SUGAPA [Poor Handsome Men 1]

Kabanata 6

Hanabi's P. O. V.

Ang bilis ng mga araw lumipas. Hindi ko nga namalayan na isang buwan na pala akong nakatira dito sa bahay nila Liam. Sa tingin ko ay nahihirapan si daddy na hanapin ako dahil hindi naman niya maiisip na nandito ako sa lugar na ito. Wala sa isip niya na pupunta ako sa ganitong klaseng lugar dahil ang nasa isip niya, nasa mga sikat o kilalang lugar ako magtatago.

"Mukhang malalim yata ang iniisip mo," tanong sa akin ni Liam nang lumapit siya sa akin.

Nginitian ko siya. "Hindi naman. Naisip ko lang na ang tagal ko na palang nandito sa inyo. At ang masasabi ko lang, ang saya ko sa pamilya ninyo. Dito ko naramdaman ang totoong pagmamahal ng isang pamilya na hindi ko man lang naramdaman sa bahay. Mansyon nga kung tutuusin ang bahay doon at kompleto sa lahat ng mamahaling gamit pero hindi ako masaya. Sobrang lungkot ko doon. Para sa akin, walang kabuhay- buhay ang mansyon na iyon. Ibang- iba dito na simple lang pero, ang saya. Nakakatuwa ang mga kapatid mo. At ang mama mo, nakakatuwa dahil pakiramdam ko tuloy nagkaroon ako ng pangalawang ina..."

Sumilay ang ngiti sa kaniyang labi kung saan lumabas ang mapuputi at pantay niyang ngipin. "Ganoon ba? Masaya ako na masaya ka habang nakatira ka dito. Oo wala man kaming yaman na katulad sa inyo, mayaman naman kami sa pagmamahal."

"Tama ka. Ibang klase mag- asikaso ang mama mo sa mga kapatid mo, sa inyong lahat. Ramdam na ramdam ko ang pagmamahal niya sa inyo. Minsan, hindi ko maiwasang mainggit dahil hindi ko iyon naramdaman sa daddy ko. Parang pinalaki niya lang ako para magamit sa pansarili niyang interest," napayuko ako at saka patagong pinunasan ang luha kong tumulo na sa aking mata.

Hindi ko maiwasang maiyak. Totoong nakararamdam ako ng inggit sa pamilya ni Liam dahim ang saya ng pamilya nila. Samantalang kung pwede nga lang sana na dito na lang ako tumira, dito na lang talaga ako dahil wala na akong balak na bumalik pa sa mansyon na iyon. Bahala na si daddy doon tutal ni minsan ay hindi ko naman naramdaman na may pakialam siya sa akin bilang anak niya. Para ngang mabait lang siya sa akin kapag may kailangan siya sa akin o may ipapagawa siya sa akin. Pero kapag wala na siyang kailangan pa sa akin, parang wala na ako sa kaniya. Isa na lang akong basura.

Nagulat ako nang hawakan ako ni Liam sa kamay kaya naman bumaling ako sa kaniya. Pinahid niya ang natirang luha sa aking pisngi at saka niya bahagyang pinisil ang aking kamay.

"Hanabi... huwag ka ng malungkot pa. Nandito ako para mahalin ka..."

Namilog ang mata ko. "Ha?"

"Ay este nandito kami para mahalin ka. Nandito kami para punan ang pagmamahal na kulang at hinahanap- hanap mo. Huwag mo ng isipin na iba ka sa amin dahil hindi ka na iba. Parte ka na ng pamilyang ito. At handa akong gawin ang lahat para masuklian ang kabutihang ibinibigay mo sa amin..."

Kusang gumalaw ang aking labi para mapangiti ako ng malawak. Ang sarap pakinggan ng mga sinabi niya sa akin. Pakiramdam ko tuloy ay biglang nawala ang bigat sa dibdib ko kanina. Parang naglahong bigla dahil sa sinabi niya. Ibang klase na ang epekto sa akin ni Liam. At napagtanto ko na sa sarili ko na hindi lang basta paghanga ang nararamdaman ko sa kaniya.

Sa dami ng lalaking sumubok na kunin ang loob ko at ligawan ako, walang ni isa sa kanila ang nagpatibok ng puso ko. Walang ni isa sa kanila ang nakuha ang atensyon ko. Palibhasa kasi, lahat sila ay mayayabang at pa- cool. Kung ano- anong yaman nila ang ibibibida sa akin. Akala naman nila iyon ang hanap ko. Pero hindi ko naman iyon kailangan. Ang hanap ko ay ang lalaking kahit na simple lang pero alam kong mahal na mahal ako at hindi ako magagawang lokohin o ipagpalit sa iba.

"Liam...."

"Hmmm? Bakit Hanabi?" umarko ang kilay niya matapos niyang sabihin iyon.

Napalunok ako ng aking laway sabay hingang malalim. "Sigurado ka bang handa kang gawin ang lahat para lang masuklian ang kabutihan ko sa inyo?"

Mabilis siyang tumango. "Oo naman. Handang- handa ako. Kahit ano.... basta huwag lang tungkol sa pera, ha? Kasi medyo matatagalan akong masuklian iyon dahil kakarampot lang ang perang mayroon ako," natatawa niyang sabi sabay kamot sa kaniyang ulo.

"Hindi ko kailangan ng pera, Liam. Ang kailangan ko ay pagmamahal. Iyon bang pagmamahal na walang hanggan at hindi panandalian lang..."

Sumeryoso ang kaniyang mukha. "Hanabi ... kung iyon lang naman pala ang nais mo, one hundred percent kong ibibigay iyon sa iyo dahil iyon lamang ang mayroon ako. Wala man akong matabang wallet katulad ng iba, wala man akong mga ginto't alahas, wala man akong mamahaling kotse o ano pa man, mayroon naman akong malaking pagmamahal..."

"Malaki, mahaba at matigas na pagmamahal...." dagdag niya pang sabi.

Bigla namang nag- init ang pisngi ko dahil sa huli niyang sinabi. Iba kasi ang pumasok sa isipan ko. Aaminin ko na wala pa akong karanasan sa ganoong bagay pero hindi naman ako inosente.

"Ganoon ba kalaki, kahaba at katigas ang pagmamahal mo na 'yan?" pilyang sabi ko sa kaniya.

Ngumisi naman siya. "Basta... hindi ko masasabi sa iyo pero magugulat ka kapag nakita mo ang pagmamahal ko na iyon. Mapanganga ka na lang at sinisigurado ko sa iyo na magpapaligaya ka ng pagmamahal kong ito," natatawa niyang sabi sa akin.

Tumikhim ako. "Sige. Gusto kong maranasan ang pagmamahal mong iyan, Liam. Gusto kong mahalin mo ako dahil iyon ang hinahanap ko. Magagawa mo ba iyon?"

Natigilan siya at hindi kaagad nakapagsalita. Nakatitit lang siya sa akin. "Si... sigurado ka ba diyan sa sinasabi mo?"

"Mukha ba akong nagbibiro?"

Marahas siyang kumamot sa kaniyang pisngi. "Eh kasi... medyo nabigla lang ako sa sinabi mo. Pero kung iyon ang gusto mo, sige gagawin ko. Lahat at buong pagmamahal ko ay ibibigay ko sa iyo."

Umarko ang kilay ko. "Talaga? Sige simulan mo na ngayon."

Kumunot ang noo niya. "Ha? Paanong simulan ko na ngayon."

Seryoso akong nakatitig ng diretso sa kaniyang mga mata. "Halikan mo ako ngayon, Liam. Gusto kong maranasan kung gaano ka kasarap humalik."

Nanlaki ang dalawang mata niya. "Ha? Weh? 'Di nga? Talaga ba, Hanabi?" tila hindi makapaniwala niyang sabi.

"Oo nga! Bilisan mo na bago pa ako mainip!" bulyaw ko sa kaniya.

Ilang beses siyang napakurap bago umusod palapit sa akin. Hinawakan niya ako sa pisngi at marahang hinaplos iyon. Ang mainit niyang palad ay nanalantay sa aking katawan dahilan para sumiklab ang kakaibang init sa loob ko. Na para bang gusto kong mas maramdaman pa ang init na nagmumula sa kaniya at sa akin niya ito isabog.

"Kung 'yan ang gusto mo, masusunod..."

Inilapit niya sa akin ang kaniyang mukha at saka niya ako siniil ng halik. Mabagal at maingat niya akong hinalikan kaya naman nasusundan ko kaagad ang galaw ng kaniyang labi. Malambot ang labi niyang nakalapat sa akin kaya naman mas lalo akong nag- init. Hinapit niya ako sa baywang dahilan para mapahiga siya sa kama at ako naman ay nakadagan sa kaniya, habang ang mga labi namin ay magkalapat. Patuloy kami sa pagpapalitan ng laway at ang isang kamay niya ay gumapang sa aking puwetan at bahagyang pinisil iyon. Ang isa naman niyang kamay ay nasa dibdib ko na kung saan ipinasok niya ito sa loob ng damit ko at maingat na hinaplos- haplos ang aking dibdib.

Kulang na lang ay kapusin na ako ng hininga sa tagal naming naghahalikan pero ayoko namang maghiwalay ang aming mga labi. Yumakap ako sa kaniya at hinayaan siyang lamas- lamasin ang dibdib ko.

"Ahhh..." mahina niyang ungol nang maghiwalay ang aming mga labi.

"Hanggang dito na lang muna ang pagpapaligaya ko sa iyo, Hanabi. Ayoko munang gawin ang bagay na hindi naman dapat dahil wala naman tayong relasyon," wika niya at saka bumangon na.

Humaba naman ang nguso ko. "Anong ibig mong sabihin?"

Tumikhim siya. "Aaminin ko na may nararamdaman din ako sa iyo at hindi ko na ipagkakaila iyon. Masaya ako na ganoon ka rin sa akin dahil hindi naman na ako umaasang magkakaroon ka ng damdamin sa isang mahirap na kagaya ko."

Inirapan ko siya. "Pasaway ka! Huwag ka namang ganiyan sa sarili mo. Ano bang sinabi ko? Hindi ko naman kailangan ng pera. Ang kailangan ko ay totoong pagmamahal."

Ngumiti siya. "Halika na sa labas at kumain na tayo. Mamaya ako naman ang kakain sa iyo."

Natawa naman ako doon pero nakaramdam ako ng pananabik. Ang sabi kasi nila, masarap daw ang magpakain. Nakakabaliw daw ito at talagang nakatitirik ng mata lalo na kapag malikot ang dila ng isang lalaki sa bukana ng babae. Kaya naman bigla akong na- excite.

"Talaga? Okay sige... mamaya, ha? Maghuhugas ako ng maigi para mabango ito kapag kinain mo," sabi ko naman sabay hagikhik.

"Sige. Humanda 'yan sa akin. Sisipsipin ko talaga ang lahat ng katas na lalabas sa iyo, Hanabi. Ipaparanas ko sa iyo ang tornado tongue ko," wika niya sa malanding tono.