“นั่นคุณณิชไหมวะ”
เก้าสะกิดธีร์ให้มองตามขณะแยกจากเพื่อนนักธุรกิจว่าที่เจ้าบ่าว คนถูกสะกิดเห็นตั้งแต่ณิชาเข้ามาในงานนี้แล้วแต่พยายามบังคับสายตาระงับอารมณ์เดือดพล่านในใจไม่ให้ผุดออกมาจนคนจับสังเกตได้ บัดนี้คนที่ว่านอนป่วยนอนหน้าซีดในโรงพยาบาลกำลังนั่งหน้าใส หัวเราะเฮฮา ยิ้มหวานให้ผู้ชายคนอื่น ด้วยท่าทีสนิทสนมกันไม่น้อย แม้จะควบคุมอาการได้เป็นอย่างดี แต่รู้สึกว่าสายตามันกระตุกถี่ๆเหลือเกิน หัวใจนี่ก็ด้วยมันเสียววาบๆเหมือนถูกปลายมีดเฉือนลงบนเนื้ออย่างไรอย่างนั้น
“ใส่ชุดนี้แล้วแม่งน่า...รักไปอี้ก” เก้าบอกด้วยน้ำเสียงคึกๆ
ธีร์กัดกรามกรอดๆบอกตัวเองว่าให้ละสายตาจากตรงนั้นไม่ต้องมอง ก่อนที่จะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วลุกไปคว้าร่างเล็กๆนั่นออกจากงานไปอย่างกับพวกบ้ารัก หน้ามืดตามัว หึงหวงเหมือนผู้หญิงมีเหลือแค่คนเดียวบนโลก
แต่สายตาของผู้ชายหลายคนในงานรวมถึงไอ้เวรเก้ากลับทำให้ธีร์สติหวิดขาดอยู่เรื่อย
