ตอนที่ 7
1977 Words
แอ่งน้ำขนาดใหญ่ที่ไม่น่าจะซ่อนตัวอยู่ในทะเลทรายกว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้ได้ปรากฏตรงหน้า แสงนวลตาจากดวงจันทร์ทอประกายลงกระทบกับผืนนทีสร้างแสงระยิบระยับประดุจธารแห่งอัญมณีก็ไม่ปาน ใบหน้างามที่พึ่งแห้งเหือดจากน้ำตาเผลอระบายยิ้มกว้างออกมาจนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องกระแอมเตือน
“ดึกมากแล้ว คุณควรรีบอาบน้ำซะ จะได้กลับเข้าไปนอน”
คำพูดที่ฟังยังไงก็ไม่ผิดเพี้ยนไปจากคำสั่งของผู้ชายใจร้ายที่เป็นเจ้าของรอยระบมบนบั้นท้ายทำให้แองเจลล่าต้องกัดปากแน่นด้วยความกรุ่นโกรธ หล่อนตวัดตาขึ้นมองเขาตาเขียวปั๊ด
“ฉันจะนอนกี่โมงกี่ยามมันก็เรื่องของฉัน ส่วนนายนะไสหัวไปได้แล้ว”
“อย่าใช้คำพูดไม่สุภาพกับผมอีก”
แม้จะอยู่ในความมืดสลัวแต่หล่อนก็สามารถซึมซับความเดือดดาลจากเขาได้อย่างชัดเจน แต่ทำไมหล่อนจะต้องสนใจความเกรี้ยวกราดของเขาด้วยล่ะ หล่อนไม่สนใจหรอก แองเจลล่าเชิดหน้าสูง
“ทำไมจะใช้ไม่ได้ก็นายเป็นแค่บอดี้การ์ดนี่... โอ๊ย”
หญิงสาวร้องลั่น เมื่อต้นแขนของหล่อนถูกมือหนาๆ ของคนที่ยืนข้างๆ ขยุ้มเสียเต็มแรง จากนั้นก็กายสาวของหล่อนก็ถูกเขย่าด้วยความไม่ปรานีปราศัยตามมาอีกระลอก
“หยุดหยาบคายสักทีเถอะแองจี้ แค่นี้คุณก็แย่ในสายตาของผมมากเหลือเกินแล้ว”
คนฟังน้ำตาซึม ปากอิ่มสั่นระริก จ้องหน้าเขาอย่างตัดพ้อ “ก็แน่น่ะสิ ฉันทำอะไรมันก็แย่มันก็เลวในสายตาของนายทั้งนั้นนั่นแหละ ใครจะไปเหมือนคนรักของนายกันล่ะ”
แม้จะยังไม่เคยเห็นคนรักของฟาเดลมาก่อนแต่หล่อนก็มั่นใจว่าเขาต้องมี ใช่... หล่อลากดินแบบนี้ไม่มีคนรักก็คงเป็นพวกเกย์พวกตุ๊ดแล้วล่ะ และท่าทางเถื่อนๆ ดิบๆ แบบตานี่คงเป็นเกย์ไปไม่ได้หรอก
“อย่าพูดถึงคนอื่น...”
“ฉันจะพูด...”
หญิงสาวตอบเสียงสะบัด มองเขาอย่างเจ็บช้ำ
“และฉันจะทำทุกอย่างที่อยากทำนั่นแหละ หากนายทนไม่ได้ก็ไปเลย ไสหัวไปเลย แล้วฉันจะขอบคุณมากหากองค์ชายบ้าเลือดนั่นจะไม่ต้องการฉันอีกคน” แองเจลล่าดิ้นรน น้ำตาทะลักออกมาอาบแก้ม
บาร์ซาร์หยุดมองนิ่ง รู้สึกว่าแม่สาวน้อยที่กำลังดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตายตรงหน้ามีอิทธิพลกับหัวใจของตัวเองมากขึ้นทุกขณะ ทั้งๆ ที่หล่อนแสนจะสำส่อน ทั้งๆ ที่หล่อนแสนจะเอาแต่ใจและหยาบคาย แต่เขาก็ยังยืนกรานที่จะอภิเษกสมรสกับหล่อนเช่นเดิม นี่เขาเป็นบ้าอะไรไปนะ เขาต้องรักษาคำมั่นสัญญากับมาร์คอสถึงขนาดนี้เชียวหรือ ไม่... ไม่หรอก อะไรก็ตามที่เขาไม่ต้องการเขาก็จะไม่มีวันทำ งั้นก็แสดงว่าเขาต้องการแองเจลล่าแม่สาวร้อนรักคนนี้หรือ ใช่ไหม? เขาต้องการหล่อนใช่ไหม ชายหนุ่มถามตัวเองแล้วก็ต้องสบถเหยียดยาวในใจเพราะคำตอบที่ได้รับนั้นมันช่างน่าสะอิดสะเอียนเสียเหลือเกิน
“แน่นอนว่าองค์ชายไม่เคยปรารถนาที่จะอภิเษกสมรสกับคุณ...”
“งั้นก็ปล่อยฉันไปสิ ปล่อยให้ฉันไปตามทางของฉัน...”
แองเจลล่าพูดขึ้นอย่างมีความหวัง แต่ความหวังของหล่อนก็ต้องพังทลายลงเพราะคำพูดถัดมาของผู้ชายตรงหน้า
“แต่องค์ชายไม่สามารถผิดคำสัญญาที่ให้เอาไว้กับพี่ชายของคุณได้ องค์ชายจะปกป้องคุ้มครองคุณให้ปลอดภัย”
“แล้วฉันไม่ปลอดภัยตรงไหนกัน เดนนิส โอซิลก็แต่งงานไปแล้วและเขาก็ไม่ได้มาวุ่นวายอะไรกับพี่มาร์คอสอีก ดังนั้นมอบอิสรภาพให้กับฉันเถอะ ฉันขอร้อง...”
คำวิงวอนของหล่อนคงไม่เข้าหูของพ่อสุดหล่อเลยล่ะมั้งเพราะเขาไม่ได้แสดงท่าทางรู้สึกรู้สาอะไรออกมาเลย นอกจากก้าวเดินออกไปข้างหน้าสองก้าว จากนั้นก็หยุดเดินและออกคำสั่งกับหล่อนด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึก
“อาบน้ำซะ... ผมให้เวลาคุณสิบนาที”
“แต่นายต้องตอบคำถามฉันก่อน บอกมาสิว่าจะให้ฉันไป...”
หญิงสาวเดินไปตรงหน้าของเขา จ้องหน้าของเขา มองเขาอย่างวิงวอน
“เสียใจด้วย ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว ในอีกสองอาทิตย์คุณกับองค์ชายบาร์ซาร์ก็จะต้องอภิเษกสมรสกันแล้ว ทางที่ดีคุณควรทำตัวเองให้มีความสุขรอรับตำแหน่งสุลตาน่าดีกว่า”
“ไม่...! ฉันไม่ต้องการเป็นสุลตาน่า”
คนที่จ้องมองแผ่นฟ้ายามราตรีอยู่เลื่อนตามาจ้องหน้าหล่อนเขม็ง
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณจะตัดสินใจได้ ทุกอย่างถูกกำหนดมาแล้ว แม้แต่การอภิเษกสมรสกับหญิงที่ไม่คู่ควรขององค์ชายบาร์ซาร์ก็เช่นกัน”
“แต่ฉันไม่ยอม...” แองเจลล่าไม่คิดจะยอมแพ้ หล่อนต่อต้านอย่างสุดความสามารถ แต่ผลที่ได้กลับไม่น่าพอใจเลยแม้แต่นิดเดียว
“อาบน้ำซะ อย่าให้ผมต้องพูดอีกคำ เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นคุณจะถูกจับโยนลงไปทั้งเสื้อผ้าชุดนี้”
ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้อีกแล้ว แองเจลล่าคิดอย่างเซ็งๆ ก่อนจะยกมือขึ้นเตรียมปลดชุดของตัวเอง แต่ก็ต้องชะงักเพราะนึกขึ้นได้ว่าตรงนี้ไม่ได้มีหล่อนอยู่ตามลำพัง ยังมีพ่อบอดี้การ์ดที่หล่อลากดินยืนอยู่อีกคนหนึ่ง และหล่อนก็คงเปราะบางลงกว่านี้มากหากปล่อยให้เขามองสำรวจเรือนกาย
“แล้วนายจะยืนมองฉันแก้ผ้าอาบน้ำหรือไง ไปให้พ้นหน้าสิ”
คนตัวโตไม่พูดอะไรออกมา นอกจากหมุนตัวหันหลังให้กับหล่อน ทว่าไม่ขยับออกห่างเลยแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวมองแผ่นหลังกว้างทรงพลังนั้นนิ่งก่อนจะเม้มปากเป็นเส้นตรงและพูดออกมา
“ฉันไม่ไว้ใจนายหรอกนะ นายอาจจะแอบดูฉันก็ได้...”
“ผู้หญิงที่ผู้ชายนับร้อยคนได้เห็นทุกซอกทุกมุมมาแล้วอย่างคุณ ทำไมจะต้องเรื่องมากด้วย” เสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความรำคาญ
แองเจลล่าน้ำตาคลอ นี่หากตาบ้าฟาเดลรู้ว่าหล่อนยังไม่เคยแม้แต่จะถูกผู้ชายจูบมาก่อนนอกจากตัวเขาเอง เขาจะทำยังไงนะ จะรู้สึกอะไรบ้างหรือเปล่า หญิงสาวถามตัวเองแล้วก็ต้องเศร้าหมองมากกว่าเดิมกับคำตอบที่ได้รับ เพราะมั่นใจว่าคนตัวโตจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยนอกจากเย็นชา เฉยเมย
“แต่... ฉันไม่อยากให้นายมอง...”
“โอเค... ผมสัญญาว่าจะไม่หันไปมองคุณจนกว่าคุณจะเรียก”
ท่าทางรำคาญของเขาทำให้คนมองอย่างแองเจลล่าอดน้อยใจไม่ได้ ในสายตาของเขาหล่อนคงเป็นตัวปัญหาที่เขาหลีกเลี่ยงที่จะเข้าใกล้ไม่ได้ล่ะมั้ง นี่หากไม่ได้รับบัญชามาจากองค์ชายบ้าเลือดนั่น หางตาของฟาเดลก็คงไม่แม้แต่จะมองมาที่หล่อน หญิงสาวเจ็บลึกแต่ก็ต้องทนสะกดกลั้นเอาไว้ในอก
“ฉัน... หวังว่าคุณจะรักษาสัญญา”
ไม่มีคำใดตอบกลับมาจากคนตัวโตที่ยืนหันหลังให้อยู่แม้แต่คำเดียว แองเจลล่ามองเขาอย่างน้อยใจ ก่อนจะค่อยๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์ของตัวเองออกจากกายไม่เหลือแม้กระทั่งชุดชั้นใน เรียวขางามแตะลงบนพื้นน้ำตรงหน้าเบาๆ แล้วก็อุทานออกมาเมื่อความเย็นของมันแผ่ซ่านเข้าไปถึงในกระดูก
“หนาวจัง...”
“ถ้าคุณไม่รีบอาบ ผมจะทิ้งให้คุณอยู่ตรงนี้คนเดียว”
คำขู่ของคนที่ยืนมองแผ่นฟ้านิ่งทำให้แองเจลล่าต้องรีบหย่อนกายลงไปในน้ำ สายนทีที่โอบล้อมอยู่รอบกายแม้จะเย็นเฉียบปานน้ำแข็งแต่กระนั้นมันก็สามารถทำให้กายสาวเหนียวหนึบเพราะเหงื่อไคล้มาตลอดทั้งวันผ่อนคลายลงได้อย่างน่าอัศจรรย์ และความรู้สึกนี้มันก็ทำให้หญิงสาวลืมไปชั่วขณะเลยว่ามีใครอีกคนกำลังยืนรอการขึ้นจากน้ำของหล่อนอยู่จนเสียงเตือนกระด้างของเขาดังขึ้นนั่นแหละถึงได้รู้สึกตัว
“คุณใช้เวลาไปเก้านาทีกับอีกสิบวินาทีแล้ว”
“ฉันอาบน้ำนะ ไม่ได้วิ่งผ่านน้ำจะได้เร็วแบบที่นายต้องการน่ะ”
หญิงสาวแหวกลับไปอย่างไม่พอใจ ตานี่จะกำจัดอิสรภาพของหล่อนมากเกินไปแล้วนะ ขนาดอาบน้ำยังต้องมีกฎมีเกณฑ์เลยบ้าชะมัด
“ผมไม่สนใจหรอกว่าปกติคุณจะอาบน้ำนานแค่ไหน แต่ที่นี่ผมเป็นใหญ่ ดังนั้นหากคุณไม่เชื่อฟังคำสั่งของผม คุณก็จะต้องได้รับโทษทัณฑ์ซึ่งเชื่อเถอะว่ามันคงไม่น้อยไปกว่าครั้งที่ผ่านมาแน่นอน”
“นี่นาย...”
แองเจลล่าโกรธจนตัวสั่นเทา กัดปากแน่นมองคนตัวโตที่ยังยืนนิ่งหันหลังให้อยู่ด้วยสายตาขุ่นเคือง และด้วยความโมโหทำให้หญิงสาวลืมไปเลยว่าตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของตนเองไม่มีอาภรณ์ใดปกปิดอยู่ หล่อนก้าวเท้าขึ้นไปหาคนจอมเผด็จการทันที
“ไอ้คนเผด็จการนึกว่าเป็นพ่อของฉันหรือไง”
สาวน้อยกระชากแขนคนตัวโตที่ยืนอยู่ตรงหน้าให้หันกลับมาเผชิญหน้าอย่างจงใจหาเรื่อง และเขาก็หันกลับมามองหล่อนจริงๆ แต่ด้วยสายตาที่ทำให้คนถูกมองอย่างหล่อนร้อนผ่าวไปทั้งเรือนกายแองเจลล่าก้มลงมองตัวเองแล้วก็ตกใจจนหน้าซีดเผือด
“แก้ผ้าอย่างนี้ประจำสินะ...”
น้ำเสียงของเขาเหยียดหยัน มองหล่อนด้วยสายตามืดดำตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ไม่มีร่องรอยความพึงพอใจอะไรในสายตาของเขาเลยนอกจากความขยะแขยงชิงชัง หล่อนก็คงเป็นได้แค่ผู้หญิงสำส่อนในสายตาของเขาเท่านั้นแหละ แองเจลล่ากัดปากแน่น ข่มความอับอายยกมือขึ้นปิดบังเนื้อตัวของตนเอง ก่อนจะหนีกลับลงไปในน้ำอีกครั้ง
“อย่า... มองมาอีกนะ”
เสียงสั่นเทาของแม่สาวน้อยไม่ได้ทำให้บาร์ซาร์รู้สึกเห็นใจขึ้นมาเลยแม้แต่นิดเดียว ชายหนุ่มมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่าแม่นางฟ้าตัวน้อยแสนสวยคนนี้จงใจที่จะยั่วยวนเขา ไม่มีผู้หญิงดีๆ ที่ไหนหรอกที่จะเดินขึ้นจากน้ำในสภาพเปลือยเปล่าโดยไม่รู้สึกตัวแบบที่แองเจลล่ากระทำ หล่อนจงใจต่างหากล่ะ
“อย่าทำเหมือนสาวไร้เดียงสาแบบนั้นเลยแองจี้ คุณน่ะหมดยางอายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ และขอเตือนนะว่าอย่าทำแบบนี้ให้ผมเห็นอีก เพราะผมจะไม่รั้งรอที่จะโยนคุณออกไปนอกสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว จำเอาไว้” คนตัวโตกระแทกความอำมหิตใส่หน้าหล่อนเสร็จก็ก้าวยาวๆ จากไปอย่างรวดเร็ว
แองเจลล่ามองตามไปทั้งน้ำตา นี่เขาคิดว่าหล่อนจงใจแก้ผ้าให้เขาดูอย่างนั้นหรือ ไม่... ทำไมเขาถึงคิดแบบนี้ หล่อนไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นสักหน่อย หล่อนก็แค่... ก็แค่ลืมตัวไปเท่านั้น แต่เขาคงไม่ฟังเหตุผลของผู้หญิงที่เขาตัดสินไปแล้วว่าสำส่อนแบบหล่อนหรอก หญิงสาวปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอาบแก้ม แช่ตัวเองอยู่ในสายนทีอยู่นานกว่าจะตัดสินใจเดินคอตกตามคนใจร้ายกลับไปที่กระโจม
- Writer
