ลิขิตมาร ชุด จอมมารที่รัก

ตอนที่ 8

องค์ชายบาร์ซาร์เดินกลับไปกลับมาอยู่ภายในกระโจมด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน ให้ตายเถอะ แม่นั่นทำไมต้องยั่วยวนเขาด้วยวิธีสกปรกแบบนี้ด้วย ทำไมจะต้องใช้ร่างกายสวยสดมาขยี้ความต้านทานที่เขาแทบไม่มีเหลืออยู่ติดกายเลยตั้งแต่สบตากับเจ้าหล่อน

“ระยำ!”

เจ้าชายผู้สูงศักดิ์ที่เคยทระนงว่าตัวเองสามารถควบคุมทุกอย่างเอาไว้ในกำมือได้เพียงแค่กระดิกนิ้วครั้งเดียวเท่านั้นสบถออกมาอย่างเดือดดาล เกลียดตัวเองนักที่รู้สึกรู้สาไปกับร่างอวบอัดเต็มไม้เต็มมือของแม่นางฟ้าตัวน้อยคนนั้น ทั้งๆ ที่เจ้าหล่อนก็ไม่ได้มีอะไรดีไปกว่าผู้หญิงหลากหลายคนที่เขาเคยลากขึ้นเตียงแม้แต่นิดเดียว แต่บาง... บางอย่างที่เกิดขึ้นภายในหัวใจบอกว่าหล่อนคือสิ่งพิเศษ... สิ่งพิเศษที่เขาไม่สามารถที่จะต้านทานอำนาจของมันได้ หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิตยามที่สบตากับหล่อน ร่างหนุ่มที่เคยควบคุมให้อยู่ภายใต้อานัติได้เป็นอย่างดีร้อนรุ่มราวกับถูกแผดเผาด้วยไฟกัลป์

บ้าชะมัด... ทำไมเขาจะต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ผู้หญิงนี้ไม่ใช่คนดี หล่อนตั้งแพศยา สำส่อนและหยาบคาย หล่อนมีดีก็แค่สวย ใช่... ความสวยที่มันไม่มีทางจีรังยั่งยืน แต่เขา... เขาก็ต้องการหล่อน ต้องการจนปวดร้าวไปทั้งเรือนกาย บาร์ซาร์กัดฟันแน่นด้วยความเกลียดชังตัวเอง เมื่อค้นพบว่ากายสาวสดของแองเจลล่าที่เขาได้เห็นเมื่อครู่นี้มีผลต่ออวัยวะของตัวเองมากแค่ไหน ก็ดูสิ... ดูมันตื่นเร้าดุนดันอยู่ภายในกางเกงจนเขาแสนจะอึดอัดทรมาน

เขายังจำวินาทีชวนลืมหายใจนั้นได้เป็นอย่างดี วินาทีที่จมูกของเขาหยุดหายใจไปชั่วขณะ วินาทีที่เรือนร่างอรชรก้าวขึ้นมาจากน้ำและมาหยุดตรงหน้าของเขา และภายใต้แสงจันทราก็ทำให้เขาประจักษ์ได้อย่างชัดเจนเลยว่าแองเจลล่าคือนางฟ้าสมกับชื่อของหล่อนจริงๆ ไม่ว่าจะดวงหน้า ทรวงอก เอว หรือว่าสะโพกดูกลมกลืนและหลงใหลเสียเหลือเกิน หล่อนสวย... สวยจนเขา...

ชายหนุ่มสบถในลำคอซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างเดือดดาล กำปั้นทรงพลังกำเข้าหากันแน่น เขาไม่ต้องการจะตกอยู่ในอารมณ์แบบนี้เลย อารมณ์ที่เต็มไปด้วยความกระหาย อยากดื่มกินกายสาวนั้น... โอ้... พระเจ้าเขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่มีความคิดแบบนี้อยู่ในสมอง ความคิดที่น่าสะอิดสะเอียน ความคิดที่มันไม่เคยได้มีโอกาสได้ย่างกรายเข้าใกล้สมองของเขามาก่อนเลยตั้งแต่ลืมตาดูโลก แต่วันนี้เขากลับรู้สึกแบบนั้น อยากจะกระชากร่างขาวเนียนตานั้นเข้ามากอด จากนั้นก็ฟัดให้หายหิว ใช่... เขาอยากทำแบบนั้นแหละ อยากจะดำดิ่งเข้าไปในเรือนกายของเจ้าหล่อน อยากซึบซับกับความรู้สึกยามที่มีความเนียนนุ่มของแองเจลล่าอยู่รอบกาย บาร์ซาร์ขบกรามแน่นจนมันแทบแตกระเบิด นั่นมันคือสิ่งสุดท้ายที่เขาจะกระทำในคราบของฟาเดลบอดี้การ์ด แต่หากเมื่อใดที่เขากับหล่อนได้อภิเษกสมรสกันอย่างถูกต้องแล้วล่ะก็ เขาจะไม่ลังเลที่จะปรนเปรอเพลิงสวาทให้กับเจ้าหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว

รออีกหน่อย... อีกแค่อาทิตย์กว่าๆ เขาก็จะได้เชยชมแม่สาวร้อนรักอย่างแองเจลล่าสมใจแล้ว

บาร์ซาร์บอกตัวเองอย่างดุเดือด และก็ทำได้ดีเพราะร่างกายของเขาเริ่มสงบลงแล้วแม้ว่าไอ้อาการผงาดกลางลำตัวจะยังคงดื้อด้านอยู่ก็ตาม เขากำลังจะเปิดกระโจมและก้าวออกไปตามแม่นางสาวแสนสวยอย่างแองเจลล่า ทว่าหล่อนก็มาปรากฏกายตรงหน้าเสียก่อน สภาพของหล่อนในตอนนี้แม้จะไม่เปลือยเปล่าเหมือนเมื่อสามสี่นาทีที่ผ่านมา แต่มันก็ยังทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวอยู่ดี หวั่นไหวมากจนต้องรีบหันหลังให้

แองเจลล่าเห็นท่าทางไม่ใยดีของคนตัวโตแล้วก็น้อยใจยิ่งนัก หล่อนก้าวเข้ามาในกระโจมเดินไปอยู่หยุดอยู่ข้างๆ เตียงกว้าง

“ฉัน... อยากจะพักผ่อนแล้ว”

“เชิญตามสบาย...”คนที่ยืนหันหลังให้อยู่ตอบออกมาด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึก

แองเจลล่ามองเขาอย่างตัดพ้อ นับวันท่าทางเย็นชาไม่ใส่ใจของฟาเดลก็ยิ่งมีผลกระทบกับหัวใจของหล่อนมากขึ้นทุกขณะ คงเป็นเพราะยิ่งอยู่ใกล้เขา หล่อนก็ยิ่งหวั่นไหวล่ะมั้ง ใช่... บางทีหากอยู่นานกว่านี้หล่อนอาจจะเผลอใจรักเขาไปเลยก็ได้ ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นหล่อนคนเดียวนั้นแหละที่จะเจ็บปวดเจียนตาย...

“งั้น... นายก็ออกไปสิ ฉันชอบนอนคนเดียว”

คนยืนฟังหมุนตัวกลับมา รอยยิ้มหยันจากริมฝีปากหยักสวยของเขายิ่งทำให้หัวใจของหล่อนร้าวระบม

“แต่เท่าที่ผมรู้มา... คุณเป็นคนขี้เหงาไม่ใช่หรือ ทุกคืนจะขาดเพื่อนร่วมเตียงไม่ได้”

ดวงหน้างามแดงก่ำ เขาจะปฏิเสธแต่พอคิดว่ามันไร้ประโยชน์ แองเจลล่าก็เลือกที่จะยอมรับมันออกไปทั้งๆ ที่ไม่เป็นความจริงเลยแม้แต่น้อย

“ถ้าคิดแบบนั้น... ก็ขึ้นมานอนบนเตียงกับฉันสิ บางที... นายอาจจะเป็นผู้ชายอีกคนที่ได้นอนกับฉันก่อนหน้าองค์ชายบ้าเลือดนั้นก็ได้”

“แพศยา!”

แม้จะเจ็บแต่ก็อดเชิดหน้าไม่ได้ ดีเสียอีก ยิ่งถูกฟาเดลเกลียดเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งตัดใจจากเขาได้เร็วเท่านั้น “อย่ามาทำเป็นไม่รู้สึกอะไรหน่อยเลย... ฉันเห็นนะว่านายมองหน้าอกของฉันราวกับจะกินมันเข้าไป...”

ความจริงนี้ทำให้บาร์ซาร์ยิ่งเดือดดาลมากขึ้น ใช่... หากเขาทำได้เขาขยี้เจ้าหล่อนคาแอ่งน้ำไปแล้วล่ะ แต่นี่... เขาคือโอรสขององค์สุลต่าน และอีกไม่นานก็จะได้ขึ้นครองราชย์ ดังนั้นการทำรักในที่สาธารณะแบบนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่เหมาะสมเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าการหักห้ามใจนั้นมันจะทำให้เขาปวดร้าวจนแทบปริแตกก็ตาม

“เวลาผมมองอีตัวผมก็ใช้สายตาแบบนี้นั่นแหละมอง... ดังนั้นคงไม่ต้องให้บอกใช่ไหมว่าคุณน่ะอยู่ในฐานะอะไรในสายตาของผม คุณแองเจลล่า...” คนพูดแค่นยิ้มหยัน กวาดมองหล่อนด้วยสายตาคมกริบอย่างหยาบคาย แองเจลล่าเจ็บจนแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือดแต่ก็ต้องข่มใจเอาไว้

“ออกไปซะ ฉันจะนอน...”

“คุณจะไม่ได้ห่างจากสายตาของผมอีกแม้แต่สักวินาที”

“อย่าบอกนะว่านายจะ...”

แองเจลล่าพูดได้แค่นั้นก็ต้องหุบปากเมื่อคนตรงหน้าพยักหน้าหงึกๆ

“ใช่... ผมจะนอนกับคุณในกระโจมหลังนี้แหละ แต่อย่าฝันไปนะว่าผมจะมอบในสิ่งที่คุณกำลังอยากให้ เพราะมันไม่มีทาง...”

“ใครว่าฉันต้องการนายกันล่ะ...”

หญิงสาวโต้ออกไปเสียงสั่นระริก แค่ได้ยินเขาบอกว่าจะอยู่ในกระโจมหลังนี้กับหล่อนด้วยหัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว เขาจะมานอนบนเตียงกับหล่อนไหมนะ แล้วเขาจะกอดหล่อนเอาไว้ในอ้อมแขนหรือเปล่า บ้าๆ ๆ หล่อนคิดแบบนี้ได้ยังไง มันเป็นไปไม่ได้สักนิด ก็หมอนี่บอกชัดเจนแล้วนี่น่าว่าจะไม่ยอมมีอะไรกับหล่อน เขาเกลียดหล่อนนี่แหละคือเรื่องจริง ความหดหู่แล่นพล่านอยู่ภายในอกอย่างมหาศาลจนเจ้าของหัวใจต้องก้มหน้ามองพื้นพรมสีสวยแทน

บาร์ซาร์แค่นยิ้มหยันมองสตรีตรงหน้าด้วยสายตาดูแคลน “สายตาของคุณบอกผมทุกครั้งที่มองมานั่นแหละแม่สาวร้อนรัก...”

“ฉันไม่ใช่สาวร้อนรักนะ” หญิงสาวเถียงออกไป แต่คนตัวโตหาได้ใส่ใจจะฟังไม่

“เอาล่ะเลิกพล่ามสักที นอนได้แล้ว” เขาพูดอย่างรำคาญ หมุนตัวกำลังจะเดินผ่านปากกระโจมออกไป แองเจลล่าเห็นเข้าจึงอดถามขึ้นมาไม่ได้

“ไหนว่านายจะนอนกับฉันในนี้ไงล่ะ”

คนตัวโตหยุดเดินทว่าไม่ได้หันกลับไปมองเจ้าของคำถาม “ผมจะไปอาบน้ำ ร้อน...” แล้วบาร์ซาร์ก็ไม่คิดจะฟังคำพูดใดๆ จากแม่นางฟ้าแสนสวยอีก เขาผลุนผลันออกมาจากกระโจมนั้นอย่างรวดเร็ว ก็จะไม่ให้รีบได้ยังไงล่ะในเมื่อยิ่งอยู่ใกล้แม่นั่นก็ยิ่งร้อนราวกลางลำตัวถูกสุมด้วยกองไฟ ตอนนี้มีแค่น้ำเย็นๆ เท่านั้นแหละที่จะดับความหิวกระหายของเขาได้ คิดได้เช่นนั้นชายหนุ่มก็จ้ำอ้าวตรงไปยังแอ่งน้ำอย่างไม่คิดชีวิตทันที