ปารมีเดินวนเข้าออกห้องน้ำอยู่สามสี่รอบ แล้วเดินไปหาทางว่าที่เจ้าสาวถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล “เอม หนูณิชล่ะ”
“เอ...ไม่เห็นนะ” เอมที่ติดพันลาแขกเหรื่อบางส่วนหันบอก ปารมีหน้ามุ่ยแล้วเดินตามหาไปรอบๆนั่น บ่นไปพลาง
“ไปรับสายแป้บเดียว หายไปไหน โทรไปก็ไม่รับ”
“อ้าวคุณ มางานนี้ด้วย”
ปารมีที่ยังกังวลที่ณิชาหายออกไปจากงาน เอะใจทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเก้าที่ทักตนเอง “คุณมากับใคร”
เก้าเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเลยแกล้งว่า “มาคนเดียวครับ”
“คุณธีร์ไม่มา?”
คนถูกถามยักไหล่ เสมองไปรอบๆงานบอก “เห็นไหมล่ะ”
“อย่ามากวน...นะ” ปารมีงดออกเสียงคำที่เหมาะสมกับผู้ชายอย่างนายนี่คำนั้นได้ทัน ก่อนว่าต่อ “สรุปมากับใคร”
“ถามเซ้าซี้อย่างกับเมีย” เก้าว่ายั่วๆยิ้มๆ “เอ...หรืออยากให้ผมชายตาแลบ้างเลยแกล้งมาถามเรียกร้องให้สนใจ...ใช่ไหม”
คนไม่คิดอยากให้ใครมาชายตาแลเบ้ปากแล้วตัดสินใจเดินหนีไปเสีย เธอต้องหาณิชาให้เจอ เกิดเป็นลมเป
