บำเรอหัวใจจอมโจรพยัคฆ์

ตอนที่ 7 ทาสสวาท(4)NC++

โครม!!!

เสียงร้องดังสนั่นในกระท่อมน้อยแสนโทรมเมื่อพยัคฆ์ตั้งใจกระแทกตัวตนใหญ่โตเข้าร่องรักของเธออย่างสุดแรง จนสุดท้ายแล้วแคร่ไม้เก่าๆมันก็พังครืนลงมาไม่เป็นท่า เขาก้นจ้ำเบ้าเข้าอย่างจังแต่ดีที่เธอนั่งอยู่บนตักแกร่งของเขาจึงไม่เจ็บมาก เพียงแต่จุกก็เท่านั้น เอ๊ะ!เขาจะห่วงเธอทำไมกัน

“ อื้อ....จุก มะ....ไม่ไหว ”

ร่างเล็กถึงกับหลับตาน้ำตาไหลพรากเมื่อล้มลงมาพร้อมกับเขาแต่ยังอยู่ในท่าเดิม เพิ่มเติมคือนั่งทับอย่างจังจนจุกท้องน้อยไปหมด

พยัคฆ์ทั้งเจ็บ ทั้งจุก ทั้งนึกขำตัวเองที่รุนแรงจนจนได้เรื่อง ลืมไปได้ยังไงว่าแคร่ไม้มันเก่าขนาดไหน ดีนะไม่ล้มหัวฟาดพื้นไปทั้งสองคน ไม่งั้นคงได้ตำนานอีกแน่ๆ

“ ไง สะใจดีไหมล่ะ ประสบการณ์ครั้งแรกจากกู ”

เป็นครั้งแรกที่พยัคฆ์เผยรอยยิ้มมุมทะเล้นเล็กๆให้ได้เห็น หลังจากที่เธอไม่เคยเห็นมันเลยตั้งแต่ที่เจอกับเขา รอยยิ้มที่เผยแบบไม่ตั้งใจทำเอาอัญชันใจสั่นไหว เขาหล่อมากเธอปฏิเสธไม่ได้จึงไม่แปลกใจที่หัวใจของเธอมันจะถูกเขย่าให้สะท้าน

“ ไอ้คนบ้า! พูดดีดีกับเค้าไม่เป็นหรือไง ปล่อยเลยนะ เจ็บระบมไปหมดแล้ว ”

ร่างเล็กใช้กำปั้นทุบตีไปที่ไหล่ทั้งสองข้างของเขาอย่างแรง แต่มีหรือแรงแค่นี้จะทำอะไรเขาได้มันกลับทำให้อารมณ์ดิบเถื่อนที่อยู่ในตัวเขามันพลุ่งพล่านดีมากขึ้นกว่าเดิม

“ เออ กูจะรีบปล่อย มึงก็อย่าเร่ง ถ้ามึงเร่งนักกูจะเอามันทั้งคืนนี่แหละ ดูสิมึงจะกล้าเร่งกูอีกไหม ”

พยัคฆ์รับคำ แต่ปล่อยของเขามันไม่เหมือนกันกับเธอหรอกนะ อย่าได้ดีใจไปเพราะเขาจะปล่อยในไม่ใช้ปล่อยเธอ ปล่อยไปได้ที่ไหนเซ็กซี่ขนาดนี้

ไวเท่าความคิดพยัคฆ์รัวสะโพกเด้งสวนคนที่ออนท็อปให้จนเรียกเสียงครางหวานจากคนสะดุ้งได้อย่างไม่รู้ตัว

“ อู้ว....อื้อ.....เบาๆหน่อยได้ไหม มันเจ็บ...อ๊ะ! ”

อัญชันเอ่ยบอกหากแต่สีหน้าแสดงถึงความสุขอย่างเปี่ยมล้น แหงนหน้าซู๊ดปากอย่างลืมตัว

“ เจ็บหรือเสียว เอาดีดี ”

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

ร่างสูงถามพร้อมกับสะโพกสอบที่เด้งสวนขึ้นแรงกว่าเดิม เขาสัมผัสได้ว่าเธอชอบหากไม่ชอบคงด่าเขาเปิงไปแล้ว

“ อ๊ะ....อื้อ....พะ...พอแล้ว ไม่ไหว ขาสั่นหมดแล้ว ”

อัญชันบอกอย่างจำนน เพราะเธอนั่งค้ำเขาไว้หากนั่งไปเต็มแรงมีหวังเธอได้จุกตายแน่ แต่ตอนนี้เรี่ยวแรงที่มีกำลังจะหมดไป มันรุนแรงเกินไป เธอเหมือนจะล่องลอยเต็มที

พยัคฆ์จับเธอนอนราบไปกับพื้นหญ้าเพราะกระท่อมหลังนี้มีเอาไว้แค่นั่งพักเท่านั้นจึงมีแค่แคร่ไม้ที่สามารถนั่งได้ ตอนนี้แคร่พังไปแล้วที่เหลือก็ต้องเป็นพื้นหญ้าเท่านั้นในตอนนี้

ร่างเล็กถูกจับให้นอนหงายโดยเขาใช้เสื้อสูทราคาแพงที่ใส่ไปงานวันนี้รองแผ่นหลังเธอเอาไว้แล้วจับขาเรียวแยกออกกว้างอีกครั้งนำมาพาดบนไหล่แกร่งของเขา ส่วนตัวเขาเองก็จับแท่งร้อนยัดใส่เข้าไปในร่องแคบที่ตอนนี้มันบวมเป่งไปหมดแล้ว ก็ขนาดของเขากับเธอมันต่างกันมากเขาสูงใหญ่ ส่วนเธอตัวเล็ก(แต่นมใหญ่มาก)แถมนี่ก็เป็นครั้งแรกของเธอคงจะระบมน่าดู

“ อ๊ะ!! ทำอะไรของนายอีก ปล่อยนะเท้าฉันมันสกปรก ”

ร่างเล็กบอกเมื่อเขาจับขาเธอพาดไหล่ทั้งสองข้าง เท้าเล็กๆของเธอจึงโดนศีรษะเขาเข้าเต็มๆ

“ ช่างมันสิ ครางชื่อฉัน เสือ... ”

เขาเอ่ยบอกเธอพลางน้ำเสียงติดออกคำสั่งนิดๆระหว่างที่สะโพกกำลังตอกอัดร่องรักอย่างเอาเป็นเอาตาย เธอเป็นคนเดียวที่เขาใช้ท่านี้ศีรษะเขาหวงแหนอย่างกับอะไรดี ไม่มีหรอกจะมาใช้เท้าลูบเล่นๆ

“ มะ....ไม่ อ๊ะ! ”

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!

คราวนี้ร่างเล็กโดนยกขาให้สูงขึ้นอีกมันตึงพร้อมรับตัวตนของเขาที่ตอกอัดอย่างเร็วแรงไม่แพ้กันเพื่อบังคับให้เธอทำตามที่เขาต้องการ

“ อื้อ...เสือ เสือขา เร่งหน่อยไม่ไหวแล้ว ”

อัญชันอยากตบปากตัวเองเท่าอายุ เผลอครางชื่อเขายังไม่พอยังจะอ้อนให้เขาเร่งมืออีก เธอนี่มันยังไงกัน

“ อู้ววว.....ได้สิยัยหื่น ”

เสือเมื่อได้ยินเธอครางพลางออดอ้อนอย่างที่เขาต้องการก็ตอกอัดสะโพกอย่างเร็วและแรงตามความดิบเถื่อนของตัวเอง จนสุดท้ายไม่นานเสือก็ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในร่องแคบจนหมดทุกหยาดหยด พร้อมกับอัญชันที่เสร็จสมไปพร้อมกับเขา เขาไม่เคยสุดแบบนี้มาก่อนน้ำขาวขุ่นไหลออกมามากมายราวเขื่อนแตกจนล้นออกมาช่างเป็นภาพที่สวยงามสำหรับเขา ความรู้สึกนี้เกิดกับเธอแค่คนเดียว มันช่างแปลกเสียจริง แต่ถึงเขาจะรู้สึกดีในตอนนี้เธอก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำอยู่ดี แม้จะติดใจเธอมากแต่ก็ไม่มีทางยกโทษให้เธอเด็ดขาด

ร่างเล็กหลังจากพบพานความสุขจนล้นแล้วเธอก็นอนเหนื่อยเป็นผักกองอยู่ที่พื้นหญ้าอยู่แบบนั้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด กิจกรรมเมื่อครู่ทำเอาเธอแทบอยากตายให้มันรู้แล้วรู้รอดแต่ก็ทำไม่ได้ ในตอนนี้เธอรู้แล้วว่าที่เขาต้องการแก้แค้นคือพี่อลิน เขาเข้าใจว่าเธอคืออลินและทุกอย่างมันก็ผิดพลาดไปหมดแก้ไม่ทันแล้วด้วย เพราะฉะนั้นเธอจึงจะให้เขาเข้าใจว่าเธอคืออลินเพื่อที่จะไม่ไปทำร้ายพี่สาวเธออีก ยังไงซะเธอก็ป่นปี้ไม่มีชิ้นดีแล้ว แค่นี้เขาก็คงจะพอใจแล้วล่ะ

“ แก้แค้นสมใจนายหรือยัง ถ้าพอแล้วก็ปล่อยอลินไปสักที ”

เธอสวมรอยทันทีเรื่องนี้จะได้จบๆไป ถ้าเขาไปส่งเธอที่บ้านแล้วเธอก็คงทำอะไรเขาไม่ได้อยู่ดี อำนาจของเขามันเกินกว่าที่เธอจะรับมือ คนแบบอลินถ้ามาเจอคนป่าเถื่อนหัวรุนแรงแบบนี้เธอคงไม่ไหวแน่

“ หึ! ใครบอกว่ากูจะปล่อยมึงไป ”

อัญชันปาดน้ำตาที่ไหลเอ่อ มองตาขวางอย่างเอาเรื่อง

“ หมายความว่ายังไง ”

“ นี่มันแค่เริ่มต้น มึงยังต้องชดใช้ให้กูอีก ”

“ ชดใช้อะไรอีก แค่ที่พรากจากฉันไปไม่พอใจนายหรือไง ”

ร่างเล็กบอกอย่างเหลืออด เขาจะทำกับเธอแบบนี้ไม่ได้ แต่เหมือนคำตอบมันจะตายตัวอยู่แล้วไม่เปลี่ยนแปลง

“ ไม่พอ มึงต้องอยู่ที่นี่จนกว่ากูจะพอใจ ห้ามคิดหนี เพราะกูไม่ใช่คนใจดี อย่าคิดมาลองดี อย่าทดสอบความอดทนของกู ”

พยัคฆ์พูดจบก็ควานหาเสื้อเชิ๊ตที่เขาปาทิ้งไปก่อนหน้าหยิบมาใส่ แต่งตัวลวกๆแล้วเดินออกไป

“ อย่าทะเล่อทะล่าเดินออกไปตัวเปล่าล่ะ ถ้าไม่อยากเป็นเหยื่อของพวกลูกน้องฉัน ”

ร่างสูงกำลังจะเดินออกไปสั่งลูกน้องให้คนเอาเสื้อผ้ามาให้เธอ แต่ร่างเล็กก็คิดเอาเองว่าเขาจะให้เธออยู่สภาพล่อนจ้อนแบบนี้หรอ ไม่นะ!

“ นายจะไม่ให้ฉันใส่อะไรเลยหรอ โรคจิตไปหรือเปล่า ”

“ มึงร่านนักไม่ใช่หรอ ก็อยู่มันสภาพนั้นไปนั่นแหละ”

เขาพูดโดยที่ไม่หันมามองเธอด้วยซ้ำ ส่วนอัญชันก็ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากเอ่ยขอร้องเขา เสื้อผ้าเธอมันขาดหมดแล้ว มันใส่ไม่ได้แล้ว ถ้าไม่มีเสื้อผ้าเธอจะออกจากที่นี่ได้ยังไง เขาจะใจร้ายกับเธอเกินไปแล้วนะ

“ นายเสือ ขอร้องล่ะ ”

ร่างสูงหันกลับมาพร้อมกับเอ่ยบอกในสิ่งที่เธอต้องหน้าเจื่อน

“ อย่าเรียกชื่อนั้นอีก ชื่อนั้นมีไว้ให้เฉพาะคนสำคัญเรียก

มึงไม่มีสิทธิ์”