนเดินมาถึงห้องอาหารบุษบาวรรณก็นั่งรออยู่แล้ว เมื่อเห็นทุกคนเดินเข้ามาเด็กสาวจึงลุกขึ้นยืนและรีบยกมือไหว้ลูกชายทั้งสองคนของคุณหญิงและท่านเจ้าสัวทันที

"นั่นไงแม่บอกแล้วว่าน้องมานั่งรอแล้ว มาๆลูกหนูบุษมานั่งใกล้ๆป้าตรงนี้ ป้าจะได้แนะนำให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการนี่พี่หมอวัชระเขาทำงานเป็นศัลยแพทย์ด้านสมองส่วนคนนี้พี่ธรรพ์เขาเป็น CEOบริษัทก่อสร้างและอสังหาริมทรัพย์ของคุณลุง" คุณหญิงมารตีแนะนำ

"สวัสดีค่ะ คุณหมอ คุณธรรพ์" บุษบาวรรณยกมือไหว้

"สวัสดีครับ เรียกพี่หมอก็ได้เราเคยเจอกันแล้วจำได้หรือเปล่า" หมอวัชระชวนคุย

"จำได้ค่ะ" บุษบาวรรณยิ้มและตอบหมอวัชระ รอยยิ้มหวานกับแววตาเศร้าๆของหญิงสาวสะกดสายตาของธรรพ์ ให้ไม่อาจจะเคลื่อนสายตาไปมองกับข้าวหรือสิ่งอื่นได้

"แล้วหนูบุษจำพี่ธรรพ์ได้ไหมลูก" คุณหญิงเอยถามขึ้น

"ตอนพ่อพาหนูมาอยู่ที่นี่กับคุณท่านใหม่ๆ คุณธรรพ์ก็เดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วค่ะ หนูเคยเห็นคุณธรรพ์แค่ในข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์และนิตยสารบ้างค่ะคุณหญิง" บุษบาวรรณตอบ

"คุณท่าน คุณหญิงอีกแล้วเด็กคนนี้บอกให้เรียกคุณป้า คุณลุงไง" คุณหญิงดุบุษบาวรรณ

"อ้าวไหนบอกรับเป็นลูกสาวแล้วไงละครับ ก็ให้เรียกแม่ไปเลยสิครับ" หมอวัชระพูดบ้าง

"เอ่อ!....ให้บุษเรียกแบบเดิมดีกว่าค่ะ" บุษบาวรรณพูดอย่างเกรงใจ

"แล้วยังไงละเรา จบม.6แล้วจะเรียนต่อที่ไหนดูมหาวิทยาลัยไหนไว้บ้างหรือยัง" หมอวัชระถาม

"หนูบุษเขาสอบเข้าคณะสถาปัตย์ที่จุฬาได้แล้ว เป็นไงเก่งไหมล่ะหมอวัช"คุณหญิงบอกลูกชาย

"กลายเป็นน้องมหาวิทยาลัยพี่ไปเลยนะครับเนี่ย ไงละเจ้าธรรพ์จองตัวไว้ไปช่วยงานออกแบบบ้านคอนโดของแกเลยไหมล่ะ ใช้ได้เลยนะไม่เก่งจริงสอบเข้าไม่ได้นะ" หมอวัชหันไปถามน้องชาย

"ต้องถามเจ้าตัวเขาสิพี่ ว่าเขาอยากมาช่วยผมหรือเปล่า" ธรรพ์พูดและเอาแต่จ้องมองหน้าสวยหวานแต่มีนัยน์ตาเศร้าๆของคนสวยตรงหน้าไม่วางตา

"อะไรที่บุษพอจะช่วยงานคุณท่านเพื่อตอบแทนพระคุณได้บุษก็ยินดีค่ะ"บุษบาวรรณพูด

"เธอพูดเองนะ อะไรที่เป็นการตอบแทนบุญคุณเธอจะทำใช่ไหม งั้นผมดิวนะพ่อจองตัวคนนี้ครับ" ธรรพ์พูดตายังจ้องมองบุษบาวรรณอย่างถูกตาต้องใจ

"ดิวอะไรของแกไอ้เจ้าธรรพ์" เจ้าสัวว่าลูกชาย

"ก็ดิวจองตัวไปช่วยงานผม คนนี้ผมขอพ่อไว้เลยผมจะส่งเสียให้เรียนเอง เรียนจบก็ค่อยออกมาช่วยงานผมไงครับ" ธรรพ์บอกกับพ่อแต่หมอวัชระพี่ชายกลับรู้ทันและส่งสายตาห้ามปรามไว้ทันที

เมื่อรับประทานอาหารค่ำเสร็จ หมอวัชระก็ขอตัวกลับไปนอนคอนโดเพื่อไปจัดการธุระที่ค้างคาอยู่โดยอ้างกับแม่ว่าพรุ่งนี้ติดเคสผ่าตัดตอนเช้าอยากรีบกลับไปนอนพักธรรพ์เลยเดินออกมาส่งพี่ชายที่รถ เมื่อเดินมาถึงรถวัชระก็พูดกับน้องชาย

"คนนี้แม่ท่าจะหวงนะเว้ยเจ้าธรรพ์ อย่าได้ทำเล่นๆเชี่ยวนะ" หมอวัชระบอกน้องชาย

"ไม่เล่นพี่ อยากได้มาทำเมียจริงๆ สวย หวานแต่ตาเขาเศร้าจัง ว่าแต่พี่เถอะจีบเด็กพยาบาลคนสวยอยู่อย่ามายุ่งกับหนูบุษของผมนะ" ธรรพ์บอกพี่ชาย

"นี่แกจะเอาจริงเหรอ เลี้ยงต้อยเหรอวะ" หมอวัชระถามน้องชาย

"อยากเอาจริงๆ สวยดีชอบ แต่จะเอามาให้อยู่ในฐานะไหนผมจะพิจารณาก่อนอีกทีนะครับ" ธรรพ์บอกพี่ชาย