ตอนที่ 6
1734 Words
แองเจลล่าส่ายหน้าดิก ให้ไปกับเขาเหรอ ไม่มีทางหรอกนายฟาเดลนี่น่ากลัวยิ่งกว่าผีในทะเลทรายเสียอีก “ฉันจะไปอาบคนเดียว บอกมาว่าห้องอาบน้ำอยู่ทางไหนก็พอ...”
“คุณฝันว่ามาเที่ยวที่ไหนกันแองจี้ รีสอร์ทหรูหราอย่างนั้นหรือ”
คราวนี้รอยยิ้มหยันของผู้ชายตรงหน้าเปลี่ยนเป็นขบขันขึ้นมาบ้าง ตานี่เวลาที่ไม่ได้ยิ้มหยันแล้วดูหล่อระเบิดมากกว่าเดิมเสียอีก แองเจลล่าหัวใจเต้นแรงระรัวจนอดกลัวว่าคู่สนทนาจะได้ยินเสียงเต้นของมันไม่ได้
“ฉันไม่ได้ฝันขนาดนั้นหรอกยะ แต่ทุกๆที่ที่มันปกติมันก็ต้องมีห้องอาบน้ำไม่ใช่เหรอ อย่าบอกนะว่าที่นี่ไม่มี เพราะฉันไม่มีทางเชื่อ”
หญิงสาวพูดออกไปอย่างไม่คิดอะไรเพราะมั่นใจว่ายังไงซะที่นี่ก็ต้องมีห้องอาบน้ำแน่ จะมีที่บ้าที่ไหนที่ไม่มีห้องอาบน้ำกัน เป็นไปไม่ได้หรอก
“ใช่... ที่นี่ไม่มีห้องอาบน้ำ”
“ว่าอย่างไงนะ?!”
แองเจลล่าอุทานออกมาเสียงแหลมปี๊ดกับสิ่งที่ได้ยิน หล่อนเบิกตากว้างมองเขาตาโตเท่าไข่ห่าน มันจะเป็นได้ยังไง ตานี่แกล้งหล่อนแน่เลย
“ฉันไม่เชื่อ... นายแกล้งฉันใช่ไหมล่ะ อย่าบอกนะว่านายอยากแอบดูฉันอาบน้ำ”
คำพูดสบประมาทของหล่อนทำให้นายบอดี้การ์ดรูปหล่อแค่นยิ้มหยันออกมา “ทำไมผมจะต้องอยากมองคุณด้วย ผู้หญิงของผมน่ามองกว่าตั้งเยอะ”
“ว่าไงนะ นี่นายมีผู้หญิงของตัวเองแล้วเหรอ”
น้ำเสียงของแองเจลล่าเบาหวิวแตกต่างจากเสียงแหลมๆ ของประโยคก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง ก็ไอ้สิ่งที่ได้ยินในตอนนี้มันทำให้หล่อนตกใจยิ่งกว่ารู้ว่าที่นี่ไม่มีห้องอาบน้ำเสียอีก ฟาเดลมีคนรักแล้ว ใช่... คำพูดของเขาบอกแบบนั้น หญิงสาวเม้มปากแน่นพยายามข่มไอ้ความรู้สึกน่าสะอิดสะเอียนลงไปในอก แต่ยิ่งทำมันก็ยิ่งไม่ได้ผล เพราะหัวใจของหล่อนยังระบมเพราะสิ่งที่พึ่งได้รับรู้มากมายเหลือเกิน
“มันไม่เกี่ยวกับคุณ...”
ในขณะที่คนตัวโตตอบเสียงกระด้างอย่างไม่ใส่ใจ แต่หล่อนกลับรู้สึกปวดร้าวในอกขึ้นมาอย่างรุนแรง หล่อนรักตานี่หรือ ไม่หรอก... ไม่ถึงขนาดรักหรอก หล่อนไม่เคยมีความรักแบบหนุ่มสาวเลยสักครั้งตั้งแต่จำความได้ มาร์คอสเลี้ยงดูหล่อนอย่างดีและหวงยิ่งกว่าไข่ในหิน แล้วนั่นก็ทำให้หล่อนไม่มีความสามารถพอที่จะแยกแยะได้ว่าความรู้สึกไหนคือความชอบ ความรู้สึกไหนคือความรัก อย่างเช่นที่กำลังสับสนจนสมองแทบกลับอยู่ในขณะนี้
“ใช่... มันไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว...”
หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะก้มหน้าหลบ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ผ่านการปั้นแต่งมาแล้วอย่างดี
“ฉัน... ก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง เพราะถึงแม้นายจะมีคนรักมาสักกี่ร้อยกี่พันคนก็ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว...”
“แน่นอน... เพราะคนที่เกี่ยวกับคุณโดยตรงคือองค์ชายบาร์ซาร์”
พอชื่อนี้กระเด็นเข้ามาในหู ไอ้อารมณ์ผิดหวังเพราะฟาเดลมีคนรักแล้วนั้นก็สลายหายไปในทันที ความหงุดหงิดและขุ่นเคืองแล่นพล่านเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว
“ฉันรู้แล้วน่าว่าตัวเองเป็นทาส ดังนั้นไม่ต้องย้ำบ่อยนักก็ได้” หญิงสาวกระฟัดกระเฟียดใส่คนตัวโตก่อนจะจ้องหน้าเขาเขม็งอย่างจงใจหาเรื่อง
“และนายน่ะช่วยชี้ทางสว่างให้ฉันสักทีได้ไหม บอกมาสักทีเถอะว่าที่ที่จะให้ฉันไปแก้ผ้าอาบน้ำน่ะมันอยู่ตรงไหน ฉันจะได้ไปสักที...”
“อย่ามาออกคำสั่งกับผม...”
เขาเค้นเสียงเดือดดาลขว้างใส่หน้าอย่างเหี้ยมโหด แต่แองเจลล่าที่กำลังหงุดหงิดกลับไม่สนใจหล่อนเชิดหน้าสูงอย่างอวดดี ก่อนจะทำให้ช่องว่างระหว่างกายเขากับกายของหล่อนแคบลงด้วยการก้าวเท้าไปข้างหน้าสองสามก้าว
“ลืมไปแล้วหรือว่านายก็แค่บอดี้การ์ด... ฉันเป็นนายจำเอาไว้สิ”
ความโกรธความเดือดดาลในดวงตาสีนิลเนื้อดีของฟาเดลกำลังเขย่าทุกเส้นประสาทในกายของหล่อนให้ตื่นตัวอย่างรุนแรง สัญญาณบางอย่างจากกายทรงพลังร้องเตือนว่าหล่อนควรจะถอยหนี และนั่นก็ทำให้แองเจลล่าถอยหลังกรูไปจนบั้นท้ายชนกับขอบเตียงด้านในสุดของกระโจม
“ฉัน... ฉันไม่อยากจะมีเรื่องกับนายแล้ว”
คำพูดสงบศึกของหล่อนมันไม่สามารถทำให้คนที่กำลังย่างสามขุมเข้ามาหานั้นหยุดเดินได้เลย เขาจ้องหล่อนด้วยสายตาอำมหิต กายสูงใหญ่ขยับเข้ามาใกล้ทีละน้อยจนในที่สุดก็มาหยุดตรงหน้า หญิงสาวมองเขาปากคอสั่น เพราะคิดว่าเขาอาจจะฆ่าหล่อนหมกทะเลทรายนี้เป็นแน่แท้
“อย่า... อย่าทำอะไรฉันนะ”
“กลัวหรือ...”
“ก็ใช่น่ะสิ นายจะฆ่าฉันใช่ไหม คนป่าเถื่อน”
คนฟังแค่นยิ้มหยันออกมา ดวงตาที่ทอดมองร่างอรชรตรงหน้านั้นเต็มไปด้วยความดูแคลน “ผมว่าผู้หญิงอย่างคุณ... น่าจะกลัวอดยากเรื่องอย่างว่ามากกว่ากลัวตายนะ...”
เขาหัวเราะเยาะ ในขณะที่แองเจลล่าหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย นี่เขาจะต้องให้หล่อนประกาศออกไปโต้งๆ เลยหรือไงว่ายังซิงอยู่นะ ไอ้คนบ้า! สาวน้อยคิดขุ่นเคือง กัดปากแน่นจนเจ็บระบม
“ใช่... ดังนั้นหากนายไม่อยากถูกจัดลากขึ้นเตียงล่ะก็... พาฉันไปอาบน้ำได้แล้ว”
คนตัวโตยอมขยับห่างจากกายของหล่อนไปสองก้าว แต่สายตาดุดันนั้นยังไม่ละไปจากกายสาวของหล่อนเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“อย่างผมนะต่อให้อยากแค่ไหน แต่ถ้าไม่ใช่ผมก็ไม่เอา...”
ต้องแบบคนรักของนายสินะ แองเจลล่าตัดพ้อในอกอย่างเจ็บปวดแต่ก็ทำได้แค่เก็บมันเอาไว้เงียบๆ เท่านั้น
“ซึ่งผิดกับคุณ เพราะสำหรับคุณไม่ว่าจะใช่หรือไม่ แต่ถ้าอยากก็ฟาดไม่เหลือจริงไหม?”
เขามองมาด้วยสายตาเหยียดหยามระคนเดือดดาล หญิงสาวกัดปากแน่นอยากจะตอบโต้แต่พอคิดว่ามันไม่จำเป็นอะไรที่จะต้องไปอธิบายให้กับฟาเดลฟัง หล่อนจึงเลือกที่จะยอมรับมันง่ายๆ ซะเรื่องทุกอย่างจะได้จบๆ ลงไป
“ใช่ ฉันมันสำส่อน แล้วก็ฟาดผู้ชายไม่เลือก แล้วไงล่ะ... องค์ชายของนายยังจะต้องการฉันอีกหรือเปล่า”
แองเจลล่าไม่มีโอกาสได้เห็นหรอกว่าคู่สนทนาเต็มไปด้วยความเดือดดาลมากแค่ไหนยามได้ยินคำพูดของเจ้าหล่อนเข้ามาในหู แต่เขาก็เลือกที่จะเก็บมันเอาไว้ภายใต้หน้ากากน้ำแข็งเช่นเดิม
“ผู้ชายเลือดสีน้ำเงินอย่างองค์ชายบาร์ซาร์ไม่มีทางผิดคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเพื่อนรักได้หรอก”
“แม้แต่การแต่งงานกับผู้หญิงสำส่อนมั่วผู้ชายไม่เลือกแบบฉันเนี่ยนะ”
แองเจลล่าถามเสียงสูงลิบ ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมา
“สงสัยองค์ชายของนายคงจะพิกลพิการเสียล่ะมั้ง ถึงได้หาผู้หญิงดีๆ มาอภิเษกด้วยไม่ได้ ต้องมาเลือกผู้หญิงที่ไม่เต็มใจอย่างฉัน...”
“หมิ่นพระเกียรติของเจ้าเหนือหัวโทษหนักนะคุณ...”
คนฟังเค้นเสียงอำมหิตออกมา แต่หญิงสาวกลับเชิดหน้าสูงอย่างอวดดี
“ทำไมจะตัดลิ้นของฉันอย่างนั้นหรือ เอาสิ...”
สองแขนกลมกลึงกางออกจากตัวอย่างท้าทาย กำลังจะหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นร้องกรี๊ดออกมาแทนเมื่อร่างของหล่อนถูกคนตัวโตตวัดแขนรวบเอาไปพาดไว้บนหัวเข่า จากนั้นฝ่ามือหนาหนักก็ซัดลงบนก้นงอนงามของหล่อนเต็มแรง
“ไอ้คนบ้า ทำอะไรเนี่ย โอ๊ย... ฉันเจ็บนะ”
คนตีไม่พูดอะไรออกมานอกจากฟาดฝ่ามือลงบนบั้นท้ายอวบอัดนั้นอย่างต่อเนื่อง แองเจลล่าน้ำตาไหลพรากเพราะเจ็บระบม ก็มือพ่อเจ้าประคุณมันใช่เล็กๆ ซะที่ไหนกันล่ะ ทั้งใหญ่ทั้งหนักแถมยังออกแรงแบบไม่ยั้งอีก
“ปล่อยนะ ฉันเจ็บ... ฉันจะฟ้ององค์ชายบาร์ซาร์ให้ประหารนาย...”
“แต่ผมว่าองค์ชายน่าจะตบรางวัลให้ผมมากกว่าที่สามารถจัดการกับผู้หญิงที่หาความน่ารักไม่ได้อย่างคุณแองเจลล่า...”
เขาเรียกหล่อนเต็มยศด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าชิงชังแค่ไหน จากนั้นก็ปล่อยร่างระบมของหล่อนออกจากกาย และขยับออกห่าง
แองเจลล่ายกมือขึ้นป้ายน้ำตาเหมือนกับเด็กน้อย มองเขาอย่างขุ่นเคือง “ฉันจะเอาคืนนายให้ได้ ไอ้คนเถื่อน ไอ้คนไร้อารยธรรม”
คนฟังไม่ได้แสดงอารมณ์ใดออกมาบนใบหน้าอีกเช่นเคยนอกจากความเย็นชา เขาเดินออกไปยังปากกระโจมก่อนจะหันกลับมามองด้วยสายตามืดดำ
“ถ้าอยากอาบน้ำก็ตามผมมา...”
แล้วพ่อตัวโตจอมเถื่อนก็ก้าวยาวๆ ออกไปจากกระโจมหลังใหญ่โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมองคนที่ยืนน้ำตานองหน้าอยู่ด้านหลังอีกเลย
แองเจลล่ากัดปากแน่นด้วยความขุ่นเคือง ทำไมฟาเดลจึงใจร้ายกับหล่อนนักนะ ทำไมถึงทำกับหล่อนเหมือนกับทาสแบบนี้ หรือว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีความอ่อนโยนเลย ไม่จริงหรอก... กับคนรักของเขา ฟาเดลจะต้องอ่อนโยน เขาจะต้องยิ้มให้ และแน่นอนว่าเขาจะต้องกอดผู้หญิงที่โชคดีสุดๆ คนนั้นในอ้อมแขนทุกคืน ยิ่งคิดความอิจฉาก็ถล่มทลายเข้ามาอัดแน่นเต็มหัวอก หล่อนอยากเป็นผู้หญิงคนนั้น อยากมีสิทธิ์อยู่ในอ้อมแขนของฟาเดลโดยที่เขาเต็มใจสักคืน หญิงสาวถอนใจออกมายาวเหยียดเพราะรู้ซึ้งว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้เลยแม้แต่ในความฝันก็ตาม
- Writer
