His Serenity: A School Love Story (Fallen Angels Series 2)

Chapter 2: I miss home more than anything.

My lungs constricted. So this is how it feels being choked. My sights blurred, not only because of the tears but because I feel lightheaded. I find it really hard to breathe that I couldn't even form words. Only a single gasp. My knees go limb. Nang pakiramdam ko ay tuluyan na akong bibigay ay bumitaw ang bakal na kamay.

I slid down against the board and down to the floor. I held my neck and took a few sharp intakes of air for my lungs. Sa pagkakataong iyon kinuha ng lalaki ang papel na nabitawan ko. He harshly checked what it is I thought he'd break the paper into pieces with that single action.

"Admission paper?" His voice sounds rude and accusatory. I swallowed and glanced at the open door. "What's your name? Why it's not on the paper?"

Unti-unti kong tinulungan ang sarili na makatayo. The way his hair flew just to look back at me, I'm afraid he's planning to do something bad to me again.

"Se... Serenity," I murmured. Nanatiling nakasandal sa pader ay dahan-dahan akong lumapit sa pintuan.

One of his brows arched in full disdain. "Who gave you that f*****g name?"

I gasped... then blinked. I'm not sure if it's my dad or my mom but he shouldn't be asking me that kind of question. It's rude. And I love my name.

Rowan had warned me about the students who like breaking rules but he never mentioned me they can be this cruel. I thought schools taught students to be properly mannered and well-educated? Or was I wrong?

Dala ang papel na iyon ay tumalikod siya. Hinarap niya ang mahogany table na nasa harapan. I don't know what he'd do. I didn't wait for anything. Mabilis kong tinakbo ang distansya papuntang pinto. Nang makalabas ay hindi na ako lumingon pabalik. I sprinted my way on the open hallway and to the stairs. Isang beses akong nadapa dahilan upang magasgasan ang aking tuhod. Sa baba ay natanaw ko ang tatlong lalaki. Their lips were slightly parted. Ang lalaking nakasalamin ay nakataas ang kilay akong pinanood.

My tears were blinding me. Pinigilan ko ang mga iyon. Nilampasan ko ang mga lalaki. Hindi na ako nag-abala pang humingi ng tulong. It's obvious in their eyes they know what could have possibly happened upstairs. Ang pinag-aalala ko ay baka pigilan nila ako at ibalik sa itaas.

I had run with my shaking legs. Malapit na ako sa baricade nang lingunin ko ang gusali. The guy stood there. His left hand in his pocket, the other holding my paper. Napatalon ako sa panonood niya. Tumalikod ako at malakas na napahiyaw nang lumandas ang palad ko sa wire na nakaharang. I held my wrist and stared with the little s***h on my palm. I ignored the pain and continued running away from them.

I stood in the middle of the soccer field alone. May iilang estudyante sa malayo ngunit siguradong hindi nila pansin ang paghihirap ko. Using my forearm, I wiped the sweat forming on my forehead. I glanced back on the building now out of my sight.

Who is that guy?

My heart is still pounding that it shocked me as a hand grasped my forearm. Hindi iyon isa sa mga lalaki dahil hindi naman sila sumunod sa akin. Bilog at nanlalaki ang mga mata ko nang harapin ang isang babae. Her eyes were in a slit, avoiding the light from the afternoon sun.

Her hair was tied up high behind her in a ponytail. Kahit silaw sa araw ay nguniti sa akin. She didn't take long though and pulled me by my arm. Binawi ko rin ang sarili sa pagtataka.

"Who are you?" My hand gently wrapped around my neck. I could still feel the pain lingering on my skin. Sinundan iyon ng tingin ng babae. She dropped her hands on her side and sighed.

"Kanina pa kita hinahanap. Bakit ka naman napunta rito?" She probably had read the question on my face. "I'm Laura. Miss Peyton told me about you. Where's your paper?"

I bit my lower lip. Hindi ko siya sinagot gamit ang boses. I answered her by glancing over my shoulder. I noticed her eyes grew wide. Hinatak niya pababa ang kamay kong nakahawak sa aking leeg. I stepped back when she attempted to hold my possible bruise. But her touch was gentle so I didn't struggle.

"You went there?" The accusation in her tone was evident.

Umiling ako. "I was only looking for the headmistress' office. There is a group of students who told me—" Tumigil ako nang umirap siya.

"So you met him early, huh?" She raised her brows and jerked her chin on my neck. "Iyan lang ba ang ginawa niya sa'yo?"

Ito lang? That guy nearly killed me!

"Let's go. The afternoon class will be over soon. I'll bring you to the dormitory."

I shook my head to myself. "No. I need to talk to the headmistress, or to Miss Peyton." My panic grew as I imagined a rough hand choking me. "Or do you have a phone? I need to contact my father."

"And what would you tell him?"

I contemplated my decision. Hindi pa rin naman ako sigurado pero alam kong maiintindihan ni daddy. "I don't know my dad's number but I memorize the number at home."

"Ano ngang sasabihin mo sa kanila?"

I fidgeted with my fingertips. "That I don't want to study here anymore?"

"That sounds like a question," she pointed out. "You're still not sure. Don't make a final decision if you don't mean it."

But I... She dragged me again. Sa pagtataka ay wala akong nagawa kundi ang hayaan siya. She looked pretty and kept her smile while excitedly dragging me. She's right. I don't mean it. Kung aalis ako ngayon din dito, paniguradong magdadalawang-isip si daddy sa naging desisyon. Baka mamaya ay hindi na muli siya pumayag.

We stood in the middle of rectangular building. Sa kaliwa, katapat noon at ilang metro ang layo ay isa pang parehong gusali. Parehong tig-apat na palapag na napapalibutan ng malawak na lupain. A green open field stretched between the two twin building.

She's about to drag me inside the building in front when I halted on my tracks. Nakangiti siyang lumingon sa akin. I smiled a bit and glanced at the building. It looked like an apartment. Halos kamukha rin ng interior ng mga naunang building pero itong apartment na ito at iyong nasa kabila ay walang kahit isang bintana. May glass walls sa ibaba pero sa tatlong palapag na alam kong may mga kwarto ay wala. I know by its look it's an apartment, surely the school dorm pero bakit walang bintana o kahit terrace sa bawat room?

"Is that a dorm?"

Pinagsalikop niya ang dalawang kamay at tumatangong ngumiti. "Do you like it?" Her voice sounds angelic. Maybe a little bit childish but it sounded soft.

"How that supposed to be a dorm if there's not even a small window?"

Umiling siya at biglaan akong hinila. Mabilis kong binawi ang kamay ko. I feel something wrong about this apartment. I don't know who this girl is and why she's dragging me inside.

"Come on! You may not look safe but I swear, this is the safest place here."

Nagsalubong ang kilay ko. A wind from nowhere blew, making me shiver. Safest place? Bago pa ako makapagtanong ay muli niya akong hinila.

We entered a double wooden door. Inside is a wide living room. A common type of exclusive living room. The light is dim with a chandelier with lights like candles. There's a big TV screen hanging on the wall. A huge leather sofa bed, a center table, and two big lamps near the glass window.

Lumapit ako sa bintana at bahagyang hinawi ang makapal na gray curtains. Outside is the wide surface of the green field. And also, the twin of this apartment. Maging ang glass window noon ay dito nakaharap. Something's strange with that apartment. It's intimidating that even without signage, no one should enter without permission. It is like a man facing straight ahead of the main building with his body standing straight too, always on duty.

Maingay akong napalunok nang maramdaman ang bakal na kamay sa aking leeg. Hinaplos ko iyon upang mawala.

"That's the dorm of the boys, the girl behind me said.

Nilingon ko siya. Her arms cross over her chest. Marahan akong tumango at lumingon muli sa paligid. A wooden cabinet is separating the dining area from the living room. It's a twelve-seater mahogany table with white long linen in the middle. There's another room at tingin ko ay iyon naman ang kitchen.

"Let's go!" Muli niya akong hinila. But this time ay umakyat na kami sa hagdan. A zigzag-like wide stairs na papunta sa bawat palapag. Sa unang palapag, sa harapan lamang ng hagdan ay isang makipot na daan. A hallway with few doors each side. May ilang pinto ngunit hindi ko na pinagkaabalang bilangin.

Umakyat pa kami sa ikalawang palapag ngunit kumpara sa nauna ay may sarili itong living area na nasa harapan lamang din ng hagdan. There's also another hallway with many rooms both sides, face to face. Sa pagitan ng bawat pinto ay mga frame with abstract painting. Dumiretso kami roon at laking gulat ko na sa dulo nito ay dalawang hallway pa —sa kaliwa at sa kanan. Left and right rooms are facing each other  Each doors have a combination of numbers and letter. Some also have a question mark in red ink. Lumiko kami sa kaliwa. Another hallway with rooms shocked me! Left and right! In our front is rooms too, face to face again!

Seriously? Gaano karami ang kwarto sa bawat palapag?

I just know that this is the dead-end because both ends at the hallways were a wall.

We took the left-wing. Sa silid na pangalawa sa dulo ay tumigil kami. The door says 2V4.

Ang nasa dulo ay 2X4 at itong nasa kaliwa namin ay 2S4. Sa harapan, sa tapat ng pintong ito ay room 2W4.

Mula sa bulsa ng palda ay kinuha niya ang susi at binuksan ang pinto. The first thing I saw was two single beds with a center table. Beside the two beds are white wooden cabinets with a sliding mirror as a door. Sa sulok ay isang pinto na tingin ko sa comfort room. At totoong walang kahit isang bintana. Siguro naman sa CR ay mayroon kahit maliit hindi ba?

"Welcome to your new home!" She gestured to me the room.

I smiled back at her. Inside, I feel hesitant about everything. "You have the key. Is that mean, ikaw ang kasama ko rito?"

Pinanood ko ang paglaho ng kanyang ngiti. Ang hawak na susi ay ibinalik niya bulsa ng palda. Nakayuko siyang humakbang palapit sa akin. "Unfortunately..."

Her voice was smooth but sad. That's what I thought, though.

"Yes, of course! Aren't you happy? or excited?!" she announced enthusiastically I stepped back in shock. Mabilis niyang hinawakan ang braso ko at ilang beses akong niyugyog.

"Uhm, I guess so." I'm glad she's cool. Kapag naikwento ko siya kay Rowan ay tiyak na magugustuhan niya rin siya.

"Here's my bed." Umupo siya sa malapit na kama at itinuro ang nasa dulo. "And that's yours."

"Wala ka bang ibang kasama rito noon?" I asked out of curiosity. Naglakad ako palapit sa kamang itinuro niya. I caressed the soft comforter before sitting on it. Sa tabi ay inilagay ko ang backpack ko.

"What's your name again? Serenity?"

I nodded. "Serenity Ruskin. Pwede mo rin akong tawaging Serene." Or Serena. Kaya lang ay ayaw ko naman noon. Si Uncle Matt lang talaga ang makulit. I smiled thinking of them.

"Serene." She repeated my name as she lied on the bed and stared on the ceiling. "Quiet weird for this place."

The cream-colored walls do not have paintings or frame. Wala ring kahit anong curtains. May isang aircon at napakalamig noon. Mabuti na lang na may red carpet sa floor kung hindi ay lalamigin ang paa ko kung wala akong sapatos na suot.

"What do you mean?"

She didn't answer. She only shrugged and closed her eyes. Nakita ko ang sarili ko sa salamin ng malaking cabinet niya. Ganoon din ang laki ng magiging cabinet ko, sakop ang magkabilang sulok ng kwarto. It reflected each other kaya nagmukhang malawak ang silid.

"Where are my things? Kinuha iyon ng dalawang lalaking kasama ni Miss Peyton."

She opened her eyes and turned her head to look at me. Her legs were lazily swaying on the bed's side. "Darating din iyon dito mamaya. Siguro ay chine check pa."

Ngumuso ako. "Chinecheck? You mean, tinitingnan nila ang mga gamit ko? Without my consent?"

Tipid siyang ngumiti habang pinagmamasdan ang pag-aalala sa aking mukha. "The moment you entered this place, you have no say on what they do."

"Anong ibig mong sabihin? Ano ba ang mga rules and regulation ng school na ito?"

It's probably for the security of the school that's why they're checking my things. Kaya lang sana naman ay naroon ako habang ginagawa nila iyon. It's still my property anyway. Alam kaya ni daddy na may ganito?

"Don't worry, you'll learn soon. Ang kailangan mong gawin ngayon ay magpahinga. Kapag inihatid nila ang gamit mo rito ay kasama na rin ang uniform. Tomorrow morning, you'll go with me to the learning building."

"Learning building?"

Hinubad niya ang kanyang sapatos ngunit hindi ang medyas. Umayos siya sa pagkakahiga. Ang dalawang kamay ay nasa kanyang ulo. Ilang sandali siya nakangiti sa kisame bago lumingon sa akin. "The main building. That huge one in front. That's our learning building."

"You mean the school itself? Where teachers and students are? Teaching and learning lessons?" Iyon kase ang alam ko sa mga schools. Well, based on my research.

Salubong ang kilay niya habang iniisip ang mga tanong ko. Wala sa sarili siyang tumango. "Teaching lessons? Tingin ko ay doon iyon sa naunang building. The one near the inner gate." Tumango muli siya sa kisame bago ngumiti sa akin. "Learning lessons? The main building, yes."

Tumalikod siya sa akin upang harapin ang malaking cabinet. Kinuha niya ang sariling comforter at tinakpan ang sarili. "Feel at home. Magpapahinga lang ako." Inalis niya ang comforter at lumingon sa akin. "Sumilip ka muna sa peephole kung may kumatok kung sino. At gisingin mo ako."

Marahan akong tumango, nagtataka. Nang muli siyang tumalikod ay tiningnan ko ang pinto. Tahimik sa labas dahil halos lahat ay nasa learning building at nag-aaral. Pero wala naman sigurong masamang loob ang pupwedeng makapasok sa lugar na ito, hindi ba? Si Uncle nga ay hanggang sa labas ng gate lang ako naihatid.

I don't know how long I was looking around before deciding to walk in the bathroom. Sa kanan ang bathtub, sa kaliwa ang shower room at sa tabi noon ay ang bowl, sink at malaking salamin. 

Tinitigan ko ang teleponong nasa pader malapit sa toilet bowl.

I never thought there could be this in a CR of a school dormitory. But then I never thought a school like this could be creepy with multiple numbers of rooms like this.

May be I can use this telephone to call Rowan. Nasa bulsa ko ang kopya ng papel na pinagsulatan niya ng numero. Akmang hahawakan ko iyon nang may narinig akong katok sa front door. Lumabas ako ng CR ngunit bumagal nang nasa harapan na ng pinto. Dinungaw ko si Laura na tingin ko ay tuluyan nang nakatulog. Naalala ko ang paalala niya kaya dahan-dahan akong sumilip sa peephole.

Outside is an unfamiliar man with white long sleeves. Katulad ng naunang lalaking kasama ni Miss Peyton ay medyo kalbo rin. I think he's in his early or late thirties din. Obviously, gusto niyang ipakita ang dala niyang cart na may malaking kahon sa ibabaw. May pares ng uniforms na katulad kay Denise ang nakasabit sa cart.

Sinulyapan ko si Laura. I don't want to wake her up so I decided to open the door. Nakakahiya naman kung gigisingin ko pa siya. Tingin ko naman ay isa lang din sa mga security dito ang lalaki.

"Miss Ruskin!" bati niya nang matanaw ako.

I smiled back at him.

"Ito na po ang mga gamit n'yo." Binuhat niya ang kahon. "Maari po bang pumasok sa loob?"

Tumango ako, nagtataka sa kahong dala niya at sa sinabing gamit ko iyon. Nilapag niya iyon malapit lamang sa pinto. Hindi niya nakita ang nakahigang si Laura pero alam kong napansin niya iyon dahil sa repleksyon ng salamin sa cabinet.

"Mga gamit ko po?" Lumapit ako sa kahon at agad iyong binuksan. Naka-tape pa. Bago ko tuluyang mabuksan ay nakalabas na ang lalaki at isinara ang pinto. Ang mga uniform ay nasa kama. Nagpatuloy ako sa pagbukas ng kahon. Nakita ko sa loob ang mga damit at gamit ko na dapat ay nakalagay sa mga maletang dala ko. Ngunit nasaan na iyon?

Mabilis akong tumakbo sa pinto para sana habulin ang lalaki. Ngunit ilang hakbang pa lamang ay bumangon si Laura. Mapupungay ang mga mata at nagtatakang tumingin sa akin. Agad siyang tumayo at nagpapanik na lumapit sa cabinet niya. Bumungad sa akin ang kanyang mga damit. Ngunit nagtaka ako nang halughugin niya ang mga drawer sa ibaba.

"Laura?"

Her head snapped at me. Napaatras ako sa nanlilisik niyang mga mata. Ilang sandali siyang tumitig bago pinakalma ang sarili at tumayo mula sa pagkakaluhod. Nanghihina siyang naupo sa kama.

"Laura, you okay? Nanaginip ka ba?" nag-aalala kong tanong sa kanya. I'm not used with things like this.

Nag-angat siya ng tingin. Her eyes were back to soft again. Tipid siyang ngumiti bago dumungaw sa kahon na nasa sahig. "You didn't wake me up."

Binalingan ko ang kahon at muling nagtaka kung nasaan ang mga maleta ko. "You were sound asleep. At tingin ko naman ay security dito ang lalaking nagdala niyan. Iyon nga lang ay wala ang mga maleta ko."

"Hindi ka nakinig." She seriously said but her eyes were still gentle. "I told you to wake me up. Serene, kung gusto mong tumagal dito, please matuto kang sumunod sa mga sinasabi sa'yo."

I absent-mindedly nodded, slowly processing her words. Naalala ko sa kanya si Mamita. Madalas na mariin ang boses kapag pinagsasabihan akong huwag masyadong masasanay na nasa tabing dagat. But then her eyes were always gentle.

I miss the island. Nabanggit na ito ni Rowan. Homesickness. Ganito pala. Wala pang isang araw ay namimis ko na ang simoy ng hangin galing sa dagat.

I sighed. Masasanay rin ako. I'll make sure dad won't regret this.