ย้อนกลับมาเป็นนางร้าย (ยุค70)

บทที่ 6 น้ำเสียงที่คุ้นเคย

ค่ายทหาร

“เฟยหลง นายแน่ใจเหรอว่าจะขอปลดประจำการกลับไปทำงานในคอมมูน” ผู้พันท่านหนึ่งถามลูกน้อง

“ครับ ผมแน่ใจ ผมตัดสินใจดีแล้ว ท่านอนุมัติให้ผมด้วยเถอะครับ” เฟยหลงยืนยันด้วยเสียงหนักแน่ ในชีวิตเขาสิ่งที่สำคัญที่สุดคือแม่ และมีบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกว่าต้องกลับบ้าน

“ไม่ใช่เพราะลูกสาวของผมใช่ไหม” ผู้พันรู้สึกไม่สบายใจเหมือนกันหากลูกสาวเขาต้องลงเอยกับลูกน้องคนนี้ ด้วยฐานะของเฟยหลงไม่มีอะไรเทียบกับลูกสาวของเขาไม่ได้เลย

“ไม่เกี่ยวกับคุณหนูเลยครับ เพราะผมเองมีคนในใจอยู่แล้ว ท่านสบายใจเรื่องนี้ได้เลยครับ ผมต้องการกลับไปดูแลแม่เท่านั้นเอง” เฟยหลงเองก็ไม่รู้ว่าเธอคนนั้นเป็นใครที่อยู่ในใจเขา เขามีความรู้สึกเพียงว่าเขารอใครสักคน แต่บอกไม่ได้ว่าเป็นใคร

“ถ้านายตัดสินใจหนักแน่นแล้วฉันก็อนุญาต แต่ถ้าหากอยากจะกลับมาเป็นทหารอีกครั้ง นายติดต่อฉันมาได้เสมอ” ท่านผู้พันกล่าวปิดท้าย เฟยหลงเองเมื่อได้หนังสืออนุมัติปลดประจำการเขาเดินจากมาด้วยหัวใจที่เบิกบาน และเตรียมเดินทางกลับบ้านเพื่อไปหาแม่

จ้าวเจียวหลินยังคงนั่งทำงานที่คฤหาสน์ของอาเหมยทุกวัน เธอจัดการงานทุกอย่างเพื่อที่จะเตรียมตัวไปมณฑลเจียงซู เธอให้อาเหมยบอกกับหัวหน้าเครือข่ายทุกที่หากมีเรื่องด่วนให้ติดต่อไปที่เจียงซู นี่ก็ใกล้เวลาที่เธอจะออกเดินทางแล้ว พี่ใหญ่ไม่ทำให้เธอผิดหวังจริงๆ ไม่รู้ว่าเพราะช่วยเธอหรือว่ากลัวพี่เหมยกันแน่ นายพลจ้าวพ่อของเธอยินยอมให้ไป แต่ให้ติดต่อกลับมาที่บ้านบ่อยๆ ท่านห่วงเพราะมีลูกสาวเพียงคนเดียว

“เสี่ยวหลิน บ้านและทุกอย่างพร้อมแล้ว เธอจะออกเดินทางเมื่อไหร่” อาเหมยถามวันเวลาที่จะต้องออกเดินทาง

“พร้อมเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ว่าแต่งานทางนี้พี่จัดการแล้วใช่ไหม อย่าลืมให้คนของเราประกบพ่อ แม่และพี่ใหญ่ด้วยนะ ฉันห่วงความปลอดภัยของทุกคน” หลินหลินยังคงนั่งมองเอกสาร จากนั้นทั้งสองคนยังคุยเรื่องงานกันต่อ

“จริงสิเสี่ยวหลินกู้เจียฉิงเริ่มจะหาทางเข้าหาเธอแล้วนะ ฉันว่ามันคงจะคิดว่าเธอต้องสนใจมันแน่” อาเหมยใช้สายตาเหลือบมองน้องสาว พอเห็นว่าเสี่ยวหลินไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบก็เบาใจ

“ช่างมัน ไม่เกี่ยวกับฉัน ให้คนของเราตามประกบมันต่อไป หลอกล่อให้มันเสียเงินในบ่อนของเราให้ได้ ตอนนี้ฉันเพียงแค่อยากหาพี่หยางของฉันให้พบก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน”

“แล้วถ้าหากเจอพี่หยางของเธอแล้ว เขาเกิดไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอ เธอจะทำยังไง ไม่มีใครบ้าเหมือนเราสองคนหรอกนะ ที่กลับมาเกิดใหญ่และยังมีความทรงจำเดิมติดตัวมา”

“ไม่เห็นยากเลย จีบใหม่ก็หมดเรื่อง หรือไม่ก็ปล้ำให้เป็นสามีเสียเลย ครั้งนี้ฉันไม่ปล่อยให้หัวใจตัวเองหลุดลอยไปอีกแล้ว” เมื่อนึกถึงชายที่อยู่ในดวงใจหลินหลินกลับมีรอยยิ้มบนใบหน้า

“หากเขารู้ว่าแกเป็นคุณชายหยางและเป็นมาเฟีย แกกลัวไหม” อาเหมยถามน้องสาว เท่าที่เธอรู้มา ผู้ชายในสมัยนี้รับได้ยากมากหากคนรักหรือภรรยาเป็นคนโหดเหี้ยม ฆ่าคนไม่กะพริบตาแบบเธอและหลินหลิน

“เขารับได้ ไม่ว่าฉันจะเป็นยังไงพี่หยางไม่เคยทิ้งหลินหลินคนนี้ ไม่เชื่อพี่ก็คอยดู เมื่อไหร่ที่ฉันเจอพี่หยาง ฉันจะต้องทำให้เขากลับมารักฉันอีกครั้งให้ได้”

“ครั้งนี้เธอมั่นใจใช่ไหมว่าจะต้องเจอพี่หยางของเธอ” อาเหมยถามย้ำอีกครั้ง สำหรับเธอต่อให้น้องสาวคนนี้จะบุกน้ำลุยไฟที่ไหน เธอก็พร้อมจะไปเคียงข้างด้วยเช่นกัน

“ฉันมั่นใจ ว่าแต่พี่เถอะไม่คิดจะมีใครหรือยังไง หรือจะขึ้นคานอีกชาติ”

“ไอ้หลิน ไอ้ปากเสีย ฉันยังไม่พร้อมที่จะมี แกคิดนะทำงานแบบฉัน จะมีใครอยากจะแต่งงานด้วย ฉันมันเลวเกินไป” อาเหมยยังไม่คิดที่จะมีใคร อยู่ตัวคนเดียว อยู่กับน้องสาว ทำงาน แค่นี้พอแล้วสำหรับเธอ

“พี่เหมย วันหนึ่งพี่จะต้องเจอรักแท้เหมือนกัน หากคนคนนั้นรักเราจริงๆ เขาต้องรับได้ในสิ่งที่เราเป็น ว่าแต่ไม่คิดจะสนใจพี่ใหญ่ฉันบ้างเหรอ เขาก็เป็นคนดีนะ” หลินหลินเอ่ยแซว หากสองคนนี้รักกันได้เธอคงมีความสุข เพราะคนที่เธอรักทั้งสองคนสมหวัง แต่หากเป็นอย่างนั้นจริงๆ ต้องรอวันที่โลกแตกก่อนมั้ง

“อย่าเลย เก็บพี่ใหญ่ของเธอไว้บนหิ้งเถอะ เห็นฉันทีไรวิ่งหลบตลอด อีกอย่าง คงไม่มีนางโจรที่ไหนรักและครองคู่กับเจ้าหน้าที่ได้หรอก”

อาเหมยพูดจบสองสาวมองหน้ากันจากนั้นพากันหัวเราะจนตัวงอ

วันนี้เป็นวันเดินทางของทั้งสองสาว เมื่อหลินหลินและอาเหมยกล่าวลาทุกคนแล้ว ทั้งสองจึงได้เดินขึ้นรถยนต์ออกจากบ้านมาทันที เมื่อออกมาจนลับตาคนหลินหลินและอาเหมยเข้ามิติของหลินหลินเพื่อที่จะปลอมตัวเป็นชายหนุ่ม ตลอดเส้นทางจากปักกิ่งมาเจียงซูทั้งสองคนแวะไปที่เครือข่ายของตัวเอง ในนามของนายน้อยหยางและคนสนิท

หัวหน้าสาขาและลูกน้องแต่ละคนเมื่อเห็นว่านายน้อยหยางมาด้วยตัวเองต่างก็ดีใจ เพราะน้อยครั้งมากที่จะเห็นเจ้านายมาแบบนี้ หลินหลินและอาเหมยใช้เวลาในการเดินทางนานมาเกือบเดือนเพราะแวะดูสาขาทุกที่ เมื่อทั้งสองคนมาถึงเจียงซูก็เข้าไปที่บ้านหลังใหญ่ของทั้งสองคนก่อนจะกลับมาเป็นหลินหลินและอาเหมย

“เราจะเข้าหมู่บ้านยังไง หากไปรถยนต์คงแตกตื่นกันแน่”

“จักรยานคนละคัน สะดวกและปลอดภัย ในเมื่อปลอมตัวมาเป็นชาวบ้านก็ต้องทำให้เหมือนที่สุด” หลินหลินเปลี่ยนชุดให้เป็นชุดของชาวบ้านธรรมดา

“เราทั้งสองไม่ต้องทำงานในคอมมูนนะ คนของเราจัดการเรียบร้อยแล้ว บอกกับผู้นำหมู่บ้านว่าร่างกายของเธอไม่ค่อยดี อยากจะมาพักผ่อนเพื่ออยู่กับบรรยากาศบริสุทธิ์ หากหายจากอาการป่วยเราทั้งสองต้องจะกลับไปอยู่ที่ปกกิ่งเหมือนเดิม” อาเหมยบอก เธอจัดการเรื่องทางนี้เรียบร้อยแล้ว ในเมื่อคนของหลินหลินอยู่ทุกที่ มันจึงไม่ใช่เรื่องยากเลย

“นอกจากคนของเราแล้ว มีใครรู้อีกไหมว่านายน้อยหยางมาอยู่ที่เจียงซู” หลินหลินยังไม่ต้องการให้ใครรู้ว่านายน้อยหยางปรากฏตัวที่นี่ เธอเบื่อความวุ่นวาย และไม่อยากให้ใครรู้ด้วยว่าเธอและพี่เหมยมาที่นี่ด้วยเช่นกัน

“เอาล่ะ พร้อมแล้ว ไปโล้ด” อาเหมยเปลี่ยนชุดเสร็จเธอจึงบอกกับหลินหลิน สองสาวใช้จักรยานคนละคันในการเดินทางเข้าหมู่บ้าน

บรรยากาศสองข้างทางเป็นอะไรที่ร่มรื่นมาก มีชาวบ้านต่างคอยมองทั้งสองคน ชาวบ้านไม่มีใครรู้จัก ได้แต่สงสัยว่าทั้งสองคนนี้เป็นใคร

“ใครเข้ามาในหมู่บ้านของเรา ดูท่าทางจะเป็นคุณหนูจากเมืองหลวงนะ ดูหน้าตาผิวพรรณคงไม่ใช่ชาวบ้านแบบเราๆ แน่” ชาวบ้านที่คอยมานั่งจับกลุ่ม ช่วงเย็นใต้ต้นไม้ใหญ่ในหมู่บ้านพูดขึ้น

“ไม่ใช่ว่าทั้งสองคนเป็นเจ้าของบ้านที่สร้างใหม่หลังใหญ่นั่นเหรอ ทั้งสองคนสวยดีนะ” ไม่ใช่แค่สวย สวยมากเลยด้วย ดูเธอทั้งสองคนยิ้มสิ หนุ่มๆ มองกันตาค้างเลย

หลินหลินและอาเหมยไม่ได้สนใจในเสียงพูดคุยของชาวบ้าน ทั้งสองคนยังคงปั่นจักรยานช้าๆ และพูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่ทั้งสองจะหยุดยิ้มและหยุดรถ เพราะข้างหน้าเหมือนจะมีเรื่องทะเลาะกัน

“อุ๊ย ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ แม่เลี้ยง เอ๊ยไม่ใช่ ป้าเดินไม่ดูทางเอง ฉันปั่นจักรยานไม่ทันได้มองเลยชนเข้าเต็มๆ นี่ฉันต้องซ่อมจักรยานด้วย ฉันยืมของผู้นำหมู่บ้านมา ป้าต้องรับผิดชอบนะ ป้ากุ้ยหนิง” หญิงสาวคนหนึ่งจีบปากจีบคอพูด เธอเกลียดป้าคนนี้มาก เพราะเป็นอดีตภรรยาของพ่อเธอ

“เธอขี่มาชนป้าเอง แล้วป้าต้องซ่อมด้วยเหรอ มันเห็นแก่ตัวไปไหม” กุ้ยหนิงปกติจะอยู่กับลูกชายเพียงสองคน แต่ลูกชายไปเป็นทหารทำให้เธอต้องอยู่คนเดียว อีกทั้งบ้านเธอนั้นจนจึงทำให้ไม่ค่อยมีใครคบค้าสมาคมด้วย

แต่กลายเป็นหลินหลินที่ตอนนี้ยืนนิ่งค้างตัวชาวาบ เธอคุ้นเสียงของป้าที่ชื่อกุ้ยหนิงมาก แต่เธอไม่กล้าที่จะคิดว่าเป็นแม่หยางคนที่เธอรู้จัก และกำลังตามหา